Harrie in der Heimat (6)

(vervolg) Koud

Om acht uur kijken Dinie en Harrie elkaar eens aan. Ze hebben het koud en niet zo'n beetje ook. De vrij grote hoogte waarop ze zich bevinden zal daar -samen met het regenwater dat natuurlijk koud optrekt- wel de oorzaak van zijn. In elk geval is de kou een mooi excuus om vroeg te gaan slapen.

Maar van slapen komt de eerste nacht weinig. En als Dinie niet de tegenwoordigheid van geest zou hebben gehad om een T-shirt voor Harrie mee te nemen om in te slapen, had Harrie waarschijnlijk helemaal niet geslapen. Het is namelijk ij-zig koud. Ricardo heeft er geen last van en Willie maar een beetje, maar Dinie en Harrie wanen zich in een vriescel. Zo koud hebben ze het nog nooit gehad. Af en toe vallen ze even in slaap, maar even zo vaak worden ze weer wakker en voelen ze zich net twee sneeuwpoppen.

Tegen achten vindt Harrie het welletjes en staat hij op. Hij trekt zijn oude kleren even aan, pakt zijn jas, doet Elvis zijn halsband om en gaat naar buiten. Dan blijkt dat de zon al volop schijnt en dat het buiten een stuk warmer is dan binnen. Harrie en Elvis lopen naar het bos, dat vrijwel grenst aan de plaats waar de Van Geffen's staan. Het is werkelijk een prachtig bos, vol beuken. Harrie is gek op bossen met beuken, zoals de Amelisweerd in Utrecht. Daar ging Harrie vaak wandelen, toen hij nog in Utrecht woonde. In de Amelisweerd stonden ook róde beuken en die staan hier niet. Maar in de Amelisweerd hoorde je -net als bijna overal in Nederland- altijd auto's op de achtergrond. Hier hoor je alleen vogels. Honderden vogels. En Elvis die door de oude beukenbladeren rent.

(wordt vervolgd)

Harrie in der Heimat (5)

(vervolg) De omgeving

Nadat de tent naar tevredenheid is geplaatst en de tassen zijn uitgepakt, is het tijd om het dorp te gaan verkennen. De kronkelweg van Leiwen naar het Landal-park wordt nu in omgekeerde richting geslecht. Harrie ziet nu pas dat ze zich in een prachtige omgeving bevinden. Vanaf de berg is prachtig te zien dat de Moezel in het dal een lus maakt. Leiwen is vanuit de hoogte niet meer dan een kleine puist aan één kant van de lus. Van bovenaf zijn nog meer puisten aan beide zijden van de Moezel te zien, maar Harrie kent hun namen niet, omdat hij geen kaart van de omgeving heeft.

Verder valt op dat wijnbouw een belangrijke bron van inkomsten is voor de mensen in deze streek. De bergwanden zijn voor zover het oog reikt vrijwel volledig bezet met wijnranken. Dinie kan dat nauwelijks bevatten, omdat de berghellingen uitermate steil, hard en dor zijn. Harrie is nooit erg snel onder de indruk van dit soort dingen en zal zich pas enkele dagen later realiseren dat het inderdaad de nodige moeite moet hebben gekost om de berghellingen te ontginnen.

Eenmaal in Leiwen aangekomen, parkeert Harrie de auto. Het doel is om wat te gaan eten. Een handicap daarbij vormt de aanwezigheid van Elvis. Honden zijn meestal niet erg geliefd in restaurants en meeneemgelegenheden zijn in Leiwen niet voorhanden. Dan ziet Dinie in een smalle straat een kleine eetgelegenheid met een terras. Boven één van de vrije tafels op het terras staat een grote parasol, die weerstand zal kunnen bieden aan een eventuele nieuwe regenbui.

Vrijwel direct nadat de Van Geffen's onder de parasol plaats hebben genomen, geeft Ricardo aan dat hij het koud heeft. Harrie merkt nu pas dat het inderdaad flink is afgekoeld. Dan komt de ober en alle Van Geffen's plaatsen hun bestelling. Als dit is gebeurd, merkt zij op dat het binnen een stuk warmer is dan buiten. Harrie antwoordt in zijn beste Duits dat ze best binnen willen zitten, maar dat ze een hond bij zich hebben. Dit blijkt echter geen enkel probleem te zijn: de hond mag gewoon mee naar binnen!

Na het eten maken de Van Geffen's nog een korte wandeling door het dorp en gaan dan terug naar de tent. Daar blijkt dat er tijdens hun afwezigheid een flinke regenbui moet zijn gevallen, want het hele campinggedeelte staat vol plassen.

(wordt vervolgd)

Harrie in der Heimat (4)

(vervolg) Het opzetten van de tent

De berg waarop het Landal-park ligt, baadt in zonneschijn. De donkere regenwolken zijn nog wel zichtbaar, maar ze omhullen een andere berg. Dinie en Harrie beginnen dan ook vol goede moed de vouwwagen uit te klappen.

Het is pas de tweede keer dat ze dat doen, zodat er van enige routine nog geen sprake kan zijn. Gelukkig hebben ze de verschillende buizen waarop de voortent rust de vorige keer wel van handige gekleurde labels voorzien. Daardoor staat het metalen frame binnen enkele minuten.

Lastiger blijkt het om het doek op de juiste wijze om het frame te draperen. Aan het feit dat het doek op enkele punten vervaarlijk onder spanning komt te staan, kunnen ze opmaken dat ze ergens een fout maken.

Toch lukt het om het metalen frame met doek te bedekken voordat de regen, die zoëven nog op de andere berg viel, nu op het Landal-park valt. Gelukkig is het maar een klein buitje.

Dinie gaat de tassen uitpakken en vraagt Harrie om de tent met de haringen vast te zetten. Harrie start vol goede moed met dit karwei, maar slaat direct een hoek van 90graden in de eerste haring, omdat de grond ter plaatse vol steentjes blijkt te zitten. Gelukkig zitten er ook als spijkers vermomde haringen in de zak. Die krijgt Harrie wél de grond in. Helaas is hun aantal beperkt, zodat Harrie besluit om alleen de zijflappen vast te zetten. Zijn idee hierachter is dat een goede afvoer van regenwater daardoor gewaarborgd is.

(wordt vervolgd)

Geluk

Harrie's boeiende reisverslag moet even worden onderbroken voor de beschrijving van een historische gebeurtenis.

Elke goede vader moet immers ten minste één keer in zijn leven met zijn zoon naar Ajax. Harrie en Willie willen dat al lang een keer doen, maar Harrie durft nooit. Elke keer als hij naar Ajax gaat kijken verliezen ze of spelen ze gelijk. Scoren doen ze dan in elk geval bijna nooit. Telt ie Bergeijk-Ajax in de jaren 70 (0-20?) niet mee natuurlijk. Harrie wordt er zó bijgelovig van, dat ie er zeker van is dat zijn aanwezigheid ongeluk brengt.

En dus spreken ze af om een keer naar een 'zekerheidje' gaan: een wedstrijd die Ajax zéker gaat winnen. Ajax-Excelsior bijvoorbeeld. Of tegen NEC. Maar ja, Ajax in de huidige vorm? Dan bestaan zekerheidjes niet.

Toch bedenkt Harrie vorig weekeinde ineens om naar Ajax-Twente te gaan. Juist een hele zware wedstrijd voor Ajax, met veel druk. Winnen moeten ze, om kans te maken op veel geld volgend jaar. Daar kunnen ze geen bijgelovigen bij gebruiken!

Maar in een droom ziet Harrie dingen die Char waarschijnlijk elke dag ziet. Hij ziet het verleden, het heden, de symboliek en weet: juist nú moeten ze gaan! Steun hebben ze nodig! Dit wordt een ommekeer in de reeks teleurstellende Ajax-resultaten-met-Harrie-erbij. Willie is er immers óók bij? En die is toch geboren in de kerstnacht? En is zijn echte naam niet een afgeleide van de naam van Zijn zoon? Dan kan het toch niet mis gaan?

En dus is daar op 18 mei 2008 een magisch moment. Een zenuwachtige vader met pre-puberende zoon gaan naar Ajax-Twente. Eerst in de bus, want Willie wil met de trein. Op het station even snel kaartjes halen en daardoor nog nét kunnen zien dat de deuren van de trein die ze hadden kunnen halen dichtgaan. Moeten ze dus een half uur wachten, maar ze hebben tijd genoeg. Alles is ingericht op een aankomst die een uur voor aanvang van de wedstrijd ligt.

En dus lopen Willie en Harrie maar even een rondje rond het stadion. Het is aardig weer. Wel fris en niet onbewolkt, maar de zon komt makkelijk door de wolken heen. Na dat rondje gaan ze op het perron verder wachten en kijken ze naar de mensen die voorbij komen. Daarbij zijn meer Ajax-fans, wat je kunt zien aan de sjaals, shirts en petjes. Willie en Harrie zijn als fans incognito.

De trein rijdt precies op tijd. In Den Bosch stappen een heleboel Ajax-fans aan boord en in Utrecht nóg meer. De sfeer is gemoedelijk en het bier vloeit rijkelijk bij de meest jonge mensen. Om half twee stroomt de trein bijna leeg op station Amsterdam Bijlmer Arena.

In het stadion blijken Willie en Harrie prima plaatsen te hebben. De lijn die het begin van het strafschopgebied bij de F-side markeert ligt in het verlengde van Harrie’s neus. Het stadion is nog lang niet vol, maar toch is Harrie al erg onder de indruk. Meer dan Willie lijkt wel, want die neemt alles rustig in zich op. Zo met de zon boven zich en een zakje M&M’s in de hand lijkt hij het prima naar zijn zin te hebben.

Harrie moet nog even naar de wc en vraagt of Willie even alleen kan blijven? Dat kan ie en Harrie is trots op zijn eerstgeborene, die straks in de overvolle trein ook al indruk op Harrie maakte door op zijn gemak op te staan, zich een weg tussen de mensen te banen en zijn blaasje in de trein-wc te gaan legen.

Tegen tweeën komt er wat meer leven in de brouwerij. Er komen wat spelers het veld op. Die van Ajax worden door het eigen kamp bejubeld, die van Twente worden uitgefloten. Maar Twente heeft óók een vak met fans. En die hebben trommels bij zich. Daarmee krijgen ze de Ajax-supporters snel en oorverdovend stil.

Er wordt een man aangekondigd die gaat zingen. Het lied valt voor Harrie in de categorie ‘typisch Amsterdams’ en dat is een muzieksoort waar Harrie niet veel mee heeft. De rest van de aanwezigen blijkbaar ook niet, want aan de oproep van de zanger om ‘allemaal gezellig mee te doen’ wordt geen gehoor gegeven.

Dan komt de scheidsrechter het veld op. Die heeft van zijn baas de opdracht meegekregen om Huntelaar geel te geven als die zijn armen bij het opspringen beweegt. Die baas was ooit de baas bij Twente en de Ajax-fans vermoeden daardoor het zoveelste vuile spel tegen hun club. Eerder was al bekend geworden dat de trainer van Ajax volgend jaar bij Twente werkt en er dus belang bij heeft dat Ajax verliest.

De wedstrijd begint iets te laat en is eigenlijk niet om aan te zien. Ajax speelt alsof ze al met 5-0 voor staan, terwijl ze de vorige wedstrijd met 2-1 hebben verloren en dus minstens één keer moeten scoren. Twente speelt net als PSV: eigenlijk niet. Ze staan wat te staan en loeren op een counter. Harrie kan Twente eigenlijk geen ongelijk geven.

Harrie is sowieso erg mild deze middag en eigenlijk ook een stuk relaxter dan wanneer ie naar een wedstrijdverslag op de radio luistert. Misschien komt dat door de nabijheid van Willie, die van zijn M&M’s geniet en het voor de rest ook uitstekend naar zijn zin lijkt te hebben. Dat is voor Harrie eigenlijk belangrijker dan de wedstrijd.

Het stadion zit trouwens inmiddels bijna helemaal vol, op twee plekken aan de overkant na. Mensen die thuis bleven missen weinig. Opvallendste momenten zijn een schot van Suarez, dat net voorlangs gaat en het fluitje van de scheidsrechter, diep in de tweede helft, als Huysegems van Twente al een minuut op de grond ligt. De scheids ziet dat al die tijd al, maar laat doorspelen, totdat Suarez helemaal vrij aan de linkerflank komt en Harrie dé voorzet verwacht. Op dat moment fluit de scheids ineens af om Huysegems te verzorgen. Woedend zijn de Ajax-fans.

Maar het aardigste voorval van de middag voltrekt zich in het gangpad vlakbij de zitplaatsen van Harrie en Willie. Daar komt op een gegeven moment een jongen aan met een soort kartonnen dienblad, waarin precies 6 glazen bier passen. De jongen loopt het gangpad naar beneden, komt dan weer terug en blijft bij rij 9 staan twijfelen. Dat is de rij waarin Willie en Harrie zitten. Duidelijk is dat de jongen iemand zoekt en die niet kan vinden.

Harrie ziet dat het karton de oorspronkelijke stevigheid aan het verliezen is. Het karton was zo te zien trouwens bij aanvang al niet van de stevigste soort, maar het feit dat de glazen van plastic zijn en de jongen zich wat onhandig voortbeweegt, zorgen ervoor dat er af en toe een beetje bier over het karton plenst en dat komt de beperkte stevigheid al helemáál niet ten goede. Daardoor is het wachten op het moment dat ten minste één van de glazen het karton zal verlaten en op een onschuldige bezoeker terecht zal komen.

Dat moment is Willie en Harrie niet gegund, want uiteindelijk verlaat de jongen het gangpad. Ze kijken verder naar de wedstrijd en beginnen te genieten van de zon die langzaam door het dak van de Arena op hun plaatsen gaat schijnen. Edgar Davids wordt gewisseld en heeft zijn laatste wedstrijd voor Ajax gespeeld. Hij krijgt een groots applaus van de Ajax-fans.

Verder blijft er op het veld nog steeds weinig te beleven, zodat de rentree van de jongen met de zes bierglazen vanzelf een lachwekkend hoogtepunt wordt. De glazen zijn door zijn geknoei inmiddels nog maar voor driekwart gevuld. Opnieuw staat de jongen bij rij 9 stil. Willie zal later opmerken dat hij de jongen iets hoort zeggen als ‘hij heeft een groen shirt aan’. Maar ook nu vindt de jongen niet wat hij zoekt. Wel ziet Harrie dat één van de 6 glazen vrijwel horizontaal komt te liggen en haar inhoud elders dumpt.

Tegen half vijf is de wedstrijd afgelopen. Het blijft 0-0 en Ajax is daarmee uitgeschakeld. De fans nemen het goed op en de Twente-fans zijn blij. John Heitinga neemt nu definitief afscheid van zijn fans, maar Willie en Harrie zijn dan al op weg naar de trein. Willie valt in de trein in slaap. Harrie heeft Willie beloofd dat ze in Eindhoven naar de Burger King zullen gaan. Daar eten ze allebei twee Long Chicken’s en dan moeten ze nog een half uur op de bus wachten.

Willie stelt voor om -net als vanmorgen- nog een rondje rond het station te lopen. Tijdens dat rondje ziet Harrie een man met een getinte huidskleur die vrij snel loopt en die Harrie schichtig aankijkt. Als Harrie nog een keer achterom kijkt, kijkt de man ook nog naar Harrie, die eigenlijk wel zeker weet dat dit een dealer is.

Na het rondje station hebben Willie en Harrie tijd voor nóg een rondje en dan zegt Willie tegen Harrie dat ie het súpergezellig vond, zo’n dag met z’n vader naar Ajax, en dat ze dat vaker zouden moeten doen. Harrie kan zijn tranen van geluk makkelijk binnenhouden en knuffelt zijn vriend nog eens goed. Even later ziet Harrie de man met de getinte huidskleur weer staan, in een donkere hoek van het station. Hij geeft iets aan een vrouw met een wit vest, waarin Harrie een junk herkent.

Harrie in der Heimat (3)

(vervolg) De reis
Precies om tien uur geeft Dinie het sein voor vertrek. Om tien over tien wordt een zonovergoten knooppunt Leenderheide gerond en vraagt Ricardo voor de eerste keer hoe ver het nog is. Om kwart over elf werd is Harrie het gezeur beu en last hij een eerste stop in. Het is dan nog steeds zonnig, maar wel koud. Elvis heef -net als de kinderen- een half tabletje tegen wagenziekte gehad, wat hem er niet van weerhoudt de hele achterbank onder te kwijlen. Hij mag er als eerste uit om te plassen.

Een half uurtje later start de tweede etappe. Ricardo merkt op dat het nu dus nog maar iets meer dan een uurtje rijden is. Op zich heeft hij de oorspronkelijke eindtijd dus goed onthouden, maar de pauze niet meegerekend. Zijn teleurstelling wordt er niet minder op als de zon achter steeds donkerder grijs wordende wolken verdwijnt en als de regen luttele minuten later met bakken uit de lucht valt.

Gelukkig wordt het al snel weer droog. "Ik hoop niet dat we de tent in de regen op hoeven zetten", merkt Harrie tegen beter weten in op. De plaats van bestemming is dan al op de borden zichtbaar geweest. Terwijl Harrie probeert te raden op welke berg ze een week lang gaan verblijven en of dat de berg is waar de pikzwarte wolken nu omheen drijven, wordt hem duidelijk dat Dinie ondertussen zit te praten. "Je kronkelt je weg omhoog", hoort hij haar zeggen. "Je waant je in het paradijs, maar merkt even later dat het nog steeds mooier kan en wordt. Je denkt dat er geen einde aan komt".

Harrie kijkt voor de zekerheid naast zich. Hij heeft geen dvd-speler aan boord, dus een pornofilm zit ze niet te kijken. Misschien leest ze voor uit de Penthouse? Ook dat blijkt niet zo te zijn: Dinie leest de routebeschrijving uit de folder van Landal voor.

De weg vanaf Leiwen kronkelt inderdaad flink en dat er geen einde aan lijkt te komen is ook niet gelogen. Maar het eind komt toch, in de vorm van een kil bord Landal Sonnenberg, dat de pracht van de omgeving geen goed doet.

(wordt vervolgd)

Harrie in der Heimat (2)

(vervolg)
Harrie is zich een paar jaar geleden gaan afvragen waarom hij eigenlijk meedeed met het zwart maken van Duitsers. Hij was in die tijd nogal druk bezig met de handel in audio-apparatuur uit de topklasse. Duitsers weten veel beter dan Nederlanders wat écht goede audio-apparatuur is en Harrie heeft zodoende een aantal keren met Duitse verkopers te maken gehad. Daarbij bleken die Duitsers inderdaad nogal te verschillen van Nederlanders: ze waren meestal eerlijk, behulpzaam en vriendelijk. Sindsdien is zijn visie op Duitsers nogal veranderd.

Daarnaast kan Harrie niet goed maat houden. Dat, gevoegd bij zijn veranderde kijk op Duitsers, heeft ertoe geleid dat de familie Van Geffen een weekje op vakantie in Duitsland gaat. En het mooie is, dat ze er precies zijn tijdens de dodenherdenking en de viering van de Nederlandse bevrijding. Een prima gelegenheid om eens te kijken hoe dat in Duitsland leeft.

Natuurlijk gaan ze met de vouwwagen. "Kamperen is voor de armen", meldde een collega van Harrie onlangs en zo is het maar net. Dinie heeft een plek geboekt op het campinggedeelte van een park van Landal in het Duitse Leiwen, want het gerucht ging dat het weer begin mei af en toe wat minder kan zijn. Met een subtropisch zwemparadijs in de buurt kunnen de kinderen zich dan toch vermaken.

Dinie heeft de spullen ingepakt. Daar is ze goed in. Bovendien vergeet Harrie toch altijd de helft. Dinie vergeet zelden iets. Dat is natuurlijk ook bijna niet mogelijk als én een vouwwagen én een dakkoffer én de hele bagageruimte van een grote stationcar afgeladen vol zijn. Harrie heeft voor onderweg nog even wat broodjes gekocht en gesmeerd. Het is weliswaar nog geen driehonderd kilometer rijden, maar in geval van verveling is het altijd fijn om je mond vol te hebben. En dat kan dan beter met broodjes dan met snoep.

