Dinie

"Wanneer ga je eens iets over mij schrijven?", vroeg Dinie. Nu dus.

Dinie verdient het. Toch schreef Harrie niet eerder over haar. Niet omdat er niks over haar te vertellen was, maar gewoon, omdat Dinie een vrouw is. U weet net zo goed als Harrie hoe dat met vrouwen gaat. Als je over ze schrijft, krijg je op je donder, omdat je ongevraagd over ze schreef. En schrijf je niet over ze, dan krijg je op je flikker, omdat je niet spontaan over ze schrijft.

Maar Dinie is niet net als andere vrouwen. Dat vergeet Harrie weleens. Dat ze anders is, blijkt alleen al uit het feit dat ze het zo lang met Harrie volhoudt. Maar Dinie is ook de slimste vrouw die Harrie kent. Ze is zó slim, dat Harrie weleens bang van haar wordt.

Harrie doet meestal maar wat, vooral met zijn leven. Hij draait plaatjes en leest de krant. Dinie denkt na en leest boeken. Het laatste jaar vond Harrie haar nogal spiritueel ingesteld. Ze was ineens bewust bezig met dingen waar Harrie echt niet over nadenkt.

Een paar weken geleden klaagde Harrie weer eens over de richtingloze toekomst die hij voor zich zag. Dinie adviseerde hem eens in een boekje te lezen dat ze had gekocht. En verdomd, ineens begreep Harrie waar Dinie mee bezig was. Het was een boek vol schijnbaar logische tips om verder te komen. Niks geen spiritualiteit in dit boek. De tips waren zelfs zó aards en logisch, dat Harrie er zelf nooit op zou zijn gekomen.

Dinie gaf nog een aanvulling op het boek. "Als je maar ruimte maakte voor nieuwe dingen", zei ze, "dan komen die vanzelf op je pad." Dat vond Harrie dan toch weer te zweverig en hij dacht er het zijne van. Maar een paar dagen later werd ie keihard bestraft voor zijn scepsis, toen Dinie een droombaan kreeg aangeboden. Die weigerde ze vervolgens, omdat ze vond dat ze niet genoeg zou gaan verdienen.

Twee dagen later werd alsnog aan haar eisen voldaan. Daar werd wel bij gezegd dat er nu extra veel van haar werd verwacht. "Ben jij daar niet bang voor?", vroeg Harrie "Schijtebak" van Geffen? Maar Dinie lachte en maakte duidelijk dat dit pas de eerste stap is van een échte carriere.

En zo stapt Dinie in crisistijd vol optimisme en vertrouwen over van de veilige ambtenarij naar de wankele wereld der ICT. Harrie is er beretrots op.

Bijnaam

Bolo. Of meestal zelfs: "verrekte Bolo". Dat zeiden Harrie en zijn HAVO-vrienden vaak tegen tijdgenoten die iets raars deden. Geen idee wat een Bolo was, maar het was niets positiefs in elk geval.

Harrie moet daar altijd aan denken als ie over de leider van U2 hoort praten. Die noemt zichzelf altijd Bono. Wat Harrie betreft had Bolo beter bij hem gepast.

Harrie is altijd wat argwanend ten aanzien van mensen die zichzelf zo'n raar naampje geven. Bono. Of de gitarist van U2: The Edge. Sting, die eigenlijk Gordon Sumner heet. Harrie denkt wel dat ie snapt waarom ze dat doen. Als je muziek beroerd is en je toch beroemd wilt worden, zul je íets moeten doen om op te vallen.

Dit alles overdacht Harrie, toen ie las dat er een documentaire over Sting op National Geographic zou komen. Ze hadden de hersenactiviteit van Sting geregistreerd. Zo zouden wij, kijkers, mogen aanschouwen wat er onder de hersenpan van Sting gebeurt als hij muziek gaat maken.

Harrie heeft maar niet naar het programma gekeken. In het artikel dat ie las stonden wat opmerkingen van Sting uit de documentaire en daar had Harrie méér dan genoeg aan.
"Ik beschouw muziek als een puzzel die moet worden opgelost", aldus Sting. "Hoe groter de uitdaging hoe beter."

Harrie zou best eens willen zien wat er gebeurt in de hersenen van een muzikant die met steeds weer iets nieuws komt. Aan de hersenactiviteit van iemand die qua creativiteit al zeker 25 jaar dood is heeft ie weinig behoefte.

Ladies and gentlemen: we got him!

Harrie vertelde toch dat ie één van zijn zeldzaamste elpee's had verkloot? Nat afgespeeld en te nat in een geplastificeerde binnenhoes gestopt. Het oplosmiddel in de natafspeelvloeistof heeft de groeven vervolgens op z'n (of: haar?) gemak uit zitten wonen. Heeft Harrie dus een prachtige hoes in sublieme conditie en een elpee die niet meer te draaien is.

Afgelopen zaterdag was Bets jarig. Bets is de vrouw van Diederik, die op zijn beurt weer de broer is van Dinie en Harries zwager. Harrie heeft er even lekker in de zon gezeten en de borrelnootjes opgegeten, terwijl Diederik en consorten het bier opdronken. Had Harrie maar met de fiets moeten komen.

Ineens zei Diederik dat ie op internet had gezocht naar een nieuw exemplaar van Harries vergramde plaat.

"Daar wordt alleen maar op gepraat!", zei Diederik. Harrie meende enige walging op diens gezicht te bespeuren.
"Hoe weet je dat?", vroeg Harrie.
Bleek dus dat Diederik écht had gezocht en ergens had gelezen wat voor plaat het was. Inderdaad, meer poëzie dan muziek. Een gesproken verhaal met geringe begeleiding.

Harrie was ontroerd door Diederik's actie. Die had hem al eens de dvd van de film The Cotton Club gegeven. Zomaar, omdat Harrie die muziek bij die film zo mooi vindt en de dvd nooit kon vinden. Diederik wél. Maar de elpee van Richard Jobson had ie niet gevonden. Wel de cd, maar die heeft Harrie al.

Op goed geluk tikte Harrie vandaag de gegevens van de elpee nog maar weer eens in op eBay. Voorbereid op de mededeling dat geen items zouden voldoen aan Harries zoekopdracht. Maar tot Harries grote verbazing en dito vreugde was er een volkomen nieuw exemplaar beschikbaar in Engeland! Die heeft ie meteen besteld, ondanks de hoge prijs. Verzamelen is soms duur.

Zo is er weer een gat gevuld in Harries collectie. Nu op de volgende en hopen dat ie de elpeebox gaat winnen die in de kop van dit berichtje is afgebeeld: een doos met 3 elpee's van Einstürzende Neubauten, uitgegeven in gelimiteerde opgave van 2000 stuks.

Natuurlijk

Ricardo kwam vrijdag enthousiast en met een zelfgebouwd vogelhuisje thuis. Ze waren met de hele school naar de oude voetbalvelden geweest. Daar was van alles over de natuur te zien. Ricardo vond het zó leuk, dat hij er zaterdag nóg een keer naartoe wilde.

Dinie wist via de website van de gemeente Nuenen te achterhalen dat de kinderen naar het voorproefje van de Dag Van Het Nuenens Landschap waren geweest. Die dag zelf zou gisteren plaatsvinden. Er zou van alles over de natuur in Nuenen te zien en te horen zijn. Ook zouden er roofvogeldemonstraties zijn. Spectaculaire demonstraties zelfs.

Nu probeert Harrie zo veel mogelijk om evenementen te mijden waarbij meer dan tien bezoekers worden verwacht. Hij wordt altijd wat onrustig van grote mensenmassa's. Maar zo'n enthousiast kind kun je natuurlijk moeilijk iets weigeren. Zeker niet als de zon na dágen van stortregen onverwacht zo uitbundig schijnt als gisteren.

Rond elf uur stapten Dinie, Ricardo en Harrie op de fiets en reden er naartoe. Wat meteen opviel was het vrijwel ontbreken van bezoekers. Er liepen wel veel mensen met rare kleren aan, waarvan Harrie vermoedde dat ze tot een Oud-Hollandsch Gilde behoorden.

Een van de eersten die Harrie zag was de burgemeester. Hij had een glaasje water in de hand. Om hem heen liepen wat mannen wier gezicht Harrie weleens op foto's in het wekelijks verschijnend huis-aan-huisblad had gezien. Vast ook belangrijke mensen dus. Ook zij hadden glazen in hun hand. In de meeste daarvan zag Harrie witte wijn.

Ricardo liep meteen naar het stukje terrein waar de mevrouw stond die bij de roofvogels hoorde. De mevrouw had een roodfluwelen jurk aan. Op haar gezicht zaten een paar flonkerende plekken. Harrie vermoedde dat ze een vette huid had. Dinie vond dat ze op Sneeuwwitje leek. Harrie bekeek de vrouw eens goed, want hij wist niet zeker of ze nou knap was of er alleen spectaculair uitzag. Toen zag hij dat de flonkerende plekken streepjes waren die met glinsterende make-up waren gemaakt.

Sneeuwwitje vertelde van alles over de vogels die ze bij zich had, maar vooral over de raaf, die op de grote handschoen aan haar linkerhand zat. Ze bleek nooit lang op vakantie te kunnen, want dan voelde de raaf zich eenzaam. Sinds enige tijd ging ze weleens een paar dagen naar een vakantie-adres elders in Brabant. Daar waren huisdieren namelijk welkom.

"Maar toch geen rááf?", zei Harrie?
"Ja hoor!", zei Sneeuwwitje. "En Bambi, mijn hertje, mag daar óók mee naartoe."

Naast Harrie kwamen twee oudere mevrouwen staan.
"Kijk, die uil die kan één oog dicht doen en het andere openhouden", zei de ene mevrouw over de oehoe die wat verderop stond.
"Dat kan ik ook", zei de andere mevrouw.

"Om hoe laat zijn de roofvogeldemonstraties?", vroeg een meneer die net aan was komen lopen.
"Er zijn geen demonstraties", zei Sneeuwwitje. "Dat staat verkeerd op de website van de gemeente. Ik laat alleen wat vogels zien en vertel er wat over."
Voor Harrie was de aanblik van Sneeuwwitje al spektakel genoeg.

Ze liepen verder en kwamen bij allerlei stands. Eentje van een waterschap, een van een afvalconsortium dat een stortplaats in een golfbaan had veranderd en zelfs een van een jagersvereniging. Voor Harrie was dat een beetje een dissonant op de Dag Van Het Nuenens Landschap. Het ging er hier om om de natuur weer natuur te laten zijn, toch? Voor Harrie hoort daar geen club bij die dieren afknalt.

Maar de grootste deceptie kwam voor Harrie aan het eind. Daar bleken twee frietkotten en een zuurstokkraam te staan. Deze drie vreettenten werden uitgebaat door een onduidelijk aantal chagrijnige lui, voor wie een basiscursus Klantvriendelijkheid geen overbodige luxe zou zijn.

Dinie en Ricardo wilden een broodje kroket. Volgens wat prijslijsten waren die in beide frietkotten te koop. De man achter de toonbank van het kot waar Harrie wilde bestellen weigerde hardnekkig om Harries kant op te kijken. Daarom liep ie naar het andere kot, waar een oudere Indonesische vrouw achter de toonbank stond. De vrouw had een zonnebril op en een tatouage op haar rechterborst. Ze schold wat tegen een kale man, waarvan Harrie vermoedde dat ze ermee getrouwd was.

"Zeg het maar", zei ze uiteindelijk tegen Harrie.
"Twee broodjes kroket", zei Harrie.
"Dan moet u bij de andere kraam zijn", zei de vrouw.

Sinds Harrie zijn nieuwe pillen slikt kan vloekt hij op dit soort momenten alleen nog inwendig. Hij liep terug naar het kot waar hij eerder vakkundig werd genegeerd. Daar stond nu weer iemand anders achter de toonbank. Die wilde Harrie wél helpen.

Terwijl Ricardo en Dinie hun broodjes opaten, nam Harrie de omgeving nog eens in zich op. Het was inmiddels half twee, maar het terrein was nog steeds uitgestorven. Achter de toonbanken van de frietkotten was het een komen en gaan van mensen. In elk geval was het achter de toonbank steeds drukker dan ervóór.

Toen pas hoorde Harrie de muziek. Of eigenlijk de muzak. In de zuurstokkraam bleek een muziekinstallatie te staan, die de slechtste nummer uit het laatste deel van de vorige eeuw uitbraakte.

Dat was ook het moment waarop Harrie zich realiseerde dat het eigenlijk heel erg gesteld is met het vermaak in Nederland. Want wat er in dit land ook wordt georganiseerd, een frietkraam en frotmuziek mogen blijkbaar niet ontbreken. In de meeste gevallen kan Harrie daar nog wel mee leven, maar moet dat óók tijdens een evenement dat in het teken staat van natuurbesef?

Als er nóg een keer een Dag Van Het Nuenens Landschap wordt georganiseerd, zal Harrie de organisatoren tijdig voorstellen om ook een springkussen te ronselen.

Natte Harrie

Laten we eens wat mensen in hokjes gaan stoppen! Mensen die elpee's draaien bijvoorbeeld! Er zijn natuurlijk verschillende indelingsmethodes voor die mensen. Harrie wil vandaag even stilstaan bij beulen, liefhebbers, natafspelers en 'gewone' afspelers.

Voor we verder gaan: dit gaat dus waarschijnlijk niet over u. U bent immers naar verwachting gewoon een digi-junk, die muziek luistert op zijn krakkemikkige iPod, die is volgeplempt met niet om aan te horen muzak. In het gunstigste geval heeft u uw iPod in een speciaal ontwikkeld (niet zelden modieus bedoeld) docking station staan en dat aangesloten op uw Philips-hifi-installatie met Bose boxen. Die boxen waren echt de beste die er waren, zei die jongen met geelgekopte jeugdpuistjes en zweetplekken in zijn te ruime overhemd bij Media Markt.

Mensen die nog wél vinyl draaien, zijn meestal liefhebbers. Vroeger had je ook nog de beulen. Die pakten een LP tussen twee vingers uit de hoes. Meestal rechtstreeks uit de buitenhoes: zo'n binnenhoes was lastig en die gooiden ze meteen bij aanschaf weg. Voor de vorm keken ze nog of er stof op de LP zat. Net zoals Harrie tegen de band van een auto aanschopt als ie die wil kopen, terwijl ie werkelijk geen benul heeft waar ie op moet letten.

Zien beulen een stofje, dan blazen ze nog even een keer over hun elpee. Stof door tuf vervangen. Daarna kan de lp (of wat ervan over is) op de Philips-speler met standaard GP400-element (zeldzaam en topklasse als je de verkopers op Marktplaats moet geloven), voorzien van versleten spijker.

De liefhebbers nemen de binnenhoes (waarvan de opening zich in een hoek van 90 graden ten opzichte van de buitenhoes bevindt) voorzichtig uit de buitenhoes en leggen de buitenhoes weg. Daarna nemen ze de binnenhoes in één hand en laten de lp tegen de muis van hun andere hand glijden. Als de elpee voor meer dan de helft uit de binnenhoes is gegleden, geven ze het vinyl extra steun door hun vingers op het label te plaatsen. Dan leggen ze de binnenhoes weg en leggen de lp op hun draaitafel. Veel liefhebbers hebben een Thorens-draaitafel. Denon en Technics (de duurdere modellen) zijn ook populair. Harrie houdt het dus voorlopig bij zijn Nottingham Analogue. Misschien dat ie ooit nog een Acoustic Solid Machine mag kopen van Dinie.

Of anders een Scheu Premier?


En dan is daar het moment dat we de groep van liefhebbers kunnen gaan opdelen. We hebben de 'gewone' afspelers links, die grote groep ja. Rechts staan nog wat randfiguren en dat zijn de natafspelers. Geen grote groep nee en dat is maar goed ook. Zij spelen een discutabele rol op de tweedehandsmarkt.

Voor u, iPod-fan, die zich achter de oren moet krabben bij een natafspeler: dat is iemand die gebruikmaakt van een product dat Lenco ooit bedacht. Lenco ja, dat merk waarvan u vorige week voor 50 euro en een bosje konthaar bij de Kijkshop die geinige draaitafel met USB-aansluiting zag! Hét bewijs dat het nóg slechter kan dan Philips!

Lenco is de uitvinder van de Lencoclean:


Lenco moet de échte audioliefhebber voor ogen hebben gehad toen ze dit apparaat ontwikkelden. De Lencoclean bestaat uit een zwart bakje (links op de foto), waaraan een doorzichtig kunststof buisje is gemonteerd, dat aan het andere uiteinde weer een borsteltje heeft. Voor de kenners onder u: het geheel van doosje, buisje en borsteltje lijkt inderdaad veel op de toonarm die op een standaard draaitafel zit!

In het zwarte doosje kan een vloeistof worden gegoten (juist: Lencoclean!). Daarna wordt het geheel van doosje, buisje en borsteltje op een dun pinnetje gezet, dat eerder op de draaitafel is geplakt. Vervolgens wordt het borsteltje -net als normaliter de naald- op de elpee gezet. Daarbij moet de hoogte van het pinnetje zó zijn, dat het apparaatje van het pinnetje af gezien iets naar beneden hangt. Op die manier kan er wat vloeistof vanuit het bakje naar het borsteltje (en de elpee) stromen.

Als dit is gedaan kan de draaitafel worden gestart en de naald op de plaat worden gezet. De oplettende luisteraar zal dan al snel opmerken dat er een vochtig spoor over de elpee loopt. Vóór het borsteltje is het droog, want daar is het borsteltje nog niet geweest. En achter het borsteltje is het óók droog, want daar is de Lencoclean alweer verdampt!

Maar de naald loopt lekker in een vochtig spoor. Het aardige daarvan is dat de naald er minder door slijt. Zo'n naald wordt best heet van dat ploegen in kunststof en kan wel wat verkoeling gebruiken. Tegelijk tikt de gemiddelde elpee ook nog eens een stuk minder. De Lencoclean lost het vuil dat in de groef zit namelijk tijdelijk op.

In dat 'tijdelijk' zit hem nu het verneukeratieve. Zodra de elpee is gedraaid en weer in de hoes kan, is de Lencoclean verdampt en koekt het vuil weer vast in de groef. Sterker nog: het wordt daar een veel hardere koek dan vóór het nat afspelen. Draai je een nat afgespeelde elpee 'gewoon', dan zal een ergerniswekkende hoop geruis, getik en gesis je deel zijn.

Dat betekent dus dat een elpee die ooit nat is afgespeeld in principe voortaan áltijd nat moet worden afgespeeld. Je kunt nat afgespeelde elpee's proberen van Lencocleanresten te ontdoen door ze in een platenwasmachine te behandelen, maar Harrie heeft daar zelf slechte resultaten mee. Ook anderen heeft hij nooit horen zeggen dat het hen gelukt is een natdraaier weer gewoon speelbaar te maken.

Zo ver zo goed. Je bent baas over je eigen elpee's, dus als je ze nooit nat afspeelt is er rien à la main. Erger wordt het als je gebruikte elpee's gaat kopen. Tegenwoordig is dat vrijwel de enige manier om nog enig klassewerk te vergaren. Harrie kijkt altijd naar de staat van de hoezen om te zien of ie iets fatsoenlijks op de korrel heeft. Is de hoes goed, dan was het baasje waarschijnlijk een liefhebber. Liefhebbers deden meestal een plastic buitenhoes om hun goede goed. Beulen niet. Van hen zijn de hoezen met kapotte boven-, onder- en zijkanten. Is de hoes kapot, dan is het vinyl zelf meestal ook niet best.

Maar soms stuit je dus op natafspelers. Eigenlijk altijd liefhebbers, anders wisten ze niet eens dat nat afspelen bestond. De hoezen van hun elpee's zijn vrijwel altijd in orde, maar bovenal glimt het vinyl zélf je óók tegemoet. Een elpee die bij elke draaibeurt wordt gewassen, dat wil immers wel glimmen! Maar helaas wil zo'n elpee dus zelden meer klinken bij een gewone afspeler.

Harrie wil even bekennen dat hij ook een aantal jaren nat heeft gedraaid. Hij heeft er nog steeds spijt van. Het ergste vindt hij dat hij juist zijn allerbeste elpee's nat heeft afgedraaid. En daarbij is hij onvoorzichtig geweest. Soms heeft hij nat afgespeelde elpee's te vroeg teruggedaan in de geplastificeerde binnenhoezen die hij sinds jaar en dag voor zijn platen gebruikt. Pas later bleek dat sommige elpee's wel droog léken toen ie ze in die hoezen stopte, maar het nog niet wáren. Het vocht dat nog wilde verdampen is daardoor lekker in het kunststof van de binnenhoes gaan ademen en heeft een paar elpee's onherstelbaar verwoest.

