Autisten

Vandaag weer een boel bijgeleerd! Het laatste uitje van de Van Geffen's bracht hen in Amsterdam. Met hoeveel letters we dat spellen heeft de kleinste Van Geffen (Ricardo) deze week overigens zó vaak gevraagd, dat Harrie serieus heeft overwogen zijn broodklep dicht te timmeren.

In Amsterdam zijn de Van Geffen's in het Nemo-gebouw geweest. In Nemo wordt een groot aantal technische verschijnselen (statische elektriciteit, magnetisme, centrifugaalkrachten, etc.) aan de bezoekers uitgelegd. Aan de meeste apparaten en stellages mag je trouwens zelf draaien. Nemo-mensen die hotemetoten willen verleiden tot een bezoek aan Nemo noemen Nemo dus een 'interactief gebeuren'.

Terwijl Harrie door Nemo banjerde, moest ie toch een beetje aan Eindhoven denken. Wat Nemo nu is voor Amsterdam, was het Evoluon 30 jaar geleden al een beetje voor Eindhoven. Natuurlijk zijn er verschillen, als Harrie het zich goed herinnert (hij is maar 1 keer in het Evoluon geweest en dat was minstens 30 jaar terug). Het Evoluon gaf vooral aan wat de toekomst aan technisch vernuft zou gaan brengen, Nemo laat vooral zien welke technische verschijnselen tot op heden zijn onderzocht. Je zou dus kunnen zeggen dat Eindhoven minstens dertig jaar voorloopt op Amsterdam.

Hierbij wil Harrie dan wel meteen twee kanttekeningen plaatsen, voor ie al die Amsterdammers met hun grote smoel over zich heen krijgt. De Eindhovense voorsprong beperkt zich echt alléén tot de tentoongestelde techniek! In Nemo mag je namelijk wel veel meer zelf doen dan vroeger in Het Evoluon (voor de vaagjanussen onder ons: Nemo is veel interactiever).

Verder is Eindhoven natuurlijk sowieso niet te vergelijken met Amsterdam. Zodra je in Amsterdam uit de trein stapt, voel je gewoon dat je op een plek bent die ertoe doet. Eindhoven is slechts een vetvlek in de eeuwigheid.

Maar wel een vetvlek waar behoorlijk wat gemankeerden rondlopen! Toevallig of niet, maar in de trein naar Amsterdam las Harrie dat onderzoek had uitgewezen dat in de Eindhovense contreien veel meer autisten rondlopen dan elders in Nederland (zie http://www.nujij.nl/stijgend-aantal-autisten-in-regio-eindhoven.1073650.lynkx).

Nou kent Harrie toevallig wel een paar autisten. Allemaal aardige mensen, maar -net als Harrie- met enkele eigenaardigheden. Zo hebben Harrie's autistische kennissen allen nogal moeite met het loslaten van vaste patronen. Verder zijn ze nogal makkelijk beïnvloedbaar door derden: ook al weten ze dat Vis A beter smaakt en verser en goedkoper is dan Vis B, dan nóg kopen ze Vis B als omstanders hen wijsmaken dat die beter is. Een gebrek aan eigen mening zou je het bijna oneerbiedig kunnen noemen.

Harrie had in de trein tijd genoeg om wat zaken aan elkaar te knopen en snapt nu wel waarom PSV zo'n trouwe supportersschare heeft.

YouTube

Willie wordt op Eerste Kerstdag elf, maar vorige week hield ie zijn verjaardagsfeestje alvast. Samen met twee andere kinderen uit zijn klas, die ook in december jarig zijn en van wie de ouders de decembermaand -net als Dinie en Harrie- al druk genoeg vinden zonder kinderfeestjes.

Een feestje van drie man tegelijk, dus het mocht wat aparts zijn. En dus werd de hele klas uitgenodigd: 22 jongens en 10 meisjes. De moeder van een van de jarigen had connecties in het zwembad en het 25-meterbad was die avond exclusief voor groep 7 van Willie.

Het feest ging lang goed: niemand verdronken, geen tanden uit monden gevallen en veel vrolijke gezichten. Maar een half uur voor het einde waren er dan toch tranen. Coen (10 jaar) was aan het kussen met Judith, maar toen werd Marjolein jaloers en die ging Coen óók kussen. Maar Marjolein was al een tijdje de vriendin van Luca. En omdat Luca de beste vriend is van Coen, had Luca Coen duidelijk gemaakt dat hij het niet erg op prijs stelde dat zijn beste vriend vreemd ging met zijn vriendin.

Coen was daarop helemaal overstuur geraakt, want Marjolein was zelf op hem gesprongen en hij wilde zijn beste vriend niet kwijt. En hij was waarschijnlijk ook best moe na 3 uur zwemmen.

Harrie en Dinie stonden er best van te kijken dat groep 7 al zo op ging in verkeringsperikelen. Tuurlijk, je leest steeds vaker over kinderen van 8 die al drugs gebruiken of jongens van 6 die een vrouw aanranden, maar Harrie dacht dat dat alleen in Amsterdam gebeurde.

De volgende dag besloot Harrie daarom eens een luchtig gesprek met Willie te starten en dat gesprek via wat kwinkslagen langzaam om te buigen, om daarna de sexuele aspecten van de mens te kunnen uitleggen. Het werd Harrie echter al snel duidelijk dat uitleg nauwelijks nodig was en dat Willie via andere kanalen al volledig op de hoogte was gebracht van alle aspecten van de menselijke voortplanting.

Vanavond kwam Willie op een gegeven moment naar beneden, daarbij een lied met een bedenkelijke tekst zingend. Even dacht Harrie dat het niet waar kon zijn wat hij hoorde, want dat bedenkelijke lied is één van de hoogtepunten van de cd 'Alle 13 pikant'. Maar het was dus wél waar en toen Harrie vroeg waar Willie die tekst van kende, bleek hij het op YouTube te hebben gehoord.

In de wetenschap dat het kwaad al is geschied, zal Harrie in zijn vakantie dus nog aan de bak moeten en op alle computers in huis de nodige filters gaan activeren.

Gelukkig zijn er op YouTube ook onschuldiger filmpjes te zien, zoals deze van Harrie's grote held, Leon Redbone: http://www.youtube.com/watch?v=yki0xD7VSlo.

Meezingwespen

De Van Geffen’s hebben dus herfstvakantie. Eerst wilden Dinie en Harrie ergens een huisje huren, maar Dinie stelde voor om vanuit huis wat dingen te gaan doen. Van de kosten van een huisje kun je immers veel doen en het eerste wat de Van Geffen's ervan hebben gedaan is gebowld.

Willie en Ricardo zijn gék op bowlen. Harrie vindt het óók wel leuk, maar ook vaak te warm. En dan kan je wel gaan blussen met trappist, maar dat geeft weer andere problemen. Op weg naar de bowling zag Harrie dat de Nuenense woonboulevard open was. Hij opperde nog even om dáár naartoe te gaan in plaats van naar de bowling, maar Willie en Ricardo vonden dat een belachelijk plan. Harrie hoopt vurig dat ze op hem blijven lijken.

Woonboulevards, braderieën, concerten: Harrie moet er niets van hebben. Als er meer dan twintig mensen bijeen zijn is het Harrie tegenwoordig al gauw te druk. Een soort claustrofobie voor mensen of zo. Als die mensen nou allemaal hun kop houden is het nog wel te doen, maar het vreemde aan De Mens is dat hij/zij juist meer geluid gaat produceren naarmate er meer van zijn soort bijeen zijn. Harrie herkent deze handicap overigens als geen ander, want zelf heeft hij er ook lang last van gehad. Nu heeft ie er alleen nog last van als ie teveel drinkt en dat is nog maar zelden het geval.

Het ergste van mensen in grote groepen vindt Harrie het als ze gaan zingen. Harrie houdt erg van muziek, dat is al eerder gezegd, maar mensen die samen gaan zingen blijken altijd weer erg beperkt in de keuze van hun repertoire. Daardoor wordt er al-tijd weer zo'n honderd-in-een-dozijn-liedje uitgekozen: meestal iets Nederlandstaligs, vaak ook iets populairs, maar áltijd iets van een verbazingwekkende eenvoud. "Het kleine cafe aan de haven", "Ach vaderlief toe drink niet meer", u kent het repertoire wel.

Het is mede daarom dat Harrie extra verheugd is als er af en toe nog eens een Nederlandse zanger boven het maaiveld uit komt met een niet-meezingbaar lied. Het meest recente voorbeeld op dat gebied is tegelijk een van de meest vaccinerende Nederlandstalige nummers die Harrie ooit hoorde. Het staat op de nieuwste cd van Spinvis, Goochelaars en Geesten, en het heet Wespen op de appeltaart.

Harrie heeft het nummer eerst een keer of tien moeten horen voor ie enigszins begreep waar het over ging. En toen ie dat eenmaal doorhad en de muziek zelf ook nog niet verveelde, wist ie al: dit wordt een van mijn favoriete nummers aller tijden.

