Maar lid zijn van een voetbalclub bleek beduidend minder leuk te zijn dan met je vriendje voetballen. Harrie moest rondjes lopen, bokspringen en rek- en strek-oefeningen doen. Verder was hij de enige in het gezelschap die het Bergeijkse dialect niet sprak. Dat gaf Harrie sterk het gevoel dat hij er niet bij hoorde. Op dat moment weet Harrie dat aan zijn boerse teamgenoten. De eerlijkheid gebied te zeggen dat het gevoel er niet bij te horen later een rode draad in Harrie's leven zou blijken te zijn.
Maar toen, na twee trainingen, kwam het allerergste: de wedstrijd. Harrie had zich daarop verheugd, maar zijn vreugde sloeg al snel om in ongeloof toen bleek welke positie de trainer voor Harrie in gedachten had. Harrie was natuurlijk geboren als spits. De trainer zette Harrie echter rechts op het middenveld. Dat was nog tot daar aan toe, maar Harrie kreeg de boodschap mee dat hij de middellijn niet mocht passeren.
Harrie vond dit op zich een vreemde beperking, maar was ook toen al vrij onderdanig en schikte zich in zijn lot. Toen hij echter de hele eerste helft geen bal had aangeraakt (met inachtneming van de opdracht van de trainer), vond hij het tijd worden voor aktie. Harrie zag namelijk scherp in, dat hij eventueel aanwezige scouts alleen van zijn kunsten kon overtuigen door met enige regelmaat de bal te raken.
Geheel op eigen initiatief passeerde Harrie daarom bij de eerste gelegenheid na de rust de middellijn, op jacht naar de bal. Toen hij die eenmaal had, gaf hij waarschijnlijk een splijtende pass. Harrie kan zich dat niet meer precies herinneren. Wel herinnert hij zich het geschreeuw van de trainer die hem in niet mis te verstane bewoordingen toeriep dat hij voor de middellijn moest blijven.
Hiermee was de lol voor Harrie wel van het voetballen af. Na twee trainingen en één wedstrijd (3-2 verloren), was het gedaan met Harrie's voetbalaspiraties.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten