Op 2 mei 2008 meldde de krant dat een Chinese buschauffeur door roekeloos rijgedrag 18 doden had veroorzaakt. In eerste instantie is zo'n bericht natuurlijk niets bijzonders. Nederland staat bekend om z'n goede opleidingsmogelijkheden, maar als je ziet hoe de gemiddelde automobilist hier rijdt, dan zou je denken dat een rijbewijs bij twee pakken vanillevla cadeau wordt gedaan. Dat een Chinese buschauffeur dus nóg slechter rijdt, ligt gewoon in de lijn der verwachting.
Nee, wat opviel aan het bericht was dat er geen Nederlanders onder de slachtoffers waren aangetroffen. Je kunt immers geen plek ter wereld meer noemen, of er lopen Nederlanders rond. Normaal heb je dat natuurlijk niet zo in de gaten. Zelf ben je hard aan het werk, om je hypotheek te kunnen betalen en de monden van je bloedjes van kinderen te kunnen voeden. Pas als er ergens ver weg een ongeluk gebeurt, wordt je ermee geonfronteerd: Nederlanders zitten áltijd óveral.
Maar.....zelden in Duitsland. Bijna 70 jaar startte hier een oorlog en de Duitsers speelden daar een hoofdrol in. Die oorlog is al meer dan 60 jaar geleden beëindigd, maar Nederlanders blijken hem maar langzaam te kunnen vergeten. Als er in Nederland over Duitsers wordt gesproken, dan kan een buitenstaander zelden veel positieve woorden over onze Oosterburen uit zo'n gesprek optekenen.
Je zou je kunnen voorstellen dat dat dan alleen het geval is in gesprekken tussen oudere medelanders, maar niets is minder waar. Ook jongeren hebben in het algemeen geen goed woord voor Duitsers over. Harrie heeft zich er weleens op betrapt dat ook hij zelden in positieve zin over Duitsers sprak. En niet omdat hij slechte ervaringen met ze had hoor! Nee, waarschijnlijk gewoon omdat iederéén negatief over Duitsers praat. Dan ga je blijkbaar automatisch meedoen. Zelfs Harrie. Een beetje zoals de meeste Nederlanders zich ook een mening hebben gevormd over Turken en Marokkanen: vooral van horen zeggen.
(wordt vervolgd (Deo volente))