Het nummer is trouwens niet echt geschikt voor op Harrie's begrafenis (zie http://harrievangeffen.blogspot.com/2007/10/dodenmars_11.html). Als Harrie het goed heeft, zingt Spinvis alsof hij een gek in een gesticht is, die daar een feestje heeft (eigenlijk moet Harrie natuurlijk zeggen dat Spinvis zingt alsof hij een jongen met een geestelijke beperking is, die een feestje in zijn opvanghuis bijwoont, maar Harrie houdt van klare taal). Op zich is een nummer over een gek op Harrie's begrafenis natuurlijk zeer wel op zijn plaats, maar de tekst lijkt er te vrolijk voor.

Inmiddels heeft Harrie het nummer al minstens vijftig keer gehoord en nóg kan ie het niet meezingen. Spinvis heeft de zinnen van het nummer precies zo opgeschreven als een echte gek zou doen. Een geniale gek vindt Harrie. U kunt het nummer trouwens legaal beluisteren en er dan ook nog een minimalistische videoclip bij bekijken die de kunstenaar heeft bedacht. Ga daarvoor maar naar http://www.youtube.com/watch?v=F3ZTrGWSLf4&mode=related&search=.

Vakantie

Harrie werkt volgens velen niet veel, ook al vindt Harrie het zelf zat, 28 uur per week. De Grote Leidster op zijn werk (laten we haar even mevrouw Helwegen noemen) heeft het niet zo op mensen die niet voltijds werken. Zelf werkt ze 60 tot 80 uur per week. Dat stond in het personeelsblad dat Harrie en zijn collega's deze week kregen.

"De kinderopvang is momenteel goed geregeld", vertelde Helwegen in het blad en dus hebben vrouwen volgens haar nu geen excuus meer om met een deeltijdbaan genoegen te nemen. Vreemd trouwens: als het over deeltijdwerk gaat worden mannen altijd gediscrimineerd, terwijl er ook heus wel deeltijdpapa's zijn.

Blijkbaar komt het niet in het hoofd van mevrouw Helwegen op dat sommige mensen gewoon in deeltijd werken, omdat ze andere dingen óók belangrijk vinden. Zo mag Harrie graag een dutje doen als de kinderen 's middags naar school zijn en ook luistert ie graag naar muziek.

Heeft u weleens naar de verhalen geluisterd van mensen die van de dokter te horen kregen dat ze nog maar een paar maanden te leven hadden? Harrie wel. En niet één ervan heeft ie horen zeggen dat die nog eens wat extra uren naar z'n werk wilde gaan in de tijd die hem/haar restte.

Maar goed, Harrie had Helwegen's gedachtengoed al eens eerder mogen aanhoren (dat was trouwens tijdens die bijeenkomst waarop ze vertelde dat Harrie en zijn collega's onmogelijk meer in spijkerbroek op hun werk konden komen in verband met representativiteit) en had daarop ADV aangevraagd.

Daardoor heeft de hele familie Van Geffen deze week voor het eerst gezamenlijk herfstvakantie!

Kindervriend

Het is een roerig weekje voor Harrie. Dinsdag hoorde hij het bericht dat een al wat oudere mannelijke collega (49, getrouwd, twee kinderen) al een tijdje een verhouding heeft met een andere vrouwelijke collega van 23. Sinds een maand wonen ze zelfs al bij elkaar. Dinie zag de foto van het meisje op Hyves en riep uit 'dat lijkt wel een model!'. Zo'n meisje dus, in de armen van een man die nog ouder is dan Harrie zelf!

Harrie is er minstens een dag en een nacht van van slag geweest. Niet omdat ie ze het niet gunt hoor! Harrie vindt dat iedereen zelf maar moet weten wat ie doet, als ie er anderen maar niet mee benadeelt.

Maar van dat laatste is Harrie in dit geval niet zo zeker. De vrouw van die man zit nu immers alleen thuis en is vast niet blij dat haar man nu naar Spanje vliegt en daar dat meisje een week lang gaat oppompen. Harrie denkt althans dat die meneer dat gaat doen, want dat zou Harrie zelf namelijk óók doen als ie hem was.

Nou is Harrie zelf ook meerdere keren door vriendinnetjes bedankt voor de moeite en hij weet dat dat diepe wonden kan slaan. Hij leeft dus nogal mee met de vrouw van de oudere meneer.

Daarnaast zijn er ook nog twee kinderen in het spel. Die zijn weliswaar (voor de wet) volwassen, maar dat was Harrie's ex Mientje óók toen haar ouders uit elkaar gingen. En die heeft er toch nog best een aardige portie psyschisch leed aan overgehouden.

Het is nu twee dagen geleden dat ie het nieuws hoorde en het begint al te wennen. Harrie hoopt dat het voor de vrouw van zijn collega óók snel gaat wennen.

Brand

Harrie mag graag een vuurtje stoken. Maar in zijn ouderlijk huis mocht ie niet stoken, omdat ie te klein was.

Pas toen Harrie 25 was, kreeg hij weer stookkansen, toen Mientje Ochtendgloren z'n vriendinnetje werd. Van Mientje's moeder (Dorothea) mocht Harrie altijd de haard aanmaken. Maar na een tijdje vond Mientje iemand die blijkbaar nog leuker was dan Harrie en toen was het (ook) over met het stoken.

Pas in Harrie's tweede eigen huis kon ie weer stoken. In de tuin van dat huis was daar alle gelegenheid toe. Harrie had er een rond gat van een meter diep in het gazon gegraven. Aan de rand van dat gat had ie bakstenen op elkaar gemetseld. De bovenste laag bakstenen stak ongeveer een meter boven maaiveld uit. Kinderen zagen in Harrie's metselwerk een waterput en dat was ook precies de vorm die Harrie bij het metselen voor ogen had.

Maar als gebruiksdoel had Harrie iets heel anders in gedachten. Gestookt moest er worden in die put! In gedachten zag Harrie al grote stukken everzwijn goudbruin roosteren boven het vuur in de put. Het rooster waar het vlees op zou liggen zou moeten rusten op grote ijzeren pinnen, die Harrie loodrecht op de bakstenen in het cement had geplaatst.

In de praktijk is niet één everzwijn in de put geroosterd. Sterker nog, er is niet eens een kipspies gegaard en wel uit de put gekomen. Daar was wel een reden voor natuurlijk. Bij de eerste de beste fik die Harrie in de put maakte, smolten de ijzeren steunen voor de put namelijk. Bij de tweede fik liet alle cement los en werd de put onbruikbaar. Toch zal Harrie de vlammen die metershoog uit de put sloegen niet gauw vergeten.

In Harrie's huidige huis sloegen de vlammen óók al eens hoger uit dan was gepland. Maar dit keer kon zelfs Harrie niet om de geslaagde fik lachen. Hij had gewoon een vuurtje gestookt in de net nieuwe houtkachel. Maar Harrie pookte het vuur te hoog op, waardoor de zwarte afvoerpijp veranderde in een oranje-rood, bloedheet en stinkend gevaarte. De vlammen maakten een geluid dat deed denken aan een op hol geslagen kudde koeien.

Juist op het moment dat Harrie dacht dat de afvoerpijp door de hitte zou scheuren, hield het razende geluid op. Harrie liep naar buiten en zag een prachtige fontein van roodgloeiende deeltjes uit de schoorsteen ontsnappen. Een schoorsteenbrand noemden de omwonenden het, toen de vonkenregen ophield.

Harrie was in eerste instantie best blij met de hele voorstelling: indrukwekkende gedaantewisseling gezien van een afvoerpijp, prachtige vuurdeeltjes aan het zwerk en -last but not least- de schoorsteen in één klap volledig schoon, een groot voordeel van schoorsteenbrand. Pas later bleek de schoorsteen door de grote hitte van binnen te zijn gescheurd, zodat de Van Geffen's de poeplap flink moesten trekken om er een nieuwe stalen buis in te laten aanbrengen.

Vandaag ging het wéér een klein beetje mis. Harrie had een oude houten broodtrommel in de kachel gezet, bij wijze van aanmaakhout. Achteraf gezien had ie die broodtrommel beter in stukken kunnen slaan alvorens er de brand in te jagen. Nu wilde de broodtrommel in eerste instantie geen vlam vatten, maar plotsklaps vatte ie héél erg vlam.

De geur en het geloei in de pijp kwamen Harrie al snel bekend voor. De zwarte pijp bleef echter gewoon zwart, zoat Harrie dacht dat het wel meeviel. Voor de zekerheid ging ie toch even buiten kijken en hij zag een dikke witte rookpluim uit de schoorsteen komen. Wat erger was, was dat van onder de dakpannen óók rook kwam. Harrie is snel naar boven gelopen, maar er stond zo te zien niets in brand. En nu, twee uur later, staat het huis er nog steeds. Het valt achteraf dus allemaal wel weer mee. En de schoorsteen is ook weer lekker schoon!

