Analytisch denken

Dinie kan het heel goed, maar Harrie is er héél slecht in: verbinding leggen tussen twee dingen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Analytisch denken schijnt dat te heten.

Harrie zal trouwens even eerlijk zijn: ook tussen twee dingen die op het eerste gezicht wél met elkaar te maken hebben ziet Harrie zelden de samenhang. Als een man met wit-zwart-gestreepte kleding en een rokend pistool in de hand over een hevig bloedend lijk gebogen staat, zal Harrie eerder denken 'wat een behulpzame man' dan overwegen 1-1-2 te bellen.

Maar langzamerhand merkt Harrie dat het best lastig is als je niet analytisch kunt denken. Harrie's collega's weten altijd feilloos de slechte boodschap uit de toespraak van de baas te halen, waar Harrie hem alleen hoort zeggen wat ie zegt. Harrie is daarom bang dat het nog eens zo ver komt dat hij in zijn onnozelheid zijn handtekening onder een ontslagbrief gaat zetten. En de baas daarna als dank ook nog eens ferme handdruk geeft.

Harrie doet daarom verwoede pogingen om zijn analytisch vermogen te verbeteren en verdomd, het lijkt te lukken! Vandaag zag Harrie in elk geval ineens een scherp verband tussen drie ogenschijnlijk losstaande feiten. Feit 1: vrouwen gillen altijd zo. Feit 2: mobiele telefoons geven straling af. Feit 3: vrouwen hangen de hele dag met een mobiele telefoon aan hun hoofd. Meer hoeft ie niet te zeggen waarschijnlijk.

Harrie is behoorlijk opgewonden van dit eerste resultaat en put er kracht uit om verder te gaan!

PSV

Harrie vindt PSV steeds leuker worden om naar te kijken. Niet het voetbal zelf natuurlijk: dat is nog steeds niet om aan te zien. Zolang je uitgaat van het angsthazenprincipe 'wij doen het goed als we geen goals tegenkrijgen', zal Harrie ook nooit PSV-fan kunnen worden.

Nee, dat Harrie PSV steeds leuker vindt worden ligt aan de trainer. En aan de resultaten. Die zijn niet erg goed en de trainer (Huub Stevens) kan niet tegen zijn verlies. Marco van Basten kan óók niet tegen zijn verlies, maar Marco is een heer van stand.

Huub is een Limburger. Nou heeft Harrie niks tegen de gemiddelde Limburger, maar Huub is dat gemiddelde vér voorbij. Huub is de verlichamelijking van de Limburger die zoveel Nederlanders op het netvlies hebben als ze mijmeren over afsplitsing van Limburg.

Als je Huub niet kent en hem alleen ziet, dan zou je zomaar kunnen denken dat je een chagrijnige kalende rock'n'roller ziet. Om zijn haarverlies te verdoezelen smeert Huub elke ochtend een liter slaolie in zijn haar, zodat ie toch een beetje dat lekkere ouderwetse fifties-gevoel houdt.

De verwarring is dan ook altijd weer groot als Huub zijn mond open doet en gaat praten. Dan komt er uit dat chagrijnige vette hoofd ineens geluid dat Harrie altijd weer aan Heintje Simons doet denken. Dat geluid is dus Limburgs dialect. Volgens velen een zangerig dialect, maar uit de mond van Huub eerder zeurderig. Bovendien kreeg Heintje ooit de baard in de keel. Huub's stem blijft toch altijd wat kinderlijk.

Sinds Huub PSV traint, zijn de resultaten nogal matig. En zoals gezegd, daar houdt Huub niet van. Dat siert hem trouwens: als je trainer bent en het kan je geen ene moer schelen wat het resultaat is van je werk, dan kun je net zo goed ambtenaar worden, net als Harrie.

En naarmate de resultaten uitblijven, wordt Huub in elk interview chagrijniger. Deze week deed ie zelfs een minister-Vogelaar-act bij Omroep Brabant. Eerst werd ie boos en daarna gaf hij geen antwoord meer. Prachtige televisie!

Huub is de nieuwe Louis van Gaal en Harrie verheugt zich op de rest van het voetbalseizoen!

Nieuw weblog

Belangrijk nieuws voor de echte fans van Harrie. Harrie heeft nóg een weblog gemaakt. Kijk maar op http://harriesnaslag.blogspot.com/.

In eerste instantie wilde Harrie daar tips opslaan, waarmee je Windows-besturingssystemen meer aan je eigen wensen kunt aanpassen. Voor de wat meer onhandige computergebruiker zou het dé plek zijn om tips op te doen waarmee ze hun systeem zouden verzieken.

Maar nu heeft Harrie besloten dat het méér moet worden dan dat. Hij gaat er registertips voor Windows opslaan, maar ook foto's van mooie stereo-apparaten. En verwijzingen naar leuke teksten van anderen. Van alles wat dus.

Waarheid

Harrie hier. Even snel, want weinig tijd. Maar op Harrie's vorige stukje (Humor) is een reactie gekomen die om een reactie vraagt.

Kijk, je kunt dingen precies beschrijven zoals ze zijn. Maar je kunt de werkelijkheid óók wat verdraaien. Dingen zó vertellen, dat het lijkt alsof je de waarheid schrijft, terwijl je in werkelijkheid precíes het tegenoverstelde bedoelt!

Na de reactie op 'Humor' ziet Harrie zich genoodzaakt om het dan -na 182 stukjes- maar toe te geven: hij doet dat vaak in zijn stukjes, de waarheid verdraaien! Sterker nog: Harrie heet in het echt helemaal geen Harrie! Zo noemt Dinie hem! En Dinie? Die heet óók al geen Dinie! Zo noemt Harrie haar in zijn stukjes! Thuis noemt ie haar gewoon Hé.

Nou Harrie toch onthult: zijn zoontjes staan bij de burgerlijke stand van Nuenen helemaal niet ingeschreven als Willie en Ricardo, Van Geffen is niet de familienaam en Elvis heet in het echt Frodo.

Als u dus alleen weblogs wilt lezen waarin de waarheid precies wordt beschreven, dan wordt het tijd om eens ergens anders te gaan kijken.

Humor

Wat is humor? Die vraag is hier vast al eens eerder gesteld en zal ook nog wel vaker gesteld gaan worden. Humor houdt Harrie namelijk nogal bezig én in leven. Zonder humor was Harrie allang dood geweest.

“Humor is het vermogen om iets dat grappig, amusant of geestig is aan te voelen, te waarderen of tot uitdrukking te brengen”, meldt Wikipedia.nl. “Humor kan ook een aanduiding zijn van de expressie van iets komisch of grappigs in woord, daad of geschrift. Er bestaan meerdere vormen van humor.”

Die laatste opmerking acht Harrie buitengewoon relevant. Het verklaart in elk geval waarom cabaretiers als Seth Gaaikema en tv-programma’s als Zeg eens AAA bestaansrecht hebben. Voor de rest vindt Harrie de definitie van Wikipedia wat vaag. Die eerste zin gaat nog wel, maar die tweede: “Humor kan ook een aanduiding zijn van de expressie van iets komisch of grappigs in woord, daad of geschrift.”

Toegegeven, Harrie leest het liefst klare taal en het kan dus gewoon zijn dat hij deze zin niet goed begrijpt. Maar hoe Harrie ook zijn best doet, nergens leest hij dat een kenmerk van humor is dat erom gelachen moet kunnen worden.

Maar misschien is dat ook wel bewust weggelaten. Sommige mensen lachen namelijk om álles. Anderen lachen om niets. En weer anderen lachen om steeds weer hetzelfde (Youp van ’t Hek, Hans Teeuwen).

Laat over dat laatste trouwens geen misverstand bestaan. Harrie is juist een groot voorstander van terugkerende grappen. Maar dan wel góede grappen die goed gedoseerd en goed getimed zijn. De kanariegele DAF uit Neerlands Hoop in Panama is daar het ultieme voorbeeld van.

Juist die timing en dosering zijn volgens Harrie valkuilen voor humor. Als voorbeeld wil hij zijn naamgenoot Jeroen van Merwijk aanhalen, die van die prachtige titels aan zijn cd’s kan geven. Eén van Van Merwijk’s cd’s heet Even iemand doodslaan. Mits op het juiste moment en met de juiste intonatie geroepen, is dit een kreet waar Harrie zich dóód om kan lachen. Maar op het verkeerde moment geroepen (een begrafenis?), is lang niet zeker dat iedereen er de humor van inziet.

VAD 2008

Zaterdag ging Harrie naar de VAD, samen met zijn teruggevonden HAVO-vriend Frank Vlems. Harrie had beloofd dat hij het verslag zou maken.

Frank en Harrie hadden om half elf afgesproken. Harrie reed op tijd weg, zodat ie nog even kon kijken hoe Eersel er tegenwoordig uitzag. Maar de weg naar Eersel die Harrie had gekozen was voor een stuk opgebroken. Daardoor moest Harrie een flink stuk door Eindhoven.

In het buitengebied tussen Nuenen en Eindhoven stuitte Harrie eerst nog op hele kuddes mountainbikers. Maar dichter bij het stadscentrum zag ie vooral auto's met een bakkie. En in die auto's allemaal knoestige mannen met geruite blouses. Die mannen gingen lekker klussen.

Onbegrijpelijk, vindt Harrie. Iedereen weet onderhand dat we zuinig moeten zijn met energie. Maar wat doet iedereen? Mountainbiken, klussen, rennen, noem maar op. Allemaal verspilde energie. Harrie neemt zijn verantwoordelijkheid wél en doet het altijd rustig aan. Bijvoorbeeld door naar de VAD te gaan.

De VAD is een audio- en videobeurs. Een aantal importeurs van dat soort spul toont er hun paradepaardjes en geeft wat kijk- en luisterdemonstraties. Vroeger, toen Harrie nog jong was, waren er maar een stuk of 100 audiofielen in Nederland. Die kochten dure apparaten van onbekende merken en noemden die spullen high-end. De rest kocht gewoon een Philips-versterker. Die konden óók hard en dat was voor de gewone man een bewijs dat het óók goed was.

Maar toen raakte Dolby Surround in zwang. Daardoor kwamen zelfs de petjesjongeren tot de conclusie dat high-end toch wel wat anders is dan Philips. Zo is er uiteindelijk een flinke markt ontstaan voor goede apparatuur. Met als vervelende bijkomstigheid dat de term 'high-end' niet veel meer waard is.

Zo zag Harrie gisteren op Marktplaats een Sony TA-2650-versterker te koop staan. "Echte high-end", deelde de verkoper mee en hij vroeg er meteen doodleuk 250 euro voor. Harrie heeft dat ding 30 jaar geleden zelf gehad. Het was toen één van de simpelste Sony-versterkers en kostte toen iets van 350 gulden.

Een andere vervelende bijkomstigheid van de populariteit van goede audio-apparatuur is dat mensen veel wordt wijsgemaakt. Dat geldt vooral voor kabels. Volgens veel verkopers moet er onderhand net zo veel worden betaald voor één stekker, als voor de rest van de audioset bij elkaar. Harrie zag pas geleden een tweedehands setje kabels, waarmee je de cd-speler aan de versterer kon koppelen, te koop staan voor 4500 euro.

Harrie heeft in elk geval in ruim 35 jaar tijd héél veel audio-apparatuur gehad en héél veel beluisterd en hij durft daarom hier voor de hele wereld best hardop te zeggen dat duurkoop lang niet altijd goedkoop is. Op de VAD is hem dat dit keer ook weer opgevallen.

Toegegeven: het is moeilijk om op zo'n beurs het kaf van het koren te scheiden. Daarvoor is het ten eerste te druk, waardoor je zelden op de meest geschikte luisterplekken terecht komt. Daarnaast is de muziekkeuze van de standhouders meestal nogal ehh..... voorzichtig. Al-tijd weer zijn groepen als Dire Straits favoriet bij dat soort figuren. Niet omdat die muziek zo bijzonder is, maar omdat het zo mooi is opgenomen! Let u er maar eens op als u op zo'n beurs bent: u zult nooit een standhouder ontmoeten die een beroerd klinkende opname laat horen.

En daar raakt Harrie alle zelfbenoemde audiofielen dan met een klinkende vuistslag midden in hun smoel! Want kán dat eigenlijk wel, een slechte opname goed laten klinken op een (veel te) dure set? Nee, natuurlijk kan dat niet! Sterker nog: Harrie durft zelfs te beweren dat sommige beroerd klinkende muziek alleen goed klinkt op matige spullen! Dat is ook de reden dat Harrie het nu na vele omzwervingen doet met een laptop, een oude (maar fatsoenlijke) versterker en twee goede luidsprekers. Met die redelijk bescheiden opstelling klinkt eigenlijk alle fatsoenlijke muziek fatsoenlijk. Liever dat, dan een peperdure set kopen en de hele dag naar Dire Straits moeten luisteren.

Uit deze wat lange introductie moge al duidelijk zijn geworden dat het feitelijke verslag van de VAD 2008 wat Harrie betreft kort kan zijn. Want al moet er met scepsis worden rondgelopen, feit is dat er toch mooie dingen waren. De McIntosh-versterkers bijvoorbeeld.
Ook mooi: de JK Ultimate luidsprekers.

Frank en Harrie -die onrustbarend veel op één lijn zaten- waren ook nogal gecharmeerd van de set rondom de Vivid Giya.


Maar als je bedenkt dat de Vivid's bijna 30.000,- euro kosten (per paar, dat dan weer wel), dan is er voor Harrie toch maar één winnaar van de VAD 2008. En dat is de Focal Chorus 716V (als Harrie het tenminste goed gezien heeft: het was druk bij de Focal-demo).

Twee jaar geleden vond Harrie ook al dat Focal de mooiste luidspreker van de show liet horen met de 1027BE. Die vond Harrie alleen toch te duur (5600 euro per set). Maar nu liet de importeur dus de Focal Chorus 716V horen, die vanaf 700 euro per 2 te koop zijn!

De Focal is zeker niet de beste luidspreker die op de VAD aanwezig was, dat weet Harrie ook wel. Maar voor dit geld is er volgens hem echt bar weinig te koop waarop álle muziek aangenaam zal klinken. En het mooie is: voor het geld dat je uitspaart door voor de Focal's te kiezen, kun je een heleboel muziek kopen van ándere groepen dan Dire Straits!

Neger

Een donkere meneer heette vroeger een neger en zijn vrouwelijke evenknie een negerin. Tegenwoordig mag je iemand geen neger meer noemen. Dat schijnt discriminerend te zijn. Sluit voor de goede lezer eigenlijk wel mooi aan bij Harrie's stukje van gisteren: noem de dingen vooral niet zoals ze zijn, want het zou best eens in strijd kunnen zijn met een van de vele regeltjes die we hebben.

Maar daar gaat het nu even niet om. Het gaat vandaag om Willie, Harrie's oudste zoon. Die wil graag een neger zijn. Niet voor eeuwig, tenminste, voorlopig gewoon voor één dag. Misschien later meer. Lekker de hele dag met een te grote spijkerbroek rondlopen, waarvan het kruis dan ergens op zijn knieën hangt. De band van zijn onderbroek moet er dan natuurlijk bovenuit komen. Of die broek van Björn Borg moet zijn weet Harrie eigenlijk niet. Hij heeft veel Björn Borg-onderbroeken boven broeken uit zien komen, maar bij een neger?

Verder wil Willie een petje op z'n hoofd natuurlijk, of misschien wel twee. Misschien zelfs wel zo'n (te klein) bolhoedje! En dan de hele dag naar Eminem luisteren en rare bewegingen met je vingers maken natuurlijk. Dat kan Willie goed, rare bewegingen maken. Ook met de rest van zijn lijf trouwens. Heeft ie van Dinie, want Harrie heeft het ritmegevoel van een rhinoceros. Dinie en Willie niet. Die weten overal een leuk dansje bij. Lauwe moves noemt Willie ze zelf.

Maar ja, hoe word je een neger voor één dag? Harrie wil Willie best een dagje zwart spuiten, of donkerbruin. Maar hoe krijg je het er weer af?

Dichter Des Vaderlands

Harrie onderscheidt grofweg 3 soorten Nederlanders. De grootste groep zijn de Jannen-Met-De-Pet. Sloebers met een vrij beperkt IQ en een dito kijk op de wereld. Profielschets: RTL4, Paasshow, Opel Astra, schoenmaat 42, zondag naar oma en 2 keer per week neuken.

Groep twee is die van de huichelaars, fatsoensrakkers, witte-boorden-criminelen en aanverwanten. Niet zelden zijn mensen in deze groep redelijk intelligent en jurist. Deze groep herbergt de mensen die met steeds weer nieuwe regels en wetten de maatschappij willen dichttimmeren en hun vrindjes die in die regels kansen zien om met juridische procedures veel geld te verdienen.

En dan blijft er een kleine groep drie over. Daarin zitten volgens de groepen een en twee de mensen die de wereld kapot met hun negatieve en cynische gedrag. Groep drie is een broeinest vol rascisten, homohaters, fascisten, seksisten en ga zo nog maar even door.

Harrie hoort bij groep drie. Moet ie wel zeggen dat ie zelf een wat andere typering van die groep heeft. Stel bijvoorbeeld dat je zegt dat ons rechtssysteem niet deugt, als je een man die een ambulancebroeder heeft doodgestoken moet vrijlaten wegens een vormfout. Of dat je mensen die steeds weer oude vrouwen beroven permanent moet opsluiten. Dat kún je natuurlijk negatief noemen. Dat zou Harrie óók doen als ie uit groep twee kwam. Maar je kunt evengoed beweren dat je dan een hele realistische kijk op de wereld hebt.

Misschien dat u nu snapt waarom Harrie de kritiek op Geen Stijl zo hypocriet vindt? Het is de hypocriete kritiek van wegkijkers, machtelozen, huichelaars, plannenmakers, vreemdgangers op pientere, realistische en vlotschrijvende mensen als Fleischbaum, Prof. Hoxha, Pritt Stift en hun reaguurders.

Wat Harrie nou wel grappig vindt, is dat de hypocrisie rondom Geen Stijl soms zomaar ineens opzij blijkt te kunnen worden gezet. Dat was bijvoorbeeld zo toen de Televaag Geen Stijl overnam. Zeker geld te verdienen, denkt Harrie dan, om zich meteen weer te realiseren dat dat natuurlijk een negatieve gedachte is.

Maar het mooiste vindt Harrie de plotselinge massale aanbidding van P. Kouwes. Anderhalf jaar geleden schreef Harrie een stukje over hem , omdat Kouwes Harries held is, met zijn weergaloze schrijfstijl (voorbeeld?). Met een beetje geluk schreef Kouwes elke woensdagavond een vrijwel onbegrijpelijk stuk, waarvoor geduld en een groot inlevingsvermogen in de Nederlandsche taal wel vereist waren.

Stond er eenmaal een stuk, dan kwamen de reaguurders. Voor- en tegenstanders mengden zich in de strijd. En dan was het wachten uiteindelijk op Kouwes zélf, die in de loop van de avond óók ging reaguren. Meestal in de vorm van gedichten die qua stijl naadloos aansloten bij zijn verhalen.

En wat is er nu ineens gebeurd? Ook buiten de wereld van Geen Stijl wordt Kouwes nu ineens als Nieuwe Held binnengehaald! Nico Dijkshoorn (zoals Kouwes eigenlijk écht heet) schrijft elke week een column voor de Volkskrant (a.k.a. de Azijnbode). En vorige week zag Harrie Kouwes ineens bij De Wereld Draait Door! Daar kreeg ie zelfs Frits Spits (waar Harrie nog een keer op terugkomt) aan het lachen.

Volgens geruchten mag Kouwes nu zelfs elke week in dat programma opdraven en wat gedichten oplezen. Op zich leuk, maar Harrie heeft net zo lief dat de gewone wereld afblijft van de wereld van Geen Stijl. Voor je het weet is Kouwes de nieuwe Dichter Des Vaderlands.

Brussel (2)

Kent u die, van die ambtenaar die al 22 jaar hetzelfde werk deed en toen ein-de-lijk eens naar Brussel mocht (zie http://harrievangeffen.blogspot.com/2008/09/brussel.html)? Inderdaad, die ging niet.

Woensdag om 8.45 uur scherp was het vertrek gepland. Met twee bussen nog wel. Harrie zag de bussen nog staan, toen hij om 8.30 uur weer terug naar huis reed. Zwart waren ze en zo te zien van Munckhof.

Harrie was écht van plan mee te gaan. 's Ochtends om 7.00 uur opgestaan en toen dacht ie dat het wel ging, na 'de avond ervoor'. Die avond stond les 4 van de cursus Bedrijfsjournalistiek op het programma. Harrie heeft die avond volbracht, al voelde hij aan het begin al een hoofdpijn op komen zetten waarvan hij wist dat die de avond tot een zware zou maken.

En inderdaad werd de hoofdpijn gaandeweg bijna ondraaglijk. Twee aspirientjes in de pauze hielpen niet en toen was het wachten op de bijbehorende misselijkheid. Die begon een kwartier voor tijd op te komen. Gelukkig hield de les 10 minuten eerder op dan was gepland. Harrie had daardoor nog wat hoop om het thuishonk zonder kleerscheuren te halen.

Dat lukte niet. Wel lukte het om het eerste tankstation aan de A58 te halen en om dáár te kotsen. Vol goede moed reed ie weer verder, maar hij voelde golf 2 opkomen. Die wilde hij achterlaten bij het volgende tankstation.

Ook dát station haalde hij zonder de auto te bevuilen. Maar even kotsen was daar niet zo eenvoudig. Allerlei mannen liepen schichtig op en rond de parkeerplaats rond. Ondanks zijn toestand was Harrie duidelijk dat hij op een HOP was aangeland. Daar is de kans natuurlijk groot dat je netto gezien niets kwijtraakt. Als Harrie kotst, bukt ie zich altijd als vanzelf een beetje. Daar weten die parkeerplaatshomo's natuurlijk wel raad mee. Krijg je van achteren weer net zoveel binnen als er van voren uitgaat!

Na een tijdje liepen de mannen toch weg en kon Harrie toch nog zijn gang gaan. Maar hij werd eigenlijk alleen maar beroerder. Daarom belde ie Dinie en zei dat het wat later werd. Hij deed de stoelleuning naar beneden, de autodeuren op slot en toen is ie een kwartiertje gaan liggen.

Na dat kwartier dacht ie het wel te redden tot thuis. Nog 20 kilometer, kwartiertje rijden. Maar na 2 kilometer voelde ie dat het grote werk zich nu pas aandiende. Helaas was stoppen nu onmogelijk. Hij reed precies op de kruising van de A58 en de A2, waar hevig wordt verbouwd. Het is er momenteel erg onoverzichtelijk en een vluchtstrook is er niet meer. Alleen maar rood-wit reflecterende paaltjes. Omdat er iemand vlak achter Harrie reed, kon ie eigenlijk niet afremmen om toch tussen die palen te stoppen.

Harrie zag zijn rugzak als enige redmiddel. Zijn rugzak, waar ie zo aan gehecht was. Hij had hem inmiddels al 15 jaar en Dinie vond hem lelijk, maar hij herinnerde nog aan een bepaalde levensperiode.

Helaas had Harrie weinig tijd om na te denken. Het was de auto of de tas. Het werd de laatste. Harrie gooide snel alle spullen eruit en kon hem toen met 120 km/uur volkotsen.

Daarna bereikte hij zonder verder onheil zijn huis. Dinie was lief voor hem. Ze deed zijn kleren (die hij blijkbaar toch niet droog had kunnen houden) aan en deed ze in de was. Naast het bed had ze nog een emmertje bed gezet. Harrie pakte nog wat pijnstillers en ging slapen.

's Ochtends vroeg dacht ie dus nog dat het wel ging en is ie naar Den Bosch gereden. Toen ie daar een kwartiertje had rondgelopen is ie alsnog omgedraaid. Heeft ie de bussen in elk geval toch nog gezien.

Uiterlijk

Harrie zit weer op school. Een paar maanden lang elke dinsdagavond een cursus Bedrijfsjournalistiek te volgen.

De eerste keer dat hij de hogeschool binnenkwam viel hem vooral de lucht op. Het rook er precies hetzelfde als in de gymzaal waar zijn zoontjes gymmen. Hij kon zich moeilijk voorstellen dat die lucht van de meisjes kwam die hij zag lopen. Allemaal strak en top en helemaal van deze tijd. In een half uur Bedrijfsjournalistiek zag Harrie meer mooie vrouwen dan in 6 jaar Scheikunde.

Harrie had snel door dat er meer verschillen zijn tussen de journalistiek en de chemie. Chemici zijn serieus en praten vooral over chemie. Ze hebben een stoffig uiterlijk en gaan gehuld in gedateerde kleding. Wat dat laatste betreft kon de docent journalistiek zó de chemie in, met zijn afgesleten ribbroek en strakke, gifgroene wollen truitje.

Maar na 30 seconden vertellen had Harrie al door dat dit geen chemicus was. De man bleek in een oude kerk te wonen. Die had ie -samen met zijn Griekse vrouw- ooit van de gemeente gekocht. In een deel van de kerk woonde het stel nu zelf en een deel kon voor huwelijke worden afgehuurd.

Ook de volgende docent die Harrie kreeg was duidelijk geen chemicus. Ook hij sprak gewoon Nederlands in volzinnen en maakte zelfs af en toe een grap. Deze man vloerde Harrie trouwens binnen 5 minuten na binnenkomst aan het denken, toen hij vertelde dat zijn les zou gaan over vormgeving en opmerkte dat vormgeving tegenwoordig belangrijker is dan tekst.

Toen Harrie deze woorden volledig had laten bezinken, overwoog hij om zijn boeltje maar weer in te pakken. Tuurlijk, hij stelde regelmatig vast dat het in de wereld alleen om uiterlijk vertoon draait en dat de inhoud er niet toe doet. Maar dat was in de wereld waar hij al jarenlang in rondliep en waar hij uit wilde! Dat was de observatie van een getraumatiseerde en verdwaalde chemicus, die op zoek naar de juiste weg hier terecht was gekomen, in de verwachting dat hij hier en nu zou gaan horen dat het in wereld soms wél om inhoud gaat! En dan dit!

Een paar dagen later bleek dat de Verenigde Staten zo ongeveer failliet zijn. Ook in Nederland daalden de beurskoersen als een broek zonder knopen. Harrie probeerde de oorzaken ervan uit de diarree aan berichten te vissen, maar kwam er niet helemaal uit. Dat hij maar 1 jaar economie heeft gehad en dat jaar voor de helft niet binnen mocht komen is daarbij natuurlijk een handicap.

Als Harrie het goed begrijpt hebben banken allerlei producten verkocht, die zó virtueel en ingewikkeld waren, dat de banken zelf niet eens meer snapten wat ze eigenlijk verkochten. Bovendien werden die producten verkocht aan mensen die eigenlijk geen geld hadden. En nu was er dus blijkbaar iets fout gegaan en moesten allerlei mensen geld gaan terugbetalen dat ze niet hadden.

Harrie heeft het allemaal eens overdacht en begint het nu wel zo'n beetje te snappen. Chemie, economie, journalistiek: het is eigenlijk allemaal één pot nat. Het gaat alleen om het uiterlijk vertoon, niet om een solide inhoud. Zo kunnen journalisten blaadjes met mooie plaatjes maken, waarin ze de waardeloze zooi verkopen die chemici of banken bedenken. De mensen kopen het vervolgens wel, want het ziet er mooi uit. En wie wil er nou niet op de pof in een veel te groot huis wonen of in een te dure auto rijden?

Waar Harrie wél een beetje verdrietig van wordt, is van het feit dat híj nu moet meebetalen om de rommel op te ruimen. De Nederlandse staat heeft zich namelijk verplicht gevoeld om de bank te kopen die in het zwaarste vaarwater zat. Mogen we dus met z'n allen een paar euro betalen van de woekerbonussen die allerlei incompetente randfiguren hebben opgestreken.

Harrie hoopt dat er ooit weer eens een tijd komt waarin het uiterlijk vertoon gewoon weer ondergeschikt is aan de de inhoud.

Zune

Misschien komt het wel gewoon door het najaar hoor. Dan hebben meer mensen minder fut. Vandaag zag Harrie in elk geval alweer een reclame voor zo'n Philips-daglichtlamp, waarmee najaarsdips als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. Harrie koopt uit principe niks van Philips, tenzij het héél goedkoop is. Hij wil niet dat iemand hem er ooit van kan betichten dat ie via een zijdeur die luizige voetbalploeg mee heeft gesponsord.

In elk geval heeft Harrie vandaag een héle slechte dag. Al een paar dagen griepverschijnselen, moe, de handel loopt slecht, hij heeft nog steeds geen andere baan, Ajax verloren, de hele dag regen. Het liefst zou ie een paar dagen in bed gaan liggen, maar daar is ie nou net nog niet ziek genoeg voor.

Daarom rommelt ie maar een beetje aan in de marge. En dan zal je zien: voel je je al niet lekker, gaat dat gerommel ook nog niet naar wens. De man die twee pc's zou komen ophalen kwam niet. De man die zijn versterker zou kopen haakte af. En toen Harrie zich wilde prepareren op het werkbezoek aan Brussel, ging dat ook al niet naar wens.

Harrie wil zijn Zune namelijk meenemen naar Brussel. Voor degenen die niet weten wat dat is: een Zune is een soort iPod, maar dan een die niet constant kapot is. Waar ze niet in verschillen is de omslachtige wijze waarop je er muziek op moet zetten. Bij een iPod moet dat via iTunes, bij de Zune via Zune.

Nou heeft Harrie inmiddels al zijn muziek op twee harddisks gezet en die aan een oude laptop gekoppeld. Aan die laptop heeft hij nog een hele goeie geluidskaart gekoppeld en toen kon de cd-speler de deur uit. De laptop dient nu namelijk als een soort mega-jukebox. Harrie wilde de Zune-software nu even op die laptop zetten, Dan kon ie zijn Zune meteen vanuit die jukebox vullen.

Maar Harrie had beter moeten weten. 'Even' iets doen onder een besturingssysteem van Microsoft is zelden mogelijk. Nu dus ook niet. Elke keer als Harrie de software wilde starten kwam er een wazige foutmelding. Het duurde een uur voor Harrie had achterhaald wel onderdeel moest worden geïnstalleerd, om de Zune door de laptop te laten herkennen. Maar om dat onderdeel te bemachtigen wilde Microsoft Harrie's licensie nog even controleren en die was volgens Microsoft niet meer geldig.

De enige oplossing bleek een volledige herinstallatie van Windows. Toen dat klaar was, was de laptop niet vooruit te branden. Na een tweede en een derde herinstallatie kwam er alleen maar geluid met tikken uit de mooie geluidkaart.

Het is nu ruim na elven in de avond. Harrie is nu 13 uur en aan de vierde herinstallatie bezig. Zijn toch al niet zo beste stemming wordt er niet direct beter van.