Nieuwe start

Door een weblog te gaan bijhouden blijkt Harrie zijn neus in een heus wespennest te hebben gestoken. Uit onderzoek blijkt namelijk dat bloggers best vaak op schrijvers lijken. Precies wat Harrie altijd wilde zou je zeggen! Helaas is onder schrijvers bekend dat er niet alleen lusten, maar ook lasten aan hun vak kleven. Niet alleen maar uitzinnige groupies dus op voorleesavonden in goedgevulde theaters. En niet alleen maar je mening over de toestand in de wereld of vrouwen geven. En al helemáál niet alleen maar reaguurders afzeiken, hoogtepunten uit de popmuziek doorgeven of oproepen tot haatcampagnes. Schrijver zijn betekent ook onhandige taferelen met tienermeisjes achter geïmproviseerde podia in buurthuizen. Lange reistijden naar nog maar pas ontdekte oorden. Maar schrijver zijn betekent vooral dat je te maken kunt krijgen met het gevreesde writers block.


En nu blijkt dus dat bloggers daar óók mee te maken kunnen krijgen (http://www.depers.nl/opmerkelijk/66698/Nieuwste-webtrend-blogstress.html). Harrie ziet daar ‑geheel conform zijn aard- natuurlijk meteen weer het positieve van: bloggers zijn óók schrijvers! Maar de nadelen ziet hij natuurlijk ook. Schrijvers mogen naar het boekenbal, bloggers niet. En een ander nadeel is dat het hem dus ook kan overkomen. Dat er een dag is, waarop hij niets meer te vertellen heeft.

Harrie kan zich daar wel iets bij voorstellen. Het is geen sinecure om elke dag iets te bedenken. Harrie heeft zich eerlijk gezegd in de eerste weken van zijn blog al weleens afgevraagd of hij te allen tijde voldoende inspiratie zou hebben. Maar nadat hij het met Dinie had besproken, was zijn twijfel al snel weer verdwenen. Dinie merkte namelijk terecht op dat het ervan afhangt hoe je tegen zo’n weblog aankijkt. Zij vindt ‑en Harrie is het daar natuurlijk mee eens- dat je een weblog voor jezélf bijhoudt. Dat er weleens anderen in kijken is een bijkomstigheid. Als je met dat gegeven schrijft, is er niets aan de geit. Het wordt pas lastig als je de intentie hebt om met je blog een grote stroom fans te genereren. Maar die fans komen natuurlijk alleen als je iets schokkends, iets zieligs of iets bots schrijft. En Het Leven zit nou eenmaal niet zo in elkaar dat je zeven dagen per week iets uit een van die drie categorieën mee mag maken.

Met dit scherpe inzicht, hem door Dinie aangereikt, in zijn achterhoofd, heeft Harrie zijn tot dusverre gepubliceerde stukken nog eens bekeken. Hij heeft erin gezien dat hij toch teveel heeft geschreven met de intentie om lezers (tot nu toe staat de teller onder de 400.000!) te vermaken. Dat gaat met directe ingang veranderen. Harrie gaat alleen nog maar noteren wat hij van belang acht.