Dodenmars

Had Harrie al eens verteld dat hij als de dood is voor de dood? Dat wil zeggen: hij is bang voor zijn begrafenis. En vooral dat daar dan de verkeerde muziek wordt gedraaid.

Vroeger was de muziek bij een begrafenis nogal standaard. Mozart's Requiem, Waarheen waarvoor van Mieke Telraam en dan nog een stukje Ave Verum, dat was het meestal wel. En daarna snel de grond in met die kist.

Met de komst van de cd en de opmars van homofielen is daar wel iets in veranderd. Iedere idioot kan tegenwoordig immers thuis een cd branden met zijn favoriete muziek. En dankzij de homofielen is menige begrafenis tegenwoordig vrolijker en uitbundiger dan een bruiloft.

Homofielen zijn immers nogal uitbundig in hun uitingen van levensvreugde. Denkt Harrie aan een homo, dan denkt ie aan een bruingebakken en van olie glimmende man met vrolijke snor, lederen pet en dito broek zonder achterkant, die vanaf een bootje uitbundig naar de medemens zwaait.

Helaas is menig homo weleens té uitbundig geweest, waardoor er in de voorbije decennia nogal wat op jonge leeftijd zijn bezweken aan de gevolgen van een dodelijke besmetting door onveilige seks. Meestal was de weg naar de dood voor die jonge mensen toch nog behoorlijk lang, waardoor ze tijd genoeg hadden om na te denken over hun uitvaart. En vaak bleken ze een uitvaart te willen die paste bij het leven dat ze hadden geleid: vrolijk en speels. Dat betekende ook de doodsteek voor een muzikale omlijsting door Mozart en Mieke Telraam.

Op een begrafenis kan dus tegenwoordig alle muziek gedraaid worden. Harrie vindt het als muziekliefhebber dan ook belangrijk dat tijdens zijn laatste optreden de beste muziek wordt gedraaid die hij kent. Muziek die hem ooit recht in het hart trof, of waarvan hij vindt dat die past bij zijn laatste gang.

Helaas heeft Dinie daar hele andere ideeën over. Zij begrijpt Harries wens wel, maar heeft van de andere kant weinig zin om tijdens Harrie's dienst te gaan luisteren naar Einstürzende Neubauten of Laurie Anderson. In het dagelijks leven wordt ze daar al gek van. En omdat ze ervan uitgaat dat ze toch treurig zal zijn als Harrie dood is (ondanks het feit dat de hypotheekschuld dan in één keer flink daalt), heeft ze tijdens zijn begrafenis al helemáál geen zin in die (Harrie citeert) 'klereherrie'.

Ziedaar dan het dilemma dat is ontstaan en daardoor leidt tot Harries doodsangst. Kijk, hij weet eigenlijk wel zeker dat Dinie er niet voor zal kiezen om De Vlieger van André Hazes te laten horen. Maar waar ligt de grens dan wél? Om de een of andere reden houdt die vraag Harrie met regelmaat bezig. Misschien komt het wel doordat hij nog steeds denkt dat ie niet ouder wordt dan 50? Langer kan een mensenlichaam volgens hem niet tegen de eeuwige spanning die door zijn bloed raast. En hij is al 47, dus........

En zo gebeurt het regelmatig dat Harrie denkt 'deze moet erbij!', als ie een van zijn favoriete nummers hoort. Vaak heeft ie al gedacht: 'ik moet ze opschrijven, want anders draaien ze straks het verkeerde'. Maar ja, waar schrijf je ze op? En dan nog, stel dat ie ze op een briefje schrijft en degene die Harrie straks aflegt gooit het briefje weg?

Daarom bedacht Harrie om het lijstje hier neer te zetten. Kan het niet door een of andere onbenul worden weggegooid. En als u dan bij de dienst aanwezig bent, kunt u ook kijken of het een beetje klopt.

1. Charles Aznavour - Hier encore. Weeïg natuurlijk, maar met een tekst die Het Leven zelf beschrijft. Tegelijk een soort eerbetoon aan Harrie's moeder. In d'r hart bedoelde ze het waarschijnlijk allemaal best goed.
2. Proclaimers - Sunshine on Leith. Het eerste (en eigenlijk ook het laatste) nummer dat Dinie en Harrie allebei mooi vonden.
3. Randy Newman - I'm different. Een Held. En ook lekker cynisch.
4. Leon Redbone - Prairie Lullabye. Nóg een Held. Alle andere nummers van Leon mogen óók.
5. Gerard van Maasakkers - Liedje van altijd. Mooi om nog even de band met Brabant en Nuenen te leggen op je afscheid.
6. Einstürzende Neubauten - Epilog. Een mooi einde natuurlijk. Snel en duidelijk.

6 nummers, dat valt alleszins mee denkt Harrie. Zeg 3 minuten per nummer en Epilog duurt nog geen minuut. Moet u dus iets meer dan een kwartier uw kop houden. Dat lijkt Harrie niet teveel gevraagd. Bovendien mag u daarna naar de borrel.

O ja, het is natuurlijk zo dat smaken weleens wijzigen. Harrie zal hier dus af en toe een update maken. En toespraken hoeven eigenlijk ook niet. Die hoort Harrie toch niet meer.


Het is misschien een aardig idee om Leon Redbone te vragen om op te treden tijdens de begrafenis?

Hoogbegaafd

Vroeger ging het gerucht dat Harrie best slim was. Als in die tijd de term hoogbegaafd had bestaan, dan had men dat etiket vast op Harrie geplakt.

Later bleek het met de hoogbegaafdheid van Harrie nogal mee te vallen. Waarschijnlijk léék Harrie heel slim, omdat men in die tijd in Bergeijk nog niet gewend was aan 'import' en het gemiddelde IQ van oudere generaties autochtone Bergeijkenaren als maatstaf hanteerde.

Op Harrie's school was één meisje écht slim. En het toeval wilde dat zij en Harrie met elkaar zouden trouwen. Dat meisje, Natalia, en Harrie hadden zelfs al uitgezocht welke auto ze samen zouden kopen. Die auto hadden ze aangekruist in een pocket waarin alle automodellen van het betreffende jaar (1969?) waren afgebeeld. Natalia en Harrie kozen (toen al!) een BMW.

Harrie zag het boekje vijf jaar geleden nog terug, toen hij met z'n zussen het huis leegruimde waarin hun aller moeder kort daarvoor was overleden. Jammer genoeg heeft ie het boekje bij die gelegenheid weggegooid. Van het voorgenomen huwelijk is het trouwens nooit gekomen.

Natalia spoorde Harrie zeer recent via dit weblog op en stuurde hem een mailtje. Harrie heeft inmiddels een paar keer over en weer gemaild met Natalia, die zichzelf voortaan trouwens Natal noemt.

Het was Harrie al snel duidelijk dat Natal zéér humoristisch kan schrijven. Verder heeft ze haar slimheid van vroeger volledig benut: ze is met heel veel dingen bezig, waarvan een groot aantal nog maatschappelijke relevantie heeft ook. Ze heeft voor zichzelf bovendien een leefwijze gevonden waarin ze niet van een baas afhankelijk is. Een beter bewijs dat ze slimmer is dan Harrie is er natuurlijk niet.

Natalia zat de laatste jaren van de lagere school bij de Harrie in de klas, omdat ze een klas mocht overslaan (overigens verklapte ze aan Harrie dat diens gezicht op de klassenfoto die zij nog bezat 'om onduidelijke redenen helemaal rood was gekleurd'. Een reden ervoor wist ze niet, 'want ze vond Harrie destijds toch heel leuk'. Waarschijnlijk had Harrie toen al de gave om zich óf erg geliefd te maken bij mensen, óf ze het bloed onder de nagels vandaan te halen. Waarschijnlijk is het bij Natal op een door haar verdrongen moment van fase 1 naar fase 2 gegaan).

Bebby zat ook bij Natal en Harrie in de klas (blijf vooral ook Bebby's weblog lezen op http://blog.sport.be/van_sedona_naar_sint_joost/. Hij vertelt daarin over de voorbereidingen die hij treft om mee te doen aan de marathon die zijn baas laat plaatsvinden op een stuk snelweg dat die baas aanlegt. Treurige ontwikkeling hierin: de weg is waarschijnlijk niet op tijd af). En ook Bebby heeft zich duidelijk ontwikkeld. Hij is een hoge ambtenaar en hij spreekt de taal der volwassenen die Harrie niet beheerst. Verder heeft hij een sterk sociale instelling en is hij een rustig mens met een weloverwogen mening.

Wat Harrie maar zeggen wil: je kunt nog zo veelbelovend lijken als kind, pas aan de finish wordt duidelijk wie er het meeste van heeft gemaakt.

(On)geloof

Harrie heeft weinig op met het geloof. Hij vindt het best als anderen geloven. Zelf doet hij er niet aan mee. Te vaak ziet hij dingen gebeuren waarvan hij niet denkt dat een God (of Allah, om onze andersgelovende medelanders niet voor het hoofd te stoten) ze zo zou doen als hij zou bestaan.

Eergisteren kreeg Harrie een krantenbericht onder ogen dat zelfs de grootste gelovers aan het denken zou moeten zetten, mits zij de achtergronden bij het bericht zouden kennen. Het bericht ging over Harrie's voormalige buurjongen, klasgenoot en vriend Sebatiaan Ringelaar.

De familie Ringelaar telde net als de familie Van Geffen 5 kinderen. Bij elke Van Geffen zat wel een Ringelaar in de klas. De families woonden naast elkaar in de bossen van Bergeijk. Als Harrie de achterdeur uitliep, dan kwam ie in een bos terecht. In datzelfde bos zou hij Sebatiaan tegenkomen als die via de tuindeuren van de woonkamer der Ringelaars naar buiten zou lopen.

Harrie is op jeugdige leeftijd en in opkomend duister trouwens nog eens door het het dubbelglas van die tuindeuren gelopen en in het glas gevallen. De talrijke littekens op zijn lijf doen hem nog met regelmaat aan de Ringelaars denken.

Er was een belangrijk verschil tussen de Ringelaars en de Van Geffen's. De Ringelaars waren streng gelovig, de Van Geffen's waren heidenen. Mevrouw Ringelaar was ook nogal streng. Sebatiaan moest van haar -op de lagere school al- veel tijd aan huiswerk besteden. Harrie kan zich niet herinneren dat hij toen ooit huiswerk had. Als Sebatiaan klaar was met zijn huiswerk, moest ie in het woordenboek gaan lezen om zijn woordenschat te vergroten.

Harrie speelde redelijk dikwijls met Sebatiaan. Ze waren immers buurjongens, bijna net zo oud (Harrie was 4 maanden ouder) en ze zaten 6 jaar lang bij elkaar in de klas, op de lagere school. Harrie was toen al slecht in het nemen van risico's. Sebatiaan (die deze naam overigens overhield aan een schrijffout die hij eens in zijn eigen naam maakte) durfde daarentegen alles. En alsof hij al niet genoeg door God was gestraft met een moeder die hem het woordenboek van buiten liet leren, ging daarbij meestal iets fout.

Harrie herinnert zich nog goed dat Sebatiaan in een Belgische speeltuin met zijn vingers tussen de katrol van de kabelbaan kwam en een deel van zijn pink in België moest achterlaten. Ook herinnert hij zich nog als de dag van gisteren dat Sebatiaan en hij gingen jongleren op een boomstam die over het water bij Het Schut in Bergeijk was gelegd. Uiteraard gleed Sebatiaan uit en viel in het water.

Dat was op een zondag. Toen ze thuis kwamen van het jongleeravontuur kwam mevrouw Ringelaar haar nog druipende zoon ophalen en vertelde dat ze net een vreselijk bericht had gehad. Irene, Sebatiaan's enige zus en fanatiek bergbeklimster, was bij het uitoefenen van haar hobby uitgegleden en naar beneden gestort. Sebatiaan vond het een spectaculair bericht. Ook Harrie zag er toen de ernst niet zo van in. Hoe kan het ook als je nog geen tien bent. Pas later, toen Irene weer thuis kwam en duidelijk werd dat ze voor de rest van haar leven in een rolstoel zou moeten doorbrengen wegens een hoge dwarslaesie, drong de ernst van het gebeurde tot de kindergeesten door.

Voor de Ringelaar's was dat het begin van een boel ellende. Details kent Harrie er trouwens niet van, omdat de Van Geffen's door de scheiding van Harrie's ouders gingen verhuizen. Bovendien ging Harrie toen naar een andere school dan Sebatiaan en ze verloren het contact. Maar in een klein dorp (wat Bergeijk toen nog was) zijn sommige dingen publiek bezit, zodat Harrie toch op de (algemene) hoogte bleef van het wel en vooral het wee der Ringelaar's.

Zo hoorde Harrie dat de criminele neigingen van de jongste Ringelaar steeds ergere vormen aannamen, waarna hij door zijn ouders werd aangemeld voor het Vreemdelingenlegioen. De hoop dat hij daar enigszins manieren zou leren en in het gareel zou gaan lopen bleek ijdel. Ringelaar Junior raakte in het drugscircuit verzeild. Harrie heeft er later over horen vertellen dat Junior's drugsgebruik er de oorzaak van was dat op een gegeven moment een van zijn benen moest woren geamputeerd.

