Scheidingsevaluatie

Het is alweer bijna een jaar geleden dat Dinie en Harrie besloten te stoppen met hun huwelijk. Bijna 17 jaar leef je samen met één en dezelfde persoon in een huis en dat houdt dan ineens op. Het kan niet anders dan dat dat een vreemde gewaarwording is.

Harrie kan, na bijna een jaar, zeggen dat dat ook inderdaad wel het geval is. Van de ene kant heb je als vrijgezel ineens weer een geweldige vrijheid. Niemand aan wie je hoeft uit te leggen waarom je vroeg naar bed gaat. Niemand die commentaar heeft als je The modern dance van Pere Ubu nog eens op vol volume draait. Niemand die er iets van zegt als je contact met een andere vrouw krijgt.

Maar een keerzijde is er zeker ook. Degene die aan een half woord genoeg had is weg, zodat Harrie er steeds weer minstens 100 moet gaan uitspreken. En ook lachen is anders. Dinie en Harrie konden samen best goed lachen. Nu moet Harrie in zijn eentje gaan lachen en dat is niet eenvoudig. Tuurlijk is Elvis er ook nog, maar daar lach je je ook niet mee dood.

Dubbel is het dus. En of het nu beter of slechter is dan eerst? Dat is nog niet eens zo makkelijk te zeggen, ook doordat er in Harries leven ook nog andere vrij ingrijpende dingen spelen. Dat-ie op 1 januari 2013 wordt ontslagen bijvoorbeeld. Als het goed is komt daar wel een andere baan voor terug, maar wat voor invloed die op Harries bestaan zal hebben is zeer ongewis. Harrie heeft daar best last van merkt-ie.

Maar gelukkig is hij erin geslaagd om een andere functie te vinden. Daar is-ie een week geleden mee begonnen en hij merkte meteen dat het hem nieuwe energie gaf. Jammer is wel dat het in principe een tijdelijke functie is, tot 1 januari 2012, maar op Harries werk wordt altijd gezegd dat niets er zo definitief is als een tijdelijke functie.

Daarnaast is Harrie sinds een paar maanden bezig om nu écht van zijn pillen tegen zwaarmoedigheid af te komen. Hij wist via internet al dat dat hoogstwaarschijnlijk gepaard zou gaan met bijwerkingen als hoofdpijn en duizeligheid en dat bleek ook zo te zijn. Die duizeligheid is het ergste, omdat Harrie daardoor twee keer van de trap is gevallen en één keer tussen het bad en de wc. Bij die laatste val heeft hij zijn pols behoorlijk gekneusd.

Naarmate Harrie steeds minder van zijn oude pillen slikt wordt de zwaarmoedigheid af en toe weer wat erger dan voorheen, maar als het goed is gaan de nieuwe pillen die Harrie sinds een week in een opbouwend schema slikt hem daar van afhelpen. Ook die nieuwe pillen hebben bijwerkingen, waarvan Harrie 'een gevoel van onhandigheid' de mooiste vond. Die bijwerking had hij nog nooit op een medicijn gezien, maar toen hij hem las besefte hij dat het afkicken van zijn oude pillen naast duizeligheid vooral ook dát teweeg bracht. Het moment dat Harrie op zijn badkamer achterover viel, ten volle besefte dát hij viel en toch geen enkel idee had wat hij moest doen om zijn val te stoppen duidt achteraf gezien op een enorme mate van onhandigheid.

Al met al durft Harrie niet zomaar te zeggen dat zijn leven zonder Dinie ineens veel beter is dan zijn jaren mét Dinie.

Vogeltje

Harrie zag een flits, hoorde een klap en toen was het weer net zo stil als een halve seconde eerder. Maar die tijd was voor Harrie genoeg om te weten dat De Dood aan zijn achterdeur rondwaarde.

Hij legde daarom zijn krant weg, stond op, liep naar de tuindeuren en zag dat hij gelijk had. Op de grond lag een vogel. Hij bewoog nog wat met een pootje, alsof hij rek- en strekoefeningen aan het doen was. Maar Harrie wist natuurlijk dat dit stuiptrekkingen waren, de laatste ongecontroleerde bewegingen van een wezen voor het de laatste adem uitblaast.

Harrie twijfelde wat hij nu zou doen. Een echte man zou een schep pakken en daarmee vogelhoofd en -romp van elkaar scheiden. Maar Harrie is geen echte man en besloot even te blijven twijfelen. Dat bleek maar een seconde of 20 nodig te zijn. Daarna waren de rek- en strekoefeningen afgelopen en was er geen beweging meer in het vogeltje waarneembaar.

Harrie heeft vervolgens een katern van de krant gepakt en is daarmee naar buiten gegaan. Daar vond hij nog een stukje hout waar Elvis altijd mee speelt. Met dat blokje heeft hij de dode vogel op de krant geschoven. Bij het uitvoeren van die handeling zag hij dat het bekje van de vogel open stond, alsof hij nog iets had willen zeggen voor hij naar gene zijde vertrok. Maar Harrie zag ook dat er bloed uit het bekje kwam en met bloed in je bekje is het moeilijk spreken.

Harrie heeft de vogel daarna in de grijze kliko gedaan en de krant in de blauwe. Over afvalscheiding hoef je Harrie niets te vertellen.

Nieuwe woorden

"Nieuwe woorden leren". Freek de Jonge en Bram Vermeulen bezongen deze hobby in 1976 in de show Interieur. De nieuwe woorden werden bedacht door een vader, die een onhandige klusser bleek te zijn en de ene na de andere vloek lanceerde als hij met zijn hamer op zijn vingers sloeg of 220 Volt door zijn lijf voelde gaan.

Harrie is óók gek op nieuwe woorden, maar ziet er meestal weinig die echt bijzonder en de moeite waard zijn. En bij zijn vader hoeft hij niet aan te kloppen, want die is reeds tot as vergaan. Maar gelukkig hebben we in tijden van schaarste onze eigen Hollandse multiculturele samenleving. Volgens Harrie is er meer sprake van multicultureel dan van samenleving, maar juist aan dat vermoeden is het woord te danken dat Harrie opviel: boerkaboete.

Vrouwen die (vrijwel) geheel gesluierd op straat lopen (meestal in de vorm van een boerka) riskeren voortaan een boete van 380 euro. Harrie is er niet dol op mensen op straat te ontmoeten van wie alleen de ogen zichtbaar zijn en hij zou het dus niet erg vinden als boerka's uit het straatbeeld verdwijnen. Maar hij ziet weinig in het plan om dat af te gaan dwingen via een boetesysteem? Harrie denkt namelijk niet dat er agenten zullen zijn die daadwerkelijk tot verbalisering over zullen gaan als ze een vrouw in boerka zien lopen. Te bang voor de reacties die dat zal opleveren van omstanders denkt Harrie. Bovendien heeft een rijke Franse moslim al beloofd dat als er toch boerkaboetes worden opgelegd, hij die zal betalen.

Harrie denkt dus niet dat er in de toekomst in Nederland minder vrouwen in boerka's op straat zullen zijn. Maar we hebben er wél een mooi nieuw woord bij.

Toivonen

Er wordt weinig gelachen in de wereld. Te weinig naar Harries zin. Misschien komt het door de crisis dat mensen zo serieus met Het Leven bezig zijn en vergeten dat lachen de gezondheid ten goede komt?

Maar gelukkig is niet iederéén zo serieus en daardoor heeft Harrie vandaag weer eens onbedaarlijk kunnen lachen. In het AD staat vandaag een interview met Ola Toivonen, een voetballer van PSV. Nou heeft Harrie niet zo veel Anschluss met PSV, wat mede als oorzaak heeft dat ze altijd spelers als Toivonen in hun elftal hebben. Jongens met boevenkoppen, die zijn opgegroeid met de regel "eerst de man, dan de bal". Jongens die hun gebrek aan voetbalkwaliteiten problemen te verdoezelen door hun tegenstander met harde, smerige en geniepige overtredingen proberen uit te schakelen en daar zó bedreven in zijn geraakt dat scheidsrechters hun wangedrag meestal niet kunnen zien, laat staan bestraffen.

