Autoradio

Harrie mag graag naar muziek luisteren. En dan het liefst op een beetje een fatsoenlijke installatie. Anders klinkt het al gauw alsof de muzikanten ademnood hebben. En een trompet is op een gemiddelde installatie nauwelijks te onderscheiden van een drumstel.

Deze week kreeg Harrie het lumineuze idee om ook eens een fatsoenlijke installatie in zijn auto te zetten. Dat had ie eigenlijk al veel eerder willen doen. Maar in een auto kun je niet zomaar wat apparatuur neerzetten, zoals in een woonkamer. Daarnaast heeft Harrie slechte ervaringen met apparatuur in een auto inbouwen. En omdat ie de laatste jaren vrijwel jaarlijks een andere auto kocht, kwam het er nooit van. Maar déze auto gaat ie oprijden.

Nou weet Harrie wel het een en ander van gewone hifi-apparatuur voor thuis, maar hifi voor in de auto is een heel ander verhaal. Sterker nog: een heel andere wereld! De meeste auto-hifi wordt verkocht aan een soort aliens, die alleen maar willen dat hun spullen veel geluid maken. En Harrie moet toegeven: met veel geld is er héél veel lawaai met auto-hifi te maken.



Er zijn zelfs wedstrijden voor! Op vastgestelde tijden en plaatsen verzamelen de aliens zich dan met hun Honda's CRX, Honda's Civic of Suzuki's Swift (gemiddelde dagwaarde 12 euro 50, gemiddelde waarde apparatuur 8775 euro) en dan gaan ze blazen. Zetten ze muziek op van een moderne muziek-per-computermaker en dan gaat de jury meten wie het meeste aantal decibel's produceert.

Harrie heeft er op de Duitse tv ooit een documentaire over gezien. Bleek dat een dure installatie alleen niet genoeg was om te kunnen winnen. De auto zelf moest ook nog van een soort veiligheidsglas worden voorzien, anders knalden de ruiten eruit voor het maximale geluidniveau was bereikt.

In die wereld moet Harrie nu op zoek naar een nieuwe radio voor in zijn Mondeo. Radio's bestaan trouwens niet meer: die heten nu headunits (HU). Voor radio-ontvangst zijn ze ook eigenlijk niet meer bedoeld. Een HU is een multimediacentrum en speelt mp3-tjes af via een USB-aansluiting of een SD-kaart. Natuurlijk zit er ook Bluetooth op, zodat je handsfree kan bellen. Maar een béétje HU speelt tegenwoordig dvd's, XVID's of DIVX af op een scherm van 7".

Harrie vraagt zich weleens af hoe die aliens dat doen. Autorijden, bellen en video kijken met een geluidsniveau van 145 dB op de achtergrond. Hij heeft er respect voor. Zelf wil ie gewoon een radio, maar hij durft er nauwelijks naar te gaan vragen

Vragen

Waarom weegt een brood 800 gram en geen kilo?

Waarom laat ik die slappe kuipjes boter altijd op de grond vallen en Dinie nooit?

Waarom win ik nou nooit eens een vette prijs in de loterij?

Hoe kan het dat alle prijzen in de supermarkten op 98 of 99 cent eindigden toen we nog guldens hadden en dat ze nog steeds op 98 of 99 cent eindigen nu we die prijzen in het eurotijdperk door 2,2 hebben gedeeld?

Zouden de kinderen me nog herkennen als ik weer haar had?

Waarom gaan vrouwen altijd op een plek met elkaar staan praten waardoor ze voor iedereen de doorgang blokkeren, zoals voor de tourniquets bij Albert Heijn?

Waarom hebben zoveel mensen geen smaak?

Waarom kan ik bijna nooit serieus zijn?

Waarom zit er altijd minstens één rotte sinaasappel in de netjes bij Albert Heijn?

Heb ik met bier geknoeid of in mijn broek gepist?

Waarom gaan mensen ineens meer links lopen als je ze links voorbij wilt lopen en meer naar rechts als je er rechts voorbij wilt?

Waarom denk ik altijd dat ik iets niet kan, terwijl ik best weet dat de gemiddelde medemens het echt niet beter kan dan ik?

Waarom zijn niet alle mensen gewoon eerlijk?

Wie doet de Nederlandse stem van Spongebob?

Zou Gerard Joling homofiel zijn?

Opgelicht

Harrie is niet zo dol op tv kijken. Naar Ajax kijkt ie graag. Naar consumentenprogramma's ook, zoals Radar en Kassa. Maar het liefst ziet ie TROS Opgelicht.