In de tussentijd werd bij mevrouw Ringelaar borstkanker geconstateerd. Ook daar weet Harrie de details niet van. Wel weet hij dat mevrouw Ringelaar al geruime tijd geleden aan die ziekte is overleden.

Helaas zou de spreekwoordelijke gifbeker daarmee nog niet leeg blijken te zijn voor de Ringelaars. In juni van dit jaar bekeek Harrie de overlijdensadvertenties in het Eindhovens Lachblad (de krant van de niet-objectieve PSV-fan). Tot zijn grote schrik bleek dat Ringelaar Junior was overleden, op 5 juni, 44 jaar oud inmiddels. Harrie zag in de advertentie dat vader Ringelaar nog steeds in hetzelfde huis in Bergeijk woonde. Ook Sebatiaan bleek nog in Bergeijk te wonen. De drie andere kinderen Ringelaar bleken in de Randstad te leven, keurig met partner.

Eergisteren kreeg Harrie dan de schrik van zijn leven en een vrijwel ultiem bewijs dat gelovig zijn maar een beperkt nut heeft (op aarde althans). In een ouder exemplaar van het Eindhovens Lachblad zag hij wéér een overlijdensadvertentie van de familie Ringelaar. Vader Ringelaar meldde daarin dat een ernstig auto-ongeluk het leven van zijn zoon Sebatiaan had beëindigd, op 21 september jl.

Harrie heeft het artikel in de krant over het ongeluk op de site van het ED opgezocht. Sebatiaan heeft waarschijnlijk te hard gereden. Op de foto bij het artikel staat de boom waar hij tegenaan is gereden op de plaats waar even daarvoor Sebatiaan nog zat. Sebatiaan kan op het moment van het ongeluk in elk geval weinig hebben geleden.

Hoeveel ongeluk kan een familie treffen? Op die vraag komt natuurlijk nooit een antwoord. Maar Harrie denkt dat de hoeveelheid ongeluk die de Ringelaars hebben gehad in elk geval het maximaal verwerkbare overschrijdt. Hopelijk vergist Harrie zich in Het Geloof en is er voor de gelovigen, zoals meneer Ringelaar, in elk geval een mooi leven ná de dood.

Kloteklanten (7?)

(Wat voorafging: Harrie beëindigde zijn abonnement op het Algemeen Dagblad, omdat de bezorger op zaterdag geen of de verkeerde krant bracht en niet aan nabezorging deed. Harrie trachtte daarop over te stappen op NRC Next. Hij stuurde vandaag deze mail aan die krant).

Goedemorgen,

De bezorger van onze vorige krant begon er een gewoonte van te maken om ons op zaterdag geen of de verkeerde krant te brengen. Van nabezorging had men daar al helemaal nooit gehoord. Ik heb me daar lange tijd enorm over op zitten winden, de krant uiteindelijk opgezegd en een proefabonnement op NRC Next Plus aangevraagd.

Op 25 september heb ik het eerste exemplaar ontvangen. Helaas was het op 29 september al mis en ontving ik géén krant. Ik heb getracht u dat per telefoon te melden, maar u had het erg druk, werd me door een automatische mevrouw verteld. Zij adviseerde me een andere keer terug te bellen.

Ik heb u mijn klacht toen maar per mail gemeld en daar direct bijgezegd dat ik mijn proefabonnement direct wilde beëindigen. Ik heb namelijk geen zin om me wéér op te gaan winden over de bezorging van een krant.

Helaas volgde geen nabezorging. Sterker nog: er volgde –behalve een ontvangstbevestiging van mijn klacht- helemaal niets. Ik heb u daarom gisteren nog drie keer gebeld. De eerste twee keren vertelde de automatische mevrouw me weer dat het erg druk was en dat ik beter een andere keer terug kon bellen.

De derde keer kreeg ik een meneer aan de telefoon, die mijn klacht niet terug kon vinden. Hij bood me nog aan om het met een nieuw proefabonnement recht te gaan zetten, maar daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Hij heeft daarop beloofd het proefabonnement te beëindigen. Ik heb hem gevraagd dit per e-mail te bevestigen. In eerste instantie vond hij dit nogal lastig, maar in tweede instantie beloofde hij het toch te zullen doen.

Helaas is ook dit niet goed gegaan denk ik. Ik heb namelijk nog steeds geen bevestiging van u ontvangen. Daarom doe ik het zelf maar even met deze mail: ik wil geen kranten meer van u ontvangen!

Tot slot wil ik ook u de vraag stellen die ik de uitgever van mijn vorige krant stelde: begrijpt u waarom de lezersaantallen van (betaalde) kranten teruglopen? Ik wel!