Feestvlaai

Laten we het maar gewoon hardop zeggen: Harrie wordt kaal (of ís kaal, volgens Ricardo, die dan met een fraai versje op vaderdag toch weer aan klappen weet te ontkomen). In het verleden was dat wel anders. Harrie had lange tijd zó veel haar dat menigeen dacht dat hij beter Harriette had kunnen heten. De vorm waarin hij zijn haar droeg was daar mede debet aan.

Maar op een dag zag Harrie Het Licht en het mes van een échte kapper. Van de ene op de andere dag had Harrie een vliegtuigkapsel, zoals zijn toenmalige vrienden hem fijntjes inwreven. Toen drie jaar later Saturday Night Fever een grote hit werd en ook de populariteit van The Fonz uit Happy Days tot grote hoogten steeg, werden die vrienden trouwens akelig stil en bleek Harrie een trendsetter te zijn geweest.

Harrie is gelukkig niet de enige man die kaal wordt. En ook niet de enige die het erg vindt. Hij is wel een van de weinigen die gerust durft toe te geven dat ie meer haar had wilen overhouden op zijn hoofd. Het is toch ook om gek van te worden? Het aantal plaatsen op je lijf waar haar begint te groeien neemt recht evenredig toe met het aantal maanden dat je in dit tranendal ronddoolt, maar nét op dat ene stukje waar je het wilt hebben valt het uit.

Wat dat betreft hebben vrouwen natuurlijk weer duidelijk een streepje voor bij God. Zelden zie je kalende vrouwen (degenen met een ernstige ziekte niet meegerekend natuurlijk).

Maar gisteren zag Harrie er toch weer een. Ze stond om kwart voor negen 's ochtends voor hem aan de kassa bij Albert Heijn. Ze hoefde maar één ding af te rekenen, een vlaai. Maar het was geen gewone vlaai, het was een Feestvlaai. Dat had Albert op een sticker laten drukken die op de poly-ethyleen-verpakking was geplakt.

Harrie was gefascineerd door deze benaming en keek eens goed naar de vlaai. Daar was tijd genoeg voor, want de cassiere was nog bezig met de klant vóór de kalende vrouw.
De basis van de Feestvlaai was een substantie met kleuren die leken op die van machinaal bereid aardbeien- en vanille-ijs. De bovenkant was versierd met een aantal halve aardbeien en bolletjes slagroom. Op een aantal van de bolletjes lag een klein rechthoekig dingetje, waarschijnlijk van marsepein gemaakt. De marsepeinen dingetjes hadden de kleuren van de Nederlandse vlag, althans van een sterk verkleurde Nederlandse vlag.

Harrie keek nu eens naar de vrouw. Hij schatte haar op begin vijftig. De vrouw had slippers aan, kauwgum in de mond en een poging gedaan om met Poly Color Revital 489 (€ 9,95 op http://www.drogisterij.net/index.php?mode=produktinfo&artnr=3327926&partnercode=255) een standaard-haarkleur te verkrijgen. Maar omdat haar haar door De Tijd flink was uitgedund, was het eindresultaat heel anders dan de Poly Color-verpakking haar had beloofd.

Harrie vond het er een beetje armoedig uitzien. Eigenlijk net zoals die Feestvlaai trouwens. Wat was daar nou eigenlijk feestelijk aan, aan zo'n chemisch uitziend geheel in één van de meest milieu-onvriendelijke verpakkingen die je kunt bedenken? De vrouw keek trouwens ook dermate treurig, dat geheel onduidelijk was of er eigenlijk wel iets te vieren was waar een Feestvlaai enige rol van betekenis in zou kunnen spelen. Welbeschouwd pasten de Feestvlaai en de vrouw natuurlijk uitstekend bij elkaar: allebei voorbeelden van moderne wansmaak.

Maar toen Harrie zich dit realiseerde, was het al te laat en was zijn zieligheidsmechanisme al in werking getreden. Als Harrie mensen ziet die duidelijk niet het winnende lot uit de Levensloterij hebben getrokken en die vervolgens een zichtbare miskoop doen, dan neemt een enorme treurigheid bezit van Harrie. Om die reden mijdt Harrie een aantal plekken (waarvan Blokker het meest sprekende voorbeeld is) als het even mogelijk is.

Weer thuis heeft Harrie de kinderen een lekker vers broodje gegeven en zijn ze met z'n allen naar de Handelse processie gaan kijken. Daar kan geen Feestvlaai aan tippen.