Eergisteren belde een man met een dode computer. Hij vertelde dat hij zijn computer zelf had schoongemaakt. Daarbij had hij de koeler en de processor ook losgemaakt. Toen ie het allemaal had schoongemaakt en teruggezet, deed ie niks meer. Dat was niet zo erg, ware het niet dat alle foto’s die hij van zijn overleden dochtertje had op die computer stonden. En een kopie van de foto’s, die had hij vergeten te maken natuurlijk.
Harrie kreeg kippenvel van die mededeling. Wat doe je als je kind doodgaat? Hoe gaat je leven er dan verder uitzien? Harrie heeft zich die vraag vaak gesteld. En ook aan anderen met kinderen heeft ie hem vaak gesteld. Vrijwel iedereen zegt: “als mijn kind dood gaat, wil ik óók dood”. Maar de meeste mensen hebben nog minstens één kind over als er een dood gaat. En meteen na de eerste reactie zeggen ze dan ook vrijwel allemaal: “maar ja, ik moet natuurlijk door voor de andere(n)”.
Ook Harrie denkt dat ie eigenlijk meteen dood zou willen als hij een kind zou verliezen. En ook Harrie denkt dat ie toch door zou willen voor zijn overblijvende kind. Hij denkt ook, dat het verlies van een kind hem eindelijk weleens tot de zo broodnodige relativering zou kunnen brengen. Als je een kind verliest kan het toch bijna niet anders dan dat je onderhand stopt met je druk maken over een kapotte broodrooster? Of dat je de tuin nog moet schoffelen?
Harrie kon de man in elk geval beloven dat het met die foto’s wel goed zou komen. De pc is trouwens inmiddels in z’n geheel gereanimeerd. De processor en de koeler bleken muurvast aan elkaar vast te zitten. Bij het verwijderen van de koeler, had de man daardoor per ongeluk ook de processor losgerukt en alle fragiele pootjes van het ding verbogen.
"U bent niet bang om zelf zo in de computer te gaan zitten rotzooien", had Harrie tegen de man gezegd. Die antwoordde daarop dat dat ook niet nodig was.
Misschien maakt de dood van je kind je wel gewoon minder bang.
Harrie kreeg kippenvel van die mededeling. Wat doe je als je kind doodgaat? Hoe gaat je leven er dan verder uitzien? Harrie heeft zich die vraag vaak gesteld. En ook aan anderen met kinderen heeft ie hem vaak gesteld. Vrijwel iedereen zegt: “als mijn kind dood gaat, wil ik óók dood”. Maar de meeste mensen hebben nog minstens één kind over als er een dood gaat. En meteen na de eerste reactie zeggen ze dan ook vrijwel allemaal: “maar ja, ik moet natuurlijk door voor de andere(n)”.
Ook Harrie denkt dat ie eigenlijk meteen dood zou willen als hij een kind zou verliezen. En ook Harrie denkt dat ie toch door zou willen voor zijn overblijvende kind. Hij denkt ook, dat het verlies van een kind hem eindelijk weleens tot de zo broodnodige relativering zou kunnen brengen. Als je een kind verliest kan het toch bijna niet anders dan dat je onderhand stopt met je druk maken over een kapotte broodrooster? Of dat je de tuin nog moet schoffelen?
Harrie kon de man in elk geval beloven dat het met die foto’s wel goed zou komen. De pc is trouwens inmiddels in z’n geheel gereanimeerd. De processor en de koeler bleken muurvast aan elkaar vast te zitten. Bij het verwijderen van de koeler, had de man daardoor per ongeluk ook de processor losgerukt en alle fragiele pootjes van het ding verbogen.
"U bent niet bang om zelf zo in de computer te gaan zitten rotzooien", had Harrie tegen de man gezegd. Die antwoordde daarop dat dat ook niet nodig was.
Misschien maakt de dood van je kind je wel gewoon minder bang.
