Natuurlijk

Ricardo kwam vrijdag enthousiast en met een zelfgebouwd vogelhuisje thuis. Ze waren met de hele school naar de oude voetbalvelden geweest. Daar was van alles over de natuur te zien. Ricardo vond het zó leuk, dat hij er zaterdag nóg een keer naartoe wilde.

Dinie wist via de website van de gemeente Nuenen te achterhalen dat de kinderen naar het voorproefje van de Dag Van Het Nuenens Landschap waren geweest. Die dag zelf zou gisteren plaatsvinden. Er zou van alles over de natuur in Nuenen te zien en te horen zijn. Ook zouden er roofvogeldemonstraties zijn. Spectaculaire demonstraties zelfs.

Nu probeert Harrie zo veel mogelijk om evenementen te mijden waarbij meer dan tien bezoekers worden verwacht. Hij wordt altijd wat onrustig van grote mensenmassa's. Maar zo'n enthousiast kind kun je natuurlijk moeilijk iets weigeren. Zeker niet als de zon na dágen van stortregen onverwacht zo uitbundig schijnt als gisteren.

Rond elf uur stapten Dinie, Ricardo en Harrie op de fiets en reden er naartoe. Wat meteen opviel was het vrijwel ontbreken van bezoekers. Er liepen wel veel mensen met rare kleren aan, waarvan Harrie vermoedde dat ze tot een Oud-Hollandsch Gilde behoorden.

Een van de eersten die Harrie zag was de burgemeester. Hij had een glaasje water in de hand. Om hem heen liepen wat mannen wier gezicht Harrie weleens op foto's in het wekelijks verschijnend huis-aan-huisblad had gezien. Vast ook belangrijke mensen dus. Ook zij hadden glazen in hun hand. In de meeste daarvan zag Harrie witte wijn.

Ricardo liep meteen naar het stukje terrein waar de mevrouw stond die bij de roofvogels hoorde. De mevrouw had een roodfluwelen jurk aan. Op haar gezicht zaten een paar flonkerende plekken. Harrie vermoedde dat ze een vette huid had. Dinie vond dat ze op Sneeuwwitje leek. Harrie bekeek de vrouw eens goed, want hij wist niet zeker of ze nou knap was of er alleen spectaculair uitzag. Toen zag hij dat de flonkerende plekken streepjes waren die met glinsterende make-up waren gemaakt.

Sneeuwwitje vertelde van alles over de vogels die ze bij zich had, maar vooral over de raaf, die op de grote handschoen aan haar linkerhand zat. Ze bleek nooit lang op vakantie te kunnen, want dan voelde de raaf zich eenzaam. Sinds enige tijd ging ze weleens een paar dagen naar een vakantie-adres elders in Brabant. Daar waren huisdieren namelijk welkom.

"Maar toch geen rááf?", zei Harrie?
"Ja hoor!", zei Sneeuwwitje. "En Bambi, mijn hertje, mag daar óók mee naartoe."

Naast Harrie kwamen twee oudere mevrouwen staan.
"Kijk, die uil die kan één oog dicht doen en het andere openhouden", zei de ene mevrouw over de oehoe die wat verderop stond.
"Dat kan ik ook", zei de andere mevrouw.

"Om hoe laat zijn de roofvogeldemonstraties?", vroeg een meneer die net aan was komen lopen.
"Er zijn geen demonstraties", zei Sneeuwwitje. "Dat staat verkeerd op de website van de gemeente. Ik laat alleen wat vogels zien en vertel er wat over."
Voor Harrie was de aanblik van Sneeuwwitje al spektakel genoeg.

Ze liepen verder en kwamen bij allerlei stands. Eentje van een waterschap, een van een afvalconsortium dat een stortplaats in een golfbaan had veranderd en zelfs een van een jagersvereniging. Voor Harrie was dat een beetje een dissonant op de Dag Van Het Nuenens Landschap. Het ging er hier om om de natuur weer natuur te laten zijn, toch? Voor Harrie hoort daar geen club bij die dieren afknalt.

Maar de grootste deceptie kwam voor Harrie aan het eind. Daar bleken twee frietkotten en een zuurstokkraam te staan. Deze drie vreettenten werden uitgebaat door een onduidelijk aantal chagrijnige lui, voor wie een basiscursus Klantvriendelijkheid geen overbodige luxe zou zijn.

Dinie en Ricardo wilden een broodje kroket. Volgens wat prijslijsten waren die in beide frietkotten te koop. De man achter de toonbank van het kot waar Harrie wilde bestellen weigerde hardnekkig om Harries kant op te kijken. Daarom liep ie naar het andere kot, waar een oudere Indonesische vrouw achter de toonbank stond. De vrouw had een zonnebril op en een tatouage op haar rechterborst. Ze schold wat tegen een kale man, waarvan Harrie vermoedde dat ze ermee getrouwd was.

"Zeg het maar", zei ze uiteindelijk tegen Harrie.
"Twee broodjes kroket", zei Harrie.
"Dan moet u bij de andere kraam zijn", zei de vrouw.

Sinds Harrie zijn nieuwe pillen slikt kan vloekt hij op dit soort momenten alleen nog inwendig. Hij liep terug naar het kot waar hij eerder vakkundig werd genegeerd. Daar stond nu weer iemand anders achter de toonbank. Die wilde Harrie wél helpen.

Terwijl Ricardo en Dinie hun broodjes opaten, nam Harrie de omgeving nog eens in zich op. Het was inmiddels half twee, maar het terrein was nog steeds uitgestorven. Achter de toonbanken van de frietkotten was het een komen en gaan van mensen. In elk geval was het achter de toonbank steeds drukker dan ervóór.

Toen pas hoorde Harrie de muziek. Of eigenlijk de muzak. In de zuurstokkraam bleek een muziekinstallatie te staan, die de slechtste nummer uit het laatste deel van de vorige eeuw uitbraakte.

Dat was ook het moment waarop Harrie zich realiseerde dat het eigenlijk heel erg gesteld is met het vermaak in Nederland. Want wat er in dit land ook wordt georganiseerd, een frietkraam en frotmuziek mogen blijkbaar niet ontbreken. In de meeste gevallen kan Harrie daar nog wel mee leven, maar moet dat óók tijdens een evenement dat in het teken staat van natuurbesef?

Als er nóg een keer een Dag Van Het Nuenens Landschap wordt georganiseerd, zal Harrie de organisatoren tijdig voorstellen om ook een springkussen te ronselen.