Harrie viel midden in de aflevering van dinsdag. Daar zat een mevrouw, achter een rijtje bloempotten om niet herkend te worden. Ze had 6000 euro betaald aan een buitenlandse meneer die had verteld dat ie verliefd op haar was. Ze zou hem samen met haar dochter op Schiphol gaan ophalen. Maar na een tijdje waren wel zo'n beetje alle mensen voorbijgekomen die in het het vliegtuig hadden gezeten waar ook die buitenlandse meneer in zou hebben moeten zitten. En toen had de dochter voorzichtig opgemerkt dat haar moeder misschien wel was opgelicht.

Gelukkig kon het nog erger. Er werd een stukje getoond uit een Australische documentaire. Harrie zag een man die zó veel geld had overgemaakt naar mensen in Nigeria, dat al zijn drie bedrijven er uiteindelijk failliet aan waren gegaan. Daarna schakelden we over naar Nigeria en zagen we dat de Nigeriaanse politie de oplichters van de Australiër ging oppakken.

Dat ging trouwens héél anders dan hier in Nederland. Hier kijkt een agent bij elke beweging die hij maakt, of bij elk woord dat hij tegen een verdachte spreekt, eerst in zijn juridisch zakwoordenboek of wat hij doet wel mag volgens de wet. In Nigeria gaat dat duidelijk anders. De Nigeriaanse politiemannen sloegen er gewoon op, als een verdachte niet snel deed wat ze was gevraagd.

Wat wel vermakelijk was, was dat de politiemannen werden uitgescholden en bekogeld toen ze met de gevangenen buiten kwamen. Bleek dat half Nigeria zo'n beetje leeft van wat die oplichters buit maken! Als je die dus oppakt, heeft half Nigeria honger! Nigerianen bleken het normaal te vinden om westerlingen op te lichten. Die hebben tóch geld genoeg.

In de Nederlandse studio was inmiddels een hoge politiepief bij presentatrice Annette aan tafel aangeschoven. "Dat schijnt hier ook voor te komen he, oplichting door Nigerianen?", vroeg Annette, alsof ze jaren in een kast had gewoond. De politieman mompelde iets over "419-overtreding". Harrie miste even wat dat betekende. "Misschien is 419 wel de huidskleur van Nigerianen", zei ie tegen Diny, "net zoals jouw haar Polycolor 154 is."

Het mooiste kwam aan het laatst. "Heeft het zin om aangifte te doen van dat soort oplichtingszaken?", vroeg Annette aan de politiebaas. "Ja, we raden iedereen aan om altijd aangifte te doen bij oplichting op Internet", was het antwoord.

Harrie moest zó hard en lang lachen, dat de buren na een half uur kwamen vragen of het wat zachter kon. De baby kon zo niet slapen. Harrie beloofde zijn best te doen, pakte een borrel en las zijn stukje over zijn eigen ervaringen nog eens goed na.

Obama

Wat een ophef. Harrie kan zich niet herinneren dat er in Nederland ooit zó veel gedoe is geweest rondom de verkiezing van een nieuwe Amerikaanse president.

Eerst was er natuurlijk het hele voorspel al. Maandenlang werden we al verveeld met peilingen. Met verslaggevers, die zich tijdelijk vestigden in nauwelijks bereikbare dorpjes. Als je wist wie ze in dát dorp als president zouden willen, dan wist je wie het uiteindelijk zou worden.

En dan dat oeverloze geleuter in praatprogramma's over het leven ná de verkiezingen. "Gaat er veel veranderen als Obama het wordt?" "Wat gaan wij in Nederland merken als Obama aan de macht is?"

Allemaal van die vragen waar niemand het antwoord op weet, maar die tóch iedereen steeds weer stelt. Bij voorkeur aan Maarten van Rossem. Die is namelijk zelfbenoemd Amerikakenner. Maarten weet het natuurlijk óók niet, maar hij kan in ieder geval leuk vertellen.

Nadat Obama was gekozen werd het even wat rustiger, maar eergisteren hoorde Harrie de naam Obama ineens weer te pas en te onpas voorbij komen. Bleek dat die gisteren officieel zou worden benoemd en een eed moest afleggen. Of zo. Steeds als Harrie de radio even afzette moest ie het horen: om 6 uur Nederlandse tijd zou het zo ver zijn.

Harrie heeft bewust geprobeerd om radio en televisie rond de klok van zessen te vermijden. Maar toen ie dacht dat de kust veilig was en de tv aanzette, zei Obama nét dat er veel luie mensen zijn die alleen maar plezier in hun leven willen hebben.

