Willy

Gisteren lag ie nog op Harries borst en verdronk ie bijna in het haar daarop. Althans, het lijkt alsof het gisteren was. In werkelijkheid was dat ruim twaalf jaar geleden. Kerstmis 1996 was het. Willy was net één dag oud.

Nu zit ie naast Harrie in de auto, op weg naar Drunen. Petje op en stoere praat. Over een paar maanden gaat ie naar het atheneum. Maar vandaag eerst nog even boogschieten. Hij heeft het zó goed gedaan in de recurve-competitie voor aspiranten, dat ie mee mag doen met de regiowedstrijden.

Maar hij heeft er weinig zin in. Hij wil niet meer met recurve schieten, alleen nog met zijn houten longbow. Net als zijn moeder. Harrie denkt trouwens dat ie ook liever met z'n vriendjes achter de meisjes aan gaat.

Toch is de sfeer in de auto prima, mede dankzij de subwoofer die Harrie plaatste. Harrie is gek op harde muziek en Willy op Eminem. In de auto gaan die twee prima samen.

Harrie denkt aan 30 jaar terug, toen ie bijna elke zaterdagavond met De Generaal en Jopie naar Bladel reed. Gingen ze naar El Dorado, of naar de Europaclub. "Achter de vrouwen aan". Huhuh. Nooit één vrouw gescoord in 10 jaar tijd. Maar wel altijd genoten van de muziek, op weg erheen. Kurtis Blow was in die tijd één van de eerste rappers en The breaks was de lievelingsplaat van De Generaal en Harrie. Lekker ruig.

Harrie moet daar aan denken, omdat ie eigenlijk een beetje schrikt van de teksten van Eminem. Dit is toch net iets heftiger dan Kurtis Blow. In alle nummers wordt vrij expliciet over de geslachtsdaad gesproken, waarbij Eminem duidelijk laat merken dat hij niet voor één gat te vangen is. Harrie vraagt zich af of dit soort teksten eigenlijk wel geschikt is voor een 12-jarige. Een antwoord op die vraag is trouwens nauwelijks nog van belang, want de 12-jarige op de passagiersstoel kent de meeste teksten al uit zijn hoofd.

Het schieten duurt in totaal vijf uur, ruim twee keer zo lang als Willy en Harrie hadden gehoopt. Ze zijn allebei behoorlijk gaar als ze weer in de auto stappen. Willy fleurt al snel op, als ie weer met zijn rapmaat kan meezingen.

Maar Harrie heeft na drie nummers nu wel genoeg geslachtsdelen voorbij horen komen. Hij vraagt daarom aan Willy of ze even iets anders zullen draaien. Dr. Dre bijvoorbeeld. Die staat óók op de USB-stick die Harrie bij zich heeft. Willy vindt het een goed plan.

Ze zijn dan een kwartier onderweg en hebben nog ruim een half uur te gaan. Harrie stelt al snel vast dat Dr. Dre weer over andere dingen praat dan Eminem. Geen geslachtsdelen deze keer, maar wel ongeveer eens per 3 seconden in enigerlei vervoeging het woord motherfucker. Het duurt dus nog ruim 600 motherfuckers voor ze thuis zijn.

Pakjes

Harrie is goed bezig qua elpee's. De laatste weken staat er bijna elke dag wel iemand met een groot of klein pak aan de deur. Elpee's zijn zwaar, dus bij de grotere pakjes kijken de bezorgers vaak niet blij.

Eén man kijkt altijd hetzelfde. Alsof hij in een soort vacuüm leeft, of schijndood is. Hij is sinds kort de vaste bezorger voor Wehkamp in de straat van de Van Geffen's. Daar koopt Dinie ook weleens iets, omdat ze een hekel aan winkelen heeft.

Het leuke van Wehkamp is, dat je kunt vertellen wanneer ze je pakje moeten brengen. Tot voor kort deed een oudere man dat. Hij kwam altijd rond 13.00 uur op de afgesproken dag. Het kon een kwartiertje eerder zijn of later, maar nooit veel meer.

Maar sinds een paar weken is de oudere man er niet meer. Misschien heeft ie promotie gemaakt wegens zijn stiptheid en mag hij nu in de betere Nuenense wijken bezorgen? In elk geval heeft Wehkamp hem -althans voor Harries straat- vervangen door een man met een uiterst donkere huidskleur en een Surinaams uiterlijk. Dinie en Harrie noemen hem gemakshalve De Wehkampneger.

De Wehkampneger is wat minder tijdvast dan zijn voorganger. Meestal komt ie een dag later dan Dinie aan Wehkamp had gevraagd. Als ie aanbelt en het pakje overhandigt, weet ie nooit of er nou wél of níet voor getekend moet worden. De eerste keer dat Harrie hem zag, verontschuldigde hij zich keurig voor zijn onwetendheid. "Ik ben net nieuw", zei hij toen. Inmiddels is ie al een maand of twee bezig en weet ie het nóg niet.

De Wehkampneger bezorgt ook voor andere partijen. Welke precies weet Harrie niet. De pakjes die hij krijgt komen uit allerlei landen en via allerlei maatschappijen. Hier kon je pakjes tot voor kort eigenlijk alleen via TNT versturen en sinds kort ook via DHL. In het buitenland lijken veel meer bedrijven zich op de pakjesmarkt te bewegen.

Harrie betrapte zich er vorige week op dat ie stiekem begint te hopen dat het de Wehkampneger zal zijn als er weer een busje voor de deur stopt. Hij vindt het wel gezellig, die nieuwe bezorger. In Nuenen zijn negers schaars.

Zelfredzaamheid

Je moet uitkijken met wat je tegen een vrouw zegt. Dat concludeerden Harrie en zijn collega Eugene op vrijdagmiddag. Het ging over auto-ongelukken. Vraag je vrouw nóóit meteen hoe je auto eraan toe is als ze hem in puin reed, omdat ze de aanwijzingen van de TomTom te snel opvolgde en een huis binnenreed, in plaats van de straat 10 meter verder.

Je auto ben je toch al kwijt. Wil je niet ook je vrouw nog kwijtraken, blijf dan vooral rustig. Doe minstens net zo paniekerig als zij. Toon medeleven. Vraag of alles wel goed is met haar. Zeg dat je blij bent dat met háár tenminste alles in orde is. Als je aan haar reactie merkt dat je genoeg hebt geacteerd, kun je naar buiten lopen en de muur van de schuur van ellende doormidden proberen te beuken met je hoofd.

Drie dagen na het gesprek met Eugene reed Dinie bijna een meisje dood. Het gebeurde net na de Hooijdonkse brug. Dinie was op weg naar Son en reed toevallig rustig (sinds Harrie ook in háár auto een subwoofer heeft geinstalleerd schijnt haar gemiddelde snelheid met 20 km per uur te zijn gestegen). Daardoor -en natuurlijk ook door haar ongeëvenaarde reactiesnelheid- kon Dinie nog een noodstop maken, toen het meisje ineens van achter een huis via de stoep de rijbaan opreed, zonder op of om te kijken.

Harrie had Dinies hulp niet nodig om het wicht voor zich te zien. Jaar of 16, oordoppen in om naar slechte muziek te luisteren, de blik gericht op de mobiele telefoon, om te kijken of een van haar tijdgenoten nog een zinloos bericht had gestuurd, veel te grote zonnebril boven op het hoofd, als een soort nieuwerwetse paraplu om het haar droog te houden.

Weer een dag later las Harrie in de krant dat de overheid voortaan aan het begin van de lente een campagne wil gaan voeren voor motorrijders. Als die na de winter voor het eerst weer de weg op gaan, schijnen ze vaak onverantwoord hard te rijden, met een groot aantal dodelijke ongevallen als gevolg.

Harrie ziet eerlijk gezegd nooit anders dan onverantwoord rijdende motorrijders. Niet alleen in de lente, maar ook in de zomer, de herfst en de winter. Volgens Harrie rijdt 95% van de motorrijders áltijd als idioten: ze rijden veel te hard, voeren onfatsoenlijke inhaalmanouvres uit, wurmen zich altijd naar pole position bij stoplichten -ook als dat eigenlijk niet kan- en ga zo maar door.

Toen Harrie eens nadacht over het meisje tegen Dinies auto en over die motorrijders, werd ie eigenlijk behoorlijk boos. Niet dat Harrie u wil gaan oproepen om dit soort medemensen dood te rijden hoor. Maar moeten wij er als maatschappij een boel geld in gaan stoppen om mensen die denken dat ze alleen op de wereld en de weg zijn fatsoen bij te brengen?

Harrie denkt dus van niet. Sterker nog: hij denkt dat het juist in het landelijk beleid past om het te laten zoals het is. De overheid roept toch steeds dat mensen dingen zélf moeten regelen? Laat die motorrijders dus maar lekker hun gang gaan. En meisjes met te grote zonnebrillen en vastgekleefde mobieltjes ook.

Snijdt het mes trouwens nog eens aan twee kanten ook! Steeds meer mensen worden heel oud en dat jaagt de ziektekosten en pensioenpremies omhoog. Om dat te kunnen betalen moet iedereen steeds langer blijven doorwerken. Als meisjes en motorrijders (vaak ook niet de oudsten onder ons) nou gewoon lekker frequent blijven sneuvelen in het verkeer, dan kunnen we misschien tóch met werken stoppen op een moment dat we ons werk nog zonder rollator kunnen bereiken.

Harrie wordt steeds enthousiaster nu hij dit opschrijft. Misschien moet de overheid juist een campagne gaan voeren om petjesjongens met oorbellen en kettinkjes in Golfjes en Honda's CRX-en, blowende pubers op opgevoerde scootertjes, comazuipers en meer van dat soort bevolkingsgroepen aan te moedigen in plaats van tot de orde te roepen!

Bril 2 (Chabot draait door)

In het begin keek Harrie regelmatig naar De Wereld Draait Door. Echt een programma van deze tijd: lekker snel, luchtig, niet te diepgravend, informeel. Maar Harrie werd het programma al snel een beetje zat. Presentator Matthijs van Nieuwkerk leek er alleen nog maar op uit om het wereldrecord autocue-lezen aan te scherpen. Hij ging zijn gasten ook steeds vaker in de rede vallen. Het Mart Smeets-effect zou Harrie zeggen: vooral jezelf belangrijk vinden.

Gisteren besloot Harrie toch nog een keer te kijken. Matthijs was immers degene die Martin Bril als eerste de kans gaf om zich als columnist te bewijzen, in Het Parool. Martin zat ook regelmatig bij Mathijs aan tafel in DWDD. Harrie nam dus aan dat het gisteren nog wel even over Martin zou gaan.

Uiteindelijk bleek dat de hele uitzending over Martin ging. Matthijs was deze keer rustig. Jan Mulder was er ook en Mai Spijkers, de uitgever van Martin. Naast Mai zat Joost Zwagerman. Alle drie waren ze vol respect over Martin. Joost las de column voor die hij in NRC over Martin had geschreven. Harrie meende dat ie vrijwel hetzelfde verhaal die ochtend al in de Volkskrant had gelezen, in een column van Remco Campert.

In diezelfde Volkskrant had Harrie gelezen dat Ronald Giphart en Bart Chabot goede vrienden waren geweest van Martin Bril. Toen Herman Brood van het dak van het Hilton sprong, bleek al snel dat Chabot ook een vriend van Herman was geweest. Te pas en te onpas kwam hij over hem vertellen. En over de 65 boeken die hij daarna over zijn dode vriend had geschreven.

Harrie vroeg zich eerst nog wel af hoe Herman Brood -die hij toch als een slim en rustig mens inschatte- in Gods naam iemand als Chabot om zich heen kon verdragen. Later snapte Harrie in elk geval wel veel beter waarom Herman van het Hilton was gesprongen.

Wat Harrie vreesde werd dus bewaarheid: Chabot zat gisteren óók aan tafel bij DWDD. Is Matthijs eens een keer rustig, zetten ze Chabot neer. Toch zag en hoorde Harrie door het Chabotgekwaak heen mooie stukjes van en over Martin Bril.

Het mooiste vond ie de aanwezigheid van twee willekeurige columnlezeressen. Beiden vertelden dat ze hun dag altijd begonnen met de column van Martin. Nu hij dood was, hadden ze het idee dat ze een vriend hadden verloren, iemand van wie ze alles wisten. Terwijl er feitelijk een man was gestorven die ze nog nooit hadden gezien. Dat was eigenlijk precies wat Harrie gistermorgen óók voelde, toen ie opstond. En dat terwijl Harrie de Volkskrant toch nog maar zelden leest.

Vandaag bleef één gedachte steeds door Harries hoofd spoken: zouden de resterende vrienden van Bart Chabot zich geen zorgen maken?

Bril

Iedereen kan schrijven. Sommigen lijken zelfs een soort schrijfbron aan boord te hebben, die de ene na de andere pagina vol letters uitspuwt. Voskuil, A.F.Th., de ene na de andere bladzijde schrijven ze vol. Paginalange verhandelingen over niets, zodat hier sprake is van Literatuur. Voor de lol leest niemand dit soort dingen, alleen om te zeggen "ik lees Literatuur".

Léuk schrijven, over de dingen van Het Leven, op een humoristische, aansprekende manier, dat kunnen er maar weinigen. Bob den Uyl, Harries grote voorbeeld, kon het. Bob schreef met een flinke dosis ironie en hield van een flinke borrel. Hilarisch zijn sommige stukken over doodgewone dingen die hij meemaakte tijdens zijn vele reizen.

Bob den Uyl stierf in februari 1992, een paar weken voor hij 62 zou worden. Pas na zijn dood las Harrie dat Bob niet alleen veel dronk, maar ook nogal eens kalmeringspillen slikte. Die combinatie leidde tot zijn veel te vroege dood.

Voor Harrie was de lol van het lezen er daarna eigenlijk een beetje van af. Er was niemand wiens verhalen hem frequent verrasten en amuseerden. Tot hij langzaamaan merkte dat hij uit begon te zien naar stukjes van Martin Bril.

Tijdenlang nam Harrie bijna elke zaterdag een Volkskrant mee bij Albert Heijn. Daardoor begreep ie op een bepaald moment dat Martin ziek was. Hij zat in een tweede huis in Frankrijk, als Harrie het zich goed herinnert. Maar hij schreef nog steeds, dus Harrie dacht dat ie het wel in zijn rug zou hebben.

Vorige week las Harrie een column van Martin Bril in een doordeweekse Volkskrant. Hij schreef dat er over een stoel weinig te vertellen was. Even verderop schreef ie dat ie in een rolstoel zat. "Is het weer in zijn rug geschoten", dacht Harrie nog.

Deze week kreeg Martin Bril nota bene de Bob den Uyl-prijs voor zijn boek "De kleine keizer". Die prijs is in het leven geroepen voor het beste Nederlandstalige boek over reisliteratuur en -jornalistiek. Dat deed Harrie pas beseffen dat ze inderdaad iets gemeen hadden, Bob en Martin. Al was Bob veel ironischer en zou Harrie toch liever als Bob schrijven dan als Martin.

Vanmorgen stond Harrie om 6 uur op. Toen hij even op Teletekst keek wat er tijdens zijn slaap was gebeurd, las hij dat Martin Bril gisteren aan darmkanker is overleden. 49 jaar is hij maar geworden. In de Volkskrant leest Harrie zojuist dat Martin 8 jaar geleden al door kanker was getroffen. Dat moest het moment zijn waarop Harrie voor het eerst dacht dat hij het in zijn rug had.

Martin komt vast in de hemel. Daar zal ie Bob den Uyl wel treffen. Die kunnen het samen vast goed vinden en dat is een schrale troost.

Quiz

Het blijkt dat Harrie onduidelijk schrijft. Een tijdje geleden schreef ie hier wat ie dacht dat ie had moeten worden. Maar Glasman bleek niet te vatten wat Harrie bedoelde.

Ondertussen kwam Harrie erachter wat zijn hart nou écht sneller liet kloppen. En daar schreef ie gisteren over. Blijkt vandaag dat Glasman het wéér niet snapte.

Harrie is nu wat ongerust geworden. Misschien snapt niemand wat ie bedoelt? Van de ene kant geeft dat natuurlijk niks: hij schrijft in principe voor zichzelf. Om schrijfvaardig te blijven. Ook om dingen te onthouden, omdat zijn geheugen steeds minder wordt. En ook wel een beetje voor zijn zoontjes, voor later.

Dat er af en toe eens iemand van buiten meeleest is natuurlijk leuk, maar zeker niet de opzet. Van de andere kant: als die buitenstaanders meelezen en het niet snappen, dan is Harries schrijfvaardigheid misschien niet zoals betaamt. En dat vindt Harrie toch zorgelijk.

Daarom wil Harrie even een kleine test doen en u vragen binnen 5 seconden het juiste antwoord te geven op de vraag:

Waarvan gaat Harries hart écht sneller kloppen?

1. PSV;
2. LP's verzamelen;
3. de Televaag.

Als meer dan 50% procent van de inzenders niet aan deze opdracht kan voldoen, weet Harrie genoeg.

Moeilijk

Harrie schreef de vorige keer dat hij zomaar ineens merkte wat zijn ding was. Twee dagen na publicatie kwam Harries collega Glasman naar hem toe. Hij had het stuk gelezen en zei doodleuk tegen Harrie dat ie nou nóg niet wist wat Harries ding was.

Laat Harrie duidelijk zijn: Glasman is niet dom. Harrie heeft bijna geen domme collega's. Hij heeft wel collega's die dom dóen, maar dat is een ander verhaal. Van alle collega's die Harrie heeft is Glasman misschien zelfs wel een van de slimste. En tóch snapte hij Harries boodschap niet.

Harrie nam het in eerste instantie min of meer voor kennisgeving aan. Maar toen ie vanmorgen Elvis uitliet, schoot hem ineens te binnen dat Glasman een eerder stuk van Harrie over draaitafels óók al niet begreep. Bij herlezing blijkt dat stuk nota bene vrijwel naadloos aan te sluiten bij Harries ding.

Harrie maakt zich nu alsnog zorgen. Glasman is maar net iets ouder dan Harrie en groeide ook op met draaitafels en vinyl. Hij weet dus in elk geval over welke materie Harrie het heeft. Het heeft er dus alle schijn van dat Glasman zich gewoon niet kan voorstellen dat iemand in zijn hart droomt van een leven achter de draaitafel of temidden van zwart goud.

Harrie vraagt zich nu af of Glasman zich dat van niemand kan voorstellen, of alleen van Harrie niet. Daar moet ie nog eens achteraan.

Harries ding

"Je moet nu onderhand je ding gaan doen. Straks ben je 55, zijn de kinderen de deur uit en dan weet je misschien niet eens meer wat je ding is." Zoiets moet je niet tegen Harrie zeggen. Het is een soort moderne kletspraat waar Harrie niet van gediend is en waar zijn nekharen van overeind gaan staan.

Maar een tijdgenote zei het tóch tegen Harrie. En natuurlijk snapte Har wel wat ze bedoelde, zeker omdat ie net 48 was geworden en nog maar twee jaar te gaan heeft, als zijn vermoeden dat ie niet ouder dan 50 zal worden klopt. Maar hij is wars van vage kletskoek en ging dus verder met waar ie de laatste weken zo druk mee was: elpee's digitaliseren.

Hij praatte daar wat over met andere tijdgenoten, kreeg nog een doosje met een paar hele aardige albums die ie nog niet had van een vriend en dacht ineens: "misschien kun je via internet óók wel elpee's vinden".

Stom dat ie daar niet eerder aan had gedacht. Harrie koopt nu al zo'n 13 jaar vrijwel alles via internet, maar elpee's... Het was niet in hem opgekomen dat die misschien óók via internet te koop zijn. En dat zijn ze! Sterker nog: bijna álle albums zijn er te koop. Weliswaar soms voor héle hoge prijzen, maar het is er állemaal.

Ruim een week struint Harrie nu internet af, op zoek naar zwart goud. En hij voelt zich weer als tijdens de hoogtepunten van zijn elpeeverzameltijd. Tussen zijn 12e en zijn 25e heeft ie máándenlang in platenzaken doorgebracht. Altijd op zoek naar die éne plaat, die er natuurlijk bijna nooit was. Maar heel soms was er natuurlijk wél wat. En voor de kick die dat gaf deed ie het steeds weer.

Maar toen kwamen er vrouwen in Harries leven, die zijn muzieksmaak zelden deelden. Daarna kwam er werk. En toen de elpee tot overmaat van ramp werd vervangen door de cd, verloor Harrie definitief de lust om urenlang in rokerige winkels naast foute en muf ruikende figuren te staan.

In de jaren die volgden dacht ie af en toe een nieuwe hobby te hebben: computers, hifi-apparatuur, schrijven. Daar kreeg ie óók wel eens een warm gevoel van, maar toch niet zo vaak als van de elpee's. Dat merkt Harrie nu ie daar weer volop mee bezig is.

Harries tijdgenote zal erom moeten lachen als ze dit leest. Harrie heeft zijn ding (her)ontdekt.