Outcast

Rond zijn veertiende moest Harrie op school een vakkenpakket samenstellen. Daar moest ie over praten met een deskundige.

"Wat wil je later worden?", vroeg de deskundige. Achteraf volgens Harrie in elk geval de juiste vraag op het juiste moment.
"Discjockey", antwoordde Harrie.

Toen bleef het stil. De deskundige wist waarschijnlijk niet wat een discjockey was. Of hij wist het wel en dacht dat Harrie gek was. Discjockey stond in elk geval niet in het boek van de deskundige.

Harrie legde hem uit dat hij het geweldig vond om met muziek bezig te zijn. Nieuwe, onbekende muziek ontdekken en dan anderen proberen uit te leggen waarom hij die muziek zo mooi vond. Een beetje als Frits Spits eigenlijk, maar dan met góede muziek en in begrijpelijke taal.

Toen Harrie had uitgelegd dat een discjockey bij de radio werkte, ging het licht bij de deskundige alsnog aan. In zijn boek stond wel een hoofdstuk "Werken bij de omroep" en hij opperde dat Harrie cameraman zou kunnen worden.

Uiteindelijk werd Harrie dus chemicus. Toch bleef hij de drang houden om interessante muziek te ontdekken en te verspreiden. Tot zijn 25e is ie daar vrij intensief mee bezig geweest. Verspreiding van de muziek deed ie via cassettes, die hij aan vrienden en bekenden uitdeelde.

Ondertussen had ie werk gevonden dat bij een chemicus past. Maar in zijn hart wist ie vóór zijn afstuderen al dat ie in dat werk nooit écht blij zou worden. Daarom bleef ie dromen over mogelijkheden om geld te verdienen in de muziekbusiness.

Hij heeft toch nog behoorlijk lang gedacht dat ie dat wel voor mekaar zou kunnen krijgen door cassettes (of later verzamelcd's) te gaan verkopen met de muziek die hij interessant vond. Sterker nog: ergens kan het er bij hem nog steeds niet in dat de meeste mensen helemaal niet geïnteresseerd zijn in fatsoenlijke muziek.

Pas héél laat kwam bij Harrie het besef dat hij en de mensen waar hij meestal mee omgaat niet echt maatgevend zijn voor onze maatschappij. Toen heeft het wéér lang geduurd voordat Harrie begreep dat ie dan beter cd's met piratenhits kon gaan samenstellen. Maar daar zag ie weinig uitdaging in.

Later

Later. Met de NS ben je dat altijd. Harrie was het afgelopen vrijdag weer.

Toch heeft het soms voordelen als de NS je zomaar ergens laat staan. Harrie stond dus een flinke tijd op station Bijlmer Arena. Vlak naast het Ajax-stadion. Dat geeft altijd een warm gevoel en dat was nodig. Het was namelijk koud. Erg koud. En het tochtte.

Harrie maakte nog twee bijzondere dingen mee op dat station. Eerst bij Burger King. Dat is de concurrent van McDonald's waar de broodjes wél smaak hebben. En toch is Burger King niet erg populair.

Harrie dacht wel te weten waar die impopulariteit vandaan kwam. De efficiëntie in de afhandeling van bestellingen bij Burger King is nogal eh...... matig. Bestel je bij McDonald's een hamburger, dan heb je de gevraagde kleffe spons al na een halve minuut in handen. Bij Burger King duurt het al snel een minuut of vijf. En eerlijk is eerlijk, dan heb je gewoon een fatsoenlijk eetbaar product in handen.

Op Bijmer Arena is het Burger King-filiaal zo groot als een flinke kelderkast. Harrie vreesde dus al het ergste, maar tot zijn verbazing werd hij vrijwel direct geholpen door een buitengewoon vriendelijke jongeman van Turkse komaf. Die gaf Harrie binnen een minuut de twee gevraagde Long Chicken-broodjes en een fles Spa rood waarvan Harrie's vullingen later bevroren. Hij wenste hem nog smakelijk eten ook!

Harrie at de broodjes boven op het perron op. Had ie een mooi uitzicht op komende en vertrekkende passagiers in de aankomstruimte. Onder zich zag hij een stuk of zeven Marokkaanse jongens, een Marokkaans meisje en twee skateboards. Daar deden twee van de jongens trucjes mee, die Harrie deden vermoeden dat ze nog beginners waren.

Al snel vertrokken de meeste jongens. Dat was niet even van "doei, later, zie je", nee, het was een een behoorlijk vermoeiend en langdurend geheel. De jongens maakten allerlei handbewegingen bij elkaar (vuisten tegen elkaar, vuisten op elkaar, handen in elkaar haken, borstkassen naar elkaar toe bewegen). Vreemd was dat de jongens bij elke andere jongen van wie ze afscheid namen andere bewegingen hadden. Net alsof er 1-op-1-codes zijn. Het meisje kreeg van alle jongens een hand.

Harrie vond het een grappig gezicht en at zijn Long Chicken's, die eigenlijk kleffer waren dan anders. Misschien kun je toch maar beter wat langer op je spullen wachten bij Burger King.

Uitdaging

Een paar maanden geleden was er een radioreclame. "Zet nú je cv op Monsterboard.nl. GO GO GO!!!!!".

Befehl ist Befehl. Dat heeft Harrie's moeder (God hebbe haar ziel) er wel ingestampt. Het was trouwens een mooie gelegenheid zijn cv eens aan te passen. Dat cv ademde aan alle kanten uit dat Harrie uit de milieuhoek kwam: opleiding gehad in die richting, ruim 20 jaar gewerkt in die richting, bijgeschoold in die richting.

Maar wat er níet in stond, was dat Harrie eigenlijk een hele andere richting op wilde. Dat zette hij dus vrijwel bovenin zijn nieuwe cv. Zelfs Tatjana Simic (geschat IQ: 72) zou na lezing hebben begrepen dat Harrie geen milieuvergunningen meer wilde verlenen.

Het mag dan ook geen verbazing wekken dat Harrie -nadat hij zijn cv had geplaatst- werd platgebeld door allerlei hoofdjagers die voor Harrie per direct een baantje als vergunningverlener hadden. Goed lezen is niet makkelijk, dat wist Harrie al lang.

Wat wél opviel was dat werkelijk álle hoofdjagers hun gesprek begonnen met de opmerking; "we zien dat u toe bent aan een nieuwe uitdaging". Bij de eerste hoofdjager kon Harrie nog wel even grimlachen om zo'n nietszeggende modekreet. Maar na het vijfde telefoontje werd ie er toch wel misselijk van.

Uitdaging. Harrie wilde helemaal geen nieuwe uitdaging. Hij wilde gewoon ander werk! Als Harrie een uitdaging wil, dan maakt ie wel een treinreis. Dát is een uitdaging, altijd weer. De vorige keer bijvoorbeeld werden Harrie en honderden medelanders zomaar gedropt in Culemborg. Dacht ie snel van Amsterdam naar Eindhoven te gaan, maar daar dacht de NS héél anders over. Tot op de dag van vandaag is niet duidelijk waarom ze twee uur op het perron van Culemborg moesten gaan staan.

Eergisteren ging Harrie de uitdaging opnieuw aan en deze keer was de uitdaging Eindhoven-Groningen en terug. Heen ging het bijna allemaal goed. Oke, hij kon zijn auto in eerste instantie niet parkeren bij het station, want de slagboom was kapot. Maar er was om 6 uur 's ochtends zowaar een ingeblikte mevrouw bereikbaar, die ervoor zorgde dat Harrie er aan de kant in mocht waar je er anders úit moet. Verder werd het treinkaartje van Harrie's collega en reisgenoot Stanley door de conducteur in beslag genomen, omdat Stanley een kaartje had waarmee ie pas na negen uur mocht reizen.

Op de terugweg was de trein net 2 minuten weg toen Stanley en Harrie op het perron aankwamen. Na een half uur ging de volgende en twee minuten voor die in Amersfoort zou stoppen, werd omgeroepen dat de trein ook niet meer verder dan Amersfoort zou gaan. Er was een "ernstige versperring" bij Den Dolder. Mensen die naar Eindhoven wilden moesten maar via Duivendrecht reizen.

Harrie bleef deze keer vrij rustig vond ie zelf. Stanley vond dat duidelijk niet, want die begon Harrie te overstelpen met allerlei geruststellende tips ("in Afrika reed de trein soms gewoon helemaal niet meer die dag en kon je pas de volgende dag weg"). Stanley volgt veel cursussen die gericht zijn op het creëren, behouden en/of versterken van de innerlijke rust. Op Harrie werkten zijn tips als een rode lap op een stier.

Harrie kan nu natuurlijk weer dat hele verhaal gaan doen over wat NS "klantenservice" noemt. Dat de trein die je naar Duivendrecht zou moeten brengen zo vol zit als een blik sardines. Dat de conducteur bij station Hilversum zegt dat je ook van hieruit naar Utrecht kunt, maar dat je dan in de stoptrein komt. Dat ie daarom aanraadt om toch naar Duivendrecht te gaan. Dat je dat gelooft en blijft zitten, om 20 minuten later in Duivendrecht te constateren dat er helemáál geen intercity naar Utrecht gaat. Wel een stoptrein, die over 20 minuten vertrekt en via Hilversum rijdt.

Harrie was het toen zat. Stanley ook. Dat wil zeggen: Stanley was Harrie zat en Harrie de NS. Stanley ging op de stoptrein wachten, Harrie ging op advies van een NS-er met de metro naar Amsterdam Bijlmer. Op het perron stonden geen stempelautomaten en het was maar twee haltes, dus Harrie dacht "bekijk het maar". Kwam ie aan op Amsterdam Bijlmer Arena en stond het héle perron vol politie.

"Vast iemand vermoord", dacht Harrie, die na zijn recente teleurstellende ervaring met de politie blij was dat ze er nu wél bij waren. Bleek dat het een ordinaire kaartcontrole was en zag Harrie al 70 euro in rook opgaan. Maar toen Harrie tegen de man die hem tegenhield vertelde dat ie al drie uur onderweg was vanuit Groningen, dat ie geen stempelautomaten had gezien op het perron van Duivendrecht en dat ie nu onderhand naar huis wilde, liet de man Harrie zowaar zomaar door.

Twee uur later dan gepland was Harrie dan toch in Eindhoven. Daar bleek nu ook de slagboom voor uitrijdende auto's kapot te zijn, zodat iedereen vrij in en uit mocht rijden. Dat leverde dan toch nog een minuut tijdwinst op.

Silent treatment

Eén keer in zijn leven heeft Harrie één keer een elpee geruild. Dat was met Bebby en als Harrie het zich goed herinnert woonden ze toen allebei nog in Bergeijk.

Harrie had Crime of the century van Supertramp. Maar hij vond er niet veel aan. Nog steeds niet trouwens. En Bebby had Dog days van The Atlanta Rhytm Section. Die vond dáár waarschijnlijk niks aan. In elk geval besloten ze te ruilen.

Van ruilen komt meestal huilen. Zeggen ze. Harrie heeft een hekel aan die dooddoener.

"Zeggen ze."

"Ze" zeggen zoveel! Dat Frans Bauer de vrolijkste Nederlander is. Dat Gerard Joling homo is. Dat Jan Smit goed kan zingen. Maar wie zegt dat dat allemaal waar is? Dat van Joling gelooft Harrie trouwens wel.

Harrie heeft veel elpee's en van een heleboel daarvan draait ie zelden iets. Maar van Dog days draait ie nog heel vaak Silent treatment.
"Some things are better left unspoken, some things are better said silently."
Is in de meeste huishoudens wel een beetje de onuitgesproken lijfspreuk dacht Harrie zo.

Ze zeggen trouwens dat de Randstad steeds verder oprukt richting Brabant en dat Bergeijk dan zo ongeveer het centrum wordt van de meest florerende economische regio van de toekomst. Ze zeggen dat Bergeijk dan misschien wel de hoofdstad van Brabantstad wordt, een gebied waar de huidige Randstad en het Ruhrgebied bij verbleken!

Douche

Harrie probeert echt, echt, écht om iets anders te gaan doen dan milieuvergunningen verlenen. Maar blijkbaar is dat toch het enige wat ie kan. Want hij komt er niet vanaf.

De laatste drie jaren leek het erop dat ie er ein-de-lijk vanaf was. Mocht ie een project doen van zijn baas. Een zinloos project vond Harrie, maar het was in elk geval wat anders.

Maar toen kwam er een nieuwe baas. Die vond dat er wat taken anders moesten worden verdeeld. Dat soort dingen dóen bazen. Die moeten laten zien dat er iets verandert als zij aantreden. En als ze dan geen taken gaan herverdelen, zou het zomaar kunnen lijken dat er niks verandert.

Zodoende moet Harrie dus weer gewoon vergunningen gaan verlenen. Vandaag had ie voor het eerst in lange tijd weer een bedrijfsbezoek. Samen met zijn collega Joop, die van zo'n beetje iedereen de favoriete collega is. Ze gingen naar een chemische fabriek in Waalwijk, die in de buurt van Geleen trouwens ook een vestiging heeft.

Het ging op zich als vanouds. Voor het eerst moest Harrie trouwens een test doen om binnen te mogen, maar daar slaagde ie glansrijk voor. Daarna kreeg ie een map en een pen. En vieze koffie.

Na anderhalf uur praten kregen Joop en Harrie een rondleiding. Die bracht ze op een gegeven moment in het laboratorium. In zijn enthousiasme om een bepaald reactorvat te zien stootte Harrie daarbij tegen de bedieningshandle van de nooddouche, waardoor de vloer van het lab blank kwam te staan. Uiteraard leidde dit tot de nodige hilariteit. Joop -in tranen om zoveel sufheid- beloofde Harrie dat hij diens onhandigheid bij terugkeer op kantoor wel met de overige collega's zou delen.

Verderop kwamen ze nog bij de opslag van gevaarlijke chemicaliën. "Hier is het ruitje dat je bij nood kunt inslaan", zei de mevrouw die Joop en Harrie rondleidde. "Dat bewaar ik graag voor de volgende keer", was het enige dat Harrie daarop wist te antwoorden.

Toppie

Tuurlijk baalt Harrie. Hij had het reuzegraag gedaan. Was een echte opportunity voor hem geweest. Lekker in de schijnwerpers, beetje brallen, eindelijk eens 'low-profile'. En misschien na afloop nog wat geinen met René en Goor en misschien zelfs wel een beetje pielekonten?

Als hoogtepunt dan natuurlijk het songfestival! Beetje tussen al die sloerie's met boa's en lage decollete's lopen. Vrouwen zijn gék op homo's en als je in het clubje van Goor en Froger zit, denken ze vanzelf dat jij óók van de roze club bent. Nou, daar zouden ze dan nog wel achter komen als Harrie ze mee achter de coulissen had genomen!

Maar ze hebben hem niet eens gevraagd. Waarschijnlijk had Harrie toch niet voldoende roze uitstraling en daarom wordt Jeroen van der Boom de vervanger van Geer bij De Toppers. Gelukkig is het voor Jeroen óók een geweldige opportunity. Dat hoorde Harrie hem dinsdagmorgen op Radio 1 zeggen. 's Middags hoorde ie het hem wéér zeggen, maar toen bij Business News Radio. En 's avonds was er nog een soort blooper-compilatie bij BNN. Daar zat Jeroen óók in met een fragmentje uit een interview dat zo'n moderne dj met hem had. En wéér vond ie het een geweldige opportunity.

Laat hem maar lekker doen. Harrie vindt het allemaal best. Hij is allang blij dat Geer ein-de-lijk eens even uit zicht verdwijnt. Kan ie tenminste de televisie af en toe weer gewoon aanzetten, zonder op die venijnige nicht te stuiten.

Nu nog wachten tot ook Jan Smit oprot. Jan Smit is echt het grootste lulletje van de wereld. Zeg nou zelf: als Yolanthe je vriendin zou zijn, dan kwam je toch gewoon nérgens meer? Dan ging je toch gewoon dag en nacht neuken? Maar Jan niet. Je kunt geen programma opzetten of het draait om Jan.

Zelfs gisteravond bij het voetballen. Ajax speelde in Volendam voor de KNVB-beker. Normaal een nulletje of tien voor Ajax. Maar al vóór de wedstrijd was het muzikaal behang van J. Smit hoorbaar. Vind je het gek dat Ajax dan verliest?

Waarin Harrie weer eens negatief is

1.
Harrie kan slecht tegen onrecht. Héél slecht. Daarom heeft hij wat tegen de vele regels in Nederland. Die regels zijn er om ongewenste dingen te voorkomen. Maar in de praktijk gaan degenen die willen rotzooien tóch gewoon door. En de braverikken worden dan met de regels aangepakt.

Ook op Harrie's werk zijn er veel regels en die zijn er vooral om mee te sjoemelen. Harrie heeft in de afgelopen weken drie treurige gevallen van nabij meegemaakt, waarbij een interne sollicitatieprocedure werd gevolgd, maar waar vantevoren al duidelijk was wie zou worden gekozen.

Gisteren had Harrie een cursus via zijn werk, in een oud klooster in Vught. Het ging over solliciteren en over sollicitatieprocedures. Harrie vertelde over zijn ervaringen en toen zei de cursusleider dat Harrie het zichzelf met zo'n negatieve houding moeilijk maakte om iets anders te vinden. Harrie kreeg niet uitgelegd dat dit volgens hem niks met een negatieve houding van hém te maken had, maar alles met bedrog van anderen.

Aan het eind van de dag kwam de cursusleider met een oefening van een Amerikaanse personeelsgoeroe. "Deze heb ik eigenlijk speciaal voor jou uitgezocht", zei de cursusleider tegen Harrie. Doel van de oefening was om je gedachten in situaties te veranderen. Zo kon Harrie leren zijn boosheid over corrupte procedures om te zetten in vergeving voor degenen die corrupt waren geweest. "Heb je er wat aan?", vroeg de leider ook nog aan het eind. Harrie heeft de man maar een hand gegeven en hem voor zijn diensten bedankt.

2.
Het was al half zes geweest en donker, toen Harrie na de cursus bij zijn auto kwam. Die auto had hij aan het begin van een parkeerlaantje gezet, met de voorkant naar het pad toe. Tijdens de pauze had hij gezien dat iemand een wit Volkswagenbusje (kenteken 76-VS-HG) nog vóór zijn auto had willen zetten. Maar daar was helemaal geen plaats meer voor, zodat het busje half op het pad en half voor/half naast Harrie's auto terecht was gekomen. Tussen het busje en Harrie's voorbumper zat maar een paar centimeter ruimte. Omdat áchter het busje allemaal bomen stonden, vreesde Harrie voor de lak op zijn nieuwe bumper, die er net 4 weken geleden op was gezet.

Toen Harrie bij zijn auto kwam, zag ie meteen dat de bus zijn bumper inderdaad had geraakt. Een flinke kras en wat vegen witte verf waren het resultaat. Gelukkig had Harrie het kenteken genoteerd en hij belde de politie maar even. Die adviseerden Harrie om maar gewoon naar huis te gaan en aangifte te gaan doen bij een politiebureau in de buurt.

Toen Harrie thuis kwam, belde hij daarom nogmaals voor een aangifte. Dat moest op afspraak. Hij kon vandaag om 13.00 uur terecht.

3.
Willie verveelde zich een beetje en ging met Harrie mee naar het politiebureau. Ze werden geholpen door een vrouw die Harrie herkende. Terwijl zij naar de schade aan de auto keek, schoot het Harrie te binnen: bij haar had ie vorig jaar aangifte gedaan, toen hij via Marktplaats aangifte van oplichting had gedaan. Hij had 150 euro voor een iPod overgemaakt aan iemand van wie Harrie naam, adres, woonplaats, telefoon en bankrekeningnummer kon geven. De mevrouw had toen gezegd dat ze de aangifte wel op wilde nemen, maar niks voor Harrie zou doen. Hij had zelf maar beter op moeten letten.

Harrie had de oplichting destijds op een forum voor opgelichten gemeld. Hij bleek één van de velen te zijn die door deze figuur waren belazerd. Een paar weken geleden las Harrie op internet dat de jongen inmiddels was opgepakt en berecht. Iedereen die aangifte had gedaan, had via de politie benaderd moeten worden. Harrie had helaas niet van het wakkere dienderskorps in zijn buurt mogen vernemen en was nu te laat voor een vergoeding.

De agente had de schade inmiddels bekeken en zei dat ze niks voor Harrie kon doen. Die keek haar verbaasd aan. "U had de auto moeten laten staan en de politie uit Vught moeten laten komen", zei de vrouw. Harrie vertelde dat keurig het politienummer had gebeld waarvan de politie vindt dat je het moet bellen als er iets is en dat de mevrouw die hij sprak had gezegd dat ie maar in de buurt aangifte moest doen. "Ja, die mensen aan de telefoon snappen dat ook allemaal niet", zei de agente.

Harrie voelde een lichte geïrriteerdheid opkomen, maar met Willie erbij wilde hij zijn fatsoen bewaren. Hij vroeg daarom zo vriendelijk mogelijk hoe een burger dan in Gods naam te weten moet komen wat hij moet doen als de politie zélf hem verkeerd voorlicht. Nu werd de mevrouw óók geïriteerd en ze begon over juridisch bewijs dat er niet was, omdat Harrie er niet bij was geweest toen de bus tegen zijn auto reed. Harrie vertelde nog een keer dat ie écht niet de illusie had dat ie ooit iets van een vergoeding zou krijgen, maar dat ie wél had gehoopt dat de politie een telefoontje met de eigenaar van het busje zou plegen.

Daar kon de mevrouw niet aan beginnen, zei ze. En toen werd Harrie écht boos. En toen bleef ie tóch netjes, vanwege Willie. Hij vertelde de mevrouw het verhaal van de iPod, dat zij toen óók al niks voor hem had gedaan. Dat kon ze zich niet meer herinneren. "En nu doen jullie dus wéér niks", zei Harrie. "Ik kan er echt niks aan doen meneer," zei de mevrouw, "wij hebben onze speerpunten en die liggen niet bij dit soort dingen". "Maar blijkbaar wél bij het bekeuren van eigenaren die hun hondjes om 8 uur 's ochtends in het bos niet aan de lijn hebben", kon Harrie niet nalaten te zeggen.

De mevrouw vroeg 'of we nu zo gingen beginnen' en zei dat ze een heleboel klanten had die wél tevreden waren. Harrie stond op en zei dat híj in elk geval voorlopig definitief alle vertrouwen in de politie kwijt was. Hij gaf de mevrouw nog een hand en zei 'tot ziens', maar kreeg geen antwoord meer.

Toen Harrie en Willie weer in de auto zaten was het zeker twee minuten stil. Toen vroeg Harrie aan Willie of die vond dat Harrie bot was geweest.
"Nee," zei Willie, "ik vond het goed wat je zei van die honden. Als ze dat belangrijker vinden dan dat iemand je auto kapot maakt, dan heb je helemaal niks aan politie." Die woorden van een kind waren voor Harrie meer waard dan welke vergoeding van wie dan ook.

4.
De moraal. We sterven van de regels. Harrie vindt dat prima, mits er ook iets mee wordt gedaan. Regels worden vaak bedacht door juristen. Hoe meer juristen, hoe meer regels dus. Maar hoe meer regels, hoe meer juristen er weer komen om mensen te helpen de regels te omzeilen.

Als je daar dan iets over zegt (of dat nou op het politiebureau, op je werk of tijdens een cursus is), dan krijg je ook nog eens het verwijt dat je negatief bent. En moet je oefeningen gaan doen om de bedriegers te vergeven. Dat zijn de momenten waarop Harrie zowat ontploft en zou willen dat ie in de rimboe leefde.

Meevaller

De wereld is in paniek. Er is een financiële crisis. Harrie verbaast dat niet. Vaste lezers van dit weblog weten dat.

Harrie heeft al vaker zijn verbazing geuit over stijgende prijzen, afnemende koopkracht en dan tóch allemaal mensen met hele normale salarissen om hem heen die peperdure nieuwe auto's kopen alsof ze de loterij hebben gewonnen. Harrie heeft op sommige momenten zelfs weleens gedacht dat veel mensen op de pof leefden! En dat blijkt dus ook zo te zijn.

Nou heeft Harrie in eerste instantie weinig last van die financiële crisis. Dinie en hij redden zich uitstekend, dank u! Ze hebben vrijwel alle spullen die ze willen, geen schulden en allebei vier dagen per week vrij. Als het dus écht nodig zou zijn, zou Dinie best nog één of twee dagen extra kunnen worden ingezet voor het vergaren van wat meer geld.

Waar Harrie zich meer zorgen om maakt is de toekomst van zijn kinderen. Huizen zijn nú al niet meer te betalen, dus hoe gaan Willie en Ricardo dat later doen? Huren? Is ook al nauwelijks te doen door een gebrek aan huurhuizen. Thuis blijven wonen? Lijkt Harrie gezellig, maar krap.

Maar gelukkig zijn er ook meevallers voor zijn zonen. Om dat te verduidelijken moet Harrie even terug naar zijn jeugd. Meisjes versieren was toen een crime, zeker voor types als Harrie. Sommige jongens sloegen gewoon hun armen om leuke meisjes heen, of vroegen recht voor z'n raap of de meisjes even mee naar buiten gingen.

Harrie durfde dat natuurlijk niet. Die kon jáááren lang met leuke meisjes praten. Dat kostte natuurlijk nogal wat, want van praten krijg je een droge mond. En die meisjes waar Harrie dan tegenaan zeurde, hadden natuurlijk óók dorst. En nooit geld. Harrie kan nu natuurlijk niet meer nagaan hoeveel sex hij destijds voor zijn geld heeft gehad, maar veel was het niet.

Hij was dan ook verheugd om de uitkomsten van een "diepgaand" onderzoek naar sex onder jongeren in het AD te lezen. Vanavond is er zelfs een documentaire over op de tv. Belangrijkste conclusie: jongeren zien sex tegenwoordig eigenlijk als een ruilmiddel. En het maakt niet uit of je in een grote stad woont of in Bergeijk, voor een pakje Marlboro gaat een modern meisje tegenwoordig gewoon plat.

Harrie was nogal opgetogen over dit nieuws en heeft het meteen even nagekeken. 4 euro en 40 cent kost een pakje Marlboro rood vandaag. Dat is nog geen tien gulden in oud-Hollandsch geld!

Harrie kan u verzekeren dat een gemiddeld modern meisje in zijn tijd voor veel meer dan tien gulden dronk. En dan kreeg je er nog niks voor terug ook. Dit is letterlijk een mooie "opsteker" voor Harrie's zoons.