Waaronder de -zeer zeldzame- elpee met die mooie hoes bovenaan dit stukje. Als u daar toevallig een exemplaar van heeft liggen (niet nat afgespeeld!) houdt Harrie zich aanbevolen!

Damnation!

Damn.....ation! Dat was nou precies het eerste wat Harrie dacht toen ie de eerste plaat op zijn nieuwe Nottingham Analogue Spacedeck draaide! 101 damnations was die plaat, van Carter The Unstoppable Sex Machine.

Eigenlijk passen die namen natuurlijk niet bij elkaar. Het ruige en boerse Carter The Unstoppable Sex Machine en het chique Nottingham Analogue Spacedeck. Maar qua muziek past het uitstekend!

Wat een geweld komt er uit die draaitafel! Het laag gaat lager dan Harrie ooit van een draaitafel hoorde. Maar wel strak en zuiver. Op One of the submarines van Forty live, de live-elpee van Thomas Dolby, was het nóg beter te horen. Harrie was even bang dat de woofers zouden klappen, maar niets van dat alles.

Harrie had zijn draaitafel overigens alweer bijna verkocht. Het lukte hem eerst niet om de arm erop te monteren. Terwijl hij daar kwaad over werd, kreeg Harrie ook nog visioenen vanwege de besmettelijkheid van het geheel. De draaitafel en bijbehorende bodemplaat zijn strak glimmend zwart. Dat betekent stofgevaar.

Harrie weet dat nog van de Audiomeca Romance die hij ooit had. Gek werd ie van het stof en wég moest de Audiomeca, naar België. Het leven van een audiofiel met smetvrees is niet eenvoudig.

Gelukkig had de Engelse verkoper genoeg geduld om Harrie te helpen de arm op de juiste wijze te monteren. Toen dat klaar was en Harrie wat elpee's had gedraaid was duidelijk dat dit een draaitafel van een fenomenaal kaliber is. Een blijvertje.

Dat werd nog het meest duidelijk met een 40 jaar oude elpee waar Ella Fitzgerald meezingt met Duke Ellington. Niks geen audiofiele plaat of direct gesneden vinyl. Gewoon een veelgedraaide elpee uit de erfenis van Harries vader. Het leek alsof Ella tot leven was gekomen in Nuenen.

Zoiets als Jezus op Golgotha. Maar die kon niet zo mooi zingen.

Kip (3)

Harries buuf gaf een goede tip, toen Harrie eergisteren over zijn Provençaalse kip (die met die vele variatiemogelijkheden) schreef. Gisteren moest Harrie toegeven dat ie haar advies eerder had moeten hebben, maar toen had ie al moeten overgeven van de kip terzake.

Harrie schreef dat hier gisteren op, waarna de buuf een verklaring had voor haar goede tip. Als je 'kip' in het Engels vertaalt, verbastert en daarna weer in het Nederlands gaat denken, kun je tot de conclusie komen dat vrouwen een extra zintuig hebben en dat de kip in kwestie de signalen daarvan zal hebben opgevangen.

Nou vindt Harrie zijn buurvrouw heel leuk en aardig en hartelijk gefeliciteerd, maar werkelijk..... Deze theorie gaat hem toch écht te ver zeg! Harrie heeft sowieso een hekel aan het onnodig vertalen van woorden naar het Engels. En zeker als het daarna dan weer terug moet naar het Nederlands, om een verband te ontdekken dat ie ook zonder vertaling wel ziet.

Want denkt Harrie aan het woord 'kip', dan denkt ie er automatisch 'zonder kop' achteraan. Kan ie ook niks aan doen. En van een kip zonder kop naar een vrouw, die stap is er eigenlijk niet eens, denkt Harrie. Vrouwen kakelen ook de hele dag. En variatiemogelijkheden met een vrouw? Duizenden! Dan weer met de mobiele telefoon aan het linkeroor, dan weer aan het rechteroor, bochtje naar links zonder richting aan te geven ('sorry agent, ik kan niet én bellen én richting aangeven tegelijkertijd'), bochtje naar rechts en een bejaarde overrijden ('ik had haar echt niet gezien agent, want mijn mobieltje zat vast in mijn tongpiercing en die was ik aan het loshalen').

Vandaag eet Harrie pasta. Die vangt geen signalen op, zelfs niet van vrouwen.