Gisteren informeerde Harrie u over het geasfalteerde Waddenstrand. Maar wist u eigenlijk dat Harrie al jarenlang een filosofie heeft over geasfalteerde stranden? (Wist u trouwens dat Harrie eigenlijk overal een filosofie over heeft? Over hoe je kunt inschatten welk geslacht de kinderen van een bepaald paar zullen hebben bijvoorbeeld? Of over de invloed van commercie op de maatschappij? Allemaal theorieën in de geest van Harrie's persoonlijkheid: weloverwogen, genuanceerd, etc. Als u met een dilemma zit en u wilt er een fijnbesnaarde kijk op hebben, vraagt u Harrie dan gerust om hulp! Hij geeft zijn visie graag!)
Terug naar de stranden. Harrie vermoedt dat men met die asfaltering van het Waddenzeestrand lucht heeft gekregen van zijn scherpe theorie over stranden. Harrie heeft namelijk al veel klachten over het strand gehoord. Dat er teveel zand ligt bijvoorbeeld, dat in de bilspleet zo’n vervelend schurend effect heeft. Of dat sommige groepen mensen asociaal veel ruimte innemen op een dichtbevolkt strand. Andere veelgehoorde klacht: je moet zo ver lopen van je auto naar het water. En van een andere orde: begeleiders van minder valide medemensen in rollend materieel klagen vaak over het rulle zand, waarin wielen van rolstoelen soms plotsklaps blokkeren, met een ongewenste lancering van hun lading als gevolg. En probeer zo’n (door het vele zitten dikwijls aan vérgaande corpulentie lijdende) invalide maar weer eens terug in zijn wagentje te krijgen in de snikhete zon!
Harrie heeft al deze klachten goed in zich opgenomen en nagedacht over een oplossing. En die oplossing zag hij in (u raadt het al) asfaltering van het strand, gevolgd door opdeling van het asfalt in vakken van gelijke oppervlakte. De randen van de vakken kunnen worden aangegeven met behulp van bijvoorbeeld schrikdraad of watervaste verf. Iedere groep bezoekers krijgt de beschikking over één vak. Hoe groter de groep, hoe minder ruimte per individu. Bijkomend voordeel van een grote groep voor de overige strandbezoekers: mensen die dicht op elkaars lip zitten, gaan meestal ruzie met elkaar maken. Na een uurtje matten druipt zo’n groep dan wel af. En omdat grote groepen vaak luidruchtig zijn en voor veel overlast zorgen, zal het voortijdige vertrek van zo’n grote groep positief worden ontvangen door de overige strandgasten.
Het voordeel voor mensen die niet te ver willen lopen is duidelijk: zij kunnen de auto in het toegewezen vak parkeren. Uiteraard neemt de ruimte voor de mensen in het vak daarmee af, maar men kan de auto natuurlijk ook gewoon ouderwets aan de boulevard of in de woonwijk parkeren. Dan heeft men weer meer ruimte per persoon, maar moet er verder gelopen worden. Het voordeel voor minder validen in rollend materieel tenslotte is natuurlijk duidelijk: geen moeizame duwpartijen meer door rul zand, geen lanceringen meer, geen moeizame optakelpartijen. En het voordeel voor allen die op geasfalteerde stranden blijven: geen zand meer in bilspleten, op boterhammen of in de wat nattige voeg onder hangtieten.
In het noorden zijn blijkbaar flarden van Harrie’s strandtheorie opgevangen en is men onverwijld met de uitvoering ervan begonnen. Helaas is nu gebleken dat het toch slimmer is om een bedenker van een grandioos plan zélf in te schakelen als het op daden aankomt, in plaats van te willen bezuinigen en zelf ondoordacht aan de slag te gaan. Harrie heeft nu namelijk moeten vaststellen dat niet alleen de afbakening via lijnen of schrikdraad ontbreekt, maar -wat erger is- dat de asfaltlaag op levensgevaarlijke wijze is aangebracht! De asfaltlaag is namelijk op elk deel van het strand even dik. Aangezien stranden van oudsher vanaf de duinenrij aflopen naar het water, loopt het Waddenstrand nu ook op afschot van de duinen naar de zee. Voor een normaal zandstrand is dat geen probleem, maar voor minder validen in rollend materieel dat niet op de handrem is gezet en die op een asfaltstrand recreëren is dat vragen om moeilijkheden. Harrie weet niet precies wie er over de asfaltering gaat, maar hij zal dit tot op de bodem uitzoeken om ongelukken te voorkomen.
Harrie heeft al deze klachten goed in zich opgenomen en nagedacht over een oplossing. En die oplossing zag hij in (u raadt het al) asfaltering van het strand, gevolgd door opdeling van het asfalt in vakken van gelijke oppervlakte. De randen van de vakken kunnen worden aangegeven met behulp van bijvoorbeeld schrikdraad of watervaste verf. Iedere groep bezoekers krijgt de beschikking over één vak. Hoe groter de groep, hoe minder ruimte per individu. Bijkomend voordeel van een grote groep voor de overige strandbezoekers: mensen die dicht op elkaars lip zitten, gaan meestal ruzie met elkaar maken. Na een uurtje matten druipt zo’n groep dan wel af. En omdat grote groepen vaak luidruchtig zijn en voor veel overlast zorgen, zal het voortijdige vertrek van zo’n grote groep positief worden ontvangen door de overige strandgasten.
Het voordeel voor mensen die niet te ver willen lopen is duidelijk: zij kunnen de auto in het toegewezen vak parkeren. Uiteraard neemt de ruimte voor de mensen in het vak daarmee af, maar men kan de auto natuurlijk ook gewoon ouderwets aan de boulevard of in de woonwijk parkeren. Dan heeft men weer meer ruimte per persoon, maar moet er verder gelopen worden. Het voordeel voor minder validen in rollend materieel tenslotte is natuurlijk duidelijk: geen moeizame duwpartijen meer door rul zand, geen lanceringen meer, geen moeizame optakelpartijen. En het voordeel voor allen die op geasfalteerde stranden blijven: geen zand meer in bilspleten, op boterhammen of in de wat nattige voeg onder hangtieten.
In het noorden zijn blijkbaar flarden van Harrie’s strandtheorie opgevangen en is men onverwijld met de uitvoering ervan begonnen. Helaas is nu gebleken dat het toch slimmer is om een bedenker van een grandioos plan zélf in te schakelen als het op daden aankomt, in plaats van te willen bezuinigen en zelf ondoordacht aan de slag te gaan. Harrie heeft nu namelijk moeten vaststellen dat niet alleen de afbakening via lijnen of schrikdraad ontbreekt, maar -wat erger is- dat de asfaltlaag op levensgevaarlijke wijze is aangebracht! De asfaltlaag is namelijk op elk deel van het strand even dik. Aangezien stranden van oudsher vanaf de duinenrij aflopen naar het water, loopt het Waddenstrand nu ook op afschot van de duinen naar de zee. Voor een normaal zandstrand is dat geen probleem, maar voor minder validen in rollend materieel dat niet op de handrem is gezet en die op een asfaltstrand recreëren is dat vragen om moeilijkheden. Harrie weet niet precies wie er over de asfaltering gaat, maar hij zal dit tot op de bodem uitzoeken om ongelukken te voorkomen.
3 opmerkingen:
Geachte heer Van Geffen,
Als u, ons lezers van uw appetijtelijke stukjes, zo nadrukkelijk uitnodigt onderwerpen in te dienen waar u bereid bent uw filosofisch licht over te laten schijnen (ik voel me een beetje als cadeaukoper in het warenhuis in de Sinterklaastijd. Dan zijn er ook altijd van die dichters die hele mooie gedichten maken op ieder cadeau zoals stofzuiger, ontharingswas, pen speciaal voor linkshandige en ga zo maar door. Dat vind ik ook zo knap), dan durf ik u wel te bekennen dat er een aantal hersenkrakers zijn waar ik vandaag de dag niet uitkom. Ik denk bijvoorbeeld aan: komt Co wel of niet naar Feijenoord, de explosieve groei van het aantal scheurkalenders, het aanstaande verbod op gloeilampen (in mij ogen een regelrechte aanval op het Brabantse erfgoed) en de introductie van Rosébier. Laat de naam eens een paar keer over uw tong rollen dan heb je acuut trek in een borrel.
Hoogachtend
Achmed Al Saida
Ziet ik daar een hond op het strand?
@anoniem:
U heeft een scherp ontwikkeld gezichtsvermogen! Daar links is inderdaad een hond te zien, onze Elvis. Verder ziet u op de foto van links naar rechts Willie van Geffen van achteren, Ricardo van Geffen van opzij en ons Dinie van Geffen van achteren.
Een reactie posten