Ajax-Feijenoord

Morgen is Johan Cruijff jarig en hij wordt 63. Zou hij voor zijn verjaardag naar Ajax-Feijenoord gaan kijken? Misschien wel. En misschien zwaait hij dan wel even naar Harrie en Willie, want die gaan er óók heen!

Harrie durft eigenlijk niet goed naar wedstrijden van Ajax te gaan kijken. Altijd als hij erbij was, speelde Ajax gelijk of verloren ze. En nog zoiets: ze scoorden nooit als Harrie op de tribune zat. Ja, behalve dan toen ze in de jaren 70 in en tegen Bergeijk speelden, maar dat telt natuurlijk niet.

Morgen speelt Ajax voor de KNVB-beker tegen de enige andere voetbalclub in Nederland die ertoe doet, Feijenoord. Ajax-Feijenoord en Feijenoord-Ajax zijn de enige wedstrijden die het land in beroering brengen. Andere clubs mogen er ook zijn, maar tellen niet echt mee.

Nou is het normaal gesproken niet zo eenvoudig om Ajax en Feijenoord tegen elkaar te kunnen zien spelen. Ajax-fans mogen er voorlopig niet bij zijn als Ajax in Rotterdam tegen Feijenoord speelt. En als Ajax thuis speelt, kom je niet aan kaarten. En áls Harrie al aan kaarten zou kunnen komen, zou hij er uit angst voor wéér een gelijkspel of nederlaag ten gevolge van zijn aanwezigheid toch voor kiezen om via de tv te kijken.

Maar morgen gaat het dus om de KNVB-beker. Dat is natuurlijk een prijs van niks. Als Ajax die prijs niet wint, zal Harrie er niet wakker van liggen. Toen bleek dat Harrie twee kaarten kon krijgen (vanwege het feit dat Willie nog een paar maanden lid is van de Ajax Kids Club), zag hij het in een flits voor zich: dit is dé kans om er een keer bij te zijn als Ajax en Feijenoord tegen elkaar spelen. En dan nog samen met je zoon ook!

Steeds meer dingen wijzen erop dat het morgen een topdag wordt. Het wordt prachtig weer volgens de deskundigen. En Ajax verliest eigenlijk zelden van Feijenoord, maar scoren wél bijna altijd en (en meestal nog vaak ook) tegen Feijenoord. Harrie heeft er dus zin an!

Tulp

Ricardo kwam met twee tulpen binnenlopen, beide zonder steel. Dinie kreeg er één en moest meteen bijna huilen. Harrie kreeg de tweede en vroeg waar hij ze vandaan had.
"Ze stonden gewoon in het plantsoen hoor!", was het antwoord. Toen kreeg-ie van Harrie een dikke knuffel en een kus.

Harrie geeft niks om tulpen. Niet alleen zijn ze na 2 dagen altijd al zoveel gegroeid dat ze er net zo bij staan als een flamingo in laag water, ook de bloem zelf vindt Harrie helemaal niks. Als je slim bent koop je ze als de knop nog gesloten is. Door de wijze waarop de bloem haar blaadjes in die fase heeft samengevouwen geeft zij je nog de illusie  dat je een kleurenspektakel te wachten staat. Maar de blaadjes gaan al snel uiteen en wel op een dusdanige manier dat je het gevoel bekruipt dat ze onderling ruzie hebben gekregen, zodat ze zo snel en zo ver als mogelijk uit elkaars buurt willen verdwijnen.

Harrie is dan ook uitermate verbaasd over de tulpen die Ricardo mee heeft genomen. Dinie zette ze voor de vorm in een schaaltje met water, in de verwachting dat ze de volgende dag in de groene kliko konden, maar vier dagen later staan ze gewoon prachtig te wezen in hetzelfde schaaltje. Niet alleen is Ricardo op een tulpensoort gestuit waarvan de bloem wél op een mooie manier uitkomt, maar doordat hij de stelen al in het plantsoen achterliet blijven de bloemen ook keurig vlak boven het schaaltje steken.

Harrie hoopt alleen dat hij ze écht in een plantsoen heeft gevonden.

Twitter

Waarom Harrie zo weinig schreef de laatste weken, was de vraag die hem een aantal keren werd gesteld. Had Harrie zijn schrijfwerk voortaan naar Twitter verlegd?

Harrie moest eerst even heel erg hard lachen, maar zag daarna de ernst van de situatie in. Als er echt mensen zijn die Harrie in staat achten om te gaan twitteren, dan moet dat misverstand stante pede de wereld uit worden geholpen.

Daarom nogmaals: Harrie schrijft in de eerste plaats voor zichzelf. Dat u meeleest is prima en als u het waardeert is het nog beter, maar daar is het Harrie niet om te doen. Dit weblog is voor Harrie in de eerste plaats bedoeld om zijn schrijfvaardigheid op peil te houden, in de tweede plaats om zijn aftakelende geheugen te ondersteunen en in de derde plaats om zijn zoons in de toekomst te kunnen laten zien wat hun vader ooit allemaal dacht en deed. Als zij ooit hun jeugd gaan overdenken en zich afvragen waarom hun vader ooit deed zoals hij deed, hebben zij misschien iets aan dit weblog. Voor geen van de drie genoemde doelen is Twitter geschikt.

Twitter is volgens Harrie vooral bedoeld voor het toenemend aantal mensen dat als eenheidsworst in de maatschappij dreigt te verzuipen. Waar iemand die te ver in zee is gegaan dan middels hulpgeroep en vrolijk armgezwaai de aandacht op zich probeert te vestigen, gaan twitteraars zinloze boodschappen versturen. Die boodschappen mogen uit ten hoogste 140 tekens bestaan. U en Harrie weten dat dat veel te weinig is om iets zinvols te kunnen vertellen, maar het aardige is dat twitteraars dat nog niet door hebben.

Net zoals het aardig is om terug te zwaaien naar iemand die vanuit zee naar je wuift, is het voor niet-twitteraars aardig om zich te verbazen over de inhoudloosheid van de berichten die twitteraars elkaar zenden. “10.17: scored lasagna at Appie in Kruisstraat” bijvoorbeeld. Of: “23.49 listening to Abba-Fernando. Jeugdsentiment”. Dat hoort trouwens óók bij Twitter: zoveel mogelijk Engelse kreten gebruiken. Oninteressante dingen krijgen tenminste nog enige sjeu als je ze in het Engels vertelt, lijkt hierbij de gedachte.

Harrie geeft trouwens meteen toe dat Twitter een mooie nieuwe toepassing van je dure mobieltje is. Mensen hebben het waarschijnlijk wel een beetje gehad om elke 5 minuten te worden gebeld door een échte vriend en steeds maar weer te moeten antwoorden waar ze zijn. Met Twitter kun je in één keer ál je vrienden vertellen waar je bent en wat je doet. Heerlijk moet dat zijn, om elke minuut van de dag alles te kunnen weten over je vrienden. Moet je natuurlijk wel vrienden hebben die net als jij als eenheidsworst in de maatschappij dreigen te verzuipen.

Harrie heeft dat soort vrienden niet en bovendien heeft-ie er geen behoefte aan om zinloze dingen te gaan vertellen die niemand wil weten. Als het dus af en toe stil blijft op dit weblog heeft Harrie dus óf niks te vertellen, óf geen zin om iets te vertellen. Maar u hoeft niet bang te zijn dat-ie naar Twitter is overgestapt.

Gerard en Harrie

Soms besef je ineens dat je oud wordt. Harrie had dat gisteravond, toen Dinie en hij naar een optreden van Gerard van Maasakkers gingen. Harrie is gewend dat er bij een optreden van Gerard hooguit 5 bezoekers jonger zijn dan hij, maar dat waren er nu minstens 10.

Het was een bijzonder optreden. Harrie had Gerard tot voor gisteren alleen zien optreden met minimaal 4 andere muzikanten. Bart de Win en Rinus Raaymakers waren er altijd bij. Daarnaast was er altijd ten minste een drummer en een gitarist bij. Eén keer was er zelfs een kleine harmonie bij.

