(vervolg) De reis
Precies om tien uur geeft Dinie het sein voor vertrek. Om tien over tien wordt een zonovergoten knooppunt Leenderheide gerond en vraagt Ricardo voor de eerste keer hoe ver het nog is. Om kwart over elf werd is Harrie het gezeur beu en last hij een eerste stop in. Het is dan nog steeds zonnig, maar wel koud. Elvis heef -net als de kinderen- een half tabletje tegen wagenziekte gehad, wat hem er niet van weerhoudt de hele achterbank onder te kwijlen. Hij mag er als eerste uit om te plassen.
Een half uurtje later start de tweede etappe. Ricardo merkt op dat het nu dus nog maar iets meer dan een uurtje rijden is. Op zich heeft hij de oorspronkelijke eindtijd dus goed onthouden, maar de pauze niet meegerekend. Zijn teleurstelling wordt er niet minder op als de zon achter steeds donkerder grijs wordende wolken verdwijnt en als de regen luttele minuten later met bakken uit de lucht valt.
Gelukkig wordt het al snel weer droog. "Ik hoop niet dat we de tent in de regen op hoeven zetten", merkt Harrie tegen beter weten in op. De plaats van bestemming is dan al op de borden zichtbaar geweest. Terwijl Harrie probeert te raden op welke berg ze een week lang gaan verblijven en of dat de berg is waar de pikzwarte wolken nu omheen drijven, wordt hem duidelijk dat Dinie ondertussen zit te praten. "Je kronkelt je weg omhoog", hoort hij haar zeggen. "Je waant je in het paradijs, maar merkt even later dat het nog steeds mooier kan en wordt. Je denkt dat er geen einde aan komt".
Harrie kijkt voor de zekerheid naast zich. Hij heeft geen dvd-speler aan boord, dus een pornofilm zit ze niet te kijken. Misschien leest ze voor uit de Penthouse? Ook dat blijkt niet zo te zijn: Dinie leest de routebeschrijving uit de folder van Landal voor.
De weg vanaf Leiwen kronkelt inderdaad flink en dat er geen einde aan lijkt te komen is ook niet gelogen. Maar het eind komt toch, in de vorm van een kil bord Landal Sonnenberg, dat de pracht van de omgeving geen goed doet.
(wordt vervolgd)
