Mensen zeggen maar wat. Harrie vraagt zich regelmatig af of hij echt nog de enige is die nadenkt over de woorden die hij uitbraakt. Hij maakt maar al te vaak mee dat mensen poep praten. In bijna elk overleg waar hij bij zit is het wel raak. Er worden niet bestaande kreten bedacht, verkeerd onthouden dingen voor waarheid verteld en er wordt vooral veel nagepapegaaid.
Adviseurs van bedrijven (die zichzelf trouwens liever consultants noemen) zijn de ergste. Die beseffen natuurlijk elke seconde van het overleg dat ze wel iets moeten leveren voor het gepeperde uurtarief waarvoor ze aan tafel zitten. Veel van hen gaan daarom vaak rare dingen zeggen. Overleden woorden tot leven brengen bijvoorbeeld. Woorden die vervolgens eigenlijk niet zeggen wat ze bedoelen. Maar gelukkig voor hen zijn de andere deelnemers aan een overleg meestal niet veel taalbegaafder en komen ze er wel mee weg.
Sterker nog: vaak gaan de andere deelnemers aan het overleg (met uitzondering van Harrie) zo'n raar of misplaatst woord óók gewoon gebruiken. Alsof ze nooit anders hebben gedaan. Eén van de mooiste voorbeelden van de laatste tijd vindt Harrie 'vraagpunten'. Iemand is daar ooit mee begonnen. Hij bedoelde natuurlijk gewoon te zeggen: "Ik heb nog een vraag". Dát is een Nederlands woord. Maar waarschijnlijk was hij in gedachten en floepte het er zomaar uit: "Ik heb nog wel wat vraagpunten".
Op dat moment kun je natuurlijk niet meer terug: je hebt het al gezegd. Toegeven dat je iets heel raars hebt gezegd ("Sorry, het glipte er zomaar uit! Ik bedoelde natuurlijk dat ik nog wat vragen heb"), doen mensen uit een soort principe niet. We leven in een maatschappij waarin iedereen perfect moet zijn. Dan ga je niet zeggen dat je een raar woord hebt gebruikt. Hoe groot moet je verbazing dan wel zijn als je een half jaar later terugkomt voor een vervolgoverleg en iederéén (Harrie weer uitgezonderd) het ineens over 'vraagpunten' heeft?
Harrie is enorm gefascineerd door dit fenomeen. Waarom doen mensen dat, dat papegaaiengedrag vertonen? Is het om een ons-kent-ons sfeertje te creëren? Durven ze niet toe te geven dat ze niet snappen wat de ander bedoelt? Of denken ze écht niet na en praten ze elkaar gewoon op de automatische piloot na?
Harrie denkt dat het voortkomt uit ontzag voor de baas. Of eigenlijk voor de manager. Toen bazen managers werden en daarvoor cursussen gingen volgen, is het volgens Harrie mis gegaan. Bazen waren bot, hard, duidelijk en zelfs bereid tot het geven van lijfstraffen. Managers praten bij voorkeur poep. Lekker vaag en onduidelijk. De onderdanen zijn gebleven zoals ze waren: respectvol en een beetje bang voor de baas. Die praten het poeptaaltje dus gewoon mee. Denkt Harrie.
Deze week kreeg Harrie een mooie mail van het ministerie. Hij had een tijdje meegewerkt in een project en werd daarvoor bedankt. Maar de kop van de mail mabezorgde Harrie koude rillingen. De kop luidde dat Harrie zou worden 'afgehecht'. Hij moest meteen weer denken aan de avond van 7 december 1999, toen die dokter daar in die operatiekamer met een grote schaar in zijn hand stond, omdat Ricardo het verrekte om de moederschoot te verlaten.
Gelukkig bleek dat het ministerie alleen maar wilde melden dan het project werd gestopt en dat er een ander project werd gestart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten