Wat een ophef. Harrie kan zich niet herinneren dat er in Nederland ooit zó veel gedoe is geweest rondom de verkiezing van een nieuwe Amerikaanse president.
Eerst was er natuurlijk het hele voorspel al. Maandenlang werden we al verveeld met peilingen. Met verslaggevers, die zich tijdelijk vestigden in nauwelijks bereikbare dorpjes. Als je wist wie ze in dát dorp als president zouden willen, dan wist je wie het uiteindelijk zou worden.
En dan dat oeverloze geleuter in praatprogramma's over het leven ná de verkiezingen. "Gaat er veel veranderen als Obama het wordt?" "Wat gaan wij in Nederland merken als Obama aan de macht is?"
Allemaal van die vragen waar niemand het antwoord op weet, maar die tóch iedereen steeds weer stelt. Bij voorkeur aan Maarten van Rossem. Die is namelijk zelfbenoemd Amerikakenner. Maarten weet het natuurlijk óók niet, maar hij kan in ieder geval leuk vertellen.
Nadat Obama was gekozen werd het even wat rustiger, maar eergisteren hoorde Harrie de naam Obama ineens weer te pas en te onpas voorbij komen. Bleek dat die gisteren officieel zou worden benoemd en een eed moest afleggen. Of zo. Steeds als Harrie de radio even afzette moest ie het horen: om 6 uur Nederlandse tijd zou het zo ver zijn.
Harrie heeft bewust geprobeerd om radio en televisie rond de klok van zessen te vermijden. Maar toen ie dacht dat de kust veilig was en de tv aanzette, zei Obama nét dat er veel luie mensen zijn die alleen maar plezier in hun leven willen hebben.
Harrie schrok en zette de tv meteen weer uit. Hier móest God achter zitten, als die tenminste bestond. Hoe was het anders te verklaren dat Harrie net díe opmerking van Obama hoort die op hém slaat?
Na de koffie en een voetbalwedstrijd is Harrie gaan slapen. Zette hij vanmorgen de radio in de auto aan en ging het wéér over Obama. Maar nu hoorde hij eindelijk eens iemand iets zinnigs zeggen: dat ze het eerst maar eens moesten zien met die Obama. Want ál die politici hebben mooie woorden en doen uiteindelijk nooit wat ze beloven. Waarom zou Obama dat dan wel doen?
Daarna werd nog wat verteld over het feest bij de aanstelling. Bleek dat een president daarbij ook een dansje moest doen en dat ie ene Beyoncé had gevraagd voor de muziek. Dat bleek een typisch voorbeeld van een moderne zangeres te zijn: hard gillen, veel vibrato en qua repertoire 100 in een dozijn.
Harrie heeft op zijn werk even gekeken wie Beyoncé eigenlijk is. En hij moet toegeven: als ze niet zingt is het één van de beste zangeressen die Harrie nu kent!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten