Lezen

Harrie brengt zijn vrije tijd bij voorkeur vrij passief door (lees: zittend of liggend op de bank). De meeste van zijn vrije tijd brengt hij door met film kijken, muziek luisteren of lezen.

Nu is hem al vaak opgevallen dat van deze drie bezigheden alleen lezen als geestverrijkend wordt gezien. Lezen verruimt de blik is de heersende opinie. Want lezen, dat is kijken met andermans ogen. Dat heeft Harrie ooit eens ergens gelezen.

Over film kijken en muziek luisteren haalt de gemiddelde medelander vaak de schouders op, daarmee suggererend dat hier eerder sprake is van tijdverspilling dan van een aangename vrijetijdsbesteding. Bij Harrie wekken dat soort reacties vervolgens weer schuldgevoelens op, omdat hij zich dan af gaat vragen of hij zijn kinderen geen slecht voorbeeld geeft door zo passief en voorspelbaar te zijn. Zijn angst is vooral dat hij zijn kinderen onvoldoende inspireert om meer van het leven te gaan maken dan hij zelf heeft gedaan.

Maar vandaag heeft Harrie door Charlotte Roch ineens een heel nieuwe kijk op zijn schuldgevoel gekregen. In een van haar boeken las Harrie zojuist dat de hoofdpersoon haar kinderen in een zo saai mogelijke omgeving wil grootbrengen. Het idee hierachter is dat de kinderen die saaiheid op een gegeven moment zó beu zijn, dat ze niets liever willen dan hun vleugels uitslaan om elders een passievol leven te gaan leven. Zo bezien geeft Harrie met zijn levensstijl juist een heel goed voorbeeld aan zijn kinderen.

Lezen kan inderdaad kijken met andermans ogen zijn.

Peter Hammill

Tussen de nieuwe cd's stond er ineens een van Peter Hammill. Die had zich toch alweer een aantal jaren koest gehouden, maar nu heeft hij Consequences uitgebracht. Harrie heeft hem meteen gedownload en beluisterd en nu weet hij het toch onderhand zeker: hij begrijpt heel weinig van de muziek van Peter Hammill.

Voor degenen die het zijn vergeten: Peter Hammill zong vroeger in Van Der Graaf Generator. Een prachtige naam voor een popgroep. Peter Hammill zal vast een belangrijke stem hebben gehad in het kiezen van een naam voor de groep. Dat denkt Harrie, omdat ook veel van de solo-albums van Peter Hammill mooie en aparte titels hebben, zoals The thin man sings ballads, The future now en Chameleon in the shadow of the night.

Aan de titels ligt het wat Harrie betreft in elk geval niet. Aan de teksten schijnt het ook niet te kunnen liggen. Volgens kenners zijn die van een hoog literair niveau. Hier moet Harrie echt vertrouwen op de mening van die kenners, want zelf verstaat hij bijna niks van wat Hammill zingt. En van wat hij wél verstaat begrijpt hij nagenoeg niets.

Eigenlijk vindt Harrie de stijl van Peter Hammill wel een beetje lijken op die van wijlen Bram Vermeulen. Die schreef volgens kenners ook prachtige teksten. Omdat die allemaal in het Nederlands waren kon Harrie die teksten wel lezen, maar begrijpen was vaak toch wel weer lastig. Bovendien rijmden Vermeulens teksten zelden, zaten er vaak teveel lettergrepen in een zin en leek het vaak alsof het bedenken van muziek bij de teksten als noodzakelijk kwaad was gezien. Wat dan resteerde was een brij van onbegrijpelijke muziek en tenenkrommende teksten, die samen tot een zenuwslopende brij verwerden.

Maar eerlijk is eerlijk, zowel Bram Vermeulen als Peter Hammill kwamen toch af en toe met nummers die ineens helemaal in orde waren. Rode wijn en De wedstrijd van Bram Vermeulen vindt Harrie bijvoorbeeld nog steeds de moeite waard, net als Stranger still, Sign en My favourite van Peter Hammill.

En toch wordt Harrie voor het overgrote deel vooral kriegel en treurig van Peter Hammill's muziek. Ook zijn nieuwste cd heeft dat effect weer op Harrie. Je mag het niet zeggen, maar misschien wordt het tijd dat Peter Hammill Bram Vermeulen achterna gaat.

Songfestival

Het werd weer eens tijd dat Nederland de finale van het Eurovisiesongfestival zou halen, hoorde Harrie op de radio. Harrie raakte een beetje in de war van die opmerking. Een finale? Het Eurovisiesongfestival wás toch een finale?

Navraag op zijn werk leerde Harrie dat al jaren geleden de regels veranderd waren, doordat er nu meer landen waren dan vroeger. Toen stond Nederland inderdaad altijd in de finale, maar nu er meer landen bestaan worden er eerst twee halve finales gehouden. Hoe het kan dat er ineens meer landen bestaan kon niemand Harrie vertellen.

Het leek toevallig dat Harrie gisteravond wéér op het Eurovisiesongfestival stuitte. Tijdens het zappen viel hij met zijn neus in de halve finale waar Nederland ook aan mee zou doen. Maar omdat toeval niet bestaat, moest de conclusie wel luiden dat zo’n festival niet twee keer op één dag zomaar op je pad komt, zodat-ie besloot even te kijken.

Harrie werd niet teleurgesteld, want vrijwel meteen kwam de Nederlandse deelneemster in beeld. Het bleek dat ‘we’ werden vertegenwoordigd door een meisje met een indianentooi op haar hoofd. Sommige meisjes zou zo’n ding misschien flatteren, maar niet dit meisje. Harrie vond haar buitengewoon onaantrekkelijk. Dat kwam vooral door haar ogen, waarvan de kernen onder haar bovenste oogleden leken te willen verdwijnen.

Nou weet Harrie genoeg van vrouwen om te weten dat die middelen en hersens genoeg hebben om zoiets te kunnen verdoezelen. Nou ligt dichtsmeren van de ogen natuurlijk niet voor de hand, zodat in dit geval had kunnen worden gekozen voor de truc waarbij juist de nadruk wordt gelegd op een beter gelukt onderdeel van het gezicht, waardoor de aandacht wordt afgeleid van de minder gelukte delen. Harrie had trouwens niet kunnen zeggen welk onderdeel van dit gezicht daarvoor in aanmerking kwam, want onder ons gezegd en gezwegen, het was allemaal niet veel soeps. En blijkbaar had het meisje dezelfde twijfel gehad, want ze had er uiteindelijk toch voor gekozen om juist haar ogen te accentueren met valse wimpers.

Tot overmaat van ramp bleek de zang van het meisje net zo vals als haar wimpers. Toen wist Harrie al genoeg en is-ie een film gaan kijken. Vanmorgen op Teletekst zag hij dat het meisje de finale inderdaad niet heeft gehaald. 

Onheil

Als Harrie érgens spijt van heeft dan is het wel dat hij na de scheiding is blijven wonen in het huis dat hij destijds met Dinie kocht. Hij merkt bijvoorbeeld vaak dat hij goedgemutst het huis binnenstapt, maar dat er een soort treurigheidsgordijn over hem heen valt als hij de voordeur dichtdoet. Misschien waren er toch teveel herinneringen aan Dinie in het huis rond, al is hij zich eerlijk gezegd niet bewust van veel slechte herinneringen aan haar.

Daarnaast baalt Harrie ervan dat zijn huis hem in financieel opzicht eigenlijk een loer heeft gedraaid. Bij de scheiding zat er een redelijke overwaarde in het huis dat hij met Dinie bezat. Bij het overnemen van het huis heeft hij logischerwijs de helft van die overwaarde aan Dinie moeten betalen, maar inmiddels is Harries helft door de recessie verdampt. Sterker nog: de kans is levensgroot dat hij met een schuld blijft zitten als hij zijn huis zou willen verkopen.

En toch is dat waar Harrie over zit te denken. Hij zou namelijk eigenlijk wel weer terug willen naar een levendiger woonomgeving, bijvoorbeeld naar Eindhoven. Om eens te kijken hoe die stad -waar veel is ge- en verbouwd- er tegenwoordig uitziet heeft hij er de afgelopen dagen twee scootertochtjes aan gewaagd.

Vlak voor het einde van het eerste tochtje, twee dagen geleden, kwam op de Tongelresestraat een auto Harrie met hoge snelheid tegemoet. Vlak daarna kwamen er uit allerlei richtingen minstens 7 politieauto’s met zwaailichten en loeiende sirenes aangescheurd. Harrie was er even helemaal beduusd van. Later in de middag las hij op de site van het Eindhovens Dagblad dat hij getuige was geweest van de achtervolging van een gestolen auto.

Vandaag besloot Harrie opnieuw een tochtje te maken. Dat bracht hem op een bepaald moment op het Judas Taddeusplein, waar een heleboel marktkramen waren opgesteld. Omdat Harrie altijd in is voor goede tweedehands elpees besloot hij even af te stappen. Het bleek een hele uitgebreide markt te zijn, waar veel kraampjes bleken te worden bestierd door allochtone Nederlanders die zelfgemaakte hapjes verkochten. Interessante elpees bleken er niet te zijn, zodat Harrie met alleen twee dozen aardbeien naar huis ging. Twee uur later las Harrie op de site van het Eindhovens Dagblad dat er -vlak nadat hij de markt had verlaten- een viskraam was ontploft.

Harrie is nu een beetje bang om een derde scooterritje te maken. Driemaal is immers scheepsrecht en de kans dat hij na de politie en de brandweer deze keer met een ambulance zal worden geconfronteerd en daar dan misschien zelf in zal komen te liggen is hem te groot.

Fijn

Nadat zijn ouders waren gescheiden leek Harries moeder een nieuw doel in haar leven te hebben gekregen: het zo zwart mogelijk maken van Harries vader. Harrie heeft altijd vermoed dat dat gedrag aan de basis heeft gestaan van zijn psychische malaise. Een psycholoog bevestigde gistermorgen Harries vermoedens en legde ook nog even precies uit op welke wijze dit soort gedrag een kinderziel aantast.

Een paar uur later las Harrie -alsof toeval niet bestaat- onderstaande passage in een boek van Charlotte Roche: Van de pedagogielessen hebben we geleerd dat ouders van scheidingskinderen vaak proberen de kinderen aan hun kant te krijgen. De ene ouder spreekt dan kwaad over de andere ouder. Wat beide kwaadsprekende ouders vergeten, is dat hij of zij daarbij altijd de helft van het eigen kind beledigt. Voor zover je kunt zeggen dat een kind half de moeder, half de vader is. Kinderen van wie de vader altijd door de moeder zwart wordt gemaakt, wreken zich later op die moeder. Alles komt als een boemerang terug. Al die jaren heeft de moeder dan geprobeerd het kind aan haar kant te krijgen, met precies het tegenovergestelde effect. Ze heeft het kind in de armen van de vader gedreven.

Harrie is trots en blij dat Dinie en hij beiden -op enkele misstapjes van Harrie in dit weblog na- verstandig genoeg blijken te zijn om hun kinderen niet in loyaliteitsconflicten te brengen. Daar is hij Dinie erg dankbaar voor.