In het begin keek Harrie regelmatig naar De Wereld Draait Door. Echt een programma van deze tijd: lekker snel, luchtig, niet te diepgravend, informeel. Maar Harrie werd het programma al snel een beetje zat. Presentator Matthijs van Nieuwkerk leek er alleen nog maar op uit om het wereldrecord autocue-lezen aan te scherpen. Hij ging zijn gasten ook steeds vaker in de rede vallen. Het Mart Smeets-effect zou Harrie zeggen: vooral jezelf belangrijk vinden.
Gisteren besloot Harrie toch nog een keer te kijken. Matthijs was immers degene die Martin Bril als eerste de kans gaf om zich als columnist te bewijzen, in Het Parool. Martin zat ook regelmatig bij Mathijs aan tafel in DWDD. Harrie nam dus aan dat het gisteren nog wel even over Martin zou gaan.
Uiteindelijk bleek dat de hele uitzending over Martin ging. Matthijs was deze keer rustig. Jan Mulder was er ook en Mai Spijkers, de uitgever van Martin. Naast Mai zat Joost Zwagerman. Alle drie waren ze vol respect over Martin. Joost las de column voor die hij in NRC over Martin had geschreven. Harrie meende dat ie vrijwel hetzelfde verhaal die ochtend al in de Volkskrant had gelezen, in een column van Remco Campert.
In diezelfde Volkskrant had Harrie gelezen dat Ronald Giphart en Bart Chabot goede vrienden waren geweest van Martin Bril. Toen Herman Brood van het dak van het Hilton sprong, bleek al snel dat Chabot ook een vriend van Herman was geweest. Te pas en te onpas kwam hij over hem vertellen. En over de 65 boeken die hij daarna over zijn dode vriend had geschreven.
Harrie vroeg zich eerst nog wel af hoe Herman Brood -die hij toch als een slim en rustig mens inschatte- in Gods naam iemand als Chabot om zich heen kon verdragen. Later snapte Harrie in elk geval wel veel beter waarom Herman van het Hilton was gesprongen.
Wat Harrie vreesde werd dus bewaarheid: Chabot zat gisteren óók aan tafel bij DWDD. Is Matthijs eens een keer rustig, zetten ze Chabot neer. Toch zag en hoorde Harrie door het Chabotgekwaak heen mooie stukjes van en over Martin Bril.
Het mooiste vond ie de aanwezigheid van twee willekeurige columnlezeressen. Beiden vertelden dat ze hun dag altijd begonnen met de column van Martin. Nu hij dood was, hadden ze het idee dat ze een vriend hadden verloren, iemand van wie ze alles wisten. Terwijl er feitelijk een man was gestorven die ze nog nooit hadden gezien. Dat was eigenlijk precies wat Harrie gistermorgen óók voelde, toen ie opstond. En dat terwijl Harrie de Volkskrant toch nog maar zelden leest.
Vandaag bleef één gedachte steeds door Harries hoofd spoken: zouden de resterende vrienden van Bart Chabot zich geen zorgen maken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten