Bril

Iedereen kan schrijven. Sommigen lijken zelfs een soort schrijfbron aan boord te hebben, die de ene na de andere pagina vol letters uitspuwt. Voskuil, A.F.Th., de ene na de andere bladzijde schrijven ze vol. Paginalange verhandelingen over niets, zodat hier sprake is van Literatuur. Voor de lol leest niemand dit soort dingen, alleen om te zeggen "ik lees Literatuur".

Léuk schrijven, over de dingen van Het Leven, op een humoristische, aansprekende manier, dat kunnen er maar weinigen. Bob den Uyl, Harries grote voorbeeld, kon het. Bob schreef met een flinke dosis ironie en hield van een flinke borrel. Hilarisch zijn sommige stukken over doodgewone dingen die hij meemaakte tijdens zijn vele reizen.

Bob den Uyl stierf in februari 1992, een paar weken voor hij 62 zou worden. Pas na zijn dood las Harrie dat Bob niet alleen veel dronk, maar ook nogal eens kalmeringspillen slikte. Die combinatie leidde tot zijn veel te vroege dood.

Voor Harrie was de lol van het lezen er daarna eigenlijk een beetje van af. Er was niemand wiens verhalen hem frequent verrasten en amuseerden. Tot hij langzaamaan merkte dat hij uit begon te zien naar stukjes van Martin Bril.

Tijdenlang nam Harrie bijna elke zaterdag een Volkskrant mee bij Albert Heijn. Daardoor begreep ie op een bepaald moment dat Martin ziek was. Hij zat in een tweede huis in Frankrijk, als Harrie het zich goed herinnert. Maar hij schreef nog steeds, dus Harrie dacht dat ie het wel in zijn rug zou hebben.

Vorige week las Harrie een column van Martin Bril in een doordeweekse Volkskrant. Hij schreef dat er over een stoel weinig te vertellen was. Even verderop schreef ie dat ie in een rolstoel zat. "Is het weer in zijn rug geschoten", dacht Harrie nog.

Deze week kreeg Martin Bril nota bene de Bob den Uyl-prijs voor zijn boek "De kleine keizer". Die prijs is in het leven geroepen voor het beste Nederlandstalige boek over reisliteratuur en -jornalistiek. Dat deed Harrie pas beseffen dat ze inderdaad iets gemeen hadden, Bob en Martin. Al was Bob veel ironischer en zou Harrie toch liever als Bob schrijven dan als Martin.

Vanmorgen stond Harrie om 6 uur op. Toen hij even op Teletekst keek wat er tijdens zijn slaap was gebeurd, las hij dat Martin Bril gisteren aan darmkanker is overleden. 49 jaar is hij maar geworden. In de Volkskrant leest Harrie zojuist dat Martin 8 jaar geleden al door kanker was getroffen. Dat moest het moment zijn waarop Harrie voor het eerst dacht dat hij het in zijn rug had.

Martin komt vast in de hemel. Daar zal ie Bob den Uyl wel treffen. Die kunnen het samen vast goed vinden en dat is een schrale troost.