Deze Ola Toivonen zei in het interview dat hij zou willen dat het eens afgelopen was met smerige en onnodige overtredingen in het voetbal. Harrie viel van de bank af van het lachen! De zelfkennis van Toivonen bleek net zo gering te zijn als zijn voetbalkwaliteiten! Toivonen die oproept om minder overtredingen te maken is hetzelfde als Gerard Joling die zegt dat homo's niet zo nichterig moeten doen, als politici die zeggen dat ze integer zijn en als vrouwen die zeggen dat ze het karakter van een man belangrijker vinden dan zijn uiterlijk en zijn geld. Allemaal nonsens, maar voor degenen die eens willen lachen en weten hoe de wereld in elkaar zit zijn het gouden momenten.

Dood

De dood komt als een dief in de nacht, althans volgens het gezegde. Harrie is dol op gezegdes. En als dit gezegde waar is heeft Harrie voorlopig niets te vrezen, want de dood vertoonde zich dezer dagen al twee keer aan hem.

Op vrijdagmiddag kwam een vrij jonge vrouw met hem aanzetten. Ze kwam bij Harrie een computer kopen, die hij op Marktplaats had aangeboden. Na binnenkomst maakte ze een opmerking over Elvis, een Collie, en vertelde dat ze zelf een Border Collie had. "Maar ik maak me zorgen om hem, want ik moet hem kwijt", merkte ze vervolgens op. Toen Harrie vroeg of hij dan ziek was, antwoordde ze: "Nee, ík ben ziek en ze denken dat ik nog maar een half jaar te leven heb".

Harrie schrok ervan, ook omdat de vrouw geen zieke en ook geen treurige indruk maakte. Ze vertelde daarna dat een zeldzame kankervariant in haar leefde, die als bijzonderheid had dat hij overal in haar lichaam zat en daarom ook niet te bestrijden was. Het was wachten op het moment dat de ziekte bezit van haar hart zou nemen, waarna het over en uit zou zijn. Harrie kon het niet helpen dat hij zich afvroeg wat hij in Gods naam zou moeten doen als de kankercellen tijdens haar bezoek aan zijn huis in het hart van de vrouw zouden komen.

De volgende dag was Harrie nog veel dichter bij de dood, toen hij een apparaat ging ophalen dat hij via Marktplaats bij een man in Eindhoven had gereserveerd. Die man bleek óp een kerkhof te wonen, vlakbij het centrum van Eindhoven. De man vertelde dat er vreemde dingen gebeurden in de eerste nachten die hij in het huis doorbracht. Voor hij naar zijn bed ging, deed hij steeds alle lampen in de woonkamer uit. Maar elke ochtend als hij weer beneden kwam, stond het lampje op zijn eetkamertafel gewoon weer te branden.

Samen met zijn dochter had hij op een avond een zelfbedacht ritueel uitgevoerd. Daarbij had hij in de woonkamer een heleboel kaarsen en waxinelichtjes aangestoken en stemmige muziek opgezet. Daarna hadden zijn dochter en hij de geesten van de doden, die zij verantwoordelijk achtten voor de spontaan oplichtende lamp, toegesproken. Dat zij de nieuwe bewoners waren van het huis, dat ze snapten dat ze op het terrein van de geesten woonden, maar dat ze hoopten dat ze met z'n allen in goede harmonie op het terrein zouden kunnen wonen. Na die avond waren er geen ochtenden meer geweest waarop lampen weer spontaan waren gaan branden.

Eerst een bezoek van een vrouw die dood gaat. Daarna een bezoek aan een man die op een dodenakker woont. Als je die lijn doortrekt en gelooft dat driemaal scheepsrecht is, dan lijkt Harries einde toch nabij.