Harrie krijgt een nieuwe baas. De oude (Sjors) heeft er geen zin meer an. Sjors deed van oorsprong hetzelfde werk als Harrie, maar op een gegeven moment wilde hij weleens een stapje hogerop. Nu is hij dus 7 jaar baas. En hij heeft genoeg van de oeverloze vergaderingen, de continue reorganisaties, het fungeren als pispaal tussen directie en werkvloer, etc. En dus moest er een nieuwe baas komen.
Nu gelden er op Harrie's werk allerlei spelregels. Die worden altijd luid verkondigd, op een manier die een buitenstaander doet vermoeden dat een betere en eerlijkere werkgever nog moet worden uitgevonden. Eén van die spelregels is, dat je iemand aanspreekt op onwenselijk gedrag. Een andere regel is, dat we een veilige werkomgeving met elkaar nastreven. Er zijn nog wel meer regels (we zijn vernieuwend, betrouwbaar, transparant), maar die bezigt iedereen tegenwoordig. Daar hebben we dus niet veel aan.
Voor een nieuwe baas geldt óók een regel: eigen volk eerst. En als daar niks tussen zit, zetten we een advertentie in een blad. Maar eergisteren hoorde Harrie de baas van Sjors (Sjimmie, die dus tegelijk écht hoog is binnen de organisatie) zeggen dat er drie interne kandidaten waren.
Vandaag bleken alle drie de interne kandidaten al op gesprek te komen. Sjimmie had er haast mee gemaakt! Normaal duurt het vier weken voor gesprekken worden gepland, nu was het in een week gepiept! Harrie kreeg héél even het idee dat Sjimmie wellicht een vrindje binnen de organisatie wilde bevoordelen! Maar omdat dat helemaal niet past bij een betrouwbare en transparante organisatie, zette Harrie die gedachte vol schaamte direct uit het hoofd.
Maar in de koffiecorner zong het óók al rond dat Sjimmie stiekem een voorkeur had voor iemand uit het trio. Harrie dacht er het zijne maar van en ging aan het werk. De kandidaten moesten immers met twee commissies spreken? In één ervan zaten leuke collega's, in de andere zat Sjimmie met onder meer een leuke en hele kundige collega. Twee commissie's, die zouden mogelijk bedrog er wel uit filteren!
Tegen lunchtijd waren de gesprekken afgelopen en liep Harrie even naar één van de leuke collega's uit een commissie. Die zat als een lekgeslagen boksbal in zijn stoel. Voor de vorm vroeg Harrie nog naar de uitkomst van het gesprek, maar hij wist het eigenlijk al wel. Twee kandidaten waren eigenlijk figuranten geweest. De derde was een gladjanus (en toevalligerwijs jurist). De commissie van leuke collega's had geoordeeld dat de gladjanus wel baas zou kunnen zijn, maar dat er buiten de organisatie waarschijnlijk wel een betere te vinden was. Dit werd aan Sjimmie gemeld en een half uur later werd bekend dat de gladjanus Harrie's nieuwe baas wordt.
Harrie is er trots op dat hij in zo'n betrouwbare, transparante en bovenal slagvaardige organisatie mag werken.
vrijdag 29 juni 2007
donderdag 28 juni 2007
100
Harrie's weblog heeft een eerste magische grens doorbroken. Gisterochtend bleek dat 99 unieke computers ooit hadden ingelogd op Harrie's site, maar vandaag staat de teller ineens op 105! En omdat 100 toch altijd als natuurlijke barriere wordt gezien, is Harrie blij.
En trots óók wel, omdat hij behoorlijk wat positieve reacties krijgt. De meeste mensen die hij spreekt zeggen dat ze de stukjes behoorlijk leuk vinden. Nou weet Harrie natuurlijk óók wel dat de meeste mensen maar wat zeggen, maar toch.
Als Harrie de passage van de 100-unieke-gluurders-grens even mag aangrijpen om terug te kijken op zijn weblog tot nu toe, dan moet hij zeggen dat het hem niet altijd mee is gevallen. In eerste instantie kwam dat doordat Harrie toch teveel schreef met het oog op effect. Gelukkig had ie snel door dat ie moest onthouden dat ie in eerste instantie voor zichzelf schreef en niet voor anderen. Daarna ging het beter.
Vervolgens heeft Harrie geconcludeerd dat hij eigenlijk steeds erg lange stukken schrijft in vergelijking met andere bloggers. Dat komt doordat alles in Het Leven in Harrie's optiek een verband met elkaar heeft. Schrijvend over de ene observatie, komt de andere dan vanzelf in zijn gedachten. Daardoor dijt een verhaal vaak uit, omdat soms in één stuk twee of meer onderwerpen worden behandeld. En omdat het toch best lastig is om elke dag een onderwerp te hebben, snijdt Harrie zichzelf dan eigenlijk in de vingers. Om die reden heeft hij één keer geprobeerd zo'n stuk op te knippen en verdeeld over drie dagen te publiceren, maar dat beviel hem slecht. Dat betekent dus lange stukken en een steeds moeizamer zoektocht naar onderwerpen.
Laatste constatering bij mijlpaal 1 is dat sommige gluurders Harrie's stukken nét iets te serieus nemen. Meest recente voorbeeld daarvan is Kees de Kort, die reaguurde op Harrie's stuk over de teloorgang van het richting aangeven in de auto. Harrie meldde dat (onder meer) Audi- en Renaultrijders voorbeelden zijn van hoe het níet moet. Kees meldde daarop dat hij en zijn vrouw (respectievelijk Audi- en Renault-rijders, waarmee onbedoeld weer eens is aangetoond dat vrouwen blijkbaar in een minderwaardiger auto moeten rijden dan de man, maar dit terzijde) wél keurig richting aangeven en dat Harrie's theorie dus niet deugde. Nou weet de gemiddelde mens natuurlijk dat uitzonderingen de spreekwoordeljke regel bevestigen, maar uitgerekend Kees de Kort (wiens reactie's Harrie wegens zijn verfrissende taalgebruik uitermate waardeert) kent zijn spreekwoorden dan dus blijkbaar weer níet. Dat vindt Harrie wel jammer.
Al met al is Harrie zeker niet ontevreden nu 100 gluurders langs zijn geweest. Hij heeft er 42 stukjes over gedaan om ze te krijgen en hoopt dat de volgende grens (250 gluurders) is bereikt voor stukje 100 is gepubliceerd. U kunt daaraan mehelpen door kennissen, collega's, familie of (als u die hebt) vrienden deze link even door te sturen:
http://harrievangeffen.blogspot.com.
Tot slot: Harrie heeft u al eens gemeld dat u -mits beschikkend over de juiste webbrowser of het juiste mailprogramma- automatisch op de hoogte kunt worden gebracht als Harrie weer iets nieuws heeft geschreven. Als meerdere mensen willen weten hoe ze dat dan moeten doen, wil Harrie dat best een keer in een stukje uitleggen. Kunt u zich óók abonneren op het laatste nieuws van De Volkskrant (of De Krant Van Wakker Nederland als die u meer aanspreekt, al hoopt Harrie niet dat hij veel lezers van die krant als klant heeft), de nieuwste advertenties van uw favoriete Marktplaatsrubriek, etc. Harrie hoort het wel.
En trots óók wel, omdat hij behoorlijk wat positieve reacties krijgt. De meeste mensen die hij spreekt zeggen dat ze de stukjes behoorlijk leuk vinden. Nou weet Harrie natuurlijk óók wel dat de meeste mensen maar wat zeggen, maar toch.
Als Harrie de passage van de 100-unieke-gluurders-grens even mag aangrijpen om terug te kijken op zijn weblog tot nu toe, dan moet hij zeggen dat het hem niet altijd mee is gevallen. In eerste instantie kwam dat doordat Harrie toch teveel schreef met het oog op effect. Gelukkig had ie snel door dat ie moest onthouden dat ie in eerste instantie voor zichzelf schreef en niet voor anderen. Daarna ging het beter.
Vervolgens heeft Harrie geconcludeerd dat hij eigenlijk steeds erg lange stukken schrijft in vergelijking met andere bloggers. Dat komt doordat alles in Het Leven in Harrie's optiek een verband met elkaar heeft. Schrijvend over de ene observatie, komt de andere dan vanzelf in zijn gedachten. Daardoor dijt een verhaal vaak uit, omdat soms in één stuk twee of meer onderwerpen worden behandeld. En omdat het toch best lastig is om elke dag een onderwerp te hebben, snijdt Harrie zichzelf dan eigenlijk in de vingers. Om die reden heeft hij één keer geprobeerd zo'n stuk op te knippen en verdeeld over drie dagen te publiceren, maar dat beviel hem slecht. Dat betekent dus lange stukken en een steeds moeizamer zoektocht naar onderwerpen.
Laatste constatering bij mijlpaal 1 is dat sommige gluurders Harrie's stukken nét iets te serieus nemen. Meest recente voorbeeld daarvan is Kees de Kort, die reaguurde op Harrie's stuk over de teloorgang van het richting aangeven in de auto. Harrie meldde dat (onder meer) Audi- en Renaultrijders voorbeelden zijn van hoe het níet moet. Kees meldde daarop dat hij en zijn vrouw (respectievelijk Audi- en Renault-rijders, waarmee onbedoeld weer eens is aangetoond dat vrouwen blijkbaar in een minderwaardiger auto moeten rijden dan de man, maar dit terzijde) wél keurig richting aangeven en dat Harrie's theorie dus niet deugde. Nou weet de gemiddelde mens natuurlijk dat uitzonderingen de spreekwoordeljke regel bevestigen, maar uitgerekend Kees de Kort (wiens reactie's Harrie wegens zijn verfrissende taalgebruik uitermate waardeert) kent zijn spreekwoorden dan dus blijkbaar weer níet. Dat vindt Harrie wel jammer.
Al met al is Harrie zeker niet ontevreden nu 100 gluurders langs zijn geweest. Hij heeft er 42 stukjes over gedaan om ze te krijgen en hoopt dat de volgende grens (250 gluurders) is bereikt voor stukje 100 is gepubliceerd. U kunt daaraan mehelpen door kennissen, collega's, familie of (als u die hebt) vrienden deze link even door te sturen:
http://harrievangeffen.blogspot.com.
Tot slot: Harrie heeft u al eens gemeld dat u -mits beschikkend over de juiste webbrowser of het juiste mailprogramma- automatisch op de hoogte kunt worden gebracht als Harrie weer iets nieuws heeft geschreven. Als meerdere mensen willen weten hoe ze dat dan moeten doen, wil Harrie dat best een keer in een stukje uitleggen. Kunt u zich óók abonneren op het laatste nieuws van De Volkskrant (of De Krant Van Wakker Nederland als die u meer aanspreekt, al hoopt Harrie niet dat hij veel lezers van die krant als klant heeft), de nieuwste advertenties van uw favoriete Marktplaatsrubriek, etc. Harrie hoort het wel.
dinsdag 26 juni 2007
Hoe zit dat nou Harrie?
Harrie krijgt regelmatig vragen over wereldse ontwikkelingen, menselijke gedragingen, etc. Van de ene kant wil Harrie zijn scherpe inzichten niet altijd met u delen. Hij heeft er zelf 46 jaar over gedaan om die inzichten te verwerven en dan zou hij u zeker even in 10 minuten vertellen hoe het zit? Hij geeft u zijn vrouw toch ook niet in bruikleen?
Van de andere kant vindt Harrie dat hij ook een voorbeeldfunctie heeft, zeker te opzichte van de jeugd. Omdat die alleen nog maar met iPod's in hun oren lopen en daardoor veel signalen missen, zullen die er minstens 92 jaar over gaan doen om enig inzicht te verkrijgen. Daaro zal Harrie vanaf nu toch wat vragen van u beantwoorden.
Eén van de meest gestelde vragen komt voort uit Harrie's terloopse opmerking over Audi-rijders in een eerder bericht. Die geven zelden richting aan zei Harrie en daarop volgde de vraag: hoe zit dat nou Harrie? Waarom Audi-rijders? Zijn zij de enigen die dat doen? Hoe kan ik voortaan zelf inschatten of iemand richting gaat aangeven? En kan ik zelf leren inschatten of de achter mij rijdende automobilist een niet-richtingaanwijzergebruiker is en hem daarna met zijn eigen asogedrag confronteren?
Harrie trakteert u daarom vandaag op een korte doch ogenopenende beschrijving van enkele typen auto-bestuurders die niet van het bestaan van richtingaanwijzers weten.
1. De Audi-rijder. Deze schertsfiguren behoren tot de overkoepelende groep van zogenaamde 'mannetjes'. Veelal fout geklede lieden uit het bedrijfsleven, die door ellebogengedrag hun weg naar de zakelijke top hebben weten te vinden. Rijden altijd in een auto van het type Volvo, BMW, Mercedes of Audi. Hebben schijt aan iedereen bij het zich omhoog slijmen naar de top. Dit gedrag vertonen zij ook op de weg: alleen zij zijn belangrijk en omdat zij zelf heus wel weten welke richting ze opgaan, is het gebruik van een richtingaanwijzer zinloos. Van alle mannetjes zijn de Audi-mannetjes het ergste. Hoogstwaarschijnlijk is dit een gevolg van het feit dat Audi pas sinds relatief korte tijd als patser-automerk in één adem met Volvo, Mercedes en BMW wordt genoemd. Audi-mannetjes lijken dus een inhaalslag te moeten maken om écht op gelijke hoogte te komen.
2. Jonge vrouwen. Elke vrouw voelt zich jong en elke vrouw vindt zichzelf een 'gek mens'. Harrie zal de meeste vrouwen daarom meteen maar even uit de droom helpen: de meesten van u zijn gewoon zielloze, papegaaigedrag vertonende schapen. Als Harrie het over 'jonge vrouwen' heeft dan bedoelt hij enerzijds de gemiddelde vrouw zonder kinderen onder de dertig jaar en anderzijds de goed-uitziende, zich model wanende, vrouwen mét kinderen. De groep jonge vrouwen is dé groep die de schoorstenen van reclamemakers doet roken. Zij zijn uitermate vatbaar voor elke hype die op de aardkloot wordt gesignaleerd en zijn als de dood dat zij niet voor vol worden aangezien als ze niet stante pede aan deze hypes meedoen. Daarnaast zijn ze constant op zoek naar bevestiging, die moet komen in de vorm van aandacht van mannen, een bevolkingsgroep waarvan ze tegelijkertijd zeggen dat geen enkel exemplaar ervan deugt. Om geen hype en geen mogelijkheid tot bevestiging te missen, hangen jonge vrouwen constant met een mobiele telefoon aan hun oor. Aangezien zij met de andere hand moeten sturen, hebben ze geen hand meer vrij om richting aan te geven.
3. Petjes. De derde en laatste goed herkenbare groep van richtingaanwijzerlozen betreft de petjes: jongens tussen de 18 en 25 jaar (hoe jonger hoe erger) wier normale gedrag in de volksmond als asociaal wordt betiteld. Het is de groep die vecht, snuift, slikt, zuipt en rondhangt. En dat allemaal met een petje (bij voorkeur achterstevoren) op het hoofd met gemillimeterd haar. Aan elke regel die de gemiddelde mens als 'algemeen sociaal' beschouwt hebben de petjes schijt. De maatschappij draait om hén en men zal weten dat zij er zijn! Respect is een toverwoord voor de petjes. Dat woord bezigen zij te pas en te onpas, waarbij zij hun vingers net zo laten wapperen als niet-Westeuropese muzikanten op MTV. Overigens willen zij met 'respect' niet zeggen dat zij respect voor ú hebben, maar dat u respect voor hén dient te hebben. Op grond waarvan ze dat respect verdienen hebben deskundigen tot op heden nog niet vast kunnen stellen. In elk geval niet voor het aangeven van richting in hun auto's, want dat doen ze niet. Dat is immers een algemeen geaccepteerde regel, die derhalve dient te worden genegeerd. Mocht u (bijvoorbeeld door de laagstaande zon of door mist) moeilijk kunnen zien of uw medeweggebruiker een petje op heeft, dan kunt u een petje met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook herkennen aan zijn auto. Petjes rijden meestal in felgele of felrode auto's van de merken Honda (CRX, Civic), Volkswagen (Golf GTI of gewone Golf) of BMW (10 jaar of ouder).
4. Busjes. U kent ze wel, die busjes, meestal vol schrammen, deuken en bouwvakkerstypes. Bestuurders van busjes hebben vaak een petje op en vertonen ook anderszins gedrag dat vergelijkbaar is met dat van de petjes. Daar hoeft Harrie dus verder weinig woorden aan vuil te maken.
5. Renault-rijders. Harrie is er nog steeds niet achter wat de reden is dat ook Renault-rijders het niet zo nauw nemen met het aangeven van richting. Hij vermoedt dat zij ervan balen dat ze in een auto rijden die bij autoliefhebbers veel minder aanzien heeft dan een BMW, Mercedes of Audi (zie onder -1-) en daarom het gedrag van de mannetjes uit die auto’s maar kopiëren om zich toch met hen te kunnen meten.
6. Belgen. Waarschijnlijk gelden in België andere verkeersregels. In Nederland geven Belgen in elk geval zelden richting aan.
Harrie hoopt u met deze richtlijn een handreiking te hebben gegeven om het richtingaanwijzergedrag van uw medeweggebruiker in te kunnen schatten. Volgende keer in Hoe zit dat nou Harrie?: waarom gaan vrouwen altijd met elkaar staan praten op plaatsen waar ze iedereen in de weg staan.
Van de andere kant vindt Harrie dat hij ook een voorbeeldfunctie heeft, zeker te opzichte van de jeugd. Omdat die alleen nog maar met iPod's in hun oren lopen en daardoor veel signalen missen, zullen die er minstens 92 jaar over gaan doen om enig inzicht te verkrijgen. Daaro zal Harrie vanaf nu toch wat vragen van u beantwoorden.
Eén van de meest gestelde vragen komt voort uit Harrie's terloopse opmerking over Audi-rijders in een eerder bericht. Die geven zelden richting aan zei Harrie en daarop volgde de vraag: hoe zit dat nou Harrie? Waarom Audi-rijders? Zijn zij de enigen die dat doen? Hoe kan ik voortaan zelf inschatten of iemand richting gaat aangeven? En kan ik zelf leren inschatten of de achter mij rijdende automobilist een niet-richtingaanwijzergebruiker is en hem daarna met zijn eigen asogedrag confronteren?
Harrie trakteert u daarom vandaag op een korte doch ogenopenende beschrijving van enkele typen auto-bestuurders die niet van het bestaan van richtingaanwijzers weten.
1. De Audi-rijder. Deze schertsfiguren behoren tot de overkoepelende groep van zogenaamde 'mannetjes'. Veelal fout geklede lieden uit het bedrijfsleven, die door ellebogengedrag hun weg naar de zakelijke top hebben weten te vinden. Rijden altijd in een auto van het type Volvo, BMW, Mercedes of Audi. Hebben schijt aan iedereen bij het zich omhoog slijmen naar de top. Dit gedrag vertonen zij ook op de weg: alleen zij zijn belangrijk en omdat zij zelf heus wel weten welke richting ze opgaan, is het gebruik van een richtingaanwijzer zinloos. Van alle mannetjes zijn de Audi-mannetjes het ergste. Hoogstwaarschijnlijk is dit een gevolg van het feit dat Audi pas sinds relatief korte tijd als patser-automerk in één adem met Volvo, Mercedes en BMW wordt genoemd. Audi-mannetjes lijken dus een inhaalslag te moeten maken om écht op gelijke hoogte te komen.
2. Jonge vrouwen. Elke vrouw voelt zich jong en elke vrouw vindt zichzelf een 'gek mens'. Harrie zal de meeste vrouwen daarom meteen maar even uit de droom helpen: de meesten van u zijn gewoon zielloze, papegaaigedrag vertonende schapen. Als Harrie het over 'jonge vrouwen' heeft dan bedoelt hij enerzijds de gemiddelde vrouw zonder kinderen onder de dertig jaar en anderzijds de goed-uitziende, zich model wanende, vrouwen mét kinderen. De groep jonge vrouwen is dé groep die de schoorstenen van reclamemakers doet roken. Zij zijn uitermate vatbaar voor elke hype die op de aardkloot wordt gesignaleerd en zijn als de dood dat zij niet voor vol worden aangezien als ze niet stante pede aan deze hypes meedoen. Daarnaast zijn ze constant op zoek naar bevestiging, die moet komen in de vorm van aandacht van mannen, een bevolkingsgroep waarvan ze tegelijkertijd zeggen dat geen enkel exemplaar ervan deugt. Om geen hype en geen mogelijkheid tot bevestiging te missen, hangen jonge vrouwen constant met een mobiele telefoon aan hun oor. Aangezien zij met de andere hand moeten sturen, hebben ze geen hand meer vrij om richting aan te geven.
3. Petjes. De derde en laatste goed herkenbare groep van richtingaanwijzerlozen betreft de petjes: jongens tussen de 18 en 25 jaar (hoe jonger hoe erger) wier normale gedrag in de volksmond als asociaal wordt betiteld. Het is de groep die vecht, snuift, slikt, zuipt en rondhangt. En dat allemaal met een petje (bij voorkeur achterstevoren) op het hoofd met gemillimeterd haar. Aan elke regel die de gemiddelde mens als 'algemeen sociaal' beschouwt hebben de petjes schijt. De maatschappij draait om hén en men zal weten dat zij er zijn! Respect is een toverwoord voor de petjes. Dat woord bezigen zij te pas en te onpas, waarbij zij hun vingers net zo laten wapperen als niet-Westeuropese muzikanten op MTV. Overigens willen zij met 'respect' niet zeggen dat zij respect voor ú hebben, maar dat u respect voor hén dient te hebben. Op grond waarvan ze dat respect verdienen hebben deskundigen tot op heden nog niet vast kunnen stellen. In elk geval niet voor het aangeven van richting in hun auto's, want dat doen ze niet. Dat is immers een algemeen geaccepteerde regel, die derhalve dient te worden genegeerd. Mocht u (bijvoorbeeld door de laagstaande zon of door mist) moeilijk kunnen zien of uw medeweggebruiker een petje op heeft, dan kunt u een petje met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid ook herkennen aan zijn auto. Petjes rijden meestal in felgele of felrode auto's van de merken Honda (CRX, Civic), Volkswagen (Golf GTI of gewone Golf) of BMW (10 jaar of ouder).
4. Busjes. U kent ze wel, die busjes, meestal vol schrammen, deuken en bouwvakkerstypes. Bestuurders van busjes hebben vaak een petje op en vertonen ook anderszins gedrag dat vergelijkbaar is met dat van de petjes. Daar hoeft Harrie dus verder weinig woorden aan vuil te maken.
5. Renault-rijders. Harrie is er nog steeds niet achter wat de reden is dat ook Renault-rijders het niet zo nauw nemen met het aangeven van richting. Hij vermoedt dat zij ervan balen dat ze in een auto rijden die bij autoliefhebbers veel minder aanzien heeft dan een BMW, Mercedes of Audi (zie onder -1-) en daarom het gedrag van de mannetjes uit die auto’s maar kopiëren om zich toch met hen te kunnen meten.
6. Belgen. Waarschijnlijk gelden in België andere verkeersregels. In Nederland geven Belgen in elk geval zelden richting aan.
Harrie hoopt u met deze richtlijn een handreiking te hebben gegeven om het richtingaanwijzergedrag van uw medeweggebruiker in te kunnen schatten. Volgende keer in Hoe zit dat nou Harrie?: waarom gaan vrouwen altijd met elkaar staan praten op plaatsen waar ze iedereen in de weg staan.
maandag 25 juni 2007
Vakantiepret
Als je zo dol bent op je werk als Harrie, moet je oppassen dat je je vakantie niet vergeet. Maar wanneer is die vakantie ook alweer? Vroeger, toen iedereen nog tegelijk vrij was, was het makkelijk. Maar met de vakantiespreiding van tegenwoordig is het wat lastiger.
Gelukkig leeft er in Harrie’s straat een familie (laten we ze voor het gemak even Nervosi noemen) die voor de hele straat als baken van de naderende vakantie fungeert. Ongeveer twee weken voor de laatste schooldag van de kinderen, wordt namelijk de dakkoffer op de auto van de Nervosi’s gemonteerd. Voor hen die dit teken nog niet kennen, of het over het hoofd zien, volgt een week later het ultieme vakantiesignaal: dan wordt de grote creme-kleurige caravan met bruine accentstrepen zo ver mogelijk onder de carport gewurmd.
Vanaf dat moment kan gedurende een week worden genoten van een gratis voorstelling waar menig maker van straattheater de vingers bij aflikt. Zij die niet over de middelen beschikken om een reis te maken, zouden gedurende een week een tent op kunnen slaan tegenover de carport van de Nervosi’s. Zij zouden dan getuige zijn van een fascinerend schouwspel, waarin Greta en Joseph Nervosi, het ouderpaar des huizes, met allerlei spullen tussen huis en caravan op en neer lopen. Dingen die Gretha in de caravan legt, haalt Joseph er soms weer uit, waarna Gretha soms nóg een poging doet ze weer in de caravan te krijgen.
Het kan ook gebeuren dat de dakkoffer in het spel wordt betrokken, waar onze helden dan spullen in leggen of uithalen. Ook hier opereren ze –voor het oog van de neutrale toeschouwer althans- geheel onafhankelijk van elkaar. Met deze extra opbergmogelijkheid, neemt het aantal misverstanden bij de Nervosi’s aanzienlijk toe, wat het kijkgenot uiteraard ten goede komt.
Na één week maakt met name Gretha Nervosi de indruk alsof slechts opname in een psychiatrische inrichting haar nog voldoening kan schenken. Gelukkig voor haar valt dat moment altijd samen met de feitelijke start van de schoolvakantie. Gretha en Joseph rijden die vrijdag dan rond 15.00 uur met auto, dakkoffer en caravan naar de school van hun kinderen. Die verdwijnen direct vanuit het klaslokaal op de achterbank van de auto, om 24 uur later in Spanje wakker te worden.
Drie weken later komen de Nervosi’s weer thuis, bij voorkeur zo kort mogelijk voor het moment dat Joseph weer aan het werk moet. Hij laat dan een schijnbaar herboren Gretha achter, samen met de caravan en de dakkoffer. Gretha zal vanaf dat moment gedurende de rest van de schoolvakantie bezig zijn om alle spullen die in huis horen uit caravan en dakkoffer te verwijderen. Daarna volgt nog een reinigingsprocedure, waarna de caravan terug kan naar de stalling, de dakkoffer naar de zolder en Gretha alsnog naar een gesticht.
Gelukkig leeft er in Harrie’s straat een familie (laten we ze voor het gemak even Nervosi noemen) die voor de hele straat als baken van de naderende vakantie fungeert. Ongeveer twee weken voor de laatste schooldag van de kinderen, wordt namelijk de dakkoffer op de auto van de Nervosi’s gemonteerd. Voor hen die dit teken nog niet kennen, of het over het hoofd zien, volgt een week later het ultieme vakantiesignaal: dan wordt de grote creme-kleurige caravan met bruine accentstrepen zo ver mogelijk onder de carport gewurmd.
Vanaf dat moment kan gedurende een week worden genoten van een gratis voorstelling waar menig maker van straattheater de vingers bij aflikt. Zij die niet over de middelen beschikken om een reis te maken, zouden gedurende een week een tent op kunnen slaan tegenover de carport van de Nervosi’s. Zij zouden dan getuige zijn van een fascinerend schouwspel, waarin Greta en Joseph Nervosi, het ouderpaar des huizes, met allerlei spullen tussen huis en caravan op en neer lopen. Dingen die Gretha in de caravan legt, haalt Joseph er soms weer uit, waarna Gretha soms nóg een poging doet ze weer in de caravan te krijgen.
Het kan ook gebeuren dat de dakkoffer in het spel wordt betrokken, waar onze helden dan spullen in leggen of uithalen. Ook hier opereren ze –voor het oog van de neutrale toeschouwer althans- geheel onafhankelijk van elkaar. Met deze extra opbergmogelijkheid, neemt het aantal misverstanden bij de Nervosi’s aanzienlijk toe, wat het kijkgenot uiteraard ten goede komt.
Na één week maakt met name Gretha Nervosi de indruk alsof slechts opname in een psychiatrische inrichting haar nog voldoening kan schenken. Gelukkig voor haar valt dat moment altijd samen met de feitelijke start van de schoolvakantie. Gretha en Joseph rijden die vrijdag dan rond 15.00 uur met auto, dakkoffer en caravan naar de school van hun kinderen. Die verdwijnen direct vanuit het klaslokaal op de achterbank van de auto, om 24 uur later in Spanje wakker te worden.
Drie weken later komen de Nervosi’s weer thuis, bij voorkeur zo kort mogelijk voor het moment dat Joseph weer aan het werk moet. Hij laat dan een schijnbaar herboren Gretha achter, samen met de caravan en de dakkoffer. Gretha zal vanaf dat moment gedurende de rest van de schoolvakantie bezig zijn om alle spullen die in huis horen uit caravan en dakkoffer te verwijderen. Daarna volgt nog een reinigingsprocedure, waarna de caravan terug kan naar de stalling, de dakkoffer naar de zolder en Gretha alsnog naar een gesticht.
zondag 24 juni 2007
Voetbal
Kleine Harrie had alleen oog voor voetbal. In gedachten zag hij zich als opvolger van De Verlosser, die toen trouwens nog gewoon Johan Cruijff heette. Harrie meldde zich bij voetbalclub Bergeijk, de eerste stap op de weg naar de top.
Maar lid zijn van een voetbalclub bleek beduidend minder leuk te zijn dan met je vriendje voetballen. Harrie moest rondjes lopen, bokspringen en rek- en strek-oefeningen doen. Verder was hij de enige in het gezelschap die het Bergeijkse dialect niet sprak. Dat gaf Harrie sterk het gevoel dat hij er niet bij hoorde. Op dat moment weet Harrie dat aan zijn boerse teamgenoten. De eerlijkheid gebied te zeggen dat het gevoel er niet bij te horen later een rode draad in Harrie's leven zou blijken te zijn.
Maar toen, na twee trainingen, kwam het allerergste: de wedstrijd. Harrie had zich daarop verheugd, maar zijn vreugde sloeg al snel om in ongeloof toen bleek welke positie de trainer voor Harrie in gedachten had. Harrie was natuurlijk geboren als spits. De trainer zette Harrie echter rechts op het middenveld. Dat was nog tot daar aan toe, maar Harrie kreeg de boodschap mee dat hij de middellijn niet mocht passeren.
Harrie vond dit op zich een vreemde beperking, maar was ook toen al vrij onderdanig en schikte zich in zijn lot. Toen hij echter de hele eerste helft geen bal had aangeraakt (met inachtneming van de opdracht van de trainer), vond hij het tijd worden voor aktie. Harrie zag namelijk scherp in, dat hij eventueel aanwezige scouts alleen van zijn kunsten kon overtuigen door met enige regelmaat de bal te raken.
Geheel op eigen initiatief passeerde Harrie daarom bij de eerste gelegenheid na de rust de middellijn, op jacht naar de bal. Toen hij die eenmaal had, gaf hij waarschijnlijk een splijtende pass. Harrie kan zich dat niet meer precies herinneren. Wel herinnert hij zich het geschreeuw van de trainer die hem in niet mis te verstane bewoordingen toeriep dat hij voor de middellijn moest blijven.
Hiermee was de lol voor Harrie wel van het voetballen af. Na twee trainingen en één wedstrijd (3-2 verloren), was het gedaan met Harrie's voetbalaspiraties.
Maar lid zijn van een voetbalclub bleek beduidend minder leuk te zijn dan met je vriendje voetballen. Harrie moest rondjes lopen, bokspringen en rek- en strek-oefeningen doen. Verder was hij de enige in het gezelschap die het Bergeijkse dialect niet sprak. Dat gaf Harrie sterk het gevoel dat hij er niet bij hoorde. Op dat moment weet Harrie dat aan zijn boerse teamgenoten. De eerlijkheid gebied te zeggen dat het gevoel er niet bij te horen later een rode draad in Harrie's leven zou blijken te zijn.
Maar toen, na twee trainingen, kwam het allerergste: de wedstrijd. Harrie had zich daarop verheugd, maar zijn vreugde sloeg al snel om in ongeloof toen bleek welke positie de trainer voor Harrie in gedachten had. Harrie was natuurlijk geboren als spits. De trainer zette Harrie echter rechts op het middenveld. Dat was nog tot daar aan toe, maar Harrie kreeg de boodschap mee dat hij de middellijn niet mocht passeren.
Harrie vond dit op zich een vreemde beperking, maar was ook toen al vrij onderdanig en schikte zich in zijn lot. Toen hij echter de hele eerste helft geen bal had aangeraakt (met inachtneming van de opdracht van de trainer), vond hij het tijd worden voor aktie. Harrie zag namelijk scherp in, dat hij eventueel aanwezige scouts alleen van zijn kunsten kon overtuigen door met enige regelmaat de bal te raken.
Geheel op eigen initiatief passeerde Harrie daarom bij de eerste gelegenheid na de rust de middellijn, op jacht naar de bal. Toen hij die eenmaal had, gaf hij waarschijnlijk een splijtende pass. Harrie kan zich dat niet meer precies herinneren. Wel herinnert hij zich het geschreeuw van de trainer die hem in niet mis te verstane bewoordingen toeriep dat hij voor de middellijn moest blijven.
Hiermee was de lol voor Harrie wel van het voetballen af. Na twee trainingen en één wedstrijd (3-2 verloren), was het gedaan met Harrie's voetbalaspiraties.
zaterdag 23 juni 2007
Vloer
Harrie en zijn vrouwtje zijn al een paar weken in een klusstemming. Dinie weet dat zo'n stemming bij Harrie nooit lang aanhoudt. Daarom probeert ze Harrie zo ver te krijgen dat ie wat gestarte klusjes afrondt. Harrie's kluslust is namelijk zó weer weg. Want net zoals klussen niet Harrie's hobby is, is een klus afmaken al helemaal veel gevraagd.
Dinie was dan ook niet erg enthousiast toen Harrie voorstelde om naar een nieuwe houten vloer voor de woonkamer te gaan kijken. De badkamer was immers nog niet af en ook de schuur opruimen, eem buitenkast afmaken, de keuken afwerken en de zolder schilderen waren nog gepland. Met de aanschaf van een nieuwe woonkamervloer zou het lijstje met af te ronden klussen dus niet echt korter worden.
Maar Harrie wilde alleen maar even kijken en dus ging Dinie toch maar even mee. En binnen een half uur hadden ze een nieuwe vloer gekocht. Maar ze hebben het slim gedaan deze keer. Deze vloer láten ze leggen. Dat leek Dinie wel zo veilig, omdat de klus dan direct is afgerond. En Harrie wist dat hij zijn klusplezier nu zonder schuldgevoel zou kunnen kwijtraken.
Het zal wel mooi worden bij de Van Geffen's trouwens. Het wordt een vloer met échte planken, zoals ze die al vanaf het begin wilden hebben. Hij is van Frans eiken en Kees zei dat ie behoorlijk krasvast is. Hopen dat de nagels van Elvis er niet zo snel in komen als die van de vorige hond in de huidige vloer.
Eén probleem is er nog wél. Er staat een grote kachel midden in de kamer. En die moet er toch echt uit. Vraag is even wie dat gaat doen. Harrie is er nog niet uit.
Dinie was dan ook niet erg enthousiast toen Harrie voorstelde om naar een nieuwe houten vloer voor de woonkamer te gaan kijken. De badkamer was immers nog niet af en ook de schuur opruimen, eem buitenkast afmaken, de keuken afwerken en de zolder schilderen waren nog gepland. Met de aanschaf van een nieuwe woonkamervloer zou het lijstje met af te ronden klussen dus niet echt korter worden.
Maar Harrie wilde alleen maar even kijken en dus ging Dinie toch maar even mee. En binnen een half uur hadden ze een nieuwe vloer gekocht. Maar ze hebben het slim gedaan deze keer. Deze vloer láten ze leggen. Dat leek Dinie wel zo veilig, omdat de klus dan direct is afgerond. En Harrie wist dat hij zijn klusplezier nu zonder schuldgevoel zou kunnen kwijtraken.
Het zal wel mooi worden bij de Van Geffen's trouwens. Het wordt een vloer met échte planken, zoals ze die al vanaf het begin wilden hebben. Hij is van Frans eiken en Kees zei dat ie behoorlijk krasvast is. Hopen dat de nagels van Elvis er niet zo snel in komen als die van de vorige hond in de huidige vloer.
Eén probleem is er nog wél. Er staat een grote kachel midden in de kamer. En die moet er toch echt uit. Vraag is even wie dat gaat doen. Harrie is er nog niet uit.
vrijdag 22 juni 2007
Kunst
Wat is kunst? Een vraag die de mensen al eeuwen bezighoudt. Toen Harrie jong was, werd al vaak gekscherend gezegd 'spijker een drol op een plank en je hebt kunst'. Harrie vond dat toen grappig. Kinderen vinden alles met stront erin grappig.
Met de jaren raakte Harrie weleens in de war. Kwam ie in het Van Abbe en zag ie dat de grote zaal helemaal was gereserveerd voor een paar stukken wrakhout in een compositie met vijf stukjes van een PET-fles en drie spijkers. Stonden daar allemaal mensen omheen te kijken met de bekende Stedelijk-blik van 'goed dat deze kunstenaar dit zo treffend weet te uiten', terwijl Harrie aan de suppoost vroeg wanneer deze zaal weer in gebruik werd genomen.
Vandaag reed Harrie tussen Best en Son, toen hij op de radio een vraaggesprek hoorde met de conservator van het Stedelijk. Bleek dat voor een doos met pillen, daar ingegooid door Damien Hirst, 14 miljoen euro is betaald. En dat is het hoogste bedrag dat ooit voor werk van een nog levende kunstenaar is betaald. Vroeg de verslaggever of Damien Hirst een bijzondere kunstenaar is en dat bleek volgens de Stedelijkman zo te zijn. Kernthema van zijn werk is Leven en Dood. Die doos met pillen paste perfect in dat thema.
Vroeger zou Harrie de bek zijn opengezakt. Maar voordeel van ouder worden is dat je het allemaal al eens hebt gezien of gehoord. En dat je je dus niet meer zo snel gek laat maken door iemand die een doos pillen beschouwt als 'passend in de thematische context van de kunstenaar'. Toch moest Harrie even slikken toen de conservator nog verder doorzeurde over die Leven en Dood-thematiek, die ook in een (door Hirst?) geslacht varken zo treffend terugkwam. Of zoiets. Op dat moment passeerde Harrie de destructor in Son en bleek het thema ook nog eens verrassend goed bij Harrie's route te passen.
donderdag 21 juni 2007
Ontdooid
Tuurlijk moest de vriezer ontdooid worden. Dat wist Harrie al een half jaar. Maar de manier die Ricardo ervoor had gekozen (gewoon de deur ervan een nachtje open laten staan) bevalt hem toch niet zo. Een paar dingen kan ie nog opwarmen voor bij de borrel, maar de rest ligt nu in de kliko.
In elk geval is de vriezer nu wel weer schoon. Harrie heeft er de stoomreiniger van Dinie voor gebruikt. Had ze gezien bij TelSell. Dinie en TelSell zijn een gevaarlijke combinatie. Uiteindelijk heeft ze hem gewoon bij Wehkamp gekocht trouwens en Harrie moet zeggen: het werkt perfect dat ding! Brandschoon die vriezer!
Harrie heeft ook de velgen van z'n fiets even gereinigd. En de schuurdeur. Aan de hond is ie niet toegekomen.
Verder de hele middag staan strijken, met het strijkijzer dat Harrie op zijn beurt zelf had gekocht. Logisch dat bij Harrie de rek er voor vandaag wel weer uit is.
Hij gaat de kinderen maar ophalen op school. Willie moet van de juf nog twee blaadjes aan zijn werkstuk (dat nu nog maar uit één blad bestaat) toevoegen. Als ie dat niet doet krijgt ie van de juf een 'zwak'. Harrie werd daar boos om, want Willie had twee van werkstuklessen gemist, dus welbeschouwd was het al heel wat dat ie één blad vol had gekladderd. Harrie adviseerde Willie dan ook om die 'zwak' met opgeheven hoofd te pakken. Maar Willie wil de juf een spreekwoordelijk poepie laten ruiken en heeft zich voorgenomen vanmiddag -samen met Harrie- die twee gewenste bladen thuis te gaan maken.
Harrie schrok er eigenlijk wel van dat Willie juf's dreiging als uitdaging zag en vroeg zich af waarom hij dat zelf nou nooit heeft.
In elk geval is de vriezer nu wel weer schoon. Harrie heeft er de stoomreiniger van Dinie voor gebruikt. Had ze gezien bij TelSell. Dinie en TelSell zijn een gevaarlijke combinatie. Uiteindelijk heeft ze hem gewoon bij Wehkamp gekocht trouwens en Harrie moet zeggen: het werkt perfect dat ding! Brandschoon die vriezer!
Harrie heeft ook de velgen van z'n fiets even gereinigd. En de schuurdeur. Aan de hond is ie niet toegekomen.
Verder de hele middag staan strijken, met het strijkijzer dat Harrie op zijn beurt zelf had gekocht. Logisch dat bij Harrie de rek er voor vandaag wel weer uit is.
Hij gaat de kinderen maar ophalen op school. Willie moet van de juf nog twee blaadjes aan zijn werkstuk (dat nu nog maar uit één blad bestaat) toevoegen. Als ie dat niet doet krijgt ie van de juf een 'zwak'. Harrie werd daar boos om, want Willie had twee van werkstuklessen gemist, dus welbeschouwd was het al heel wat dat ie één blad vol had gekladderd. Harrie adviseerde Willie dan ook om die 'zwak' met opgeheven hoofd te pakken. Maar Willie wil de juf een spreekwoordelijk poepie laten ruiken en heeft zich voorgenomen vanmiddag -samen met Harrie- die twee gewenste bladen thuis te gaan maken.
Harrie schrok er eigenlijk wel van dat Willie juf's dreiging als uitdaging zag en vroeg zich af waarom hij dat zelf nou nooit heeft.
woensdag 20 juni 2007
Komkommerkoe
De zomer is nog niet begonnen, maar de komkommertijd wel. Harrie zag het gisteravond bij Vier In Het Land (of Hart Van Nederland: Harrie kan niet eens de geplamuurde smoelen van de presentatrices uit elkaar houden, laat staan wie welk nieuws brengt).
Voor men berichtte over een gesneuvelde Nederlandse militair in Uruzgan, werd eerst ruimschoots de tijd genomen om te laten zien dat er een koe in een zwembad was gevallen. Volgde een uitgebreide reportage over de technieken om zo'n koe weer op het droge te krijgen. Toen dat niet lukte werd het zwembad leeggepompt. In het lege zwembad werd daarna met strobalen een soort trapje gemaakt. U gelooft het vast niet als u het niet zelf gezien heeft, dat realiseert Harrie zich, daarom maar even een foto van de koe op de trap.
Op Harrie's werk werd trouwens ook al over de zomerperiode geklaagd: tussen midden juni en begin september is er namelijk vrijwel niets meer te plannen in ambtenarenland. In die periode is altijd ten minste één van de mensen uit elk van de overleggroepen waar een ambtenaar in zit op vakantie.
Een collega van Harrie (aardige jongen trouwens, maar helaas fan van PiSVee), liet blijken goed te hebben opgelet tijdens een van de vele cursussen. Hij gaf aan dat de afwezigheid van diverse figuren tijdens het ambtenarenreces ook kánsen biedt. Wil je er een omstreden punt doorheen drukken, plan het overleg dan tijdens de afwezigheid van de dwarsligger(s). Met de opmerking 'we konden moeilijk drie maanden lang niks doen en wachten tot iedereen weer beschikbaar was' lul je je er immers eenvoudig uit.
De vale gieren zijn trouwens ook weer naar huis toe.
Voor men berichtte over een gesneuvelde Nederlandse militair in Uruzgan, werd eerst ruimschoots de tijd genomen om te laten zien dat er een koe in een zwembad was gevallen. Volgde een uitgebreide reportage over de technieken om zo'n koe weer op het droge te krijgen. Toen dat niet lukte werd het zwembad leeggepompt. In het lege zwembad werd daarna met strobalen een soort trapje gemaakt. U gelooft het vast niet als u het niet zelf gezien heeft, dat realiseert Harrie zich, daarom maar even een foto van de koe op de trap.
Op Harrie's werk werd trouwens ook al over de zomerperiode geklaagd: tussen midden juni en begin september is er namelijk vrijwel niets meer te plannen in ambtenarenland. In die periode is altijd ten minste één van de mensen uit elk van de overleggroepen waar een ambtenaar in zit op vakantie.
Een collega van Harrie (aardige jongen trouwens, maar helaas fan van PiSVee), liet blijken goed te hebben opgelet tijdens een van de vele cursussen. Hij gaf aan dat de afwezigheid van diverse figuren tijdens het ambtenarenreces ook kánsen biedt. Wil je er een omstreden punt doorheen drukken, plan het overleg dan tijdens de afwezigheid van de dwarsligger(s). Met de opmerking 'we konden moeilijk drie maanden lang niks doen en wachten tot iedereen weer beschikbaar was' lul je je er immers eenvoudig uit.
De vale gieren zijn trouwens ook weer naar huis toe.
dinsdag 19 juni 2007
Dood
Bent u bang voor de dood? Harrie niet. Tenzij het zo'n langdurig en pijnlijk proces gaat worden. Mogelijk en waarschijnlijk dat Harrie er dan anders over gaat denken.
_____.jpg)
Wel vreemd trouwens dat iemand die eigenlijk voor een groot aantal dingen in het leven zo bang is, juist voor de dood een uitzondering maakt. Terwijl de meeste 'normale' mensen juist nergens bang voor zijn, behalve voor de dood.
Harrie snapt overigens heel goed waarom velen de dood vrezen. Hij denkt dat er stiekem toch een boel mensen bang zijn voor een eventueel leven ná de dood. Het Hemel en Hel-verhaal dus. En waar bij een boel mensen in het gewone leven elke realiteitszin lijkt te ontbreken, blijkt die realiteitszin wel degelijk latent aanwezig te zijn, zodra men moet gaan inschatten of zij op grond van hun dagelijkse gedrag bij de Hemel- of de Helgroep zullen worden ingedeeld. Op zich dus prettig te weten dat die mensen niet zo stom zijn als ze zich voordoen, maar Harrie zou willen dat ze die realiteitszin ook eens toonden in het verkeer, in rijen voor kassa's en in al die talloze andere terugkerende situaties.
Het is op grond van de Hemel- en Hel-scheiding ook eenvoudig aan te geven waarom Harrie de dood niet hoeft te vrezen. Harrie spreekt op dit punt altijd het liefst met de woorden van zijn idool Freek de Jonge, die eens zei: "ik weet wat de Hel is, want ik ben thuis opgegroeid". Harrie provoceert op feestjes graag met die zin, bij voorkeur ten overstaan van hem tot dan toe onbekende mensen, en hij is altijd weer verrast over de 'dat-zeg-je-toch-niet"-reacties van die mensen.
Waar Harrie wél bang voor is, is voor de muziek die tijdens zijn afscheid zal worden gedraaid. Het is namelijk geen geheim dat Dinie en hij veel interesses en smaken met elkaar delen, maar op muziekgebied zijn zij elkaars tegenpolen. Dinie is gék op de schreeuwende en vibrato-brakende zangeressen die Harrie zich steeds weer doen afvragen waar hij dit geblaat aan verdiend heeft. Harrie's grote schrikbeeld is dat hij -dood verklaard en wel- in zijn kist de afscheidsruimte wordt binnengereden en dat Dinie dan iets van bijvoorbeeld Anouk heeft bedacht voor bij zijn entree! Harrie wordt zó nerveus van zo'n zangeres, dat hij als de dood is dat hij op zo'n moment niets anders kan dan herrijzen uit de dood en maken dat ie weg is.
Voor de eerlijkheid dient overigens te worden vermeld dat Dinie op haar beurt minstens even nerveus wordt van Harrie's muzikale voorkeuren. Harrie hoeft maar Einstürzende Neubauten of Nash The Slash te zéggen en Dinie krijgt een beroerte.
Om te voorkomen dat Anouk c.s. tijdens Harrie's opdraven, zou Harrie dus het liefste zelf alvast een cd maken, die dan tijdens de dienst kan worden gedraaid. Dinie heeft echter al aangegeven dat het háár dienst wordt, omdat zíj naar de muziek moet luisteren en niet Harrie. Uit het voorgaande moge duidelijk worden dat Harrie daar toch wat genuanceerder over denkt.
Voorlopig zitten de Van Geffen's wat de dood betreft dus in een spagaat en Harrie ziet voorlopig maar twee oplossingen: niet doodgaan, óf hem gewoon op het moment suprême met de wekelijkse huisvuilinzameling meegeven (en aldus een afscheidsdienst omzeilen).
_____.jpg)
Wel vreemd trouwens dat iemand die eigenlijk voor een groot aantal dingen in het leven zo bang is, juist voor de dood een uitzondering maakt. Terwijl de meeste 'normale' mensen juist nergens bang voor zijn, behalve voor de dood.
Harrie snapt overigens heel goed waarom velen de dood vrezen. Hij denkt dat er stiekem toch een boel mensen bang zijn voor een eventueel leven ná de dood. Het Hemel en Hel-verhaal dus. En waar bij een boel mensen in het gewone leven elke realiteitszin lijkt te ontbreken, blijkt die realiteitszin wel degelijk latent aanwezig te zijn, zodra men moet gaan inschatten of zij op grond van hun dagelijkse gedrag bij de Hemel- of de Helgroep zullen worden ingedeeld. Op zich dus prettig te weten dat die mensen niet zo stom zijn als ze zich voordoen, maar Harrie zou willen dat ze die realiteitszin ook eens toonden in het verkeer, in rijen voor kassa's en in al die talloze andere terugkerende situaties.
Het is op grond van de Hemel- en Hel-scheiding ook eenvoudig aan te geven waarom Harrie de dood niet hoeft te vrezen. Harrie spreekt op dit punt altijd het liefst met de woorden van zijn idool Freek de Jonge, die eens zei: "ik weet wat de Hel is, want ik ben thuis opgegroeid". Harrie provoceert op feestjes graag met die zin, bij voorkeur ten overstaan van hem tot dan toe onbekende mensen, en hij is altijd weer verrast over de 'dat-zeg-je-toch-niet"-reacties van die mensen.
Waar Harrie wél bang voor is, is voor de muziek die tijdens zijn afscheid zal worden gedraaid. Het is namelijk geen geheim dat Dinie en hij veel interesses en smaken met elkaar delen, maar op muziekgebied zijn zij elkaars tegenpolen. Dinie is gék op de schreeuwende en vibrato-brakende zangeressen die Harrie zich steeds weer doen afvragen waar hij dit geblaat aan verdiend heeft. Harrie's grote schrikbeeld is dat hij -dood verklaard en wel- in zijn kist de afscheidsruimte wordt binnengereden en dat Dinie dan iets van bijvoorbeeld Anouk heeft bedacht voor bij zijn entree! Harrie wordt zó nerveus van zo'n zangeres, dat hij als de dood is dat hij op zo'n moment niets anders kan dan herrijzen uit de dood en maken dat ie weg is.
Voor de eerlijkheid dient overigens te worden vermeld dat Dinie op haar beurt minstens even nerveus wordt van Harrie's muzikale voorkeuren. Harrie hoeft maar Einstürzende Neubauten of Nash The Slash te zéggen en Dinie krijgt een beroerte.
Om te voorkomen dat Anouk c.s. tijdens Harrie's opdraven, zou Harrie dus het liefste zelf alvast een cd maken, die dan tijdens de dienst kan worden gedraaid. Dinie heeft echter al aangegeven dat het háár dienst wordt, omdat zíj naar de muziek moet luisteren en niet Harrie. Uit het voorgaande moge duidelijk worden dat Harrie daar toch wat genuanceerder over denkt.
Voorlopig zitten de Van Geffen's wat de dood betreft dus in een spagaat en Harrie ziet voorlopig maar twee oplossingen: niet doodgaan, óf hem gewoon op het moment suprême met de wekelijkse huisvuilinzameling meegeven (en aldus een afscheidsdienst omzeilen).
maandag 18 juni 2007
Open reactie aan Achmed Al Saïda
Geachte heer Al Saïdi, beste Achmed,
Harrie heeft met groot plezier de tweede reactie van uw hand gelezen! En dat heus niet alleen vanwege de veren die u in Harrie's bips steekt, omdat Harrie het Nederlands zo goed zou beheersen! Harrie trekt die veren bij deze direct weer uit zijn bips en plant ze in de uwe.
U verdient die veren meer dan Harrie. U behoort volgens hem namelijk waarschijnlijk tot de grote groep van medelanders die onze regering met haar verbloemend taalgebruik "niet-Westerse allochtonen" noemt, schat Harrie zo in. Uw naam en uw zinsneden over het geloof in uw reactie wijzen daar in elk geval sterk op.
Het zal u vast niet zijn ontgaan, dat veel van de leden van de genoemde bevolkingsgroep er een potje van maken in ons land. En dat is uitermate vervelend voor mensen als u, die wél de moeite nemen daadwerkelijk te integreren. Die hun best doen om onze -niet eenvoudige- taal te leren en die zich ook nog eens verdiepen in onze gewoonten en eigenaardigheden. En als u dan zelfs zo ver gaat om kennis te nemen van een regionale grootheid uit Harrie's woonplaats (hoewel de roem van Gerard van Maasakkers zelfs de grenzen van de provincie steeds meer overschrijdt), dan neemt Harrie de pet diep voor u af.
Sprekend over Gerard van Maasakkers, komen we vanzelf bij uw vraag. Als Harrie die goed begrijpt, snapt u niet waarom Harrie, die met het geloof weinig op heeft, zo lyrisch is over de bedevaart van Valkenswaard naar Handel. Wel Achmed, daar heeft Harrie een hele simpele verklaring voor. Harrie wil overigens eerst duidelijk maken dat hij weliswaar weinig mét, maar even weinig tégen het geloof heeft. Als iemand wil geloven, dan moet ie dat maar lekker doen. Als ie er een ander maar niet mee lastig valt. Maar eerlijk gezegd geldt dit wat Harrie betreft niet alleen voor het geloof, maar voor álle dingen in de wereld, zoals daar bijvoorbeeld zijn barbecuen in de tuin op warme zomeravonden, muziek draaien van Nederlandstalige kaskrakers of (met het petje achterstevoren op de schedel) roekeloos de dood tarten in een Volkswagen Golf of Honda CRX.
De reden dat Harrie de bedevaart zo'n warm hart toedraagt is gelegen in het feit dat de bedevaart zo puur is. Hier ziet men nog mensen die vol bezieling deelnemen aan een activiteit, een activiteit bovendien waarop de commercie geen enkele vat heeft weten te krijgen in de minstens 238 jaren dat deze bedevaart wordt gelopen. In een tijd waarin alles draait om zelfverrijking, uiterlijk vertoon en meedoen met de door de commercie in gang gezette massa, is de bedevaart in Harrie's ogen een grote ster aan een verder zeer duister zwerk.
Harrie hoopt dat deze wat lange reactie als geheel een bevredigend antwoord biedt op uw vraag. En vóór al hoopt Harrie dat u zijn stukjes blijft lezen en erop reaguurt als u dat wilt.
Met gevoelens van de meeste hoogachting verblijft,
Uw
Harrie van Geffen
P.S. Uit het stukje van gisteren, over de feestvlaai, is per abuis een niet onbelangrijk stukje tekst geaborteerd. Harrie nodigt u uit het stukje even opnieuw te lezen.
Harrie heeft met groot plezier de tweede reactie van uw hand gelezen! En dat heus niet alleen vanwege de veren die u in Harrie's bips steekt, omdat Harrie het Nederlands zo goed zou beheersen! Harrie trekt die veren bij deze direct weer uit zijn bips en plant ze in de uwe.
U verdient die veren meer dan Harrie. U behoort volgens hem namelijk waarschijnlijk tot de grote groep van medelanders die onze regering met haar verbloemend taalgebruik "niet-Westerse allochtonen" noemt, schat Harrie zo in. Uw naam en uw zinsneden over het geloof in uw reactie wijzen daar in elk geval sterk op.
Het zal u vast niet zijn ontgaan, dat veel van de leden van de genoemde bevolkingsgroep er een potje van maken in ons land. En dat is uitermate vervelend voor mensen als u, die wél de moeite nemen daadwerkelijk te integreren. Die hun best doen om onze -niet eenvoudige- taal te leren en die zich ook nog eens verdiepen in onze gewoonten en eigenaardigheden. En als u dan zelfs zo ver gaat om kennis te nemen van een regionale grootheid uit Harrie's woonplaats (hoewel de roem van Gerard van Maasakkers zelfs de grenzen van de provincie steeds meer overschrijdt), dan neemt Harrie de pet diep voor u af.
Sprekend over Gerard van Maasakkers, komen we vanzelf bij uw vraag. Als Harrie die goed begrijpt, snapt u niet waarom Harrie, die met het geloof weinig op heeft, zo lyrisch is over de bedevaart van Valkenswaard naar Handel. Wel Achmed, daar heeft Harrie een hele simpele verklaring voor. Harrie wil overigens eerst duidelijk maken dat hij weliswaar weinig mét, maar even weinig tégen het geloof heeft. Als iemand wil geloven, dan moet ie dat maar lekker doen. Als ie er een ander maar niet mee lastig valt. Maar eerlijk gezegd geldt dit wat Harrie betreft niet alleen voor het geloof, maar voor álle dingen in de wereld, zoals daar bijvoorbeeld zijn barbecuen in de tuin op warme zomeravonden, muziek draaien van Nederlandstalige kaskrakers of (met het petje achterstevoren op de schedel) roekeloos de dood tarten in een Volkswagen Golf of Honda CRX.
De reden dat Harrie de bedevaart zo'n warm hart toedraagt is gelegen in het feit dat de bedevaart zo puur is. Hier ziet men nog mensen die vol bezieling deelnemen aan een activiteit, een activiteit bovendien waarop de commercie geen enkele vat heeft weten te krijgen in de minstens 238 jaren dat deze bedevaart wordt gelopen. In een tijd waarin alles draait om zelfverrijking, uiterlijk vertoon en meedoen met de door de commercie in gang gezette massa, is de bedevaart in Harrie's ogen een grote ster aan een verder zeer duister zwerk.
Harrie hoopt dat deze wat lange reactie als geheel een bevredigend antwoord biedt op uw vraag. En vóór al hoopt Harrie dat u zijn stukjes blijft lezen en erop reaguurt als u dat wilt.
Met gevoelens van de meeste hoogachting verblijft,
Uw
Harrie van Geffen
P.S. Uit het stukje van gisteren, over de feestvlaai, is per abuis een niet onbelangrijk stukje tekst geaborteerd. Harrie nodigt u uit het stukje even opnieuw te lezen.
zondag 17 juni 2007
Feestvlaai
Laten we het maar gewoon hardop zeggen: Harrie wordt kaal (of ís kaal, volgens Ricardo, die dan met een fraai versje op vaderdag toch weer aan klappen weet te ontkomen). In het verleden was dat wel anders. Harrie had lange tijd zó veel haar dat menigeen dacht dat hij beter Harriette had kunnen heten. De vorm waarin hij zijn haar droeg was daar mede debet aan.
Maar op een dag zag Harrie Het Licht en het mes van een échte kapper. Van de ene op de andere dag had Harrie een vliegtuigkapsel, zoals zijn toenmalige vrienden hem fijntjes inwreven. Toen drie jaar later Saturday Night Fever een grote hit werd en ook de populariteit van The Fonz uit Happy Days tot grote hoogten steeg, werden die vrienden trouwens akelig stil en bleek Harrie een trendsetter te zijn geweest.
Harrie is gelukkig niet de enige man die kaal wordt. En ook niet de enige die het erg vindt. Hij is wel een van de weinigen die gerust durft toe te geven dat ie meer haar had wilen overhouden op zijn hoofd. Het is toch ook om gek van te worden? Het aantal plaatsen op je lijf waar haar begint te groeien neemt recht evenredig toe met het aantal maanden dat je in dit tranendal ronddoolt, maar nét op dat ene stukje waar je het wilt hebben valt het uit.
Wat dat betreft hebben vrouwen natuurlijk weer duidelijk een streepje voor bij God. Zelden zie je kalende vrouwen (degenen met een ernstige ziekte niet meegerekend natuurlijk).
Maar gisteren zag Harrie er toch weer een. Ze stond om kwart voor negen 's ochtends voor hem aan de kassa bij Albert Heijn. Ze hoefde maar één ding af te rekenen, een vlaai. Maar het was geen gewone vlaai, het was een Feestvlaai. Dat had Albert op een sticker laten drukken die op de poly-ethyleen-verpakking was geplakt.
Harrie was gefascineerd door deze benaming en keek eens goed naar de vlaai. Daar was tijd genoeg voor, want de cassiere was nog bezig met de klant vóór de kalende vrouw.
De basis van de Feestvlaai was een substantie met kleuren die leken op die van machinaal bereid aardbeien- en vanille-ijs. De bovenkant was versierd met een aantal halve aardbeien en bolletjes slagroom. Op een aantal van de bolletjes lag een klein rechthoekig dingetje, waarschijnlijk van marsepein gemaakt. De marsepeinen dingetjes hadden de kleuren van de Nederlandse vlag, althans van een sterk verkleurde Nederlandse vlag.
Harrie keek nu eens naar de vrouw. Hij schatte haar op begin vijftig. De vrouw had slippers aan, kauwgum in de mond en een poging gedaan om met Poly Color Revital 489 (€ 9,95 op http://www.drogisterij.net/index.php?mode=produktinfo&artnr=3327926&partnercode=255) een standaard-haarkleur te verkrijgen. Maar omdat haar haar door De Tijd flink was uitgedund, was het eindresultaat heel anders dan de Poly Color-verpakking haar had beloofd.
Harrie vond het er een beetje armoedig uitzien. Eigenlijk net zoals die Feestvlaai trouwens. Wat was daar nou eigenlijk feestelijk aan, aan zo'n chemisch uitziend geheel in één van de meest milieu-onvriendelijke verpakkingen die je kunt bedenken? De vrouw keek trouwens ook dermate treurig, dat geheel onduidelijk was of er eigenlijk wel iets te vieren was waar een Feestvlaai enige rol van betekenis in zou kunnen spelen. Welbeschouwd pasten de Feestvlaai en de vrouw natuurlijk uitstekend bij elkaar: allebei voorbeelden van moderne wansmaak.
Maar toen Harrie zich dit realiseerde, was het al te laat en was zijn zieligheidsmechanisme al in werking getreden. Als Harrie mensen ziet die duidelijk niet het winnende lot uit de Levensloterij hebben getrokken en die vervolgens een zichtbare miskoop doen, dan neemt een enorme treurigheid bezit van Harrie. Om die reden mijdt Harrie een aantal plekken (waarvan Blokker het meest sprekende voorbeeld is) als het even mogelijk is.
Weer thuis heeft Harrie de kinderen een lekker vers broodje gegeven en zijn ze met z'n allen naar de Handelse processie gaan kijken. Daar kan geen Feestvlaai aan tippen.
Maar op een dag zag Harrie Het Licht en het mes van een échte kapper. Van de ene op de andere dag had Harrie een vliegtuigkapsel, zoals zijn toenmalige vrienden hem fijntjes inwreven. Toen drie jaar later Saturday Night Fever een grote hit werd en ook de populariteit van The Fonz uit Happy Days tot grote hoogten steeg, werden die vrienden trouwens akelig stil en bleek Harrie een trendsetter te zijn geweest.
Harrie is gelukkig niet de enige man die kaal wordt. En ook niet de enige die het erg vindt. Hij is wel een van de weinigen die gerust durft toe te geven dat ie meer haar had wilen overhouden op zijn hoofd. Het is toch ook om gek van te worden? Het aantal plaatsen op je lijf waar haar begint te groeien neemt recht evenredig toe met het aantal maanden dat je in dit tranendal ronddoolt, maar nét op dat ene stukje waar je het wilt hebben valt het uit.
Wat dat betreft hebben vrouwen natuurlijk weer duidelijk een streepje voor bij God. Zelden zie je kalende vrouwen (degenen met een ernstige ziekte niet meegerekend natuurlijk).
Maar gisteren zag Harrie er toch weer een. Ze stond om kwart voor negen 's ochtends voor hem aan de kassa bij Albert Heijn. Ze hoefde maar één ding af te rekenen, een vlaai. Maar het was geen gewone vlaai, het was een Feestvlaai. Dat had Albert op een sticker laten drukken die op de poly-ethyleen-verpakking was geplakt.
Harrie was gefascineerd door deze benaming en keek eens goed naar de vlaai. Daar was tijd genoeg voor, want de cassiere was nog bezig met de klant vóór de kalende vrouw.
De basis van de Feestvlaai was een substantie met kleuren die leken op die van machinaal bereid aardbeien- en vanille-ijs. De bovenkant was versierd met een aantal halve aardbeien en bolletjes slagroom. Op een aantal van de bolletjes lag een klein rechthoekig dingetje, waarschijnlijk van marsepein gemaakt. De marsepeinen dingetjes hadden de kleuren van de Nederlandse vlag, althans van een sterk verkleurde Nederlandse vlag.
Harrie keek nu eens naar de vrouw. Hij schatte haar op begin vijftig. De vrouw had slippers aan, kauwgum in de mond en een poging gedaan om met Poly Color Revital 489 (€ 9,95 op http://www.drogisterij.net/index.php?mode=produktinfo&artnr=3327926&partnercode=255) een standaard-haarkleur te verkrijgen. Maar omdat haar haar door De Tijd flink was uitgedund, was het eindresultaat heel anders dan de Poly Color-verpakking haar had beloofd.
Harrie vond het er een beetje armoedig uitzien. Eigenlijk net zoals die Feestvlaai trouwens. Wat was daar nou eigenlijk feestelijk aan, aan zo'n chemisch uitziend geheel in één van de meest milieu-onvriendelijke verpakkingen die je kunt bedenken? De vrouw keek trouwens ook dermate treurig, dat geheel onduidelijk was of er eigenlijk wel iets te vieren was waar een Feestvlaai enige rol van betekenis in zou kunnen spelen. Welbeschouwd pasten de Feestvlaai en de vrouw natuurlijk uitstekend bij elkaar: allebei voorbeelden van moderne wansmaak.
Maar toen Harrie zich dit realiseerde, was het al te laat en was zijn zieligheidsmechanisme al in werking getreden. Als Harrie mensen ziet die duidelijk niet het winnende lot uit de Levensloterij hebben getrokken en die vervolgens een zichtbare miskoop doen, dan neemt een enorme treurigheid bezit van Harrie. Om die reden mijdt Harrie een aantal plekken (waarvan Blokker het meest sprekende voorbeeld is) als het even mogelijk is.
Weer thuis heeft Harrie de kinderen een lekker vers broodje gegeven en zijn ze met z'n allen naar de Handelse processie gaan kijken. Daar kan geen Feestvlaai aan tippen.
donderdag 14 juni 2007
Handel
In den beginne woonde Dinie in Eindoven en Harrie in Utrecht. En het geschiedde in die dagen dat een wederzijdse vriendin hen met elkaar in contact bracht. En Harrie zeide tegen Dinie: "ge kent wel bij men in Utrecht komme wonen!" En Dinie pakte d'r spullen in en kwam bij Harrie wonen.
En het was in die dagen dat Dinie met de trein van Utrecht naar haar werk in Eindhoven moest. Maar Dinie werd een beetje bang van allerlei randfiguren die zich tussen Utrecht CS en hun woning in Lombok ophielden. En zij zeide tegen Harrie: "Harrie, laten we teruggaan naar Brabant".
En Harrie had de lokroep van Brabant al eerder gehoord en hij zeide: "Dinie, laten we er gaan zoeken". En zij pakten de oude Renault 5 van Dinie en zij gingen naar Brabant. En zij zagen huizen in Geldrop en Eindhoven, in Mierlo, Bergeijk en Waalre, maar toen zagen zij Nuenen. En Harrie zag er de Hooijdonkse molen en hij zeide tegen Dinie: "ik denk dat dit het dorp van onze wens is" en hij liet zijn tranen rollen.
En zo gebeurde het dat zij een woning vonden in Nuenen en het was aan de Opwettenseweg en het was vlakbij de Opwettense watermolen die sterk doet denken aan de Hooijdonkse watermolen.
En het was in de vroege ochtend van de zaterdag van het voorlaatste volle weekend van de zesde maand van het jaar 1996. En Harrie hoorde een luid gezang in de straat, waar normaal gesproken alleen gemotoriseerd verkeer werd gehoord. En het gezang werd luider en luider. En Harrie zeide tegen Dinie: "Komt es kijken moeder, ik geleuf da er wa geburt in onzen stroat". En zij gingen naar buiten en zij keken richting Eindhoven en daar zagen zij een karavaan.
En de koplopers van de karavaan liepen kloek en vrolijk in de aansterkende zonnestralen. En zij zongen een lied van de Heer en zij werden ondersteund door muzikanten die tussen hen in liepen. En nadat er een boel lopers waren gepasseerd zag Harrie huifkarren aan het zwerk, die door mooi uitgedoste paarden werden voortgetrokken. En in de huifkarren lagen tassen en zaten slechts enkele mensen.
En na ongeveer een half uur was de laatste huifkar gepasseerd en vulde de Opwettenseweg zich geleidelijk weer met de gangbare voertuigen.
En Harrie keek Dinie vragend aan en zij vroegen zich af wat zij hier hadden gezien. En nadat hij nog eens goed had nagedacht en in zijn geheugen had gegraven bedacht Harrie dat dit weleens de bedevaartsstoet uit Valkenswaard zou kunnen zijn, die Handel als einddoel heeft. En Harrie sloeg er een regionaal blad op na en hij zag dat het zo was.
En in de jaren die volgden probeerde Harrie voortaan tijdig te weten wanneer deze karavaan aan zijn woning voorbij zou trekken. Maar omdat Harrie en Dinie gingen verhuizen misten zij de karavaan weleens. En God zag dat en hij gaf Harrie een hele leuke collega die elk jaar trompet speelt in de karavaan. En zij vertelde Harrie voortaan tijdig dat de bedevaart weer aanstaande was. En zo hoefde Harrie de bedevaart alleen nog maar te missen als ze te lam waren om te gaan kijken.
En deze week zeide Harrie's collega dat het weer zo ver is en dat de bedevaartsstoet op zaterdag 16 juni 2007 weer om 06.00 uur zal vertrekken uit Valkenswaard. En Harrie zal samen met Dinie en voortaan ook met Willy en Ricardo weer van de partij zijn. En hij raadt u sterk aan om óók eens te gaan kijken en luisteren, want het is een indrukwekkend geheel. En dan kan u meteen zijn collega horen trompetteren. En als u het tijdschema van de karavaan wilt bekijken dan kan dat op http://www.handelseprocessie.nl/.
En Harrie zegt dat het goed is.
En het was in die dagen dat Dinie met de trein van Utrecht naar haar werk in Eindhoven moest. Maar Dinie werd een beetje bang van allerlei randfiguren die zich tussen Utrecht CS en hun woning in Lombok ophielden. En zij zeide tegen Harrie: "Harrie, laten we teruggaan naar Brabant".
En Harrie had de lokroep van Brabant al eerder gehoord en hij zeide: "Dinie, laten we er gaan zoeken". En zij pakten de oude Renault 5 van Dinie en zij gingen naar Brabant. En zij zagen huizen in Geldrop en Eindhoven, in Mierlo, Bergeijk en Waalre, maar toen zagen zij Nuenen. En Harrie zag er de Hooijdonkse molen en hij zeide tegen Dinie: "ik denk dat dit het dorp van onze wens is" en hij liet zijn tranen rollen.
En zo gebeurde het dat zij een woning vonden in Nuenen en het was aan de Opwettenseweg en het was vlakbij de Opwettense watermolen die sterk doet denken aan de Hooijdonkse watermolen.
En het was in de vroege ochtend van de zaterdag van het voorlaatste volle weekend van de zesde maand van het jaar 1996. En Harrie hoorde een luid gezang in de straat, waar normaal gesproken alleen gemotoriseerd verkeer werd gehoord. En het gezang werd luider en luider. En Harrie zeide tegen Dinie: "Komt es kijken moeder, ik geleuf da er wa geburt in onzen stroat". En zij gingen naar buiten en zij keken richting Eindhoven en daar zagen zij een karavaan.
En de koplopers van de karavaan liepen kloek en vrolijk in de aansterkende zonnestralen. En zij zongen een lied van de Heer en zij werden ondersteund door muzikanten die tussen hen in liepen. En nadat er een boel lopers waren gepasseerd zag Harrie huifkarren aan het zwerk, die door mooi uitgedoste paarden werden voortgetrokken. En in de huifkarren lagen tassen en zaten slechts enkele mensen.
En na ongeveer een half uur was de laatste huifkar gepasseerd en vulde de Opwettenseweg zich geleidelijk weer met de gangbare voertuigen.
En Harrie keek Dinie vragend aan en zij vroegen zich af wat zij hier hadden gezien. En nadat hij nog eens goed had nagedacht en in zijn geheugen had gegraven bedacht Harrie dat dit weleens de bedevaartsstoet uit Valkenswaard zou kunnen zijn, die Handel als einddoel heeft. En Harrie sloeg er een regionaal blad op na en hij zag dat het zo was.
En in de jaren die volgden probeerde Harrie voortaan tijdig te weten wanneer deze karavaan aan zijn woning voorbij zou trekken. Maar omdat Harrie en Dinie gingen verhuizen misten zij de karavaan weleens. En God zag dat en hij gaf Harrie een hele leuke collega die elk jaar trompet speelt in de karavaan. En zij vertelde Harrie voortaan tijdig dat de bedevaart weer aanstaande was. En zo hoefde Harrie de bedevaart alleen nog maar te missen als ze te lam waren om te gaan kijken.
En deze week zeide Harrie's collega dat het weer zo ver is en dat de bedevaartsstoet op zaterdag 16 juni 2007 weer om 06.00 uur zal vertrekken uit Valkenswaard. En Harrie zal samen met Dinie en voortaan ook met Willy en Ricardo weer van de partij zijn. En hij raadt u sterk aan om óók eens te gaan kijken en luisteren, want het is een indrukwekkend geheel. En dan kan u meteen zijn collega horen trompetteren. En als u het tijdschema van de karavaan wilt bekijken dan kan dat op http://www.handelseprocessie.nl/.
En Harrie zegt dat het goed is.
Bebby
Harrie kent Bebby ruim veertig jaar. En als ze ook op dezelfde kleuterschool hebben gezeten (Harrie's geheugen wordt met de dag slechter) nog langer. In die tijd is de wereld trouwens wel wat groter geworden dan het stuk tussen Terneuzen, Den Helder, Delfzijl, Maastricht en Bergeijk dat zij toen konden behappen.
Bebby is Harrie's oudste vriend. Of moet je langste vriend zeggen? Oudste ligt in deze namelijk wat gevoelig. Harrie is namelijk 6 weken ouder dan Bebby. En daar baalt Bebby van. Hij doet al 46 jaar zijn best om Harrie in te halen, maar zonder succes.
Langste vriend is in elk geval zéker waar. Bebby kan Harrie als bijzettafel gebruiken. Hij is ongeveer een halve meter langer dan Harrie. Terwijl ze toch allebei in Bergeijk zijn geboren en opgegroeid, op steenworp afstand van elkaar.
Wist u trouwens dat Bebby en Harrie misschien wel de grondleggers van Internet zijn? Op Internet heet immers iedereen anders dan in het echt. Bebby en Harrie hebben die rage waarschijnlijk in gang gezet in de jaren zestig! Of dacht u dat Bebby echt Bebby heet? En Harrie heet in het echt ook geen Harrie hoor! Bebby noemt Harrie al zeker 40 jaar Sjef. En ook dát is Harrie's echte naam niet!
Harrie heeft deze week twee keer uitgebreid aan Bebby moeten denken. In de eerste plaats omdat Bebby op zijn eigen weblog (http://blog.sport.be/van_sedona_naar_sint_joost/) de loftrompet stak over Harrie's blog. Harrie gloeide er gewoon van! Maar kijk dan eens hoe Bebby schrijft? En die foto's? En dan kan ie óók nog eens heel lang hardlopen!
Vandaag dacht Harrie wéér aan Bebby, omdat de krant meldde dat er een tentoonstelling is geopend over Koot en Bie. Harrie heeft Bebby en zichzelf in gedachten vaak vergeleken met Koot en Bie. Bie is lang, alternatief-intellectueel, heeft een gefundeerde mening, is maatschappijkritisch, bedachtzaam en sociaal bewogen. Net Bebby. Koot is klein, heeft een grote mond, wil altijd de leukste zijn en het lijkt meestal alsof ie maar wat doet. Net Harrie dus.
Omdat Harrie dit weblog uiteindelijk toch ook ziet als bewaarplaats voor gedachten en herinneringen die hij niet wil vergeten, vond hij dat Bebby minstens één apart hoofdstuk in zijn weblog moest hebben. En minstens één herinnering moet natuurlijk worden opgetekend. Laat Harrie daar maar de fietsrace voor nemen, die Bebby en hij deden. Vanuit Harrie's huis deden ze wie het eerst bij Bebby's huis was. Dat huis lag aan de hoekpunt van een vierkante dreef. De start was de hoekpunt precies er tegenover, zodat ze op het oog even ver moesten rijden. Bebby ging rechtsom, Harrie linksom. En ze waren er precies tegelijk! Op volle vaart op elkaar ingereden dus.
Bebby is Harrie's oudste vriend. Of moet je langste vriend zeggen? Oudste ligt in deze namelijk wat gevoelig. Harrie is namelijk 6 weken ouder dan Bebby. En daar baalt Bebby van. Hij doet al 46 jaar zijn best om Harrie in te halen, maar zonder succes.
Langste vriend is in elk geval zéker waar. Bebby kan Harrie als bijzettafel gebruiken. Hij is ongeveer een halve meter langer dan Harrie. Terwijl ze toch allebei in Bergeijk zijn geboren en opgegroeid, op steenworp afstand van elkaar.
Wist u trouwens dat Bebby en Harrie misschien wel de grondleggers van Internet zijn? Op Internet heet immers iedereen anders dan in het echt. Bebby en Harrie hebben die rage waarschijnlijk in gang gezet in de jaren zestig! Of dacht u dat Bebby echt Bebby heet? En Harrie heet in het echt ook geen Harrie hoor! Bebby noemt Harrie al zeker 40 jaar Sjef. En ook dát is Harrie's echte naam niet!
Harrie heeft deze week twee keer uitgebreid aan Bebby moeten denken. In de eerste plaats omdat Bebby op zijn eigen weblog (http://blog.sport.be/van_sedona_naar_sint_joost/) de loftrompet stak over Harrie's blog. Harrie gloeide er gewoon van! Maar kijk dan eens hoe Bebby schrijft? En die foto's? En dan kan ie óók nog eens heel lang hardlopen!
Vandaag dacht Harrie wéér aan Bebby, omdat de krant meldde dat er een tentoonstelling is geopend over Koot en Bie. Harrie heeft Bebby en zichzelf in gedachten vaak vergeleken met Koot en Bie. Bie is lang, alternatief-intellectueel, heeft een gefundeerde mening, is maatschappijkritisch, bedachtzaam en sociaal bewogen. Net Bebby. Koot is klein, heeft een grote mond, wil altijd de leukste zijn en het lijkt meestal alsof ie maar wat doet. Net Harrie dus.
Omdat Harrie dit weblog uiteindelijk toch ook ziet als bewaarplaats voor gedachten en herinneringen die hij niet wil vergeten, vond hij dat Bebby minstens één apart hoofdstuk in zijn weblog moest hebben. En minstens één herinnering moet natuurlijk worden opgetekend. Laat Harrie daar maar de fietsrace voor nemen, die Bebby en hij deden. Vanuit Harrie's huis deden ze wie het eerst bij Bebby's huis was. Dat huis lag aan de hoekpunt van een vierkante dreef. De start was de hoekpunt precies er tegenover, zodat ze op het oog even ver moesten rijden. Bebby ging rechtsom, Harrie linksom. En ze waren er precies tegelijk! Op volle vaart op elkaar ingereden dus.
woensdag 13 juni 2007
Nieuwe start
Harrie denkt er inmiddels ongeveer 27 jaar over na om voor zichzelf te gaan beginnen. Maar steeds is er wel weer een excuus om maar lekker te blijven hangen bij de baas. Dat heeft immers zijn voordelen.
In de eerste plaats natuurlijk om de collega's. Harrie heeft een heleboel hele leuke collega's, waar behoorlijk hard mee te lachen valt. En als Harrie niet meer kan lachen, dan wordt het tijd om hem te begraven. Dat is dus nadeel 1 van voor jezelf beginnen: in je eentje lach je toch vaak een stuk minder hard dan met anderen om je heen.
In de tweede plaats is het natuurlijk lekker makkelijk om bij de baas te blijven. Harrie heeft er immers alles wat ie wil: hij werkt drie dagen per week en mag precies de dagen uitkiezen die hem het beste schikken. Verder heeft ie een boel inspraak in wat ie wel en niet wil doen. Als dan ook het salaris goed is, de overige voorzieningen prima en u weet dat Harrie enigszins lui van aard is, dan is 'blijven hangen' wel zo makkelijk. Een van Harrie's leukste collega's zegt het altijd mooi: "het is bij ons net een lauwwarm bad. Nét te koud om écht lekker te zijn, maar nét warm genoeg om nog even te blijven zitten'.
Toch vindt Harrie dat hij nu eens écht iets moet gaan doen. Maar wát? De opleiding die Harrie heeft gevolgd biedt niet echt een basis om uit te gaan blinken op een aansluitend terrein. Het enige waarmee een chemicus in de zelfondernemende sfeer iets kan verdienen is waarschijnlijk met de start van een XTC-laboratorium. En dat is dan weer verboden.
Harrie heeft daarom overwogen om officieel dealer te worden van Aurum Cantus-luidsprekers (http://www.aurumcantus.com). Hij heeft er als privé-persoon al een behoorlijk aantal van verkocht en enige naam opgebouwd in high-end kringen, dus dat zou moeten kunnen. Maar dan is een luisterruimte noodzakelijk en die is even niet voorhanden.
Een andere optie is om door te gaan in het verlengde van de werkzaamheden die hij als sinds 1986 uitvoert en dus om adviseur te worden. Hier zijn echter diverse kanttekeningen bij te plaatsen. In de eerste plaats is het in deze tijden idioot om met de tekst 'adviseur' op een naamkaartje te gaan lopen. Daar zou 'consultant' moeten moeten komen te staan en dat gaat Harrie nou weer nét te ver. Daarnaast is de vraag: waarin ga je mensen adviseren? Iedereen is onderhand adviseur in dit land, dus adviseur-adviseur zou een idee zijn. Een oude kennis van Harrie had als jongensdroom om incontinentie-adviseur op zijn visitekaartje te hebben staan. Lijkt Harrie óók mooi, maar hij steelt niet graag ideeën.
Blijft dus één ding over: iets in de computerhandel. Harrie is mettertijd behoorlijk handig geworden in het in- en uit elkaar halen van computers al zegt hij het zelf. Hield hij bij reparaties aan auto's, fietsen of elektrische apparaten meestal wel een aantal -naar later vaak bleek essentiële- onderdelen over, met computers kan hij spreekwoordelijk lezen en schrijven. En dat niet alleen op het gebied van hardware! Ook de diverse Windows-versies kunnen Harrie uiteindelijk niet gek maken.
Harrie heeft de voorgaande mogelijkheden nog eens overdacht en daarbij het feit meegenomen dat de bevolking vergrijst. Uit marktonderzoek is al gebleken dat die grijze duiven geld zat, maar nauwelijks computerkennis hebben. Harrie's besluit staat daarom vast: hij gaat zich inschrijven bij de Kamer van Koophandel en Dinie gaat een website voor hem maken. Harrie denkt klanten uit zijn doelgroep (jaja, Harrie verafschuwt én beheerst het reclamejargon!) te kunnen winnen door ze aan te spreken in de taal die zij van oudsher spreken, het Nederlands. Geen nietszeggende naam dus voor zijn bedrijf als Oxxio, SenterNovem, ConsultancyPartners of FHT Consultants and Multipliers, maar gewoon een frisse, oer-Hollandsche naam. Als u er een weet, dan hoort Harrie het graag.
In de eerste plaats natuurlijk om de collega's. Harrie heeft een heleboel hele leuke collega's, waar behoorlijk hard mee te lachen valt. En als Harrie niet meer kan lachen, dan wordt het tijd om hem te begraven. Dat is dus nadeel 1 van voor jezelf beginnen: in je eentje lach je toch vaak een stuk minder hard dan met anderen om je heen.
In de tweede plaats is het natuurlijk lekker makkelijk om bij de baas te blijven. Harrie heeft er immers alles wat ie wil: hij werkt drie dagen per week en mag precies de dagen uitkiezen die hem het beste schikken. Verder heeft ie een boel inspraak in wat ie wel en niet wil doen. Als dan ook het salaris goed is, de overige voorzieningen prima en u weet dat Harrie enigszins lui van aard is, dan is 'blijven hangen' wel zo makkelijk. Een van Harrie's leukste collega's zegt het altijd mooi: "het is bij ons net een lauwwarm bad. Nét te koud om écht lekker te zijn, maar nét warm genoeg om nog even te blijven zitten'.
Toch vindt Harrie dat hij nu eens écht iets moet gaan doen. Maar wát? De opleiding die Harrie heeft gevolgd biedt niet echt een basis om uit te gaan blinken op een aansluitend terrein. Het enige waarmee een chemicus in de zelfondernemende sfeer iets kan verdienen is waarschijnlijk met de start van een XTC-laboratorium. En dat is dan weer verboden.
Harrie heeft daarom overwogen om officieel dealer te worden van Aurum Cantus-luidsprekers (http://www.aurumcantus.com). Hij heeft er als privé-persoon al een behoorlijk aantal van verkocht en enige naam opgebouwd in high-end kringen, dus dat zou moeten kunnen. Maar dan is een luisterruimte noodzakelijk en die is even niet voorhanden.
Een andere optie is om door te gaan in het verlengde van de werkzaamheden die hij als sinds 1986 uitvoert en dus om adviseur te worden. Hier zijn echter diverse kanttekeningen bij te plaatsen. In de eerste plaats is het in deze tijden idioot om met de tekst 'adviseur' op een naamkaartje te gaan lopen. Daar zou 'consultant' moeten moeten komen te staan en dat gaat Harrie nou weer nét te ver. Daarnaast is de vraag: waarin ga je mensen adviseren? Iedereen is onderhand adviseur in dit land, dus adviseur-adviseur zou een idee zijn. Een oude kennis van Harrie had als jongensdroom om incontinentie-adviseur op zijn visitekaartje te hebben staan. Lijkt Harrie óók mooi, maar hij steelt niet graag ideeën.
Blijft dus één ding over: iets in de computerhandel. Harrie is mettertijd behoorlijk handig geworden in het in- en uit elkaar halen van computers al zegt hij het zelf. Hield hij bij reparaties aan auto's, fietsen of elektrische apparaten meestal wel een aantal -naar later vaak bleek essentiële- onderdelen over, met computers kan hij spreekwoordelijk lezen en schrijven. En dat niet alleen op het gebied van hardware! Ook de diverse Windows-versies kunnen Harrie uiteindelijk niet gek maken.
Harrie heeft de voorgaande mogelijkheden nog eens overdacht en daarbij het feit meegenomen dat de bevolking vergrijst. Uit marktonderzoek is al gebleken dat die grijze duiven geld zat, maar nauwelijks computerkennis hebben. Harrie's besluit staat daarom vast: hij gaat zich inschrijven bij de Kamer van Koophandel en Dinie gaat een website voor hem maken. Harrie denkt klanten uit zijn doelgroep (jaja, Harrie verafschuwt én beheerst het reclamejargon!) te kunnen winnen door ze aan te spreken in de taal die zij van oudsher spreken, het Nederlands. Geen nietszeggende naam dus voor zijn bedrijf als Oxxio, SenterNovem, ConsultancyPartners of FHT Consultants and Multipliers, maar gewoon een frisse, oer-Hollandsche naam. Als u er een weet, dan hoort Harrie het graag.
dinsdag 12 juni 2007
Negatieve Harrie
Sommige mensen vinden Harrie negatief en cynisch. Harrie ziet dat zelf heel anders en wil graag -ook voor het nageslacht- uitleggen hoe het volgens hem zit.
We leven in een land waarin het gedrag van de gemiddelde medelander steeds meer op dat van onze Grote Voorbeelden, de Amerikanen, gaat lijken. Alles moet voortaan ook hier groot, groter of grootst en goed, beter of best.
Harrie denkt dat de mens daar helemaal niet gelukkiger van wordt. Tuurlijk, Harrie heeft óók graag een auto, een computer en een fijne stereoset, maar wordt De Mens gelukkiger van het rijden in een Audi A8 dan in een Fiat Croma? Harrie denkt van niet!
Hij denkt overigens wel dat degenen áchter de Audi-rijder óngelukkiger worden van de een Audi. Audi's beschikken namelijk niet over richtingaanwijzers. Dinie zegt altijd dat Harrie zich niet moet aanstellen en dat er heus wel richtingaanwijzers op zo'n Audi zitten. Maar waarom gebruiken Audi-rijders die dan niet? Er is geen automerk waarvan de berijders zó sporadisch richting aangeven als die van Audi.
Kijk, en nu zijn we al in drie alinea's bij de kern van het verhaal. Als Harrie zegt dat de wereld kapot gaat aan mensen die steeds meer en steeds beter willen, is dat dan negatief? Als hij zich kapot ergert aan mensen die de fatsoensregels, die in dit veel te volle land nodig zijn (lees: Audi-rijders), aan hun laars lappen, is dat dan negatief? Ja, u zegt niks, maar Harrie dacht toch mooi van niet!
Harrie wordt steeds vaker boos als u hem negatief noemt. Hij denkt dat u eens goed naar uzelf moet kijken! Harrie denkt namelijk dat hij juist een hele realistische kijk op de wereld heeft. En dat de gemiddelde medemens, gehersenspoeld door flitsende reclames, beneveld door dure parfums en gedrogeerd door modedrankjes, lekker uit gemakszucht en/of door aangeboren domheid gewoon maar lekker meehobbelt met de massa. Omdat dat lekker makkelijk is, omdat ze er anders niet bij horen of omdat ze te stom zijn om na te denken.
Natuurlijk snapt Harrie ook wel dat je niet populair wordt als je zoiets hardop uitspreekt. En dan ligt het natuurlijk ook voor de hand dat je klappen kunt verwachten met zulke uitspraken. Harrie is namelijk niet zó naïef dat hij denkt dat als hij een hele kudde mensen op hun gedrag aanspreekt, zij eens kritisch gaan nadenken. Die kudde gaat namelijk meteen als één man zeggen dat het aan Hárrie ligt en niet aan hunnie. Dat snapt Harrie echt wel!
Harrie heeft één collega gevonden die het in één spreuk mooi wist te zeggen: negatieve mensen hebben meestal gelijk, positieve mensen hebben vaak succes.
We leven in een land waarin het gedrag van de gemiddelde medelander steeds meer op dat van onze Grote Voorbeelden, de Amerikanen, gaat lijken. Alles moet voortaan ook hier groot, groter of grootst en goed, beter of best.
Harrie denkt dat de mens daar helemaal niet gelukkiger van wordt. Tuurlijk, Harrie heeft óók graag een auto, een computer en een fijne stereoset, maar wordt De Mens gelukkiger van het rijden in een Audi A8 dan in een Fiat Croma? Harrie denkt van niet!
Hij denkt overigens wel dat degenen áchter de Audi-rijder óngelukkiger worden van de een Audi. Audi's beschikken namelijk niet over richtingaanwijzers. Dinie zegt altijd dat Harrie zich niet moet aanstellen en dat er heus wel richtingaanwijzers op zo'n Audi zitten. Maar waarom gebruiken Audi-rijders die dan niet? Er is geen automerk waarvan de berijders zó sporadisch richting aangeven als die van Audi.
Kijk, en nu zijn we al in drie alinea's bij de kern van het verhaal. Als Harrie zegt dat de wereld kapot gaat aan mensen die steeds meer en steeds beter willen, is dat dan negatief? Als hij zich kapot ergert aan mensen die de fatsoensregels, die in dit veel te volle land nodig zijn (lees: Audi-rijders), aan hun laars lappen, is dat dan negatief? Ja, u zegt niks, maar Harrie dacht toch mooi van niet!
Harrie wordt steeds vaker boos als u hem negatief noemt. Hij denkt dat u eens goed naar uzelf moet kijken! Harrie denkt namelijk dat hij juist een hele realistische kijk op de wereld heeft. En dat de gemiddelde medemens, gehersenspoeld door flitsende reclames, beneveld door dure parfums en gedrogeerd door modedrankjes, lekker uit gemakszucht en/of door aangeboren domheid gewoon maar lekker meehobbelt met de massa. Omdat dat lekker makkelijk is, omdat ze er anders niet bij horen of omdat ze te stom zijn om na te denken.
Natuurlijk snapt Harrie ook wel dat je niet populair wordt als je zoiets hardop uitspreekt. En dan ligt het natuurlijk ook voor de hand dat je klappen kunt verwachten met zulke uitspraken. Harrie is namelijk niet zó naïef dat hij denkt dat als hij een hele kudde mensen op hun gedrag aanspreekt, zij eens kritisch gaan nadenken. Die kudde gaat namelijk meteen als één man zeggen dat het aan Hárrie ligt en niet aan hunnie. Dat snapt Harrie echt wel!
Harrie heeft één collega gevonden die het in één spreuk mooi wist te zeggen: negatieve mensen hebben meestal gelijk, positieve mensen hebben vaak succes.
maandag 11 juni 2007
Laptop
Harrie is blij. Hij heeft eindelijk zijn eigen laptop. Het is weliswaar een vrij basaal ding, maar hij volstaat voor 95% van Harrie's computerwensen. En dat is dus best veel.
Het is een Packard Bell van 4 maanden oud. Harrie zag hem op Marktplaats en bracht een vrij laag bod uit. Ene Dirkie meldde zich al vrij snel met de mededeling dat Harrie's bod goed genoeg was. Toen begon Harrie natuurlijk weer te twijfelen. In de eerste plaats omdat hij niet echt een laptop nodig had. Die van Dinie deed het immers ook prima? De laatste weken ging ie weliswaar om de haverklap vanzelf uit, maar dat had Harrie inmiddels alweer gefixt. Even openschroeven en de koeler helemaal stofvrij maken bleek afdoende.
In de tweede plaats was Harrie van mening dat zijn bod best laag was. De helft van de prijs voor een laptop van vier maanden oud. Harrie denkt dan al snel dat er ergens weer een vrachtwagen gekanteld is. Maar Dirkie bezwoer dat het legale handel was. Mét garantie, bon, draagtas en doos zelfs. En dus heeft Harrie het toch maar gedaan. Voor die prijs kan ie hem in geval van nood altijd wel weer kwijt!
Dirkie is de laptop zelfs bij Harrie thuis komen afleveren. Jammer wel dat Harrie toen nét even de deur uit was. Dinie wist namelijk te vertellen dat Dirkie een opzienbarend lange nek had. Alsof ie net uit de Efteling kwam. Zo iemand had Harrie natuurlijk graag even aanschouwd.
In elk geval is dit Harrie's eerste stukje via zijn nieuwe laptop. Ziet u het verschil? Harrie heeft hem netjes geformatteerd, al zijn lievelingsprogramma's erop gezet en nu kan ie weer jááááren vooruit!
Het is een Packard Bell van 4 maanden oud. Harrie zag hem op Marktplaats en bracht een vrij laag bod uit. Ene Dirkie meldde zich al vrij snel met de mededeling dat Harrie's bod goed genoeg was. Toen begon Harrie natuurlijk weer te twijfelen. In de eerste plaats omdat hij niet echt een laptop nodig had. Die van Dinie deed het immers ook prima? De laatste weken ging ie weliswaar om de haverklap vanzelf uit, maar dat had Harrie inmiddels alweer gefixt. Even openschroeven en de koeler helemaal stofvrij maken bleek afdoende.
In de tweede plaats was Harrie van mening dat zijn bod best laag was. De helft van de prijs voor een laptop van vier maanden oud. Harrie denkt dan al snel dat er ergens weer een vrachtwagen gekanteld is. Maar Dirkie bezwoer dat het legale handel was. Mét garantie, bon, draagtas en doos zelfs. En dus heeft Harrie het toch maar gedaan. Voor die prijs kan ie hem in geval van nood altijd wel weer kwijt!
Dirkie is de laptop zelfs bij Harrie thuis komen afleveren. Jammer wel dat Harrie toen nét even de deur uit was. Dinie wist namelijk te vertellen dat Dirkie een opzienbarend lange nek had. Alsof ie net uit de Efteling kwam. Zo iemand had Harrie natuurlijk graag even aanschouwd.
In elk geval is dit Harrie's eerste stukje via zijn nieuwe laptop. Ziet u het verschil? Harrie heeft hem netjes geformatteerd, al zijn lievelingsprogramma's erop gezet en nu kan ie weer jááááren vooruit!
zondag 10 juni 2007
Opvoeden
Harrie maakt zich een weinig zorgen om zijn jongste zoon Ricardo. Die is zeven en een half en staat al wekenlang op zijn slaapkamer te springen. Sorry, te jumpen. Want Nederlands, dat spreekt de jeugd in Huize Van Geffen nauwelijks, tot groot verdriet van hun vader.
Jumpen is hip. Engels praten ook. En áls er al eens een Nederlands woord door de jonge Van Geffen's wordt gebezigd, dan zakt Harrie van schaamte bijkans door de vloer. "Bout mij niks" of "boeit mij wat" is zo'n beetje het netste wat in hun vocabulaire voorkomt. Harrie wordt er weleens verdrietig van.
Toch is het niet het taalgebruik waar Harrie zich het meest zorgen over maakt. Harrie's jongste springt namelijk niet in het wilde weg, hij doet dat op muziek. En het is de muziekkeuze van Ricardo die Harrie zorgen baart. Ricardo springt namelijk bij voorkeur met Maak me gek van Gerard Joling op de achtergrond. Hoewel achtergrond in deze een betrekkelijk iets is, want het volume is meestal zó hoog dat Geer wel in de kamer lijkt te staan.
Nu is het zo dat Harrie vele uren van zijn leven heeft besteed aan het luisteren naar muziek. Zijn eerste single was Let's dance van The Cats. Ook geen keuze om achteraf trots op te zijn, dat geeft Harrie toe, maar toch allicht beter dan Geer (een inkopper natuurlijk: álles beter is dan Geer; van bijna geen ander levend wezen wordt Harrie zo onpasselijk als van deze mediageile relnicht, zeker als diens vriendin Goor erbij is).
Harrie is zelf van mening dat hij stapsgewijs (Cats, Julio Iglesias, Mud, Sweet, Catapult, Doobie Brothers, Little Feat, Steely Dan, Randy Newman, Muddy Waters, John Lee Hooker, Mahogany Rush, Max Webster, Pere Ubu, Snakefinger, Blurt) toch stilaan heeft doorgrondt waar het in de muziek om zou moeten draaien: oprechtheid, vernieuwing en bij voorkeur een combinatie van beide. Randfiguren als Geer en de gemiddelde roeper (sorry, rapper) kunnen op geen van beide worden betrapt.
De vraag waar Harrie nu mee worstelt: moet hij zijn zoons actief proberen te sturen, om hen erop te wijzen dat er meer en betere muziek gemaakt wordt dan de notenbalkenbrij die de radio over de massa uitstort? Of is dat nou nét iets wat je als ouder achterwege moet laten en wat een nieuwe generatie zélf moet uitvinden?
Dubbend over de juiste aanpak kwam het antwoord eigenlijk uit de lucht vallen. Willy, Harrie's oudste, meldde zich ineens met de mededeling dat hij het lidmaatschap van de voetbalclub wilde verruilen voor dat van een boogschietclub. Bij een buurman, een niet onverdienstelijk schietend lid van een dergelijke club, had hij zelf al geïnformeerd naar de mogelijkheden.
Door dit eigen initiatief besefte Harrie dat je kinderen misschien het beste maar zoveel mogelijk moet laten gaan in het zoeken naar hun eigen interesses. En dan maar hopen dat ze er zelf achter komen dat er nóg betere zangers dan Geer en Goor zijn.
Jumpen is hip. Engels praten ook. En áls er al eens een Nederlands woord door de jonge Van Geffen's wordt gebezigd, dan zakt Harrie van schaamte bijkans door de vloer. "Bout mij niks" of "boeit mij wat" is zo'n beetje het netste wat in hun vocabulaire voorkomt. Harrie wordt er weleens verdrietig van.
Toch is het niet het taalgebruik waar Harrie zich het meest zorgen over maakt. Harrie's jongste springt namelijk niet in het wilde weg, hij doet dat op muziek. En het is de muziekkeuze van Ricardo die Harrie zorgen baart. Ricardo springt namelijk bij voorkeur met Maak me gek van Gerard Joling op de achtergrond. Hoewel achtergrond in deze een betrekkelijk iets is, want het volume is meestal zó hoog dat Geer wel in de kamer lijkt te staan.
Nu is het zo dat Harrie vele uren van zijn leven heeft besteed aan het luisteren naar muziek. Zijn eerste single was Let's dance van The Cats. Ook geen keuze om achteraf trots op te zijn, dat geeft Harrie toe, maar toch allicht beter dan Geer (een inkopper natuurlijk: álles beter is dan Geer; van bijna geen ander levend wezen wordt Harrie zo onpasselijk als van deze mediageile relnicht, zeker als diens vriendin Goor erbij is).
Harrie is zelf van mening dat hij stapsgewijs (Cats, Julio Iglesias, Mud, Sweet, Catapult, Doobie Brothers, Little Feat, Steely Dan, Randy Newman, Muddy Waters, John Lee Hooker, Mahogany Rush, Max Webster, Pere Ubu, Snakefinger, Blurt) toch stilaan heeft doorgrondt waar het in de muziek om zou moeten draaien: oprechtheid, vernieuwing en bij voorkeur een combinatie van beide. Randfiguren als Geer en de gemiddelde roeper (sorry, rapper) kunnen op geen van beide worden betrapt.
De vraag waar Harrie nu mee worstelt: moet hij zijn zoons actief proberen te sturen, om hen erop te wijzen dat er meer en betere muziek gemaakt wordt dan de notenbalkenbrij die de radio over de massa uitstort? Of is dat nou nét iets wat je als ouder achterwege moet laten en wat een nieuwe generatie zélf moet uitvinden?
Dubbend over de juiste aanpak kwam het antwoord eigenlijk uit de lucht vallen. Willy, Harrie's oudste, meldde zich ineens met de mededeling dat hij het lidmaatschap van de voetbalclub wilde verruilen voor dat van een boogschietclub. Bij een buurman, een niet onverdienstelijk schietend lid van een dergelijke club, had hij zelf al geïnformeerd naar de mogelijkheden.
Door dit eigen initiatief besefte Harrie dat je kinderen misschien het beste maar zoveel mogelijk moet laten gaan in het zoeken naar hun eigen interesses. En dan maar hopen dat ze er zelf achter komen dat er nóg betere zangers dan Geer en Goor zijn.
zaterdag 9 juni 2007
Minder ziek (meer 2 en slot)
Harrie deed daar niet aan mee en at rustig en met mate. Desondanks had ie het ineens helemaal gehad. Waarschijnlijk was het door de hitte dat het leek alsof ie een hele luchtballon had ingeslikt. De hele verdere avond heeft ie er last van gehad.
En nu, bij de Japanner, was het precies hetzelfde, al had Harrie hier wel iets meer op. Maar ook hier was het waarschijnlijk de hitte die hem de spreekwoordelijke das omdeed. De hele avond en nacht had Harrie het gevoel alsof ie ontplofte, maar 's ochtends bleek ie toch weer gewoon te kunnen schilderen. Hij moest nog wat kozijnen afmaken.
Maar toen dat eenmaal gebeurd was en Harrie de kwast neerlegde, zondag rond één uur, voltrok zich iets vreemds. Binnen een half uur zakte Harrie helemaal in en kon ie ziek naar bed. Voor Harrie was het toen duidelijk dat die Jappen hem te grazen hadden genomen met een portie gif (waarschijnlijk in dat rokend ijs op het eind?). Twee dagen lag Har met koorts en de vergiftigingstheorie in bed, toen ook Willie ziek werd. Dat was dan weer een teken dat het gewoon griep was.
Nu is het ruim een week later. De koorts is overdag weg, maar 's nachts niet. Harrie had de hele week ook al last gehad van twee pijnlijke knobbeltjes in een oksel. De assistente van Arthur (Harrie dokter) adviseerde om er toch maar even naar te laten kijken. Tuur had al snel beslist dat de knobbeltjes niet verontrustend waren, maar vond het wel raar dat Harrie in deze tijd van het jaar griep had. Hij heeft Harrie daarom nog eens (aan de buitenkant) onderzocht, een longtestje laten doen en aan een kort kruisverhoor blootgesteld en ein-de-lijk is nu duidelijk wat Harrie mankeert: hij heeft last van allergische astmatische bronchitis. Op zich is dat niet héél erg, al kom je er nooit meer van af. Er zijn wel twee vervelende dingen aan: Harrie (en Dinie en de baas en de collega's) zal zich erbij neer moeten leggen dat ie regelmatig een weekje ziek is. En verder zal ie eerder dan andere ouderen minder kunnen. Maar dat ziet ie dan wel weer.
In elk geval heeft Harrie zijn ziekbed kunnen gebruiken om weer eens rustig te kunnen kijken naar zijn geliefde TelSel-programma's en naar de belspelletjes. Ook heeft Harrie weer diverse scherpe levensinzichten doorgekregen. Daar gaat u allemaal nog meer van horen.
En nu, bij de Japanner, was het precies hetzelfde, al had Harrie hier wel iets meer op. Maar ook hier was het waarschijnlijk de hitte die hem de spreekwoordelijke das omdeed. De hele avond en nacht had Harrie het gevoel alsof ie ontplofte, maar 's ochtends bleek ie toch weer gewoon te kunnen schilderen. Hij moest nog wat kozijnen afmaken.
Maar toen dat eenmaal gebeurd was en Harrie de kwast neerlegde, zondag rond één uur, voltrok zich iets vreemds. Binnen een half uur zakte Harrie helemaal in en kon ie ziek naar bed. Voor Harrie was het toen duidelijk dat die Jappen hem te grazen hadden genomen met een portie gif (waarschijnlijk in dat rokend ijs op het eind?). Twee dagen lag Har met koorts en de vergiftigingstheorie in bed, toen ook Willie ziek werd. Dat was dan weer een teken dat het gewoon griep was.
Nu is het ruim een week later. De koorts is overdag weg, maar 's nachts niet. Harrie had de hele week ook al last gehad van twee pijnlijke knobbeltjes in een oksel. De assistente van Arthur (Harrie dokter) adviseerde om er toch maar even naar te laten kijken. Tuur had al snel beslist dat de knobbeltjes niet verontrustend waren, maar vond het wel raar dat Harrie in deze tijd van het jaar griep had. Hij heeft Harrie daarom nog eens (aan de buitenkant) onderzocht, een longtestje laten doen en aan een kort kruisverhoor blootgesteld en ein-de-lijk is nu duidelijk wat Harrie mankeert: hij heeft last van allergische astmatische bronchitis. Op zich is dat niet héél erg, al kom je er nooit meer van af. Er zijn wel twee vervelende dingen aan: Harrie (en Dinie en de baas en de collega's) zal zich erbij neer moeten leggen dat ie regelmatig een weekje ziek is. En verder zal ie eerder dan andere ouderen minder kunnen. Maar dat ziet ie dan wel weer.
In elk geval heeft Harrie zijn ziekbed kunnen gebruiken om weer eens rustig te kunnen kijken naar zijn geliefde TelSel-programma's en naar de belspelletjes. Ook heeft Harrie weer diverse scherpe levensinzichten doorgekregen. Daar gaat u allemaal nog meer van horen.
vrijdag 8 juni 2007
Minder ziek (meer 1)
Een paar weken daarvoor was Harrie óók al beroerd thuis gekomen van een etentje in een restaurant waar het zo heet was, een wokrestaurant in Eindhoven. Ook al zo'n hype trouwens, wokrestaurants. Het mooie van een restaurant is toch dat je gaat zitten en alleen omhoog komt om naar de wc te gaan? In zo'n wokrestaurant heb je verdomme nauwelijks tijd om te zitten!
Allereerst zijn ze er te beroerd om je menu samen te stellen. Dat betekent dat als je net aan je trappist zit, je weer kan opstaan en aan lotgenoten die het óók niet blijken te weten gaan vragen wat er allemaal op de schalen ligt. Schalen met rauwe spullen, die door zowel fris gewassen als sterk riekende mensen met ieder hun eigen bacillen, virussen, nattende en/of schilferende eczemen en andere ziektekiemen van dichtbij worden bekeken, getoucheerd en gevisiteerd.
Als je eenmaal door hebt wat er op die schalen ligt en wat dingen bij elkaar hebt gezocht en op een bordje hebt gelegd, moet je in een rij gaan staan. Het lijkt het Oostblok wel, voor het Ijzeren Gordijn viel. Ben je eenmaal aan de beurt, dan geef je je bordje aan een kok (lees: Chinees). Die dondert dan je zorgvuldig en met veel moeite uitgekozen spullen in heet water, roert er een paar keer in, haalt de zooi er met een schuimspaan weer uit, mikt het dan in een wok, sproeit er wat saus bij (je kan kiezen uit 1 tot en met 7), pakt dan weer een schoon bordje en dan ein-de-lijk kun je gaan eten.
Maar ja, dan begint het he? Dan moet je maar afwachten hoe die spullen onderling met elkaar combineren. En je moet al helemáál nog maar afwachten hoe saus 4 smaakt bij de spullen die je bij elkaar had geraapt. Je ziet dan ook een heleboel bordjes halfvol de vele tafels verlaten. Verkeerde keuze gemaakt waarschijnlijk. Of te hebberig geweest, want -dat was Harrie vergeten te vertellen- dat wokken is onbeperkt eten voor één bedrag. En 'onbeperkt voor één bedrag' dat is nou nét iets voor de gemiddelde Nederlander. Dat is dus opscheppen, oplaaien en opstapelen, om het geld er maar vooral uit te hebben.
(wordt vervolgd)
Allereerst zijn ze er te beroerd om je menu samen te stellen. Dat betekent dat als je net aan je trappist zit, je weer kan opstaan en aan lotgenoten die het óók niet blijken te weten gaan vragen wat er allemaal op de schalen ligt. Schalen met rauwe spullen, die door zowel fris gewassen als sterk riekende mensen met ieder hun eigen bacillen, virussen, nattende en/of schilferende eczemen en andere ziektekiemen van dichtbij worden bekeken, getoucheerd en gevisiteerd.
Als je eenmaal door hebt wat er op die schalen ligt en wat dingen bij elkaar hebt gezocht en op een bordje hebt gelegd, moet je in een rij gaan staan. Het lijkt het Oostblok wel, voor het Ijzeren Gordijn viel. Ben je eenmaal aan de beurt, dan geef je je bordje aan een kok (lees: Chinees). Die dondert dan je zorgvuldig en met veel moeite uitgekozen spullen in heet water, roert er een paar keer in, haalt de zooi er met een schuimspaan weer uit, mikt het dan in een wok, sproeit er wat saus bij (je kan kiezen uit 1 tot en met 7), pakt dan weer een schoon bordje en dan ein-de-lijk kun je gaan eten.
Maar ja, dan begint het he? Dan moet je maar afwachten hoe die spullen onderling met elkaar combineren. En je moet al helemáál nog maar afwachten hoe saus 4 smaakt bij de spullen die je bij elkaar had geraapt. Je ziet dan ook een heleboel bordjes halfvol de vele tafels verlaten. Verkeerde keuze gemaakt waarschijnlijk. Of te hebberig geweest, want -dat was Harrie vergeten te vertellen- dat wokken is onbeperkt eten voor één bedrag. En 'onbeperkt voor één bedrag' dat is nou nét iets voor de gemiddelde Nederlander. Dat is dus opscheppen, oplaaien en opstapelen, om het geld er maar vooral uit te hebben.
(wordt vervolgd)
donderdag 7 juni 2007
Minder ziek
Even dacht Harrie dat hij dan toch nog ten prooi was gevallen aan een aanslag. Wat John Doe (zie eerdere post) en de vrouw van Kees de Kort (idem) niet was gelukt, leek voor Japans restaurant Paradijs een eitje (http://www.paradijsbeekendonk.nl). Harrie was er zaterdagavond gaan eten. Cadeautje voor Harrie's schoonmoeder (Trudel). Natuurlijk waren Ricardo, Willie en Dinie er ook bij.
Terwijl de Japanse gastvrouw behulpzaam was met de kimono's, keek Harrie naar een konijn en een kat in de tuin van het Paradijs, zich afvragend of zij die fraaie groene plek naar eigen believen konden betreden of verlaten, of er noodgedwongen moesten ronddolen door de aanwezigheid van een -voor Harrie niet zichtbaar- hek, in afwachting van een door de directie gepland eenmalig optreden op het verrassingsmenu.
Nadat ook Harrie zijn kimono aan had gedaan (het gaat Harrie steeds makkelijker af om aan dingen mee te doen 'omdat het zo hoort' dan om er zijn fijnbesnaarde kritische kanttekeningen bij te plaatsen en op de absurditeit ervan te wijzen) wilde hij gaan zitten. Op dat moment bleek hij echter één geheel te vormen met de vloer, die op het deel waar hij stond van tapijt was voorzien. Deze vloerbedekking bleek door het gespetter van de bakplaten een aanzienlijke hoeveelheid vet te hebben geabsorbeerd.
Nadat Harrie zich had losgewrikt en een paar gangen naar binnen had geschoven, begon hij het benauwd te krijgen. De hoge temperatuur buiten en de hitte van de bakplaat waar ze omheen zaten leken opnieuw een slechte invloed te hebben op Harrie's eigen temperatuur.
(wordt vervolgd)
Terwijl de Japanse gastvrouw behulpzaam was met de kimono's, keek Harrie naar een konijn en een kat in de tuin van het Paradijs, zich afvragend of zij die fraaie groene plek naar eigen believen konden betreden of verlaten, of er noodgedwongen moesten ronddolen door de aanwezigheid van een -voor Harrie niet zichtbaar- hek, in afwachting van een door de directie gepland eenmalig optreden op het verrassingsmenu.
Nadat ook Harrie zijn kimono aan had gedaan (het gaat Harrie steeds makkelijker af om aan dingen mee te doen 'omdat het zo hoort' dan om er zijn fijnbesnaarde kritische kanttekeningen bij te plaatsen en op de absurditeit ervan te wijzen) wilde hij gaan zitten. Op dat moment bleek hij echter één geheel te vormen met de vloer, die op het deel waar hij stond van tapijt was voorzien. Deze vloerbedekking bleek door het gespetter van de bakplaten een aanzienlijke hoeveelheid vet te hebben geabsorbeerd.
Nadat Harrie zich had losgewrikt en een paar gangen naar binnen had geschoven, begon hij het benauwd te krijgen. De hoge temperatuur buiten en de hitte van de bakplaat waar ze omheen zaten leken opnieuw een slechte invloed te hebben op Harrie's eigen temperatuur.
(wordt vervolgd)
maandag 4 juni 2007
vrijdag 1 juni 2007
Muziekfestivals
In de zomerperiode wordt de mens doodgegooid met muziekfestivals. Pinkpop, Lowlands, Rock Werchter, noem ze allemaal maar op. Harrie houdt erg van muziek, maar hij heeft nooit veel opgehad met muziekfestivals. Zijn lichte smetvrees is daar wellicht mede debet aan. Harrie voelt zichzelf vies als ie de hele dag in de zeikende regen heeft gestaan.
Nou weet Harrie van zichzelf dat hij dagelijks onder de douche gaat en daar fris gewassen onderuit komt. Maar als hij foto’s bekijkt van publiek op festivals, dan betwijfelt hij toch echt of het merendeel der festivalgangers even hoge hygiënische normen hanteert.
Harrie denkt dat festivalgangers grofweg in 4 categorieën zijn in te delen. De eerste groep zou hij ‘de vrijen’ willen noemen. Dat zijn de mensen met rastapetjes, vervilte haren, wijde broeken en gebatikte T-shirts. Zij komen voor de sfeer en de waterpijp. Harrie ruikt deze mensen al bijna als hij naar hun foto’s kijkt. Mensen uit deze groep wekken de indruk dat zij ongewassen aan het festival beginnen. Voordeel is echter dat ze nauwelijks in beweging komen en daardoor geen extra zweet produceren. Gedurende de dag neemt hun toch al geringe lichaamsactiviteit door drugsgebruik verder af.
Een tweede groep is die der muziekliefhebbers. Die zijn er namelijk óók op zo’n festival. Afhankelijk van de band waar zij voor komen kunnen hun hygiënische maatstaven worden ingeschat. Fans van Britney Spears ruiken waarschijnlijk frisser dan de fans van Rammstein. Ook deze groep heeft als voordeel dat zij nauwelijks bewegen.
Groep drie zou Harrie de partypoopers willen noemen. Dit is een mix van de categorieën 1 en 2. Zij komen voor één of twee modieuze bands, gaan tijdens de optredens daarvan als idioten bewegen en gebruiken de rest van de tijd om aan de snuif, de waterpijp, de pillen, de drank, de spuit, of een combinatie van deze middelen te gaan. Deze gasten verschijnen meestal nog wel okselfris aan de start, maar verliezen hier door hun dansgedrag (of wat daarvoor door moet gaan) gedurende de dag een boel van.
Groep vier is eigenlijk de enige groep die Harrie qua hygiëne de hele dag om zich heen zou kunnen verdragen. Dat zijn de modieus geklede, strak geknipte en met dure parfums overgoten personen, die de festivals gebruiken om de mensen uit de hiervoor genoemde categorieën van hasj, coke of pillen te voorzien. Zij vertonen veelal sterke gelijkenis met de hoofdrolspelers uit de moderne videoclips, die behangen met goud en met een te grote zonnebril op de bovenkant van het hoofd- van alle zijden de strakke onderlijven van donkere jongedames (zonder kleding van betekenis aan hun lijf) tegen zich aangedrukt krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