Maar gisteren trad Gerard alleen op met Harrie Hendriks, de gitarist die sinds een aantal jaren tot de vaste kern van zijn begeleidingsgroep behoort. Harrie is gek op Harrie, omdat die altijd zulke mooie rare gezichten kan trekken. Alsof hij enorm moet poepen, wat natuurlijk geen pas geeft als je dat doet terwijl je dat doet terwijl je op het podium staat en gitaar speelt. Daar krijg je het dan natuurlijk helemáál benauwd van en daar trekt Harrie dan óók weer een ander raar gezicht bij. Hij is trouwens een geweldige gitaarspeler.

Vooraf had Harrie niet zo'n zin om te gaan. Hij heeft Gerard al zo vaak zien optreden en omdat het hooikoortsseizoen nogal is losgebarsten was-ie moe. Bovendien was-ie bang dat Gerard veel nummers van zijn nieuwste cd zou gaan zingen. En die cd is nou niet bepaald een van de beste die Gerard heeft gemaakt. Maar Dinie had de kaartjes gekregen als afscheidscadeautje van haar oude collega's en Harrie weet dat het uiteindelijk altijd leuk is om Gerard te zien optreden, dus ging hij toch graag mee.

En ook nu was het weer de moeite waard. Harrie vond het zelfs een van de leukste optredens die hij van Gerard heeft gezien. Dat kwam niet alleen doordat hij weinig nieuwe nummers zong, maar vooral doordat hij nogal wat oude nummers zong die hij normaliter niet zingt. Die nummers zijn eigenlijk niet zo geschikt om met de voltallige groep te zingen, maar zo voor twee mannen met een gitaar zijn ze perfect.

Plaats van handeling was trouwens het Ontmoetingscentrum in Beek en Donk en dat moet welhaast een van de meest treurige plaatsen zijn waar een muzikant terecht kan komen. Het is zo'n echt jaren-70 laagbouwgeval, met een grote kille ruimte met standaardindeling: bar, veel tafeltjes met stoeltjes en een biljart. In dit geval zelfs twee biljarts trouwens. En dat de tijd toch ook hier niet heeft stil gestaan bewees de aanwezigheid van een computer. "Ik denk dat we hier na afloop gaan kienen", zei Harrie tegen Dinie.

Gerard en Harrie traden op in de zaal ernaast, die de treurigheid van de ontmoetingsruimte nog overtrof. Harrie kon zich voorstellen dat de zaal ooit was ontworpen om als gymzaal te dienen, maar een wandrek en ringen kon hij toch nergens ontdekken. De stoelen die in keurige rijen waren neergezet hadden eigenlijk van oranje plastic moeten zijn om het beeld compleet te maken, maar hadden een stoffen zitting. Harrie was blij dat-ie halverwege de zaal zat, was als je helemaal achterin zit op zo'n gymzaalvloer zie je alleen maar grijze hoofden voor je.

Gerard speelde twee nummers van zijn derde elpee, Onderwege. Die was maar weinig verkocht vertelde hij en hij vroeg of er mensen waren die hem nog hadden. Harrie hield natuurlijk wijselijk zijn mond, maar gelukkig was er een mevrouw die de elpee óók had en die haar mond níet kon houden. "Ben er maar zuinig op", zei Gerard, die ook aannam dat de mevrouw in de pauze wel zaken zou kunnen doen met liefhebbers voor deze elpee.

Toen aan het einde van de pauze de zaallichten doofden (of in dit geval: de tl-buizen werden uitgeschakeld) kwam Gerard in zijn eentje het podium op. Harrie vroeg zich af waar de andere Harrie was. In gedachten zag Harrie hem wat verward door de gang lopen. Hij probeerde zijn broek dicht te ritsen, maar de gitaar om zijn nek hing in de weg. Achter hem liep de juffrouw van de bar. Ze veegde haar mond af met een tissue en probeerde daarna haar haar weer in orde te brengen.

Gerard vroeg ondertussen aan de mevrouw in de zaal of ze in de pauze veel aanbiedingen had gehad om haar elpee te verkopen. "Maar ik heb die elpee niet meer", zei de mevrouw. "Stom ding", was Gerard's antwoord. Gerard heeft de gave dat hij alles tegen iedereen zeggen, zonder dat iemand kwaad op hem kan worden.

Nu de aandacht opnieuw op de mevrouw was gevestigd maakte ze van de gelegenheid misbruik om te melden dat ze bij het allereerste optreden ooit van Gerard was geweest. Hij had toen Lieke vur Mariken gezongen en omdat haar dochter óók Marieke heette was ze meteen fan geworden. Dat jaar had ze zelfs een kerstkaart voor Gerard gemaakt, maar ze had hem nooit verstuurd.

Het was een nutteloze onderbreking van het optreden, maar wel een die eigenlijk typeert hoe het eraan toegaat bij optredens van Gerard van Maasakkers. Het is alsof je op een familiereünie zit, waar deze keer ook tante Koos bij aanwezig is. 47 jaar geleden verhuisde ze naar Nieuw-Zeeland en ter gelegenheid van haar 80e verjaardag heeft ze dit jaar alles wat in den vreemde aan haar schoot en aan die van haar dochters en kleindochters is ontsproten meegenomen. Zo hoor je net weer wat andere verhalen dan anders maar in grote lijnen blijft het hetzelfde: een gemoedelijke sfeer van ons kent ons.

Herrijzenis

Harrie is meestal rond 6 uur 's ochtends wakker, behalve als-ie moet werken. Dan staat-ie nog een half uur eerder op de brug. Hij gaat dan altijd eerst tanden poetsen, soms scheren, douchen en dan is daar zijn eerste echte werk van de dag: Elvis uitlaten.

Ook op de ochtend van tweede paasdag stonden Elvis en Harrie vroeg buiten en al op de inrit stuitten ze op nóg een vroege vogel. Een prachtig klein vogeltje was het, met helblauwe veren aan de bovenkant. Harrie móest er langs lopen en nam aan dat het vogeltje wel zou wegvliegen, maar dat deed het niet. Het bleef doodstil zitten.

Harrie kon zelfs op zijn knieën naast het vogeltje gaan zitten en toen vloog het nóg niet weg. Het bleef zitten alsof zijn pootjes aan de stenen waren vastgelijmd. Het was zó'n mooi vogeltje dat Harrie het niet kon nalaten om het met de rug van zijn middelvinger te aaien. Het vogeltje bleef bewegingloos zitten.

Harrie wist eigenlijk niet goed wat-ie ermee aan moest. Misschien was het vogeltje uit een nest gevallen, al wist Harrie niet eens of het al de tijd van het jaar was dat vogels al jongen produceerden. Misschien was het juist wel een oud en levensmoe vogeltje.

Harrie besloot eerst maar met Elvis te gaan lopen. Misschien zou hij onderweg wel een ingeving krijgen. En al lopende kwamen er inderdaad dingen in hem op. Hij zou het vogeltje mee naar binnen kunnen nemen. Ricardo zou dat prachtig vinden, maar Harrie wist niet waar-ie het vogeltje dan in zou moeten bewaren. Bovendien maakte het vogeltje, of het nou jong of oud was, op Harrie de indruk dat het de beste tijd van zijn leven al had gehad. Dan zou je zien dat het beestje na één dag op zijn rug zou liggen met de pootjes omhoog en zou Ricardo natuurlijk helemaal overstuur raken. Kinderen hechten snel aan beesten.

De enige andere optie die in Harrie op kwam was om het leven van het vogeltje maar actief te gaan beëindigen. Maar hoe moest-ie dat dan doen? Een vlieg of een spin slaat Harrie zonder wroeging dood, maar zo'n mooi vogeltje was toch wel iets anders. Harrie zag zichzelf nog niet met een schep aan de slag gaan om het hoofd van de vogel van de romp te scheiden. Misschien was het een idee om de kachel aan te steken en het vogeltje daar in te gooien als de vlammen hoog genoeg waren? Het vogeltje zou snel en schoon opbranden, maar Harrie was er niet van overtuigd dat het pijnloos genoeg zou zijn voor de ter dood veroordeelde.

Toen schoot Harrie nóg iets te binnen. Het was immers Pasen en dat was toch het feest waarbij werd gevierd dat Jezus was herrezen. Stel je nou voor -je weet het immers niet- dat dat vogeltje Jezus zou zijn in zijn nieuwe outfit? En dan zou Harrie Jezus in de kachel gaan gooien, of met een schep doorklieven? Van de andere kant meende Harrie zich te herinneren dat Jezus in de middag van eerste paasdag was herrezen en niet op de ochtend van tweede paasdag. Hoewel hij natuurlijk na zijn herrijzenis best nog het plan kon hebben opgevat om Harrie een dag later eens op de proef te gaan stellen.

Harrie was inmiddels alweer bijna thuis en bedacht toen dat het ook zo zou kunnen zijn dat het vogeltje in de tussentijd gewoon kon zijn gevlogen. Hij had weliswaar de indruk gewekt dat-ie stervensbereid was, maar als inderdaad Jezus zelf in hem huisde, had dat een pose kunnen zijn. En misschien was er ondertussen ook wel iemand anders, met een meer gewelddadige hond, langs geweest, of de poes van nummer 88. Dan hoefde Harrie niet meer te kiezen.

En inderdaad bleek Harrie niet meer te hoeven kiezen. Wat er tijdens zijn wandeling precies is gebeurd zal hij nooit te weten komen, maar feit was dat de vogel gevlogen was. Op de plek waar hij had gezeten was nog een natte plek zichtbaar met een diameter van een centimeter of 5, maar meer was er niet te zien.

Harrie heeft later in de week geprobeerd uit te vinden met welke vogelsoort hij te maken heeft gehad. Hij had niet eerder zó'n mooi vogeltje met zulke prachtige felblauwe veren in het wild gezien en nam aan dat het wel erg eenvoudig zou zijn om de soortnaam te achterhalen. Maar dat bleek een misvatting. Uiteindelijk kwam de kleur van de vogel op de foto bovenaan dit stuk het meest overeen met 'Harries' vogel. Het is een ijsvogel las Harrie. Toch leek Harries vogel een stuk kleiner. Misschien moet-ie De Generaal maar eens raadplegen. Die weet álles over vogels.

Gek II

Misschien is Harrie -in tegenstelling tot eerdere berichtgeving- tóch gek. Hoe is anders te verklaren dat hij zijn humeur als volwassen kerel zó makkelijk kan laten vergallen door Ajax?

Ajax speelt al jarenlang heel slecht. Ook dit seizoen begon slecht, maar gaandeweg is er iets veranderd. De laatste maanden scoort Ajax zelfs aan de lopende band, krijgt nauwelijks doelpunten tegen en wint bijna alles. Het aantal punten dat ze nu hebben behaald zou in elk ander seizoen genoeg zijn geweest om kampioen te worden.

Maar helaas doet FC Twente het nóg beter. 4 punten staan ze op Ajax voor, maar heel Ajax vertrouwde erop dat Twente nog wel punten zou laten liggen en dat Ajax eindelijk weer eens kampioen zou worden. Aan het feit dat Ajax dan zelf alle resterende partijen nog wel even moest winnen werd geen aandacht besteed. Harrie sprak daar in besloten kring zijn zorgen al over uit. Typisch een restant van de aloude Ajax-mentaliteit van 'dat doen we wel even', een mentaliteit die er nu juist voor heeft gezorgd dat Ajax de risee van het Nederlandse voetbal is geworden.

Vanmiddag ging Ajax op bezoek bij ADO Den Haag. Dat is één van die vele clubs die (overigens terecht)  alleen Ajax en Feijenoord als serieuze tegenstander zien en in wedstrijden tegen die ploegen op minstens 200% van hun normale kunnen presteren. De strijdwijze van dit soort ploegen is altijd hetzelfde: keihard de duels ingaan, zo mogelijk de vijand onder de zoden schoffelen en hem in uiterste gevallen gewoon doormidden schoppen. Ook ADO deed dat deze middag weer, met als resultaat dat Ajax niet tot scoren kwam en dat Harries hartslag steeg naar ongeveer 350 slagen per minuut.

Gelukkig voor Harrie brengt de speelwijze van clubs als ADO die tegen Ajax spelen een risico voor die ploegen met zich mee: vaak gaan ze zó op in hun oorlogstaktiek dat één der strijders weleens vergeet dat er ook in de oorlog tegen Ajax grenzen bestaan. Ook ADO trapte vandaag in die eigen val. De keeper van ADO sloeg een Ajacied zomaar in zijn nek en mocht vertrekken. En omdat die keeper nog maar net in het veld was gekomen als vervanger van de keeper die aan de wedstrijd was begonnen, moest ADO zonder echte keeper verder. Van die gelegenheid wist Ajax zowaar nog te profiteren, door één goal te maken en de wedstrijd te winnen.

De wedstrijd is nu bijna een uur geleden geëindigd. Ajax heeft met 1-0 gewonnen en blijft dus een kans maken op het kampioenschap. Harries hartslag is onder de 150 gedaald, waardoor hij langzaam aan ook weer kan  nadenken. Hoe bestaat het, vraagt hij zich af, dat een club die zó slecht aan een seizoen begint en dan na een geweldige inhaalrace tóch nog kampioen kan worden zó belabberd speelt in de paar wedstrijden die nog resteren? En nog belangrijker: hoe is het mogelijk dat Harrie zich zó druk kan maken om zoiets stoms als voetbal?

In elk geval begint Harrie nu zowaar ook in een kampioenschap te geloven. PSV speelt al jarenlang elke week zo slecht als Ajax vandaag, maar won meestal wél, net als Ajax vandaag, door net voor het einde van de wedstrijd één doelpunt te maken. En daar werden ze dan nog steeds kampioen mee ook. Als er rechtvaardigheid bestaat wordt Ajax dit jaar dus kampioen.

Bram

Voor elk onderwerp waar de Nederlandse media iets over willen zeggen hebben ze een specialist achter de hand. Waarschijnlijk delen ze met z'n allen ergens zo'n oud Rolodex-geval. Is er een huizenbaas vermoord dan kijken ze bij MISDAAD en daar staat dan: Peter R. de Vries bellen. Gaat het over Amerika? Dan wordt Maarten van Rossem gebeld. Voor internetontwikkelingen hebben ze zelfs keuze uit Francisco van Jole en Herbert Blankesteijn.

Veelzeggend is wel dat als de mening ook door mensen met een IQ van hoogstens 70 moet kunnen worden begrepen, het aantal deskundigen toeneemt. Dat doet Harrie vermoeden dat het IQ van die deskundigen zelf ook niet veel hoger zal zijn. In deze categorie worden Gordon, Gerard Joling en Albert Verlinde trouwens meestal opgetrommeld.

Maar Harrie wilde het even hebben over Bram Bakker. Deze man wordt steevast geraadpleegd als men een mening over psychologische zaken wil hebben. Bram is zelf psychiater, heeft een vlot voorkomen en een dito babbel en is meestal nogal kritisch over de moderne psychologie en psychiatrie. En omdat de meeste mensen te dom zijn om uberhaupt psychische problemen te hebben, maar het wel zorgelijk vinden dat de gezondheidszorg zo duur wordt, gaat Brams mening er meestal in als Gods woord in een ouderling.

Het is bekend dat het gebruik van antidepressiva in de loop der jaren fors is toegenomen. Bram Bakker heeft menigmaal duidelijk gemaakt dat hij dat niet begrijpt. Antidepressiva helpen volgens hem meestal niet. Als het aan hem lag gaf je de slikkers ervan gewoon elke dag een suikerklontje. Bram is meer van de oude stempel: hard werken, niet nadenken en vooral veel rennen, dat soort dingen. En waarschijnlijk ook op zondagochtend naar de kerk, maar dat heeft Harrie hem niet zelf horen zeggen. 

Harrie snapt Bram natuurlijk wel. Als ze je broodwinning dreigen af te pakken, dan ga je er alles aan doen om dat te voorkomen. Als dus blijkt dat je klanten met een pilletje beter, sneller en goedkoper worden geholpen dan met een wekelijks gesprek met jou, maar je krijgt wél de kans om voor een groot publiek te vertellen dat je klanten zich vergissen, dan wist Harrie ook wel wat hij zou gaan roepen.

Maar onlangs hoorde Harrie Bram op de radio en hij schrok nu toch een beetje van wat hij zei. Het ging over de werkdruk in Nederland en het toenemend aantal burn-outs. Harrie dacht dat Bram wel weer zou gaan zeggen dat mensen meer hun best moesten doen, niet moesten zeuren en nóg meer rondjes moesten gaan lopen. Bram gaf daarentegen aan dat we in Nederland de arbeidsprocessen inmiddels zo ver hebben geoptimaliseerd dat de rek er bij veel mensen wel uit is.

Mede door de opmerking van Bram is bij Harrie de dagen erna weer die vraag bovengekomen die hem al zo lang bezig houdt en waar hij nooit een duidelijk antwoord op heeft gekregen: waarom is het nodig dat een economie altijd blijft groeien? Die blijkbare noodzaak tot groei is er uiteindelijk toch de oorzaak van dat iedereen steeds harder en efficiënter moet werken? Waarom kunnen we niet gewoon op het niveau blijven waarop we zitten, of misschien zelfs een stapje terug doen?

Misschien maar eens bellen met een economiedeskundige. Of zou Gerard Joling het antwoord weten?

Willie

Gistermorgen om 7 uur heeft Harrie Willie opgehaald. Die was met zijn eigen en nog drie andere brugklassen van zijn school een weekje weg geweest. Harrie kan zich niet herinneren dat híj een uitje had toen-ie in de brugklas zat, laat staan dat ze de hele week naar Kopenhagen gingen, zoals Willie. Dat zal dan wel zijn wat men "vooruitgang" noemt.

Al meteen werd duidelijk dat Willie na de week Kopenhagen bijna geen stem meer had, maar daar een des te brutalere mond voor in de plaats had gekregen. Harrie vreest dat hij zich de hele week vreselijk heeft lopen aanstellen. Harrie deed dat vroeger zelf namelijk ook en omdat Willie nogal veel op zijn vader lijkt, vreest Harrie met grote vreze.

Het vrijwel ontbreken van een stem bleek voor Willie overigens geen belemmering te zijn om vrijwel direct na aankomst aan Harrie te bekennen dat hij in Kopenhagen bijna mee had gemoeten naar het politiebureau. Het bleek dat hij en zijn 5 kamergenootjes in Kopenhagen allen een laserpen hadden gekocht. Toen ze 's avonds op hun hotelkamer zaten, was het plan snel geboren om die pennen dan ook maar te gaan gebruiken.

Eén van de dingen waar ze op schenen was het dashbord van een auto die voor het hotel stond. Wat de heren op dat moment nog niet wisten was dat het gebruik van laserpennen in Denemarken streng verboden is. En wat ze óók niet wisten was dat in de auto die ze beschenen twee agenten zaten. Maar binnen een paar minuten na het beschijnen van het dashbord werd door de agenten in dit kennishiaat voorzien.

Uit het feit dat Willie het voorval drie dagen later en vrijwel zonder stem als eerste ervaring van de week met Harrie deelde, maakte Harrie op dat Willie er behoorlijk van was geschrokken. Maar Willie bleek ook nog heel erg kwaad te zijn, omdat de agenten 'helemaal uitflipten' toen de jongens hen uit begonnen te lachen nadat ze hadden verteld dat laserpennen verboden waren. Ze dachten namelijk dat de agenten een grapje maakten, omdat ze die pennen wél gewoon hadden kunnen kopen.

Maar van een grap bleek dus geen sprake en de agenten werden dan ook erg boos toen ze werden uitgelachen. Een aanwezige begeleider van school kon gelukkig voorkomen dat de jongens mee moesten naar het bureau. Hun laserpennen moesten daar wél mee naartoe en zijn niet meer teruggezien.

Pas later kwamen de andere verhalen. Dat de beroemde Kopenhaagse zeemeermin er inderdaad net nú niet was, omdat ze aan China was uitgeleend. En vooral dat het eten niet te pruimen was. De kip was rauw, de rijstkorrels leken op maden en ga zo maar door. Harrie is blij dat hij geen onderwijzer is die af en toe mee moet op dit soort uitstapjes.

1 april

Als Harries schoonzus, -vader en -moeder niet waren gekomen was het gisteren echt een donderdag als alle andere geweest: een met werken, psycholoogbezoek en hoofdpijn. Erge hoofdpijn. Gelukkig was Dinie moe, zodat Harrie twee goede excuses had om niet uit eten te hoeven.

Om Ricardo toch te plezieren heeft Harrie wel shoarma en spareribs gehaald, maar van die shoarma kreeg-ie maagkrampen en diarree. Uiteindelijk lag-ie toch pas rond half negen in bed, mét hoofdpijn en maagkrampen, maar zonder iets in zijn maag.

Wel heeft-ie voor het eerst in tijden een 1-april-grap uitgehaald. Aan Willie -die met zijn klas in Kopenhagen zat- heeft-ie een SMS gestuurd, gezegd dat Dinie zwanger was en dat-ie waarschijnlijk een zusje zou krijgen. Willies antwoord liet zó lang op zich wachten dat Harrie zeker wist dat Willie erin was getrapt en dat bleek ook zo te zijn. Dat riep trouwens wel de vraag op bij Harrie waarom híj eigenlijk nooit voor de gek wordt gehouden, op zijn verjaardag althans. Mensen die op 1 april jarig zijn hebben toch óók rechten?

Vanmorgen besefte Harrie trouwens dat hij volgend jaar op een vrijdag jarig is. Dan is-ie altijd vrij en de twee dagen daarna ook, dus een betere dag om 50 te worden kan-ie zich niet wensen. Hij neemt tenminste aan dat er op zijn werk geen gekken zijn die het aandurven om 3 dagen na dato nog met een Abraham aan te komen.

50

Vandaag begint Harrie aan zijn 50e levensjaar (dank u). Hij heeft al negen digitale felicitaties mogen ontvangen: één uit Frankrijk, één uit Spanje, één uit China en ook de rest was van allerlei -al dan niet bestaande- organisaties met websites waar Harrie zich ooit heeft geregistreerd.

Collega Glasman (die maar net iets ouder is dan Harrie, wat dan ook meteen de reden is dat beiden graag putten uit de uitspraken van bijvoorbeeld Sjef van Oekel, Jan Vos en Neerlands Hoop), heeft dit levenspunt dus recent al meegemaakt en hij heeft Harrie gewaarschuwd. "Het komende jaar wordt het moeilijkste in je leven", heeft-ie Harrie bemoedigend toegesproken. En hij heeft Harrie gewaarschuwd om alert te zijn zodra hij de neiging voelt opkomen om motor te gaan rijden, of als hij een strakke plasser krijgt als-ie de meisjes van 3 HAVO voorbij ziet fietsen.

Maar Harrie kan zich niet voorstellen dat het bij hem zo'n vaart zal lopen. Tuurlijk, hij kent óók mannen die rond hun 50e ineens op een motor gaan rijden. En tuurlijk, hij kent óók mannen van rond de 50 die er vandoor gaan met meisjes die net zo oud zij als hun dochters. Hij kent zelfs iemand die er op zijn 50e een totaalpakket van maakte. Die ging motor rijden, schaakte een jong meisje begon als klap op de vuurpijl met dat meisje een motorhandel!

Zo ver zal het met Harrie niet komen. Motoren zeggen hem niks en als hij het met Dinie niet redt komt er nooit meer een andere vrouw in zijn leven. Bovendien heeft Harrie de moeilijkste jaren van zijn leven al achter de rug. Eind jaren 80 had-ie het zwaar, de afgelopen anderhalf jaar waren ook niet de beste, maar hij is nu juist weer op de goede weg.

Eén ding zal Harrie dit jaar wél bezig gaan houden. Hij heeft op de een of andere manier al meer dan de helft van zijn leven het idee dat hij niet ouder zal worden dan 50. Dan zou dit dus het begin van het laatste jaar zijn. Over 365 dagen weten we in welke mate Harrie voorspellende gaven heeft.