Oprisping 1

Even wat nieuw leven in Harries weblog. Gewoon, omdat ie wel vaker wat wil zeuren, maar niet altijd tijd heeft voor een uitgebreid verhaal. Het plan is dus om wat vaker een korte oprisping te plaatsen.

De eerste volgt nadat Harrie heeft gekeken naar Ajax-NEC en zich voor de zoveelste kapot heeft zitten ergeren. Ook aan het spel van Ajax natuurlijk, maar nog meer aan iets wat in elke voetbalwedstrijd gebeurt. Een speler van club A speelt de bal -voor iedereen duidelijk zichtbaar- over de zijlijn, zodat club B mag ingooien. Toch steekt de speler van club A direct zijn handen in de lucht, om de scheids duidelijk te maken dat die ánder de bal over de zijlijn hielp en híj mag ingooien.

Harrie ergert zich daar dood aan, omdat hij het een soort spelbederf vindt. Maar iedere voetballer doet het. En Harrie weet wel waarom. Toen Willy nog bij de F-jes voetbalde, riep zijn trainer altijd al "appelleren!", als een van zijn -hooguit 6-jarige- pupillen de bal over de zijlijn schoot.

Harrie wil ervoor pleiten om zonder pardon een gele kaart te trekken voor spelers die een ingooi claimen als overduidelijk is dat ze zelf de bal over de lijn hebben geschopt.

Elfstedentocht

Willem van Hanegem wilde na een prachtige voetbalcarrière trainer worden, maar moest daarvoor een diploma hebben. De KNVB wilde hem dat diploma niet zomaar geven: Van Hanegem moest de trainerscursus gaan volgen. Van Hanegem had daar natuurlijk helemaal geen zin in en vond het grote flauwekul. De KNVB zag eigenlijk ook wel in dat het erg ver ging om een man die zó'n carrière achter de rug had een volledige cursus te laten volgen en bood Van Hanegem een verkorte cursus aan.

Bij zijn eerste cursusdag wemelde het van de journalisten, die weleens wilden zien hoe het hem verging. Aan het einde van die eerste dag vroeg een van de journalisten of Van Hanegem nog iets had opgestoken. Zijn antwoord op die vraag was legendarisch: "Ja, twee sigaretten."

Harrie moest vandaag weer aan die uitspraak denken, tijdens een studiedag over Bio-energie die hij vandaag had. Van die studiedagen wordt ie eigenlijk nooit veel wijzer. Dat realiseert ie zich elke keer weer als ie zo'n dag heeft gevolgd. Maar omdat ie dat hooguit eens in de 4 jaar doet, is ie dat altijd weer vergeten tegen de tijd dat ie zich voor de volgende studiedag inschrijft.

Zo kon het gebeuren dat hij zich een tijd geleden toch inschreef voor deze studiedag, die plaatsvond in Eindhoven. Sowieso natuurlijk al niet een plaats die tot de verbeelding spreekt en dat gold ook voor het gebodene.

Niet dat u denkt dat Harrie bevooroordeeld was! Hij had zich er écht op verheugd. Het programma bestond namelijk deze keer niet alleen uit praatjes van mensen die niet weten hoe ze een zaal moeten boeien, maar ook uit twee excursies: een naar het grootste zwembad van Eindhoven en een naar een proefboerderij in Sterksel. Na afloop van die excursies zou Harrie wel zo'n beetje weten wat de maatstaf op het gebied van bio-energie zou zijn, nam ie aan.

Maar het viel tegen. In het zwembad was nauwelijks iets te zien. Te horen was er genoeg, omdat er een enorme scheepsdiesel stond te bonken. Hoogtepunten van de excursie waren zonder twijfel de temperatuur en de rondleidster. Harrie meende Pieter van den Hoogenband (naar wie het zwembad was genoemd) nog even te zien zwemmen, maar toen hij zijn badmuts afzette bleek het een bejaarde te zijn.

De tweede excursie speelde zich voornamelijk in de buitenlucht af en omdat het vandaag aanvoelde als -15 was dat geen pretje. Daar kwam nog bij dat Harrie in de groep met de minst doortastende begeleider zat. Die was niet assertief genoeg om de treuzelende groep vóór hem tot spoed te manen, maar liet zich wel door de groep áchter hem opjagen om zijn verhaal af te raffelen. Zo deed Harrie zeer weinig informatie op, maar was ie wel half bevroren toen ie weer in de bus mocht stappen.

De broodjes maakten vervolgens weer veel goed, zeker omdat Piet en Harrie die lekker achter glas en in de zon konden opeten. "Bij onze oude werkgevers zouden we nu nog moeten gaan netwerken", merkte Piet na de broodjes op en Harrie herinnerde zich die tijden inderdaad nog. Hij wist op dat moment trouwens ook allang weer dat dat ook de reden is waarom dit soort dagen wordt georganiseerd: om praatjes -uiteindelijk gericht op het spekken van de eigen portemonnee- te kunnen maken met mensen met wie je eigenlijk helemaal geen praatje wílt maken.

Na de lunch kwamen dan de lezingen, waarvan Harrie stiekem nog hoopte veel op te steken. Maar dat gebeurde niet. De sprekers zagen -net als op willekeurig welke studiedag- allemaal veel kansen en uitdagingen, maar ook nogal wat beren op de weg en valkuilen.

Maar er was toch nog één iemand van wie Harrie wél iets opstak en dat was een Friese ondernemer. Hij praatte in een mengeling van Fries en Nederlands, op een snelheid die deed vermoeden dat de duivel hem op de hielen zat. Daarnaast stond hij dermate wankel op het podium dat Harrie dacht dat hij al een ferme slok Beerenburger achter de kiezen had.

Zoals elke Fries op een dag met vorst, begon hij over de Elfstedentocht, waarover hij even later nog opmerkte dat die er dit jaar zéker zou komen. Daarna volgde een mooi verhaal over het winnen van warmte uit afval. Het bedrijf van de man had nu het plan bedacht om die warmte aan de inwoners van Friesland te gaan leveren. Om de warmte op de juiste plekken te krijgen zou er wel een aparte warmteleiding in de Friese bodem moeten worden gelegd, maar mede door de coöperatieve houding van de overheid kon de eerste spade binnenkort de grond in.

Harrie wist toen genoeg. Zonder warmteleiding in de bodem bevriest het water in Friesland al niet genoeg en mét warmteleiding zal dat niet eenvoudiger worden. De kans dat er ooit nog een Elfstedentocht komt schat Harrie sinds vanmiddag in op 0%. De vrijkomende tijd kunnen de Friezen wellicht benutten om de omzet van Beerenburger op te krikken.

RIP

Harrie is in het algemeen niet dol op zangeressen, dat weten zijn trouwe fans. Reden: de meeste zangeressen willen graag laten horen dat ze veel dynamiek en vibrato in hun stem hebben. En daar wordt Harrie nogal onrustig van.

Maar er zijn uitzonderingen en Harrie had zich vorige week voorgenomen om over twee ervan een stukje te schrijven: Kate en Anna McGarrigle. Had ie dat toen maar meteen gedaan, want eergisteren is Kate McGarrigle overleden.

Kate en Anna McGarrigle komen uit Canada en wel uit Quebec. Daar praten ze Frans en dat doen ze dan ook op sommige van hun platen. Met een Franstalige plaat hadden ze zelfs een wereldhit: Complainte pour Ste. Catherine. Maar eerlijk is eerlijk: hun Frans had nogal een uhhh..... Engels accent.

Harrie weet eigenlijk niet waarom hij de zusters McGarrigle tot de artiesten rekent die hij graag hoort. Ze zingen niet echt mooi, hun muziek vindt ie eigenlijk óók niet echt bijzonder en toch heeft hij bijna al hun elpee's. Waarschijnlijk komt het door de eenvoud van hun muziek. Ze stammen uit de hoek van de volksmuziek en vanuit die hoek komt meestal muziek die recht uit het hart komt. Van dat soort muziek houdt Harrie.

Kate McGarrigle was zelf al behoorlijk muzikaal en zorgde ervoor dat die muzikaliteit werd doorgegeven. Ze trouwde met Loudon Wainwright III, ook gerenommeerd in folkkringen en kreeg samen met hem twee kinderen, Rufus en Martha Wainwright. Met name Rufus Wainwright wordt steeds populairder, wat niet alleen komt door zijn muzikale kwaliteiten. Hij is namelijk ook een soort boegbeeld geworden voor homofielen.

Sinds 2006 leed Kate aan kanker. Op 19 januari 2010 stierf ze daar dus aan, op 63-jarige leeftijd. Gelukkig hebben we de beelden nog. Onder meer van een van Harries favoriete McGarrigle-nummers, Talk to me of Mendocino.

Concert

"Hoe was het concert?", vroeg Harrie aan Bep Plek. Ze was naar een optreden van Guus Meeuwis geweest.
"Ge-wel-dig!", was het antwoord. "Hij klonk pre-cíes als op de cd's!"

Harries gespreksstof was in één klap op, weg, als sneeuw voor de zon. Want van wat Bep -en velen met haar- zo leuk vinden aan een concert, wordt Harrie nou juist altijd erg verdrietig: dat artiesten zoveel mogelijk hun best doen om op het podium precies zo te klinken als op cd. Daar hoeft Harrie dan dus liever niet bij te zijn. Kan ie beter de cd zélf opzetten. Hoeft ie niet te rijden, niet tussen duizenden zwetende en met bier gooiende mensen te staan en geen mensen op te vangen die vanaf het podium op hem springen.

Om over kotsende mensen nog maar te zwijgen trouwens. Dinie ging onlangs naar een concert van Anouk. Naast haar zaten een oudere man en een jong meisje. Beiden sloegen in korte tijd grote hoeveelheden bier naar binnen. Het meisje bleek daar niet goed tegen bestand en leegde haar maaginhoud midden in het concert over de hoofden van de mensen die voor haar zaten.

Die mensenmassa is dus Harries tweede reden om maar thuis naar muziek te luisteren. Niet dat hij bang is dat iemand hém in de nek kotst, maar hij heeft niet de natuurlijke behoefte om tussen duizenden wildvreemden te gaan staan, die bij concerten vaak allerlei wilde bewegingen maken en dan natuurlijk net bij hém de bril van zijn hoofd slaan.

"Ja, maar thuis is het toch ánders", zeggen notoire concertgangers altijd. "De sfeer is gewoon geweldig", roepen ze dan, of "leuk met z'n allen bij elkaar genieten!" Nou, als Harrie er behoefte aan heeft om samen met veel mensen lekker te gaan genieten, dan gaat ie wel op zaterdagmiddag bij IKEA eten of op Tweede Paasdag naar de meubelshow.

Gelukkig kan het ook anders. Harrie heeft de afgelopen dagen weer eens een paar bootlegs beluisterd van zijn all-time-hero, Tom Waits. Tevreden kon hij vaststellen dat er nog échte muzikanten bestaan, die hun best doen om hun fans bij elk optreden te verblijden met verrassende versies van hun repertoire. Time waits for no one, Tom Waits for everyone!

Lentekriebels

Kikkerlandje, hebbedingetjes, snoepertjes: het zijn maar een paar voorbeelden van woorden waar Harrie hetzelfde gevoel bij krijgt als van nagels over een schoolbord, maar die door sommige mensen zonder enige vorm van schaamte worden gebruikt. Lentekriebels is er nóg zo een.

Toch had Harrie ze vanmiddag, een beetje. Gisteravond ging ie naar bed terwijl het sneeuwde, vanmorgen banjerde hij door de prut die de smeltende sneeuw veroorzaakte en vanmiddag leek de lente zomaar ineens in aantocht. Nou had Harrie zich na de moeizame ochtendwandeling door de sneeuwprut al voorgenomen om de dag te gaan besteden aan het verkleinen van zijn filmachterstand, dus die plotseling doorbrekende zon kwam hem eigenlijk slecht uit. Hij kón er gewoonweg geen weerstand aan bieden.

Daar moet Harrie wel even bij zeggen dat hij buiten nog een belangrijk klusje te doen had. Eén van de luidsprekers die hij een tijd geleden in zijn auto had gemonteerd begon namelijk steeds erger te kraken. Soms kwam er een tijdje gewoon geluid uit, maar na elke oneffenheid of scherpe bocht kwam het gekraak terug. Dat betekende dus dat er óf onder het dashboard óf bij de luidspreker zelf een contact niet goed was.

Harrie werd helemaal gestoord van die storende luidspreker en heeft dus vanmiddag onder een stralende zon het portier van één van de deuren vakkundig gedemonteerd, de luidspreker losgemaakt, vastgesteld dat de kabel die eraan zat niet zo jofel was, een nieuwe kabel gemonteerd en daarna alles weer teruggeplaatst.

Het lijkt erop dat de klachten zijn verholpen en wat nog mooier is: hij hield niet één schroefje over!

Vreemd

Harrie was aan het wandelen en moest enorm plassen. Toevallig was ie net in de buurt van de praktijk van zijn huisarts. Hij deed de deur van de praktijk open en liep via de wachtkamer naar de wc.

Hij had het warm en trok al zijn kleren uit. Terwijl hij aan het plassen was, zag ie links van zich een groot raam. Achter dat raam was de huisarts bezig met een mevrouw en haar kindje. Hij zag de mensen achter het raam niet scherp, maar hoorde ze wel.

Hij hoorde de huisarts zeggen dat de pleister had geholpen, omdat die alle oneffenheden uit de huid van het kind had verwijderd. "Kijk, als ik de pleister tegen het licht houd, kunt u het goed zien", zei hij tegen de mevrouw. Hij hield de pleister boven zich, in de richting van het raam waarachter Harrie stond te plassen.

"Kijk", zei de huisarts, "als ik de pleister in de richting van het been van die meneer achter het raam houd, kunt u het goed zien. Dat zwarte puntje komt uit de arm van uw zoontje." Harrie besefte nu pas dat de huisarts en zijn patiënten hem in al zijn blootheid konden zien. Hij keek naar de pot en zag dat hij er voor een deel in plaste, maar voor een deel ook erover en ernaast. Dat kwam natuurlijk doordat hij teveel naar het raam keek.

Op dat moment werd Harrie wakker.

Stoepje

10 uur van zijn laatste vakantie besteedde Harrie aan het bekijken van de serie Corleone (downloaden niet meegerekend). Harrie denkt dat de serie een aardig beeld geeft van de manier waarop de Italiaanse maffia in haar hoogtijdagen te werk ging.

Ze zorgden dat ze alles in handen kregen wat ze wilden hebben. Moest daar iemand voor vermoord worden, dan gebeurde dat. Voor straffen waren ze niet erg beducht. Ze kochten mensen op belangrijke hoge posities om en als die niet om te kopen waren werden ze óók vermoord.

Harrie moest aan de serie denken toen hij de oproep van minister-president Balkenende hoorde om "het eigen stoepje schoon te vegen". Harrie werkt inmiddels bijna een kwart eeuw in de ambtenarij, deels als adviseur en deels als echte ambtenaar. Hij weet daarom uit ervaring dat het schoonvegen van het eigen stoepje tot de kernkwaliteiten behoort van elke ambtenaar die zichzelf enig niveau in de organisatie toedicht.

Als bezem gebruikt zo'n ambtenaar bij voorkeur collega's uit lagere salarisschalen. De kunst is om er een aantal te betrekken bij een beslissing. Blijkt zo'n beslissing later verkeerd uit te vallen, dan is er altijd wel één van die minderbetaalden die je de schuld kan geven.

Wat Harrie verbaasde was dat Balkenende zo open en bloot opriep om de eigen stoep te gaan schoonvegen. Dat leek hem zo'n beetje hetzelfde als een maffiabaas uit Corleone die naar de krant stapt om er eens haarfijn te gaan vertellen hoe dat omkopen van allerlei lui precies in zijn werk gaat.

Later bleek dat Harrie het verkeerd had begrepen. Balkenende had bedoeld dat iedereen de sneeuw van zijn stoep moest gaan vegen. Dat verklaarde niet alleen de twijfel die in Harrie was gevaren, maar bevestigde bovendien nog eens dat onze overheid niet rust voor we doodbetutteld zijn.

Koud

Dinie is verbrand. Niet met de armen in de hete oven gezeten hoor en Harrie heeft ook niet geprobeerd haar als haardhoutvervanger te gebruiken. Ze is gewoon verbrand door de zon.

Dat lijkt vreemd, omdat het koud is in Nederland. Gisteren sneeuwde het ook nog eens de hele dag, zij het licht. Dinie is dan ook niet hier, maar 4 dagen lang met al haar collega's op Gran Canaria. Uitje van de zaak! Eén collega had zich trouwens verslapen, dus die is thuis.

Harrie en zijn zoons moeten zich dus 4 dagen lang alleen zien te redden. Veel bijzonders doen ze niet, omdat het door de vrij harde wind eigenlijk niet zo fijn is om buiten te zijn. Eigenlijk komen ze alleen buiten om de hond uit te laten.

Harrie deed dat zaterdagochtend, in alle vroegte. Er was verder nog niemand op straat, alleen een strooiwagen. Dat was goed nieuws, want de dagen ervoor werd steeds gezegd dat het strooizout bijna op was. Er was wel nieuw zout besteld, maar dat was allemaal moeilijk. Iets met schepen die vast zaten of zoiets. Zou Harrie ook zeggen, als ie de prijs op wilde drijven!

Blijkbaar was er dus nieuw zout geleverd aan de strooiwagen te zien. Harrie had die gedachte nog maar nauwelijks koud, of de strooiwagen kwam wéér langs, maar nu van de andere kant. Het viel Harrie op dat ie behoorlijk hard reed op de doorgaande weg door Nuenen-Zuid, die nét was gereconstrueerd en was omgetoverd tot 30 kilometerzone. Harrie had zijn twijfels al geuit over het nut van die actie, want de weg nodigt gewoon uit om er minstens 60 te rijden, maar werd vervolgens terechtgewezen dat ie niet altijd zo cynisch moest doen.

Toch werd Harrie voor zijn gevoel afgelopen week enigszins in zijn eer hersteld. De ouderraad van de school waar zijn jongste zoon nog zit klaagde in de regionale krant, omdat de nieuwe situatie op de weg alleen maar schijnveiligheid opriep. Maar niemand die Harrie excuses kwam aanbieden natuurlijk en zeggen dat hij het vantevoren toch niet zo slecht had gezien. Voor Harrie is het wel het zoveelste bewijs dat de status van realist meer op hem van toepassing is (en ook vriendelijker klinkt) dan die van cynicus.

Hoe het ook zij: die strooiwagen reed daar in opdracht van de gemeente zelf, maar wel veel te hard. Laten we het er maar op houden dat de gemeente nog maar héél weinig strooizout in voorraad had en dat zo eerlijk mogelijk wilde verdelen door het per race-auto te verspreiden.

Sorry

Je kon erop wachten: de overheid gaat de jeugd eindelijk keihard aanpakken. Dat werd ook tijd natuurlijk. Het gemor over de toestand waarin Nederland gaandeweg is beland werd steeds luider. Geen wonder, want wie durft er nog de straat op? Op elke straathoek loert tegenwoordig het gevaar. En waarom? Omdat allerlei sfeerverziekers jarenlang vrijwel ongestraft hun gang konden gaan. En ze worden steeds jonger ook.

Harrie denkt dat we het harde ingrijpen in de eerste plaats aan Rob Oudkerk te danken hebben. Terwijl iedereen zo omzichtig mogelijk probeerde te vertellen dat jonge Marokkaanse jongens niet altijd even aardig waren voor de Nederlandse medemens, durfde Oudkerk ze immers als eerste gewoon kutmarokkanen te noemen.

In de jaren die volgden bleek dat het niet alleen Marokkaanse jongens zijn die rottigheid uithalen. Ook kinderen van autochtone landgenoten bleken steeds minder vaak de lieverdjes te zijn die hun ouders nog wél waren. Duidelijk werd in elk geval wel dat het De Jeugd was die voor veel ellende zorgde, dat ze steeds gewelddadiger werden en ook nog eens op steeds jongere leeftijd met hun op terrorisme gelijkend geklier begonnen.

Maar nu is de overheid het dus beu en wordt er eindelijk keihard ingegrepen. Vanaf nu moeten jongeren die de fout in gaan (en die betrapt en bestraft worden) verplicht "sorry" gaan zeggen tegen hun slachtoffers. Dat zal ze wel afschrikken denkt Harrie, die zich nú al verheugt op de terugkeer van de rust in de samenleving.

Broek

Tot voor kort had Harrie een Opperbaas die haar werknemers niet graag in een spijkerbroek op het werk zag verschijnen. Harrie hoefde zich daar weinig van aan te trekken, omdat hij haar toch alleen in de krant of op de televisie zag. Dat is wel een groot voordeel van de organisatie waarin hij werkt: ongeveer 30% van de mensen is daar op enig niveau baas. En omdat bazen de gewoonte hebben om alles naar de onderliggende baas te delegeren, zat er zó veel ruimte tussen Harrie en de Opperbaas, dat hij niet hoefde te vrezen dat zij hem persoonlijk op enig moment van zijn spijkerbroek zou komen ontdoen.

Maar nu is er een nieuwe Opperbaas en die heeft bij zijn eerste toespraak desgevraagd meteen gezegd dat het hem niks uitmaakte als mensen in een spijkerbroek op het werk zouden verschijnen. Daarmee was voor Harrie elke drempel weg om een nieuwe spijkerbroek te gaan kopen. Hij heeft er meteen maar 3 gekocht, zodat ie er weer een tijdje vanaf is.

In de winkel was het te druk om te passen, zodat Harrie dat thuis maar deed. Ze bleken alledrie een beetje aan de ruime kant, waarschijnlijk omdat Harrie twee kilo is afgevallen. Omdat ie ook als goed voornemen had om in 2010 beter en gezonder te gaan eten, heeft ie nog even overwogen om ze om te gaan ruilen voor een kleinere maat, maar dat kon ie -in elk geval voorlopig- niet opbrengen.

Eén van de drie heeft ie in elk geval aangehouden en daarmee voor ruiling ongeschikt gemaakt. Voordat ie ermee de straat op kon, moest ie de broek nog wel even van wat kaartjes ontdoen. En elke keer staat ie er weer versteld van hoeveel kaartjes er eigenlijk wel aan zo'n broek worden vastgemaakt.

Op één kaartje stond de maat. Van dat kaartje zag Harrie het nut volkomen in. Dat gold op zich ook voor het kaartje waar de prijs op stond, maar Harrie vroeg zich wel af of die prijs ook niet gewoon op dat eerste kaartje had kunnen worden geprint. Plaats zat.

Het derde en grootste kaartje bracht Harrie echter nogal in de war. "This jeans is your one-way ticket to heaven and hell", stond erop. Wat moest ie nou met zo'n kreet? Was het een aanbeveling? Of een dreigement? Harrie had er geen antwoord op.

De tekst liet hem niet los. Na enig nadenken realiseerde hij zich dat het eigenlijk gewoon een onzinnige boodschap was. Degenen die niet in hemel of hel geloven hebben immers sowieso niets aan de spreuk. Maar degenen die er wél in geloven, hebben er óók niets aan. Die weten nu alleen dat ze óf naar de hemel kunnen, óf naar de hel. Maar die overtuiging hadden ze ook al vóór ze die broek kochten. Pas als de kreet specifiek was geweest ("This is your one-way ticket to heaven" óf "This is your one-way ticket to hell") hadden zij er iets aan gehad.

Harrie dacht dat ie nu wel kon stoppen met analyseren, maar realiseerde zich vrijwel direct dat het zakelijk gezien niet erg slim zou zijn om broeken met twee verschillende spreuken op de labels te gaan verkopen. Een ticket voor de hel zullen gelovigen immers niet snel kopen. En broeken met zo'n ticket raakt een winkelier dan vervolgens aan de straatstenen niet kwijt.

Eigenlijk was Harrie toen weer terug bij af, omdat er dus voor de fabrikant eigenlijk maar twee keuzes zijn: óf je kiest gewoon voor het label met de keuzemogelijkheid, óf je laat het label helemaal weg. Dat laatste ligt natuurlijk voor de hand, maar zou tegen het zere been zijn van de marketing- en reclamejongens en -meisjes die deze onzinnige dingen bedenken. Die willen óók blijven eten, ook in tijden van crisis, dat snapt Harrie best.

Harrie kwam er nu helemaal niet meer uit en besloot maar met Elvis te gaan wandelen. Het was koud buiten, dus stak ie zijn rechterhand diep in de rechterzak van zijn nieuwe broek. Hij voelde dat zijn vingers op iets stuitten. Dat bleek een stickertje te zijn met een diameter van anderhalve centimeter. Op het stickertje stond de tekst "Inspector 25". Harrie voelde met zijn linkerhand in zijn linkerbroekzak en daar haalde hij twéé vergelijkbare stickertjes uit. De ene was van Inspector 13 en de andere van Inspector 9. Hemel of hel, zijn broek was in elk geval grondig geïnspecteerd.

Rustig

De overgang van 2009 naar 2010 is rustig verlopen, las Harrie op Teletekst. Dat is natuurlijk goed nieuws. Grote evenementen lopen in dit land nog weleens uit de hand en er zijn ook jaarwisselingen geweest met veel ongelukken en geweld.

Maar dit jaar dus niet. Harrie las net wel dat er een man in Eefde is overleden, omdat hij zuurstof in een butaangasfles had gedaan. Daarmee wilde hij het vuur in een vuurkorf aanwakkeren tijdens het carbidschieten en toen explodeerde de fles.

In Tilburg waren wat jongens een fiets in elkaar aan het trappen. Twee mannen van 20 en 27 vroegen of ze daarmee wilden stoppen en werden vervolgens bewusteloos getrapt.

In Rotterdam kreeg een man ruzie met een man uit Maassluis. Dat liep uit op een knokpartij, waarbij de Rotterdammer een klap tegen zijn hoofd kreeg en zwaargewond raakte. Hij kon nog levend naar het ziekenhuis worden gebracht, maar daar overleed hij.

In Culemborg werd een auto in brand gestoken, waarna groepen jongeren met elkaar gingen vecchten. Agenten die er wat van kwamen zeggen werden bekogeld met vuurwerk en stenen. Later in de nacht reed een automobilist in op enkele mensen.

Verder zijn in Amsterdam en Rotterdam respectievelijk 80 en 157 arrestaties verricht. In Den Haag en Utrecht werden per stad vijftig personen gearresteerd. De brandweer in de Haagse regio had het volgens de woordvoerder van het politiekorps Haaglanden 'opvallend druk' met het blussen van buitenbranden. In Utrecht gingen dertig auto's in vlammen op.

In de provincie Groningen werden tijdens de nieuwjaarsnacht vijftig personen gearresteerd. Vier politieagenten raakten gewond toen de politie moest optreden bij overlast. Twee van hen werden bekogeld met zwaar vuurwerk en andere voorwerpen toen ze moesten optreden tegen omstanders bij een vuur.

In Enschede was het een stuk minder rustig. Volgens de politie verliep de jaarwisseling daar 'rumoerig en onrustig'. Maar verder viel het dus mee. In Amsterdam en Delft moest de ME worden ingezet. In Nieuw-Vennep raakten 5 mensen licht gewond toen een vuurwerkbom afging. Een man uit Soesterberg raakte zijn hand kwijt door een vuurwerkbom. Hij had hem zelf gemaakt en gooide hem niet weg. Verder verloren nog drie mensen een oog en ook twee jongens verloren hun hand. In Helvoirt overleed een man die eerder een voet had verloren bij het afsteken van vuurwerk.

Het was een rustige jaarwisseling.

Zinloos

Weinig gebeurtenissen vindt Harrie zo zinloos als het vieren van de start van een nieuw jaar. En het lijkt wel alsof hij het elk jaar zinlozer gaat vinden, met de start van 2010 als voorlopig hoogtepunt.

Vroeger vond Harrie oud en nieuw natuurlijk nog wel leuk. Het was gewoon weer een geldig excuus om je klem te gaan zuipen. Het mooiste was als je 's ochtends -tot de nek toe gevuld- naar huis fietste en dan 'Goedemorgen' kon zeggen tegen de mensen die naar de eerste mis gingen.

Maar het kerkbezoek daalde even hard als Harries behoefte aan kroegbezoek. De laatste jaren is daar een soort existentiële vraag bijgekomen: wat is in Gods naam eigenlijk het nut van oud en nieuw? Omdat Harrie geen antwoord op die vraag vond, begon oud en nieuw hem wat tegen te staan.

Daar komt nog bij dat bij oud en nieuw vuurwerk schijnt te horen. Harrie heeft een hekel aan vuurwerk, vooral vanwege de luchtverontreiniging die het veroorzaakt. De overheid heeft allerlei peperdure maatregelen bedacht, die bedrijven verplicht om idiote bedragen te investeren om de lucht die ze uitstoten een fractie schoner te krijgen. Maar diezelfde overheid staat zonder problemen toe dat er met oudjaar geen enkele grens is aan de emissie van luchtverontreinigende stoffen. Dat vindt Harrie buitengewoon hypocriet. Dat de hond de hele dag van slag is door het zinloze geknal dat al om 10 uur ´s ochtends begint maakt het er ook niet beter op.

Verder heeft Harrie zich op oudjaarsdag na alle feesten die er in december al waren (Ricardo jarig, Willie jarig, Sinterklaas jarig) al voorgenomen om te gaan matigen met eten. Maar Dinie vindt een oudjaar zonder oliebollen net als een kind zonder moeder en bakt er dus meestal flink op los. En ja, als ze er tóch liggen, kan Harrie er natuurlijk niet afblijven, zodat ie op z'n laatst rond 3 uur 's middags kotsmisselijk is.

In het verleden vergat ie die misselijkheid ´s avonds nog weleens, als er een oudejaarsconference was van een leuke cabaretier. Maar ook die zijn uitgestorven. Gisteren kon ie kiezen tussen Jan-Jaap van der Wal en Guido Weijers. Dat wil zeggen: daar kan Harrie dus níet uit kiezen. Net zoals ie ook niet kan kiezen tussen Frans Bauer en Marianne Weber, tussen NEC en NAC of tussen Story en Privé.

Het werd dus een gezapig avondje. Misschien ook wel een mooie afsluiting van een beroerd jaar. Al die 'beste wensen' die hij precies een jaar geleden ontving waren achteraf gezien precies wat Harrie al dacht dat ze waren toen hij ze ontving: uit gewoonte geuite gemeenplaatsen zonder enig nut.

Eén lichtpuntje: 2010 kan alleen maar beter worden. Harrie heeft zich zelfs voorgenomen om er een topjaar van te gaan maken, ook in dit weblog! Hopelijk blijft u het net zo trouw volgen als in 2009!