Soms besef je ineens dat je oud wordt. Harrie had dat gisteravond, toen Dinie en hij naar een optreden van Gerard van Maasakkers gingen. Harrie is gewend dat er bij een optreden van Gerard hooguit 5 bezoekers jonger zijn dan hij, maar dat waren er nu minstens 10.
Het was een bijzonder optreden. Harrie had Gerard tot voor gisteren alleen zien optreden met minimaal 4 andere muzikanten. Bart de Win en Rinus Raaymakers waren er altijd bij. Daarnaast was er altijd ten minste een drummer en een gitarist bij. Eén keer was er zelfs een kleine harmonie bij.
Maar gisteren trad Gerard alleen op met Harrie Hendriks, de gitarist die sinds een aantal jaren tot de vaste kern van zijn begeleidingsgroep behoort. Harrie is gek op Harrie, omdat die altijd zulke mooie rare gezichten kan trekken. Alsof hij enorm moet poepen, wat natuurlijk geen pas geeft als je dat doet terwijl je dat doet terwijl je op het podium staat en gitaar speelt. Daar krijg je het dan natuurlijk helemáál benauwd van en daar trekt Harrie dan óók weer een ander raar gezicht bij. Hij is trouwens een geweldige gitaarspeler.
Vooraf had Harrie niet zo'n zin om te gaan. Hij heeft Gerard al zo vaak zien optreden en omdat het hooikoortsseizoen nogal is losgebarsten was-ie moe. Bovendien was-ie bang dat Gerard veel nummers van zijn nieuwste cd zou gaan zingen. En die cd is nou niet bepaald een van de beste die Gerard heeft gemaakt. Maar Dinie had de kaartjes gekregen als afscheidscadeautje van haar oude collega's en Harrie weet dat het uiteindelijk altijd leuk is om Gerard te zien optreden, dus ging hij toch graag mee.
En ook nu was het weer de moeite waard. Harrie vond het zelfs een van de leukste optredens die hij van Gerard heeft gezien. Dat kwam niet alleen doordat hij weinig nieuwe nummers zong, maar vooral doordat hij nogal wat oude nummers zong die hij normaliter niet zingt. Die nummers zijn eigenlijk niet zo geschikt om met de voltallige groep te zingen, maar zo voor twee mannen met een gitaar zijn ze perfect.
Plaats van handeling was trouwens het Ontmoetingscentrum in Beek en Donk en dat moet welhaast een van de meest treurige plaatsen zijn waar een muzikant terecht kan komen. Het is zo'n echt jaren-70 laagbouwgeval, met een grote kille ruimte met standaardindeling: bar, veel tafeltjes met stoeltjes en een biljart. In dit geval zelfs twee biljarts trouwens. En dat de tijd toch ook hier niet heeft stil gestaan bewees de aanwezigheid van een computer. "Ik denk dat we hier na afloop gaan kienen", zei Harrie tegen Dinie.
Gerard en Harrie traden op in de zaal ernaast, die de treurigheid van de ontmoetingsruimte nog overtrof. Harrie kon zich voorstellen dat de zaal ooit was ontworpen om als gymzaal te dienen, maar een wandrek en ringen kon hij toch nergens ontdekken. De stoelen die in keurige rijen waren neergezet hadden eigenlijk van oranje plastic moeten zijn om het beeld compleet te maken, maar hadden een stoffen zitting. Harrie was blij dat-ie halverwege de zaal zat, was als je helemaal achterin zit op zo'n gymzaalvloer zie je alleen maar grijze hoofden voor je.
Gerard speelde twee nummers van zijn derde elpee, Onderwege. Die was maar weinig verkocht vertelde hij en hij vroeg of er mensen waren die hem nog hadden. Harrie hield natuurlijk wijselijk zijn mond, maar gelukkig was er een mevrouw die de elpee óók had en die haar mond níet kon houden. "Ben er maar zuinig op", zei Gerard, die ook aannam dat de mevrouw in de pauze wel zaken zou kunnen doen met liefhebbers voor deze elpee.
Toen aan het einde van de pauze de zaallichten doofden (of in dit geval: de tl-buizen werden uitgeschakeld) kwam Gerard in zijn eentje het podium op. Harrie vroeg zich af waar de andere Harrie was. In gedachten zag Harrie hem wat verward door de gang lopen. Hij probeerde zijn broek dicht te ritsen, maar de gitaar om zijn nek hing in de weg. Achter hem liep de juffrouw van de bar. Ze veegde haar mond af met een tissue en probeerde daarna haar haar weer in orde te brengen.
Gerard vroeg ondertussen aan de mevrouw in de zaal of ze in de pauze veel aanbiedingen had gehad om haar elpee te verkopen. "Maar ik heb die elpee niet meer", zei de mevrouw. "Stom ding", was Gerard's antwoord. Gerard heeft de gave dat hij alles tegen iedereen zeggen, zonder dat iemand kwaad op hem kan worden.
Nu de aandacht opnieuw op de mevrouw was gevestigd maakte ze van de gelegenheid misbruik om te melden dat ze bij het allereerste optreden ooit van Gerard was geweest. Hij had toen Lieke vur Mariken gezongen en omdat haar dochter óók Marieke heette was ze meteen fan geworden. Dat jaar had ze zelfs een kerstkaart voor Gerard gemaakt, maar ze had hem nooit verstuurd.
Het was een nutteloze onderbreking van het optreden, maar wel een die eigenlijk typeert hoe het eraan toegaat bij optredens van Gerard van Maasakkers. Het is alsof je op een familiereünie zit, waar deze keer ook tante Koos bij aanwezig is. 47 jaar geleden verhuisde ze naar Nieuw-Zeeland en ter gelegenheid van haar 80e verjaardag heeft ze dit jaar alles wat in den vreemde aan haar schoot en aan die van haar dochters en kleindochters is ontsproten meegenomen. Zo hoor je net weer wat andere verhalen dan anders maar in grote lijnen blijft het hetzelfde: een gemoedelijke sfeer van ons kent ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten