Censuur

Harries vorige bericht, waarin hij aangaf te twijfelen of hij met dit weblog zou doorgaan, heeft nogal wat reacties opgeleverd. Het blijkt dat er toch nogal wat mensen graag lezen wat Harrie te zeuren heeft.

Maar Harrie schrijft niet voor anderen, hij schrijft voor zichzelf. Hij is dit weblog gestart met zijn zoons in het achterhoofd. Kunnen die later, als ze volwassen zijn, eens nagaan wat hun vader eigenlijk altijd bezielde. Hij zal dus niet doorgaan als anderen dat vragen, maar alleen als hij er zelf nog zin an heeft.

En dat laatste is niet altijd het geval, zoals Harrie al schreef, omdat het schrijven hem soms teveel energie kost. Het Leven en de dingen die erin gebeuren kosten Harrie sowieso al energie, al zal dat bij anderen niet anders zijn. Maar als Harrie erover na gaat denken en gaat bedenken hoe hij erover zal schrijven, kost het nóg een keer energie.

Dat is op zich niet erg, als dat schrijven therapeutisch zou werken. Helaas werkt het bij Harrie meestal juist andersom, denkt-ie. Veel dingen waar hij over schrijft kan hij eigenlijk beter zo snel mogelijk vergeten om zijn geluk niet te laten vergallen. Maar door dit weblog gaat-ie juist nog eens extra door dat soort dingen heen en blijft-ie er daardoor wel te lang in hangen.

Maar er is nog een tweede reden en misschien wel belangrijker reden waardoor Harrie eraan twijfelt of hij wel door kán gaan. Harrie is er namelijk steeds minder gerust op dat hij nog publiekelijk kan schrijven wat hem bezighoudt zonder daar ooit voor te worden gestraft. Op zijn werk is hij in het verleden al eens terechtgewezen, omdat-ie op een discussiepagina op zijn werk stukjes schreef die de bazen niet zo bevielen. Echt veel heeft-ie zich er toen niet van aangetrokken, maar het werd hem toen wel ineens duidelijk dat er een zekere mate van censuur heerste bij zijn werkgever.

Vorige week zondag, toen hij het vorige stukje schreef, vermoedde hij al dat hij wéér gezeur zou krijgen op zijn werk. Samen met een paar directe collega's had-ie wat berichtjes met weinig inhoud geplaatst op een nieuw soort digitale discussiepagina van zijn baas. Harrie bekeek die pagina al een tijdje en had geconstateerd dat een paar verre collega's (waarvan de meeste de functie van manager vervulden) er zo'n beetje het zelfbenoemd eigendom over leken te hebben. Ze plaatsten er berichtjes zonder veel inhoud, zoals "ik heb een paar boeiende managementboeken gelezen" of "hij doet het" (wát het deed werd niet vermeld). Berichten zonder inhoud, maar wel in de vage taalsoort die bij managers hoort.

Harrie had de pagina daarom links laten liggen, tot een paar directe collega's er óók zinloze berichtjes gingen plaatsen. Harries directe collega's deden dat natuurlijk wél in begrijpelijke taal, zodat Harrie niet langer wilde achterblijven. Maar al na een stuk of tien reacties werden de zelfbenoemde eigenaren van de pagina boos op Harrie en zijn directe collega's, omdat ze niet de juiste taal spraken. Verder was het te negatief en ging het nergens over, vonden de managers.

Harrie voelde de bui toen al hangen en heeft zich daarom aan het begin van het vorige weekeinde afgemeld als deelnemer aan de pagina. Desondanks werd-ie maandagochtend, samen met twee van de drie medeplichtige andere collega's, bij zijn baas op het matje geroepen. Die maakte duidelijk dat hij niet wilde dat 'zijn' mensen op de (voor iedere collega opengestelde) pagina berichten plaatsten op de manier waarop ze dat hadden gedaan.

In eerste instantie was Harrie laaiend toen hij op deze manier monddood werd gemaakt, maar later in de week is-ie er de humor eigenlijk wel van gaan inzien. In gedachten keek hij toen van bovenaf de kamer van zijn baas in. Daar zaten drie volwassen mannen, twee van rond de vijftig en eentje iets ouder dan dertig, die door hun baas aan tafel worden genood en te horen kregen dat op hun mening voortaan censuur rustte.

Weliswaar geldt de beperking van de vrijheid van meningsuiting in principe alleen voor de discussiepagina's op Harries werk, maar Harrie weet dat vervelende bazen tegenwoordig behoorlijk ver kunnen gaan als een mening ze niet aanstaat. Nóg later in de week las-ie daar weer voorbeeld van. Een medewerkster van CNN was ontslagen, omdat ze haar mening via Twitter had verkondigd.

Harrie is niet echt bang om ontslagen te worden, maar wél dat-ie in zijn stukjes hier misschien tóch onbewust minder open zal worden dan hij zou willen. Zodra hij dat bij zichzelf merkt stopt hij er meteen mee.