(wordt vervolgd)

Harrie in der Heimat (1)

Op 2 mei 2008 meldde de krant dat een Chinese buschauffeur door roekeloos rijgedrag 18 doden had veroorzaakt. In eerste instantie is zo'n bericht natuurlijk niets bijzonders. Nederland staat bekend om z'n goede opleidingsmogelijkheden, maar als je ziet hoe de gemiddelde automobilist hier rijdt, dan zou je denken dat een rijbewijs bij twee pakken vanillevla cadeau wordt gedaan. Dat een Chinese buschauffeur dus nóg slechter rijdt, ligt gewoon in de lijn der verwachting.

Nee, wat opviel aan het bericht was dat er geen Nederlanders onder de slachtoffers waren aangetroffen. Je kunt immers geen plek ter wereld meer noemen, of er lopen Nederlanders rond. Normaal heb je dat natuurlijk niet zo in de gaten. Zelf ben je hard aan het werk, om je hypotheek te kunnen betalen en de monden van je bloedjes van kinderen te kunnen voeden. Pas als er ergens ver weg een ongeluk gebeurt, wordt je ermee geonfronteerd: Nederlanders zitten áltijd óveral.

Maar.....zelden in Duitsland. Bijna 70 jaar startte hier een oorlog en de Duitsers speelden daar een hoofdrol in. Die oorlog is al meer dan 60 jaar geleden beëindigd, maar Nederlanders blijken hem maar langzaam te kunnen vergeten. Als er in Nederland over Duitsers wordt gesproken, dan kan een buitenstaander zelden veel positieve woorden over onze Oosterburen uit zo'n gesprek optekenen.

Je zou je kunnen voorstellen dat dat dan alleen het geval is in gesprekken tussen oudere medelanders, maar niets is minder waar. Ook jongeren hebben in het algemeen geen goed woord voor Duitsers over. Harrie heeft zich er weleens op betrapt dat ook hij zelden in positieve zin over Duitsers sprak. En niet omdat hij slechte ervaringen met ze had hoor! Nee, waarschijnlijk gewoon omdat iederéén negatief over Duitsers praat. Dan ga je blijkbaar automatisch meedoen. Zelfs Harrie. Een beetje zoals de meeste Nederlanders zich ook een mening hebben gevormd over Turken en Marokkanen: vooral van horen zeggen.

(wordt vervolgd (Deo volente))

Weg

Harrie was even een week op vakantie. Vanaf morgen zal hij enkele bevindingen van die week hier beschrijven.

Zijn er ondertussen op de thuisbasis andere, meer algemene dingen gebeurd in die week? Jazeker! Harrie heeft de visitekaartjes ontvangen die hij voor de vakantie had besteld. Visitekaartjes die hij wil uitdelen aan mensen die misschien gebruik willen gaan maken van de diensten die hij als tekstschrijver wil gaan aanbieden. 500 visitekaartjes moesten voorlopig wel voldoende zijn en die had hij besteld. Bleek dat er een taalfout in stond, wat slordig is voor een tekstadviseur. En die kaartjes kunnen dus direct de vlakspoeler in.

Verder is de buurt waarin Harrie woont in één week helemaal groen geworden. Vlak voor vertrek had Harrie nog gezien dat een beukenhaagje op de favoriete uitlaatroute van Elvis op sterven na dood leek. Harrie had er de gemeente nog over willen bellen. En nu? Nu is die haag ineens helemaal groen! Het lijkt wel reïncarnatie.

Dan is Bebby morgen jarig. Van harte alvast, vanaf deze plek! Een kaart kan niet op tijd komen dit jaar, dus met deze digitale felicitatie vooraf en een kaart achteraf kom je gemiddeld toch op de goede datum uit.

Laatste nieuws is dat Dinie en Harrie gisteren op een feestje van de buren waren. Harrie moest iets eerder weg wegens vérgaande misselijkheid. Teveel gegeten? Teveel gedronken? Dinie werd later óók misselijk, dus zal het het eten wel geweest zijn. Willie en Ricardo sliepen samen in Dinie's en Harrie's bed voor deze gelegenheid, waardoor Harrie in Ricardo's bed sliep. En dat bed stond zo'n beetje boven het dak van de feesttent van de buren. En zo kon het gebeuren dat Harrie eerst 'gewoon' moest overgeven en daarna nog een keer virtueel, omdat de buurman zijn Pisvee-cd ging draaien toen Harrie nét in bed lag.