Volwassen

Je wordt pas volwassen als je ouders dood zijn. Dat heeft Harrie vaak horen vertellen. Nu gelooft Harrie dingen niet zomaar, ook niet als het vaak of stellig wordt beweerd, maar in dit geval moet hij als ervaringsdeskundige beamen dat er wel iets van waarheid in zit.

Na de dood van zijn moeder, alweer bijna 10 jaar geleden, merkte hij nog niks. Maar sinds de dood van zijn vader (Jan) is er wel degelijk langzaam aan iets veranderd in Harries hoofd en leven. En dat iets brengt Harrie nu uiteindelijk ook aan het twijfelen of hij wel met dit weblog door zal gaan.

Jan was een succesvol ondernemer en rond de veertig, toen hij besefte dat hij helemaal niet gelukkig was. Hij had geld als water, maar geen tijd om te leven. Hij stopte daarom met zijn bedrijf en heeft de rest van zijn leven in soberheid geleefd. Zijn uitgangspunt daarbij was dat je elke gulden die je niet uitgeeft ook niet hoeft te verdienen. En voor elke gulden die je niet hoeft te verdienen, hoef je je vrije tijd, je lijf en je gedachten niet te verkopen aan een baas.

Bij die levensfilosofie paste een uitgebreid gebruik van afgedankte en tweedehands spullen. Daarbij kluste Jan graag. Hij heeft het nodige afvalhout van de straat geplukt en een verlengd leven gegeven. De gemiddelde Nederlander begreep niets van Jan's leven en zag in hem een zielige oudere man die veel tekort kwam. Jan op zijn beurt begreep niets van de gemiddelde Nederlander. Die verkocht in zijn ogen zijn vrije tijd aan profiterende bazen, in ruil voor nutteloze spullen die ze in no-time weer aan de straat zetten.

Harrie heeft lang gedacht dat hij Jan bij leven al begreep. Nadat Harrie afstudeerde werkte hij drie jaar voltijds bij een ingenieursbureau en werd langzaam aan overspannen. Hij begreep dat hij een voorbeeld aan zijn vader moest nemen, maar vond diens sobere bestaan een stap te ver. Sindsdien werkt Harrie in deeltijd.

Zo leidde Harrie bijna twintig jaar een leven met weinig werkbehoefte, veel vrije tijd en toch betrekkelijk veel luxe. Maar sinds Jan's dood bekruipt Harrie steeds meer het gevoel dat ook zijn luxebehoefte afneemt. Voor een groot deel komt dat doordat hij beseft dat er eigenlijk maar 5 dingen echt belangrijk zijn in zijn leven: Dinie, Willie, Ricardo, zijn gezondheid en zijn muziek.

Voor een ander groot deel komt dat doordat hij merkt dat spullen hem steeds vaker meer stress dan plezier opleveren. De waardeloze service van bedrijven en de wegwerpkwaliteit van de meeste goederen zijn daar de oorzaken van. Het kost vaak al enorm veel moeite om überhaupt iets gekocht te krijgen. Daar heeft Harrie al vaak over geschreven. En als het dan eenmaal toch is gearriveerd, is het vaak kapot of werkt het niet zoals je had gedacht.

Harrie steekt daarom nogal wat van zijn tijd in het communiceren met bedrijven waar hij een overeenkomst mee heeft. Om betaalde spullen geleverd te krijgen, om kapotte spullen terug te sturen, om geld terug te krijgen voor teruggestuurde spullen, noem maar op. In vervolg daarop steekt hij er ook nog eens veel tijd in om zich over dit alles op te winden. En om de stress voor zichzelf te verlichten schrijft-ie er hier dan vaak stukjes over, wat óók veel tijd kost.

Het is net alsof Harrie zich dit alles pas sinds Jan's dood echt begint te realiseren. Feit is wel dat hij nu pas écht begrijpt waarom Jan zijn leven leidde zoals hij het leidde vaker en dat hij zich steeds vaker afvraagt of hij uiteindelijk óók niet zo ver zou willen gaan als Jan.

Bij zo'n leven hoort ook dit weblog weblog niet. Nadenken over dingen die hem dwarszitten kost Harrie energie en het dan nog eens opschrijven kost nóg een keer energie. Energie die uiteindelijk niets oplevert en die beter besteed had kunnen worden aan een wandeling met de hond.