Muurtje

Harrie woont inmiddels al bijna 13 jaar in hetzelfde huis. En in elk van die 13 jaren heeft-ie weleens overwogen om het halve muurtje uit zijn woonkamer te slopen.

Toen het halve muurtje nog een heel muurtje was scheidde het de open keuken van het woongedeelte. Maar iemand die het huis vóór Harrie bewoonde vond dat blijkbaar niks, een open keuken aan de straatzijde. Hij of zij besloot daarom een stukje tuin op te offeren voor een aanbouw en daar werd een nieuwe keuken in geplaatst. De oude keuken werd afgebroken en het muurtje werd gehalveerd.

Van de ene kant was dat halve muurtje best praktisch. Harrie heeft er een houtkachel tegenaan laten plaatsen. Was dat muurtje er niet geweest, dan had die kachel gewoon ergens halverwege de kamer gestaan. Dat leek Harrie een raar gezicht en was een reden om het muurtje te houden.

Een andere reden was de vloer. Toen Harrie het huis kocht was er net een nieuwe kersenhouten vloer in gelegd. Als Harrie het muurtje weg zou halen, zou er een gat van 140 bij 20 centimeter in die vloer ontstaan. Harrie zou dan een nieuwe vloer moeten gaan leggen en dat vond-ie een beetje zonde. Die vloer was immers nieuw en kersenhout is niet goedkoop.

Maar nu is het einde voor het muurtje nabij. Harrie wil zijn houtkachel namelijk vervangen door een exemplaar dat minder stof vrij laat komen. Stof is funest voor Harries electrostatische luidsprekers. En daarnaast is-ie de vloer onderhand beu. De kleur van kersenhout vindt-ie nog steeds mooi, maar hij heeft liever een vloer van échte planken. De stroken kersenhout op een ondergrond van multiplex vindt-ie toch eigenlijk maar een beetje nep.

Dinsdag komt er een mannetje uit Utrecht om de muur te slopen. Harrie heeft hem gevraagd om het slopen met beleid te doen en het mannetje heeft beloofd dat te doen. Toch vreest hij de grote hoeveelheid stof die het slopen ongetwijfeld gaat opleveren. Hij neemt aan dat het mannetje de muur met een slijptol zal gaan losmaken op de plaatsen waar deze aan de dragende muur en het plafond vastzit en Harrie weet hoe erg zoiets kan stoffen.

Als het mannetje weg is en de brokstukken zijn opgeruimd zal Harrie het stof wat tijd geven om neer te dalen. Daarna zal hij proberen de kamer weer stofvrij te krijgen. En als dat eenmaal gebeurd is, is het tijd voor iets leuks: een plankenvloer uitzoeken.

Gotcha!

Van de meeste muziek die tegenwoordig wordt gemaakt wordt Harrie erg verdrietig. Van het hiphopfront verschijnt nog weleens wat aardigs, maar van het gebied van de gangbare popmuziek komt vooral veel treurniswekkende wegwerpmuzak.

Harrie is daarom blij dat hij zomaar ineens werd geconfronteerd met het Belgische Gotye. Duidelijk popmuziek van muzikanten die na durven denken over een frisse wind en die natuurlijk nog iets kunnen ook.

Levenseinde

De mensen aan wie Harrie had verteld wat hij in het weekeinde ging doen hadden hem meewarig aangekeken. En hij had ze allemaal zien denken: "Het ging toch zo goed met je?".

Harrie bezocht dit weekeinde het Levenseindefestival in het Tuschinskytheater in Amsterdam. Het was een initiatief van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde, afgekort de NVVE. Die afkorting klopt natuurlijk niet, maar daar wil Harrie nu niet te moeilijk over doen.

Dat het festival plaatsvond in een bioscoop geeft al aan dat het eigenlijk een filmfestival betrof. De dochter van Betsie, die tijdens haar studie met terminale zieken te maken heeft, wilde er graag heen en Betsie en Harrie gingen graag met haar mee. Ze hebben in totaal 4 films gezien, waarvan één documentaire die de NVVE zelf had laten maken.

Na afloop van 3 van de films waren er mensen aanwezig die een rol in of rondom de film hadden gespeeld en waaraan vragen konden worden gesteld. Dat gaf het geheel toch nog net een beetje extra dan het bekijken van een 'gewone' film.

De laatste film die ze zagen heette "Tot altijd". Het bleek dat het om de Nederlandse premiere ging van deze Belgische film. Ook na afloop van deze film was er een nabespreking, met de regisseur, twee hoofdrolspelers en Henny Vrienten (die de muziek voor die film had geschreven). Van alle films die ze hadden gezien vond Harrie dit de mooiste, al had-ie wat hem betreft wel een half uur korter mogen duren.

Na de bonus van de nabespreking werden alle aanwezigen als superbonus genood om in de VIP-room een borrel te komen drinken op Het Leven. Tot Harries vreugde bleef het niet bij een borrel, maar werden er ook gefrituurde hapjes geserveerd. Het gevoel van gelukzaligheid dat door het geheel bezit van hem nam maakte dat hij besloot de regisseur maar niet lastig te gaan vallen over dat half uur teveel.

Yvonne Kroonenberg

Als er één schrijfster onder vrouwen populair is is het wel Yvonne Kroonenberg. Zij heeft allerlei boeken met korte verhaaltjes geschreven steeds weer mannen de wat zielige hoofdpersonen zijn. Alleen van de titels van de boeken ("Kan ik hem nog ruilen?" of "Het zit op de bank en het zapt") krijgt de gemiddelde vrouw al een nat kruis.

Afgelopen zaterdag was Harrie in Amsterdam, waar hij met Betsie en haar oudste dochter een filmfestival ging bijwonen. De dames wilden eerst nog even wat eten en daarom dook het trio de Albert Heijn naast de parkeergarage bij het Waterlooplein in. Terwijl de dames iets te knagen zochten keek Harrie om zich heen.

Zijn blik viel op een kleine mevrouw met vrolijke krullen die met een bakje verse pasta in haar hand om zich heen keek. Van de seconden waarin Harrie zich bedacht dat de mevrouw hem bekend vóórkwam maakte de vrouw gebruik door op Harrie af te lopen.

- "Kunt u lezen wat hier staat?", vroeg de mevrouw vriendelijk.

"Met spinazie en kaas", antwoordde Harrie, geheel naar waarheid.

De vrouw bedankte Harrie en draaide zich om. Op dat moment schoot Harrie te binnen dat ze op de schrijfster van die manonvriendelijke boekjes leek. Harrie liep nu op zíjn beurt naar de vrouw toe.

- "U bent schrijfster, is het niet?", vroeg Harrie haar.

"Dat klopt", antwoordde de vrouw, wier naam maar niet in Harries brein gevonden wilde worden.

- "Volgens mij schrijft u niet zo positief over mannen", vervolgde Harrie.

"Ik begrijp mannen gewoon erg goed", antwoordde de vrouw, "en ik probeer hun gedrag aan vrouwen uit te leggen."

Harrie vond het een briljante manier om de waarheid mooier te maken dan hij is en daarmee tegelijk ook erg passend in de moderne tijdsgeest. Hij liet de vrouw daarom verder maar met rust.

Pas veel later schoot hem te binnen dat de mevrouw Yvonne Kroonenberg heette. Dat hij een prachtige kans had laten liggen om haar namens de medemannen af te zeiken in plaats van te helpen spookte toen al enkele uren door zijn hoofd.

Contactlenzen

Harrie kreeg op zijn dertiende contactlenzen. Dat heeft-ie zojuist achterhaald.

Harrie wilde een cd opzetten en stuitte op Country life van Roxy Music. Harrie was als kind een groot fan van die groep (tot ze -net als zoveel andere groepen- in de commerciële wegwerppop gingen). Hij herinnert zich nog als de dag van gisteren dat Country life werd uitgebracht en hij dat album eindelijk kon gaan kopen.

De plaats van aanschaf was de kelder van de Piazza in Eindhoven. Harrie weet nog dat hij eerst met zijn moeder naar een contactlenzenzaak ging, die óók in die kelder zat. Harrie kreeg voor het eerst een paar harde lenzen in en mocht daar op proef twee uur mee gaan rondlopen. Met tranen in zijn ogen toog hij naar de platenzaak en kocht Roxy Music's nieuwste.

Hij heeft dat album vrijwel letterlijk grijs gedraaid. En of het aan dat vele draaien lag weet-ie niet meer, maar het nummer All I want is you raakte zelfs beschadigd. Tijdens het gitaarvuur in het midden van de track sloeg de naald steeds twee keer over.

Dat alles kwam ineens weer in Harrie naar boven toen hij All I want is you vanmiddag vanaf cd draaide. Hij zat te wachten op de dubbele overslag van de naald, maar wachtte natuurlijk tevergeefs. De herinnering aan zijn eerste contactlenzen kwam ervoor in de plaats.

Auto

Harries auto begint op te raken. De laatste maanden leek het er bijvoorbeeld op dat de brandstofinjectoren verstopt raakten, waardoor Harrie op de snelweg soms ineens niet meer kon versnellen. Af en toe goot Harrie daarom een flesje met speciaal spul bij de brandstof en dan ging het weer een tijdje goed. Maar de laatste weken krijgt Harrie steeds meer het idee dat het probleem de gaskabel betreft en dat die af en toe blijft haken. Of zoiets. Harrie weet eigenlijk niks van auto's.

In elk geval is Harries auto eigenlijk veel te groot en te duur. Te groot omdat een gemiddeld Marokkaans gezin er ruim in kan zitten, terwijl Harrie 97% van zijn kilometers solitair in zijn auto doorbrengt. En te duur omdat hij maandelijks 4 keer zoveel aan wegenbelasting moet betalen als de eigenaar van een kleine benzineauto.

Daarom vroeg Harrie zijn zoons vanavond onder het eten wat die ervan zouden vinden als Harrie een kleinere auto zou kopen. Hun eensluidende antwoord verbaasde hem danig. In eerste instantie merkten ze vrijwel tegelijk op dat Harries auto nog prima reed. Daar voegden ze vervolgens minstens even eensgezind aan toe dat Harrie best een andere auto mocht kopen, als die maar minstens even groot was als de huidige.

"Maar een kleine is een stuk goedkoper en rijdt ook hartstikke goed", probeerde Harrie nog even.

"Dat zei mijn vrouw ook vannacht", was Ricardo's reactie daarop.

Toen gaf Harrie het maar op.

SOS

Nu Harrie weet dat-ie een informatieverwerkingsprobleem heeft, heeft-ie ook meteen een verklaring voor een paar van zijn zijns-eigenschappen. Zo neemt Harrie bepaalde informatie pas echt goed op als iemand die informatie mondeling toelicht. Alleen vanaf papier blijft het vaak niet hangen.

Ander voorbeeld: verbanden tussen bepaalde voor de hand liggende dingen kan Harrie zelden leggen. Vroeger heette dat een gebrek aan analytisch vermogen, maar informatieverwerkingsprobleem vindt Harrie er een betere term voor. Hoewel de kenners nu misschien proestend van het lachen zullen verklaren dat gebrek aan analytisch vermogen gewoon een voorbeeld van een informatieverwerkingsprobleem is. Harrie had op internet natuurlijk even na kunnen zoeken hoe dat zit, maar daar had-ie mooi even geen zin in.

Maar als er één ding is dat Harrie met de kreet "informatieverwerkingsprobleem" kan verklaren dan is het wel zijn onvermogen om het merendeel der geschreven teksten te snappen. Veel teksten van anderen komen gewoon niet bij Harrie binnen. Vaak is dat omdat ze wazige woorden bevatten of veel te lange zinnen kennen. Maar even zo vaak haakt Harrie in teksten af doordat er taalfouten in zitten. Daardoor raakt-ie dan even uit zijn concentratie en dat is dan genoeg om de tekst die hij al had gelezen in één klap weer te vergeten.

Gelukkig zijn er initiatieven die mensen als Harrie kunnen helpen. Dan moeten degenen voor wie de initiatieven bestemd zijn er natuurlijk wél iets mee doen. Eén van die initiatieven is de de website www.spatiegebruik.nl. Die biedt een leidraad voor mensen die denken dat wij -net als de Engelsen- alle woorden los moeten schrijven. En omdat Nederlanders steeds meer Engels gaan praten en hun eigen taal verkwanselen, krijgen steeds meer Nederlanders last van deze Engelse ziekte om woorden die aaneengeschreven moeten worden los van elkaar te gaan schrijven. Waardoor Harrie dus steeds vaker moeite heeft om teksten te lezen.

Daarom sluit Harrie zich hierbij van harte aan bij de oproep van de mensen achter de genoemde website: signaleer onjuist spatiegebruik, of beter nog: stop onjuist spatiegebruik en red onze taal!

Weer goed weer

Vreemd hoe je leven belabberd kan zijn en dan ineens weer goed. Het lijkt het weer wel! Dat is ook meestal naatje en dan ineens geweldig.

Vorige week was het bijvoorbeeld vreselijk miezerig en nu is het prachtig zonnig. Maar ook steenkoud. En aan kou heeft Harrie een broertje dood. Gelukkig is er dus die zon. Dat u trouwens niet denkt dat Harrie met die zon blij is om de warmte die hij geeft, want zoals gezegd, het is hartstikke koud, dus warmte geeft die zon nauwelijks. Maar wel veel licht!

Het is op dit moment 17.15 uur en het is buiten nog steeds licht! Vorige week om deze tijd zat Harrie op dezelfde plaats met de lampen aan en de gordijnen dicht. Nu kan hij alles nog zien met de lampen uit en de gordijnen open. En dat betekent dat Harries favoriete deel van het jaar onomstotelijk in aantocht is: de lente! Met als voorbode het lengen der dagen.

Nu alleen nog even van die rotkou af.