Harrie schrok en zette de tv meteen weer uit. Hier móest God achter zitten, als die tenminste bestond. Hoe was het anders te verklaren dat Harrie net díe opmerking van Obama hoort die op hém slaat?

Na de koffie en een voetbalwedstrijd is Harrie gaan slapen. Zette hij vanmorgen de radio in de auto aan en ging het wéér over Obama. Maar nu hoorde hij eindelijk eens iemand iets zinnigs zeggen: dat ze het eerst maar eens moesten zien met die Obama. Want ál die politici hebben mooie woorden en doen uiteindelijk nooit wat ze beloven. Waarom zou Obama dat dan wel doen?

Daarna werd nog wat verteld over het feest bij de aanstelling. Bleek dat een president daarbij ook een dansje moest doen en dat ie ene Beyoncé had gevraagd voor de muziek. Dat bleek een typisch voorbeeld van een moderne zangeres te zijn: hard gillen, veel vibrato en qua repertoire 100 in een dozijn.

Harrie heeft op zijn werk even gekeken wie Beyoncé eigenlijk is. En hij moet toegeven: als ze niet zingt is het één van de beste zangeressen die Harrie nu kent!

Start 2009

2009 kan binnenkort ook voor Harrie starten. Bijna alles wat in dit leven nog herinnert aan zijn overleden vader Jan zijn uitgewist. Daarna kan Harrie de draad van zijn eigen leven waarschijnlijk weer oppikken.

Het is Harrie al met al tot nu toe niet meegevallen om de nalatenschap van Jan af te handelen. De administratie van Jan was net zo warrig als diens gedachten tijdens zijn laatste maanden. Intensief speurwerk en veel telefoontjes hebben gelukkig veel duidelijkheid gegeven.

Maar het moeilijkste vond Harrie het leeghalen van Jan's huis. Spullen met veel geldelijke waarde stonden er niet. Daarom had Harrie meteen voorgesteld om een container te huren en alles te laten afvoeren. Zijn zussen zagen dat niet zitten en wilden eerst alles uitzoeken.

Daar is Harrie achteraf blij mee. Er bleken namelijk nog veel spullen en documenten aanwezig te zijn, die Harrie aan het denken hebben gezet, hem een beter beeld van zijn eigen leven hebben gegeven en hem vooral een les voor de toekomst hebben geleerd.

Vorige week zou Harrie drie dagen aaneen gaan opruimen in Jan's huis, maar na één dag was de pijp leeg. Daar schreef Harrie al over. Hij begreep op dat moment niet goed waarom het eigenlijk niet meer ging. Moe was ie niet, tijd had ie genoeg.

Eergisteren werd het hem ineens duidelijk, toen ie zijn oudste zus schreef om te vertellen dat ie baalde van haar gedrag tijdens de opruimoperatie. Het zat hem in het afbreken. Jan was gek op hout. Hij had een heleboel latten, planken en platen in voorraad. En aan de muren hingen allerlei kastjes, die hij eerder in zijn leven van weer andere latten, planken en platen had gemaakt.

Harrie was op zich nooit erg onder de indruk van zijn vader's bouwsels en dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij die bouwsels zonder problemen kon vernielen toen dat nodig was. Maar toen hij zijn zus schreef om te vragen of ze wist hoe zwaar dat opruimen was, realiseerde Harrie zich ineens waaróm dat zo zwaar was. Jan had zijn bouwsels altijd vol zorg, aandacht en geduld in elkaar gezet. Het was een belangrijk deel van zijn leven, dingen zelf maken. En dát had Harrie nu met slopersmentaliteit kapotgemaakt.

7 jaar geleden heeft Harrie het huis van zijn overleden moeder leeg moeten halen. Daar stonden vrijwel alleen maar gewone, gekochte spullen. Harrie liet er geen traan om toen ze naar de kringloop en de stortplaats gingen. Met het leeghalen van zijn vader's huis lijkt het alsof alle sporen die zijn vader achterliet moeten worden vernietigd. Als je dat als zoon moet doen, voelt dat als een soort verraad. Een soort van zinloos geweld tegenover je dode vader.

Harrie weet dat Jan weet dat Harrie de sporen aan Jan niet permanent wil uitwissen. Daardoor weet Harrie dat ie er over een tijdje wel mee zal kunnen leven. Bovendien leeft veel van Jan's gedachtengoed door in Harrie. En zélfs al in Harrie's zoon Willie. Jan's sporen zullen dus nooit helemáál worden uitgewist.

Zorgen erna

Jan, Harrie's vader, had bij leven dus al lang geleden bepaald dat Harrie zijn nalatenschap moest afhandelen. Hij onderhandelde dus ook met Merel Westermann, de Muitvaartmevrouw. Hij gaf haar de opdracht om de opbaring, kistlegging, formaliteiten en meer van dat soort dingen te regelen.

Harrie moest daar een opdrachtformulier voor ondertekenen. Het viel Harrie op dat Merel dat formulier verkeerd in de printer had gestopt. Haar briefhoofd stond op z'n kop onderaan de brief. De voetnoot was briefhoofd geworden, maar stond ook ondersteboven. Je kunt trouwens ook zeggen dat de tekst waar het om ging op z'n kop stond.

Harrie deed er verder niet moeilijk over. Een omgekeerde brief zou de crematie van zijn vader vast niet in de weg staan. Hij tekende dus en kreeg toen van Merel een boekje. "Zorgen erna" heet het en er staat in wat je moet doen om een nalatenschap af te handelen.

Harrie had er niet veel aan. Veel van wat hij volgens het boekje zou moeten doen was nogal wiedes. Maar één ding bleef hangen. Een klein stukje in de kantlijn op pagina 67: "Let op! Wees zuinig op de onderlinge relaties. Een klein voorval of een verkeerd woord kan soms grote gevolgen hebben. Lees voor meer informatie in bijlage III."

Harrie zag de tekst pas toen hij al ruzie had gehad met zijn oom Adri, een broer van Jan. Harrie had Adri pas één keer eerder gezien: tijdens de begrafenis van Harrie's moeder in 2002. Adri belde Harrie de dag na Jan's dood en startte met de gebruikelijke condoleances. Daarna begon Adri Jan fijntjes af te zeiken: dat hij zo'n smeerboel van zijn huis had gemaakt, dat hij vroeger een gewiekste ondernemer was geweest en nog veel meer.

Harrie was moe tijdens het telefoontje. Hij had een nacht met weinig slaap achter de rug. En ook een dag waarop hij zijn vader voor het eerst dood zag. Daardoor drong de kern van Adri's telefoontje pas de volgende dag tot hem door. Daarop heeft Harrie Adri een mail gestuurd, hem bedankt voor zijn condoleances en hem verzocht verder uit zijn leven weg te blijven.

Daarna las Harrie dus dat boek van Merel. Harrie bedacht zich dat Merel dat boek beter aan oom Adri had kunnen geven. Toch nam hij zich voor om de tip ter harte te nemen. Desondanks ziet het ernaar uit dat Harrie nu ook zijn oudste zus voorlopig niet meer zal zien. Harrie zal er hier niet teveel over uitwijden. Volgens hem heeft ie zich tot op heden keurig, communicatief en in de geest van zijn vader gedragen bij het afhandelen van de zaken die op zijn pad kwamen. Zijn oudste zus denkt daar als enige anders over.

In elk geval moet Harrie gaan oppassen. In één maand lijkt hij nu zijn vader, een oom en een zus te hebben verspeeld. In dit tempo gaat het wel erg hard.

Klaar

Maandag reed Harrie in de avondspits van Amsterdam naar Eindhoven. Het begon al te schemeren en daarom dacht Harrie even dat hij het niet goed zag. Ter hoogte van Ouderkerk fietste een man vlak naast de snelweg. Harrie kon zich niet herinneren dat daar een fietspad lag. Het leek hem ook een gevaarlijke plaats voor een fietspad. Toen Harrie goed keek zag hij dat er ook helemaal geen fietspad was. De man fietste over een bevroren sloot, die er wél was.

Harrie kwam terug van het laatste bezoek aan de laatste woning van zijn vader. Samen met zijn zusje Hannie had ie daar twee dagen flink opgeruimd. Hoewel, opruimen is er niet echt het juiste woord voor. Laten we het maar op sorteren houden.

Hannie en Harrie hadden bedacht om zowel de zondag, maandag als dinsdag te gaan gebruiken voor het uitzoeken en sorteren van de spullen die nog niet waren bekeken. Ze zouden vast nog wel wat bruikbaars vinden. De rest zouden ze netjes volgens de voorschriften van de Amsterdamse reinigingsdienst sorteren en op dinsdag door de grofvuil-ophaaldienst laten meenemen.

