Bemoeien

In de krant las Harrie dat de regering tot 2015 35 miljard euro moet bezuinigen. Dat is veel geld, 35 miljard euro. 77 miljard oude guldens. Kan Harrie een fijne muziekinstallatie van kopen.

35 miljard euro, dat is ongeveer 2200 euro per Nederlander, baby's en boeven meegerekend. Maar die boeven gaan natuurlijk niet meebetalen. Deden ze dat wel, dan waren het geen echte boeven.

Het zal dus anders moeten. De regering had als besparingsoptie in gedachten om het aantal ambtenaren in te krimpen. Harrie ving ergens op dat 20% van de ambtenaren zou moeten worden ontslagen. Dat lijkt Harrie een redelijk begin. Als ie naar de ambtenarenorganisaties kijkt die hij kent, dan werkt daar ongeveer 30%. 20% maakt beleidsplannen die door nog eens 20% worden afgeschoten. Dan hou je nog 30% over. Dat zijn de ambtenaren die op een of ander niveau manager spelen.

Stuur je dus 20% naar huis, dan merk je niks, mits je de juiste 20% kiest. Harrie zal het u alvast verklappen: dat gaat niet gebeuren. Het zijn namelijk de plannenmakers en -afschieters die samen met de managers gaan bepalen welke ambtenaren eruit zullen moeten. En dat worden dus degenen die het werk doen.

Harrie is niet de juiste man om tegen dit soort wantoestanden te gaan vechten. Hij is daar te cynisch voor en kiest -mede daarom- nooit de juiste woorden. Bovendien heeft ie er te weinig geduld en energie voor. Hij hoopt daarom altijd dat een energieker en tactvoller medelander zal opstaan, maar vreemd genoeg gebeurt dat niet.

Heeft niemand anders dan in de gaten dat de praatjes van de overheid gewoon poep zijn? Interesseert het niemand? Of zijn degenen die het doorhebben net als Harrie: te cynisch, te direct, te tactloos?

"Laat het los", zegt Dinie vaak tegen Harrie. Soms lukt dat, maar soms is het moeilijk. Zeker in een week als deze, waarin het elk moment van de dag gaat om de vraag of Laura, een meisje van 13, in haar eentje de wereld rond mag zeilen.

Harrie vindt het zelf een idioot idee, maar het is zijn dochter niet. Bij zaken als deze denkt ie altijd graag aan de woorden van zijn vader, die altijd zei: "Ik vind alles best, doe alles wat je leuk vindt, maar zorg dat het niet ten koste gaat van andere mensen".

Je zou denken dat de regering, die al jarenlang roept dat mensen veel meer zélf hun verantwoordelijkheden moeten nemen, dat de overheid terug moet treden en die ergens in konkelefoeskamertjes zit te broeden op een plan om 20% van de ambtenaren te lozen op een moment als dit net zo denkt als Harrie en zijn vader. Dit is hét moment om als regering te laten zien dat je terugtreedt. Maar wat doen onze leiders? Werkgroepen oprichten, onderzoekscommissies instellen, pro-forma-rechtzaken starten, kort-gedingen beginnen, noem maar op. En dus mag Laura niet alleen om de wereld zeilen.

Harrie zou het wel weten als ie minister-president was. Hij zou de ouders van Laura een brief schrijven met een inhoud van 2 regels:
"Uw dochter Laura van 13 wil in haar eentje de wereld rond gaan zeilen. Ik vind dat best, maar als het misgaat moet u niet bij mij aankloppen voor bijstand".

Als je als overheid op die manier gaat werken, zal blijken dat 80% van de ambtenaren overbodig is. Dan zal er toch vast wel één andere Nederlander dan Harrie gaan opstaan die hardop én tactvol gaat vragen hoeveel er dan in alle voorgaande jaren aan de overheid is verspild.

Buikpijn

Harrie is vier dagen alleen met Ricardo. Dinie is met Willie naar Londen toe. Vanmorgen heeft ie ze naar het vliegveld gebracht. Dolly, het nichtje van Dinie, is ook mee, maar die gaat bij een vriendje in Londen logeren. Dinie en Willie slapen in een hotel.

Ricardo en Harrie zouden er een paar feestdagen van gaan maken. Ricardo wilde graag naar een dinomuseum, maar Harrie heeft nog niet gekeken waar dat te vinden is. Ook zouden ze bij Oase, de shoarmatent in Nuenen, gaan eten.

Maar Ricardo heeft al een paar dagen buikpijn. Willie had dat ook regelmatig toen ie kleiner was. Harrie is toen een paar keer met hem bij de huisarts geweest, maar het kwam er eigenlijk op neer dat er maar één remedie was: wachten tot de klachten over waren.

Hij wacht dus in elk geval maar even tot na het weekeinde, voor hij gaat overwegen om Ricardo mee naar de dokter te nemen. Ricardo voelt zelf ook weinig voor doktersbezoek. "Ik laat hem in elk geval niet mijn leuter zien", waren (letterlijk) zijn woorden toen Harrie de dokter ter sprake bracht.

Het is dus even de vraag wat er van de plannen terecht gaat komen. Shoarma eten of door een museum lopen met buikpijn lijkt Harrie geen gelukkige combi's. Misschien moet ie nog maar even een lekker illegale film downloaden, nu het nog kan. Kunnen ze die vanavond lekker samen in het Grote Bed kijken.

Terug

Harrie was even op vakantie. Dat heeft ie hier express niet gemeld, want dat mocht niet van de overheid. Die waarschuwen er nu al een paar weken voor om voorzichtig te zijn met het achterlaten van vertrouwelijke informatie op internet.

Het schijnt dat de gemiddelde internetter allerlei informatie op sites als Hyves en LinkedIn zet, die voor het dievengilde nogal bruikbaar is. Wanneer hij precies weg is bijvoorbeeld, wanneer hij terugkomt en waar de sleutel van de achterdeur ligt. Dat soort dingen.

Nou heeft Harrie helemaal geen Hyves-pagina, maar op LinkedIn was ie wél te vinden. Dat account heeft ie dus subiet beëindigd. Dat wil zeggen: hij heeft het geprobeerd, vlak voor ie wegging.

Toen ie weer thuis kwam was één van de 186 mails er toch weer een van LinkedIn. Het was weer zo'n echte LinkedIn update-mail, waarin van alle mensen die Harrie via LinkedIn kende was vermeld waar ze nú weer mee bezig waren. Tonnie was nu 'connected to Pietje Puk en Harrie Nak' en 'seeing new opportunities to earn a fortune'. Appelman was 'on a mission to conquer the south of Drenthe' en John meldde dat 'alle lichten op groen stonden voor nieuwe kansen'. LinkedIn is dé site waar je gedeprimeerd raakt als je -net als Harrie- gewoon tevreden bent met een basisbestaan en niet zo bezig bent met zakelijke ambities.

Nu heeft Harrie een tweede poging gedaan om zijn account op LinkedIn te sluiten. Ooit gaat dat lukken, dat weet ie zeker.

Afhechten

Mensen zeggen maar wat. Harrie vraagt zich regelmatig af of hij echt nog de enige is die nadenkt over de woorden die hij uitbraakt. Hij maakt maar al te vaak mee dat mensen poep praten. In bijna elk overleg waar hij bij zit is het wel raak. Er worden niet bestaande kreten bedacht, verkeerd onthouden dingen voor waarheid verteld en er wordt vooral veel nagepapegaaid.

Adviseurs van bedrijven (die zichzelf trouwens liever consultants noemen) zijn de ergste. Die beseffen natuurlijk elke seconde van het overleg dat ze wel iets moeten leveren voor het gepeperde uurtarief waarvoor ze aan tafel zitten. Veel van hen gaan daarom vaak rare dingen zeggen. Overleden woorden tot leven brengen bijvoorbeeld. Woorden die vervolgens eigenlijk niet zeggen wat ze bedoelen. Maar gelukkig voor hen zijn de andere deelnemers aan een overleg meestal niet veel taalbegaafder en komen ze er wel mee weg.

Sterker nog: vaak gaan de andere deelnemers aan het overleg (met uitzondering van Harrie) zo'n raar of misplaatst woord óók gewoon gebruiken. Alsof ze nooit anders hebben gedaan. Eén van de mooiste voorbeelden van de laatste tijd vindt Harrie 'vraagpunten'. Iemand is daar ooit mee begonnen. Hij bedoelde natuurlijk gewoon te zeggen: "Ik heb nog een vraag". Dát is een Nederlands woord. Maar waarschijnlijk was hij in gedachten en floepte het er zomaar uit: "Ik heb nog wel wat vraagpunten".

Op dat moment kun je natuurlijk niet meer terug: je hebt het al gezegd. Toegeven dat je iets heel raars hebt gezegd ("Sorry, het glipte er zomaar uit! Ik bedoelde natuurlijk dat ik nog wat vragen heb"), doen mensen uit een soort principe niet. We leven in een maatschappij waarin iedereen perfect moet zijn. Dan ga je niet zeggen dat je een raar woord hebt gebruikt. Hoe groot moet je verbazing dan wel zijn als je een half jaar later terugkomt voor een vervolgoverleg en iederéén (Harrie weer uitgezonderd) het ineens over 'vraagpunten' heeft?

Harrie is enorm gefascineerd door dit fenomeen. Waarom doen mensen dat, dat papegaaiengedrag vertonen? Is het om een ons-kent-ons sfeertje te creëren? Durven ze niet toe te geven dat ze niet snappen wat de ander bedoelt? Of denken ze écht niet na en praten ze elkaar gewoon op de automatische piloot na?

Harrie denkt dat het voortkomt uit ontzag voor de baas. Of eigenlijk voor de manager. Toen bazen managers werden en daarvoor cursussen gingen volgen, is het volgens Harrie mis gegaan. Bazen waren bot, hard, duidelijk en zelfs bereid tot het geven van lijfstraffen. Managers praten bij voorkeur poep. Lekker vaag en onduidelijk. De onderdanen zijn gebleven zoals ze waren: respectvol en een beetje bang voor de baas. Die praten het poeptaaltje dus gewoon mee. Denkt Harrie.

Deze week kreeg Harrie een mooie mail van het ministerie. Hij had een tijdje meegewerkt in een project en werd daarvoor bedankt. Maar de kop van de mail mabezorgde Harrie koude rillingen. De kop luidde dat Harrie zou worden 'afgehecht'. Hij moest meteen weer denken aan de avond van 7 december 1999, toen die dokter daar in die operatiekamer met een grote schaar in zijn hand stond, omdat Ricardo het verrekte om de moederschoot te verlaten.

Gelukkig bleek dat het ministerie alleen maar wilde melden dan het project werd gestopt en dat er een ander project werd gestart.

Belcentrum

Harrie: Met Harrie van Geffen?
Vrouw: Goedemorgen meneer, u spreekt met Blatina Nogwat van Lastpost Media. Spreek ik met Harrie van Geffen?
H: Uhh.....ja, dat zei ik toch al?
V: Hahaha, goedemorgen meneer Van Geffen. U bent lid van PC Magazine, klopt dat?
H: Uhhh...ja, nog wel, maar ik heb mijn abonnement al opgezegd.
V: En bevalt PC Magazine u een beetje?
H: Nou, niet dus, want anders had ik het abonnement waarschijnlijk niet opgezegd.
V: Mooi! Meneer Van Geffen, ik mag u namens Kletsmop Media als abonnee van PC Magazine een aanbieding doen. Ik mag u een jaar lang gratis een Visa creditcard aanbieden.
H: O, dat is een riant aanbod, maar ik ben er niet in geinteresseerd.
V: Mag ik vragen waarom niet, meneer Van Geffen?
H: Ja hoor! Ik koop niet op afbetaling.
V: Gebruikt u momenteel dan ook geen creditcard meneer Van Geffen?
H: Nee. De bank die ik heb levert trouwens niet eens credit cards.
V: Maar uw Visa-kaart kunt u aan elke rekening koppelen hoor, meneer Van Geffen!
H: Dat is fijn, maar ik dacht dat ik al gezegd had dat ik geen creditcard wil? Ik heb trouwens heel weinig vertrouwen in banken en mensen die me geld willen lenen.
V: Weet u dan niet dat Visa de grootste creditcard-maatschappij ter wereld is meneer Van Geffen?
H: Dat is dan nog een extra reden om geen zaken met Visa te doen!
V: Wat bedoelt u daarmee, meneer Van Geffen?
H: Nou, mijn ervaring is dat de betrouwbaarheid van een bedrijf omgekeerd evenredig is met de grootte ervan.
V: ....................
H: Staat dit antwoord niet in uw script?
V: Ehhh, nou dan wens ik u nog veel plezier met PC Magazine, meneer Van Geffen!
H: Ja, tot het abonnement is afgelopen. Ik wens u nog een heerlijke dag!

Vakantie

De dokter vond dat Harrie aardiger voor zichzelf moest zijn en "dichter bij zichzelf moest blijven".

Dat laatste is een mooie, vage en modieuze kreet. "Dicht bij jezelf blijven." Harrie kan zich niet herinneren dat hij ooit van zichzelf is weggelopen. Het lijkt hem in fysiologisch opzicht zelfs onmogelijk.

Harrie weet natuurlijk best wat er bedoeld wordt met 'bij jezelf blijven'. Hij leest óók weleens een Viva. Bovendien hoort ie het vrouwen in zijn omgeving tot gekwordens toe tegen elkaar zeggen. De meeste vrouwen die Harrie kent en die dat advies krijgen, vatten het trouwens toch heel anders op dan Harrie. Die vrouwen zetten namelijk meteen hun vriend of echtgenoot aan de kant. Harrie denkt zelf dat je best bij jezelf kunt blijven en ook bij je vrouw. Als je vrouw maar leuk genoeg is.

In elk geval blijft Harrie dicht bij zichzelf als ie eindelijk toegeeft dat ie net zo lief niet als wel op vakantie gaat. Hij is sowieso graag thuis, maar hij vindt het ook nog eens een hoop gedoe om weg te gaan. 1000 kilometer rijden in een hete auto, met het kwijl van de hond in je nek en twee kinderen die na een uur rijden vragen of we er nou onderhand zijn. Harrie krijgt eigenlijk stress van vakantie.

Maar Harrie is natuurlijk niet alleen. Dinie wil altijd graag weg van huis in de vakantie. Thuis gaat alles gewoon door als je niet weggaat en daar heeft ze wel gelijk in natuurlijk. Ricardo en Willie willen ook wel weg, als het tenminste mooi weer is op de plaats van bestemming en als ze er kunnen zwemmen. Het liefst in een rivier.

Na enige onderhandeling was het Harrie dit jaar gelukt om zijn huisgenoten enthousiast te maken voor een verblijf in Zeeland. Dat leek hem een aardig compromis. Weg van huis, maar lekker dichtbij. Het mooie weer in eigen land van de afgelopen weken was daarbij een goede onderhandelingsfactor geweest.

De bestemming lag dus zo'n beetje vast, totdat Willie -wiens puberaal gedrag al zo hevig is dat Harrie zich nú al af en toe moet beheersen om hem niet op te geven voor een gastgezin- begon te zeuren. Willie wilde ineens persé naar Frankrijk. Hij wilde stokbrood eten, zeker zijn van zon en in de rivier zwemmen.

Willie bleef net zo lang zeuren tot ook Ricardo in was gaan zien dat Zeeland eigenlijk wel een hele suffe plek voor een vakantie was. En toen ook Harries laatste poging tot promotie van Zeeland ("in Zeeland zitten tenminste lekker weinig Nederlanders!") geen zichtbaar enthousiasme meer bij zijn zoons teweeg bracht, besloten Dinie en Harrie om dan toch maar eens te gaan kijken naar een plek in Frankrijk.

Nu is Harrie redelijk bekend met Frankrijk, zodat hij opperde om dan maar een camping nabij de Ardeche te zoeken. Niet ál te ver rijden, grote kans op mooi weer en een goedgevulde rivier met zwemwater van een aangename temperatuur. Harrie tikte wat dingen in Google in en eigenlijk was de eerste de beste aangeboden link al raak. Toen Harrie erop klikte kwam een werkelijk práchtige camping naar voren, die direct aan de Ardeche grensde, een verwarmd zwembad had en ook Elvis als gast accepteerde.

Het allermooiste was dat je vanaf de camping hooguit 10 stappen hoefde te zetten om bij de beroemde watervallen van Ray-Pic te komen. Bijna net zo mooi als de Gorges de la Meouge, maar in het bassin van Ray-Pic kun je wel beter zwemmen. Toch besloten Harrie en Dinie om nog heel even te wachten met boeken. Zelf zagen ze toch nog steeds meer in een vakantie in Zeeland.

De volgende morgen was Harrie -zoals gebruikelijk- vroeg wakker. Nadat ie Elvis had uitgelaten pakte hij een kop koffie en keek even op Teletekst of er nog iets was gebeurd. Bleek dat er de vorige dag bij Ray-Pic een rotsblok was losgeraakt en dat een Nederlandse toerist daardoor was verpletterd.

Harries realiseerde zich direct dat de kans dat er nóg een rotsblok zou losraken bij Ray-Pic nu statistisch gezien wel erg klein was geworden. Toch had ie nu helemáál geen zin meer in een vakantie in Frankrijk. Hij zag een sterke parallel met Het Geloof: degenen die daar niets mee te maken willen hebben, zullen juist altijd degenen zijn die door brandende braambossen of dito ellende worden aangevallen. Zo zou het hem bij Ray-Pic dan ook wel vergaan. Staat Harrie daar als vakantiehater tussen 100 mensen die volop genieten van hun vakantie, zul je zien dat zo'n rotsblok uit een soort wraak juist bovenop hém valt.

Vier uur later hebben Dinie en Harrie een camping in Zeeland geboekt.

Kwaliteit

Bij de koffie op het werk ging het over UPC. In de dagen dat internet net bestond had Harrie een internetverbinding van UPC. Dat wil zeggen: hij betaalde voor een internetverbinding aan UPC. Maar meestal was de verbinding onklaar.

Da-gen-lang heeft Harrie met mensen van UPC aan de telefoon gezeten. Steeds weer met een andere. Het duurde trouwens altijd minstens een kwartier voor je iemand te spreken kreeg, maar nooit langer dan anderhalf uur. Opgelost werd er zelden iets.

Harries collega Glasman bleek nu met UPC in zee te zijn gegaan. Harrie complimenteerde hem met zijn durf, maar Glasman wist te vertellen dat er bij UPC veel is veranderd. De medewerksters nemen nu altijd binnen 10 minuten de telefoon op. En nog belangrijker: ze hebben een cursus gevolgd, waarbij ze is geleerd om amicaal met de klanten om te gaan. Klanten zullen er nu wel cliënten heten, denkt Harrie.

Harrie gelooft Glasman meteen, maar hij vertrouwt het niets. De wereld zit vol bedrijven die roepen dat ze hun kwaliteit drastisch hebben verbeterd. En aan 'kwaliteit' zijn tegenwoordig onlosmakelijk de begrippen 'ISO' en 'protocollen' gekoppeld. Heb je genoeg protocollen, dan krijg je een ISO-certificaat en lever je kwaliteit. Dat is het idee.

Na de koffie ging Harrie de post uit zijn postbak halen en stuitte op een mooi voorbeeld van het ISO-protocollen-kwaliteits-circus. Hij had een brief aan een bedrijf gestuurd. Op basis van de protocollen van zijn baas had ie daar -puur ter informatie- een kopie van aan de gemeente gestuurd.

Maar de kwaliteitsmensen van die gemeente hadden óók protocollen bedacht! Een daarvan was om een afzender een bevestiging te sturen van élke brief die binnenkwam. Harrie had nu dus zo'n bevestigingsbrief in zijn postbak. Hij zag daar de lol wel van in. Zijn bedrijf heeft immers óók zo'n protocol. De gemeente zou nu dus wel weer een ontvangstbevestiging van de ontvangstbevestiging gaan krijgen.

Harrie vindt het een goed idee dat er regeltjes zijn voor mensen die eigenlijk klantgericht en kwaliteitsbewust moeten zijn, maar dat van nature niet hebben meegekregen. Hij vindt het alleen wel jammer dat de meeste bedrijven daarbij doorslaan. Het leveren van kwaliteit bestaat niet uit het opstellen van protocollen. De tijd die daarmee gemoeid is zouden die mensen volgens Harrie beter kunnen besteden door gewoon aan het werk te gaan.

Misschien zouden bedenkers van kwaliteitssystemen eerst eens verplicht een jaar lang klant moeten zijn van een bedrijf dat er een potje van maakt, zoals UPC in Harries tijd. Na afloop van dat jaar zouden ze dan misschien kunnen zeggen waar ze het meeste mee geholpen waren: met de ontvangstbevestiging van hun klacht of met de oplossing van hun probleem. Daarna zouden ze dan protocollen mogen gaan schrijven.

Nieuwe vriendin

Harrie weet het nu zeker: het wordt tijd om nieuwe vriendinnen te gaan zoeken. De vrouwen die hij kent en kende waren altijd best leuk hoor! Maar tijdens gesprekken vielen er toch weleens stiltes.

Dat kan natuurlijk best aan Harrie liggen. Dat heeft ie dus ook heel lang aangenomen. Maar sinds een tijdje begon ie te twijfelen en zich af te vragen of het misschien óók aan de vrouwen in zijn omgeving zou kunnen liggen.

Vanmiddag besefte Harrie ineens dat die kans nog best groot is ook, toen hij van zijn schoonmoeder naar huis reed. Hij passeerde de ene na de andere vrouw. De ene lopend, de andere op de fiets, veel in de auto natuurlijk, en allemaal waren ze gezellig aan het kletsen. Tegen hun mobiele telefoon. En toen ie bijna thuis was kwam bij Harrie pas het besef dat niet één vrouw uit zijn vriendinnenkring een fanatiek gebruikster is van zo'n ding.

Tuurlijk waren er ook een paar vrouwen die niet aan het bellen waren. Een stuk of drie. Dat zijn dus vast die types die Harrie tot nu toe steeds als vriendinnen uitzocht. Die moet ie dus zien te ontlopen als ie er werk van gaat maken om ook eindelijk eens interessante vriendinnen te gaan krijgen die altijd wat te vertellen hebben. Met het stelletje waar hij het nu al jaren mee moet doen is het duidelijk behelpen.

Voetbal

In Harries periferie is het óók komkommertijd, dus gaat het vandaag wéér over voetbal.

Harrie keek als kind al graag naar voetbal op de televisie. In het begin was dat nog in zwart-wit. En het aardigste was eigenlijk dat je vaak niet wist of De Wedstrijd wel zou worden uitgezonden. Dat gaf de voetbalspanning een extra dimensie.

Tegenwoordig wordt niet alleen élke wedstrijd van enig belang uitgezonden, maar ook alles wat er omheen zweeft: registraties van de trainingen, voorbeschouwingen, nabeschouwingen, pijntjes van de matadoren, analyses van de strijd (in de rust en na afloop), noem maar op. Voor elk van die randverschijnselen duiken (al dan niet zelf benoemde) specialisten op, die achtergronden willen onthullen die niemand wil horen, meningen willen uiten waar niemand op zit te wachten, of voorspellingen willen doen die net zo vaak wél als níet uitkomen.

Harrie heeft weleens het idee dat al die deskundigen De Wedstrijd zelf vooral zien als een hinderlijk onderdeel dat hen noodzaakt om 90 minuten lang hun mond te houden. Misschien is dat de reden dat Harrie langzaam aan toch steeds minder naar voetbal op televisie kijkt. Harrie heeft genoeg aan zijn eigen analyses en voorspellingen en wordt nogal kriegel van de meeste analisten en verslaggevers. Toegegeven, om de analyses van De Snor (ook bekend als Johan Derksen) en de verslagen van Franks Snoeks kan ie soms hartelijk lachen, maar daar houdt het wel zo'n beetje op.

Gisteravond had Harrie de tv al aangezet om naar een verslag van Twente-Bilbao te kijken. Hij zat ondertussen nog wat te lezen, wat hem altijd goed helpt om de verslaggever uit zijn gedachtenwereld te bannen. Ineens hoorde hij gejuich, keek op en zag niet alleen dat de wedstrijd al was begonnen, maar ook dat Twente al had gescoord! In de herhaling zag hij dat verdediger Douglas de bal na een corner van Perez had binnengekopt.

Na de herhaling zag Harrie de spelers teruglopen naar hun plaatsen, opdat de tegenstander weer kon aftrappen. Doelpuntenmaker Douglas kwam in beeld en Harrie hoorde de verslaggever zeggen: "Ja, ze zeggen weleens dat ie niet altijd even goed is met de bal, maar dit was toch een prima goal".

Harrie heeft nog lang nagedacht over de vraag wat een topclub moet met een voetballer die niet altijd even goed is met de bal. Hij heeft zich zélfs afgevraagd of zo iemand wel een voetballer mag en moet worden genoemd. Maar hij kwam er niet snel genoeg uit en is toen maar weer gaan lezen.

Ons Brabant

Ons. Een heel gewoon Nederlands woord.

Maar in Brabant is het méér dan een gewoon woord. Ons. Ons pap. Ons mam. Onze Dinie, onze Willie, onze Ricardo. Onzen Elvis.

Met één simpel woordje van drie letters kunnen Brabanders laten zien dat in hun provincie nog wél saamhorigheid heerst. Hier geen ikke-ikke-ikke-cultuur zoals in de rest van de wereld. In Brabant doen we het samen. Onze familie is een eenheid. Ons Brabant. Hier hangt nog de geur van erwtensoep die op de kolenkachel trekt. De lucht van kleren die uitdampen nadat het werk op het land is gedaan. Vincent van Gogh maakt in een hoekje een schilderij van een boerenfamilie.

Deze sfeer moet de beroemdste voetbalclub uit Eindhoven voor ogen hebben gestaan, toen ze hun nieuwste reclamecampagne bedachten. Het was een mapje met daarin een vijftal kaarten met foto's van mannen die ooit voor PSV voetbalden. "Ons PSV" stond op al die kaarten. Harrie zag de kaarten, omdat zijn collega Bassie ze op het prikbord in zijn kamer had gehangen.

Harrie heeft altijd een beetje medelijden met PSV-fans, omdat ze altijd moeten kijken naar slap, verdedigend voetbal. Maar ook omdat er geen authenticiteit in PSV schuilt. Ajax investeert sinds jaar en dag fors in de eigen opleiding en streeft altijd naar een team met zoveel mogelijk eigen kweek. Daarmee maak je je elftal herkenbaar en creëer je een "wij"-gevoel. Ons Ajax.

PSV heeft ook een jeugdopleiding, maar is alleen succesvol door het feit dat ze slim inkopen. Vooral bij Ajax trouwens, maar dat laat Harrie voor deze keer even voor wat het is. Harrie zag dan ook direct het ridicule in van PSV's nieuwe reclame. Ons PSV.

Harrie moest er hard om lachen en zijn collega Rob lachte mee. Rob is óók een fan van Ajax en moet de hele dag bij Bassie op de kamer zitten. Samen keken ze eens wie eigenlijk die vijf mannen waren, die blijkbaar de historie van deze club vertegenwoordigen. Toen kon het échte dijenkletsen beginnen.

Barry van Aerle stond er bijvoorbeeld op, de postbode uit Helmond. Philip Cocu ook, maar die was opgeleid door Vitesse. Uiteindelijk bleek alleen Willy van der Kuijlen (skiete Willy!) met recht "Ons PSV" te mogen zeggen.

Soms is het véél leuker als iemand aan wie je een hekel hebt zichzelf voor gek zet dan dat jij het doet.