Scherpe levensinzichten

Harrie is weer thuis. Het was een heerlijk rustige week, waarin Harrie weer tot vele scherpe inzichten is gekomen. Die inzichten zal Harrie hier de komende tijd mondjesmaat het licht doen zien. Teveel inzichten in één tijd vormen voor de gemiddelde burger waarschijnlijk een geestelijke overdosis.

Het belangrijkste inzicht dat Harrie heeft gekregen betreft meteen een heikel onderwerp in Nederland. Wat denkt u namelijk als u de vraag wordt gesteld: is Nederland vol? Grote kans dat u denkt: “Ja, Nederland is vol”. Harrie schat dat hooguit Lange Jan (volgens hem de meest frequente lezer van dit blog, in elk geval de meest frequente reageerder en wellicht ook de beste verstaander) zijn meest recent verkregen inzicht kan beamen: Nederland is niet vol.

Het grootste deel van Noord-Nederland is bijna helemaal leeg! Ja goed, er staat een hoop gras en er lopen veel schapen rond (schapen met vier poten althans; in de gemiddelde Nederlandse buurt lopen ook veel schapen rond, maar die hebben meestal slechts twee poten), maar het is er toch echt veel minder vol dan zelfs hier in Noord-Brabant! En dat is dan nota bene waarschijnlijk nog één van de minst volle stukjes van Nederland!

Nee, dan Friesland. Het heeft tegenwoordig trouwens Fryslân, maar Harrie doet niet mee aan al die nieuwerwetse flauwekul. Daar wordt het leven immers meestal niet beter door. Harrie heeft daar talloze voorbeelden van. Harrie noemt bijvoorbeeld de PTT. Die hadden vroeger herkenbare kantoren op vele plekken in Nederland. Die plekken roken naar de stoffige beambten die achter een beveiligde balie stonden. Als je geen postzegel had, vroeg je aan zo’n stofnest of je een postzegel kon kopen. En dat kon! En dan kréég je je postzegel en je plakte hem op je enveloppe en dan kwam je brief aan.

Tegenwoordig heet de PTT KPN of TNT of TPG, maar dat kan volgende week ook weer anders zijn, dus pin Harrie er niet op vast. Met de naam PTT zijn ook de kantoren verdwenen. Nu zitten de voormalige postkantoren bijna altijd in zo’n Bruna-winkel, waar ze allerlei dingen verkopen die een normaal mens niet wil hebben. Achterin zo’n Bruna, waarschijnlijk op de plek waar de Bruna-baas vroeger net te vaak aan zijn stagiaire zat, is dan een horizontale plank gemonteerd met een nummertjesautomaat erachter. Dat is de klantenbalie (of servicedesk om in het jargon te blijven). En dan kom je bij zo’n servicedesk en dan staan daar allemaal eenheidsworsten en allemaal onbeschermd. Want dat kogelvrije glas van vroeger was niet klantvriendelijk, dus moet de balie open. En dan moet je eerst een nummertje trekken, maar dan blijkt dat er deze keer niet met nummertjes wordt gewerkt. Dus de volgende keer trek je géén nummertje, maar dan ben je rond sluitingstijd nóg niet aan de beurt (les: trek altijd een nummertje). Maar dan ben je uiteindelijk aan die balie, vraag je om een postzegel en dan kunnen ze die niet geven. Want (las ik ooit ergens op een A4-tje dat in zo’n ‘postkantoor’ was opgehangen: “een enkele postzegel past helemaal niet meer in deze tijd. Koekjes koop je ook niet per stuk, dus postzegels gaan voortaan per 5 of per 10 stuks”. Dat zal dan wel weer iets zijn dat ze hebben bedacht via een klantenanalyse en diepgaand marktonderzoek (even diepgaand als het onderzoek van Bruna’s baas bij zijn stagiaire?), maar Harrie wordt een beetje moe van dit soort vernieuwingen. Want uiteindelijk krijg je nooit en nergens meer gewoon wat je wilt hebben. En als je dan vraagt of dit nou service is, kijkt zo’n baliestoffige je aan alsof zij/hij jarenlang in een kast heeft gewoond (kan natuurlijk ook zijn dat ze hun hele jeugd aan de Nintendo hebben gehangen) en zegt dan dat de nieuwe servicegerichtheid die zij/hij ten beste gaf geheel conform de arbeidsprotocollen is. En als je dan zegt dat je daar schijt aan hebt en dat je gewoon een postzegel wilt, dan kijken ze in hun protocollenhandboek en krijg je een standaard klachtenformulier mee. En je weet dat het antwoord op je klacht even standaard zal zijn als het formulier zelf, maar toch vult Harrie zo’n formulier altijd in en hij heeft nou al minstens 25 gelijkluidende klachtenafhandelingen liggen, wat bij hem de indruk wekt dat al die mensen aan de top van die bedrijven aan dezelfde school hebben gestudeerd.

Maar Harrie dwaalt af. Hij wou alleen maar zeggen dat er nog genoeg ruimte is in Nederland. Dus wat hem betreft kunnen we twee dingen doen: óf we gaan Nederland herindelen (allerlei bedrijvigheid plus werknemers uit de Rampstad naar het Noorden), óf Harrie gaat zelf wel naar het Noorden. Dat laatste heeft Harrie al met Dinie besproken (Harrie’s vrouwtje wilde liever met d’r eigen naam in dit weblog om misschien ook bekend te worden) en ook met z’n zoontjes (ook maar voorstellen dan: Willie van 10 en Ricardo van 7), maar voorlopig zijn het alleen Harrie en de hond (Elvis) die naar Friesland willen. Dus blijft Harrie nog even hier en gaat ie morgen weer verder met het verspreiden van zijn diepe inzichten.