Het liep uiteindelijk wat anders. Op zondag verliep alles nog volgens plan. Ze schoten goed op. Hermien ging 's avonds naar huis, maar Harrie bleef in zijn vader's laatste huis. Hij zou op een luchtbed in de badkamer slapen en er dan de volgende dag weer vroeg tegenaan gaan.

Maar hij droomde allerlei rare dromen over zijn vader, die 3 meter van Harrie's slaapplek voorgoed was gaan slapen. Harrie hoorde ook allerlei rare geluiden, zoals het geschuif van zijn luchtbed over de badkamervloer. En zo kwam het dat Harrie slecht sliep en al om 6 uur klaarwakker en doodmoe was.

Hij stond toch maar op, begon wat te doen, maar kon het eigenlijk niet meer opbrengen. Daarom is ie bij Albert Heijn maar wat broodjes gaan halen. Nadat ie er twee op had is ie koffie gaan drinken bij Kofi-T, een koffiehuis in de buurt. Daar las ie de Volkskrant, NRC Next en zelfs de Televaag.

Even later kwam Hannie en stelde Harrie voor om een bedrijf in te schakelen om het huis leeg te halen. Dat vond Hannie een goed idee. Harrie was direct behoorlijk opgelucht, maar kon het nog steeds niet opbrengen om opnieuw aan de slag te gaan. Daarom hebben ze eerst een huizenleeghaler gebeld en daarna zijn ze maar even over de Albert Cuijp gelopen.

De rest van de middag hebben ze toch nog wat dingen gesorteerd. Ook kwam de huizenleegmaker om een prijs te bepalen. Tegen vijven konden ze de laatste bruikbare spullen inladen en trokken ze voor de laatste keer de deur dicht van een huis van hun ouders.

Een dag eerder dan gepland ging Harrie dus naar huis. Was alles gewoon volgens planning gegaan, had ie geen man over het ijs zien fietsen.

Nieuw jaar

Een nieuw jaar is begonnen, deels goed en deels slecht.

Goed is het feit dat die Top 2000 nu eindelijk is afgelopen. Harrie is gek op muziek hoor, daar niet van. Maar die schreeuwerige dj´s werken op zijn zenuwen. En dat terwijl Harrie vroeger zelf ook discjockey wilde worden!

Dj's lijken tegenwoordig allemaal een gehoorbeschadiging te hebben. Dat is overigens verklaarbaar, omdat het de Walkman- en iPod-generatie is, die de huidige radioprogramma's verzorgt. Het kan trouwens ook zijn dat de microfoons niet meer zijn zoals vroeger. Harrie kan geen andere redenen bedenken waarom dj´s tegenwoordig allemaal zo hard roepen.

Verder lijken dj´s ook allemaal te denken dat in hen een tweede Youp van ´t Hek schuilt. Overeenkomsten zijn er wel: ze schreeuwen beiden 80% van de tijd dezelfde flauwe opmerkingen de lucht in. Verschillen zijn er ook. Youp praat meestal over Parijs en dj´s niet. En Youp zorgt zelf voor de muziek tussen zijn flauwe en steeds weer dezelfde opmerkingen, terwijl dj´s daar muzak van anderen voor gebruiken.

Harrie werd trouwens verrast door reacties van luisteraars tijdens de Top 2000. Die gaven soms aan dat ze al uitkeken naar hun favoriete nummer. Daar snapt Harrie dus helemaal niks van. Als er een favoriet nummer van hem in de Top 2000 zou staan, zou hij dat nummer zelf aanschaffen of downloaden. En het dan zo vaak gaan draaien als hem beliefde. Maar hij zou er echt niet op gaan zitten wachten tot het op de radio kwam.

Slecht nieuws is, dat Harrie de jaarwisseling slapend wegens ziekte heeft doorgebracht. De aanleiding daarvan was het groeiende besef dat 2009 het eerste jaar van zijn leven wordt waarin hij geen vader meer heeft. Hoewel ze elkaar niet vaak spraken, wist Harrie altijd wel dat hij in geval van nood bij zijn vader terecht kon. Dat zal nu nooit meer kunnen. Harrie realiseerde zich dat voor het eerst écht en besefte ook voor het eerst écht dat hij zijn vader eigenlijk mist.

In die stemming heeft Harrie vervolgens waarschijnlijk teveel gegeten van de oliebollen en appelbeignets die Dinie vanaf 11 uur 's ochtends aan het bakken was. Later op de dag kwam daar nog een gourmetschotel bij. Harrie ging zich steeds brakker voelen en is om half tien naar bed gegaan.