Gistermorgen om 7 uur heeft Harrie Willie opgehaald. Die was met zijn eigen en nog drie andere brugklassen van zijn school een weekje weg geweest. Harrie kan zich niet herinneren dat híj een uitje had toen-ie in de brugklas zat, laat staan dat ze de hele week naar Kopenhagen gingen, zoals Willie. Dat zal dan wel zijn wat men "vooruitgang" noemt.
Al meteen werd duidelijk dat Willie na de week Kopenhagen bijna geen stem meer had, maar daar een des te brutalere mond voor in de plaats had gekregen. Harrie vreest dat hij zich de hele week vreselijk heeft lopen aanstellen. Harrie deed dat vroeger zelf namelijk ook en omdat Willie nogal veel op zijn vader lijkt, vreest Harrie met grote vreze.
Het vrijwel ontbreken van een stem bleek voor Willie overigens geen belemmering te zijn om vrijwel direct na aankomst aan Harrie te bekennen dat hij in Kopenhagen bijna mee had gemoeten naar het politiebureau. Het bleek dat hij en zijn 5 kamergenootjes in Kopenhagen allen een laserpen hadden gekocht. Toen ze 's avonds op hun hotelkamer zaten, was het plan snel geboren om die pennen dan ook maar te gaan gebruiken.
Eén van de dingen waar ze op schenen was het dashbord van een auto die voor het hotel stond. Wat de heren op dat moment nog niet wisten was dat het gebruik van laserpennen in Denemarken streng verboden is. En wat ze óók niet wisten was dat in de auto die ze beschenen twee agenten zaten. Maar binnen een paar minuten na het beschijnen van het dashbord werd door de agenten in dit kennishiaat voorzien.
Uit het feit dat Willie het voorval drie dagen later en vrijwel zonder stem als eerste ervaring van de week met Harrie deelde, maakte Harrie op dat Willie er behoorlijk van was geschrokken. Maar Willie bleek ook nog heel erg kwaad te zijn, omdat de agenten 'helemaal uitflipten' toen de jongens hen uit begonnen te lachen nadat ze hadden verteld dat laserpennen verboden waren. Ze dachten namelijk dat de agenten een grapje maakten, omdat ze die pennen wél gewoon hadden kunnen kopen.
Maar van een grap bleek dus geen sprake en de agenten werden dan ook erg boos toen ze werden uitgelachen. Een aanwezige begeleider van school kon gelukkig voorkomen dat de jongens mee moesten naar het bureau. Hun laserpennen moesten daar wél mee naartoe en zijn niet meer teruggezien.
Pas later kwamen de andere verhalen. Dat de beroemde Kopenhaagse zeemeermin er inderdaad net nú niet was, omdat ze aan China was uitgeleend. En vooral dat het eten niet te pruimen was. De kip was rauw, de rijstkorrels leken op maden en ga zo maar door. Harrie is blij dat hij geen onderwijzer is die af en toe mee moet op dit soort uitstapjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten