Ricardo kwam met twee tulpen binnenlopen, beide zonder steel. Dinie kreeg er één en moest meteen bijna huilen. Harrie kreeg de tweede en vroeg waar hij ze vandaan had.
"Ze stonden gewoon in het plantsoen hoor!", was het antwoord. Toen kreeg-ie van Harrie een dikke knuffel en een kus.
Harrie geeft niks om tulpen. Niet alleen zijn ze na 2 dagen altijd al zoveel gegroeid dat ze er net zo bij staan als een flamingo in laag water, ook de bloem zelf vindt Harrie helemaal niks. Als je slim bent koop je ze als de knop nog gesloten is. Door de wijze waarop de bloem haar blaadjes in die fase heeft samengevouwen geeft zij je nog de illusie dat je een kleurenspektakel te wachten staat. Maar de blaadjes gaan al snel uiteen en wel op een dusdanige manier dat je het gevoel bekruipt dat ze onderling ruzie hebben gekregen, zodat ze zo snel en zo ver als mogelijk uit elkaars buurt willen verdwijnen.
Harrie is dan ook uitermate verbaasd over de tulpen die Ricardo mee heeft genomen. Dinie zette ze voor de vorm in een schaaltje met water, in de verwachting dat ze de volgende dag in de groene kliko konden, maar vier dagen later staan ze gewoon prachtig te wezen in hetzelfde schaaltje. Niet alleen is Ricardo op een tulpensoort gestuit waarvan de bloem wél op een mooie manier uitkomt, maar doordat hij de stelen al in het plantsoen achterliet blijven de bloemen ook keurig vlak boven het schaaltje steken.
Harrie hoopt alleen dat hij ze écht in een plantsoen heeft gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten