Tour de France 2009 (2)

Bijzondere opmerkingen van Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot, door Harrie genoteerd tijdens hun verslag van de 6e etappe van de Tour de France 2009. De start was in Girona, de finish in Barcelona. En ja, het was de Tour de France, niet de Ronde van Spanje.

- U zag daar een trein staan. De TGV van Perpignan naar Barcelona
- Het is droog daar. De weg is nog nat, maar het is droog
- Hoe kan een oude knar als Armstrong (hij is 38) de Tour winnen?
- Over oude knarren gesproken, dit is de oudste
- Over oude knarren gesproken, deze is 35
- Het is droog ja
- Hij is zo opgewonden dat hij zich niet kan inhouden
- Wielrennen is niet hard fietsen. Hard fietsen kunnen we allemaal. Daarna gaan we wielrennen
- GPS betekent Global Positioning System. Het wordt ook gebruikt in auto's. En dus ook in het peloton
- Dit is niet een circusact, dit is het rekken van de spieren
- Mocht u de tv later hebben aangezet: we rijden in Spanje, in Catalonië
- Er staat veel publiek
- (We zien de Sagrada Familia) Ook van een bekende architect, Godie. Gaudi moet je zeggen trouwens
- Ik zeg je, er is kans voor de aanvallers
- Het venijn zit hem in de natte weg, wat jij terecht opmerkte Maarten
- Renners slijten met dit weer
- Nu is het ontketend
- Deze man zit knetterhard te fietsen en dat kan hij
- Hij heeft een leeuwenhart
- Hoe sterk is de eenzame fietser?
- Wat is dit leuk!
- Die sprint die er gaat komen is geen gewone sprint

Wafwafwafwafwafwaf

Brekend nieuws! En voor Harrie het zoveelste bewijs dat het onderhand écht tijd wordt dat we in dit land weer eens normaal gaan doen.

Voor de nieuwelingen onder ons: Harrie ergert zich weleens (eigenlijk moet Harrie natuurlijk zeggen: "Harrie irriteert zich", want hij is waarschijnlijk de laatste Nederlander die nog weet dat "zich irriteren" incorrect Nederlands is) aan de regelzucht in dit land. Zelf doet hij daar -als opsteller van milieuvergunningen- natuurlijk driftig aan mee. Dat is dan ook de reden dat hij vindt dat hij er als geen ander iets over mag vinden en zeggen.

Feit is dat voor alles en nog wat een vergunning of ontheffing nodig is. Af en toe kreeg Harrie weleens het idee dat nu alles wat geregeld zou kunnen worden ook onderhand wel wás geregeld, maar steeds weer had hij het mis. Dat komt natuurlijk ook door het feit dat we in dit land barsten van de juristen. En dat komt dan weer, doordat ie-de-reen rechten kan studeren.

Harrie bedoelt daarmee trouwens niet dat het barst van de studieplekken, ook al zijn er zeker 8 universiteiten met een rechtenfaculteit. Hij bedoelt dat rechten van oudsher dé studie is voor hen die eigenlijk niets kunnen. Zelfs blonde huisvrouwen met als enige wapenfeit het diploma Spinazie-academie kunnen er een diploma halen.

Achteraf kan Harrie zich wel voor zijn kop slaan dat ie ook geen rechten is gaan studeren. Niet alleen omdat hij dan veel minder hard voor zijn diploma had hoeven werken hoor! Hij baalde weliswaar dat ie 5 jaar lang van 8.30 tot 17.00 lessen moest volgen en aan praktica moest deelnemen, maar hij dacht dat dat normaal was. Pas 4 jaar na zijn afstuderen hoorde hij dat rechtenstudentes maar 4 uren college per week hadden.

En dat ie liever rechten had gestudeerd is óók niet omdat daar zulke mooie meiden rondlopen. Tuurlijk, in zijn scheikundige periferie liepen nauwelijks vrouwen rond. En wát er aan vrouwen rondliep leek meestal meer op een rhinoceros dan op een vrouw. Maar ook dát was dus niet de reden.

Nee, de belangrijkste reden dat Harrie rechten had willen studeren is het feit dat er zo véél afgestudeerde rechtenstudenten zijn. Onder hen zijn uiteraard ook wel echte slimmeriken en die hebben steevast mooie hoge baantjes voor zichzelf weten te regelen.

Nou blijkt de wereld helemaal niet om eerlijkheid en kennis te draaien, zoals Harrie altijd dacht, maar om "ons kent ons" en om kruiwagens. En dus helpen die slimmeriken met hoge baantjes hun minder begenadigde voormalige rechtenvrindjes en -vrindinnetjes óók aan mooie baantjes.

Wat Harrie het meest steekt is dat ze daarbij ook nog eens niet aan één bedrijfstak gebonden: die kruiwagens rijden immers net zo soepel in het bankwezen als in een machinefabriek of in een overheidsorganisatie. Voor Harrie, met zijn lullige scheikundediploma, blijven de deuren van de meeste bedrijven helaas dicht.

Eenmaal aan het werk blijken de rechtenstudenten trouwens een hele bijzondere vaardigheid te hebben ontwikkeld tijdens hun studie: het creëren van hun eigen werk. De één bedenkt een wet met de nodige onduidelijkheden, zodat de ander in een commissie kan gaan zitten om een oordeel te geven over de vraag "wat heeft de bedenker van de wet hiermee bedoeld?"

Een prachtig voorbeeld hiervan kreeg Harrie vandaag onder ogen. Het is een uitspraak in een zaak waarbij onder meer de geluidproductie van een dierenproductie ter discussie staat. De hamvraag in dit soort zaken is altijd: veroorzaakt het dierenpension geluidoverlast of niet? Om dat te kunnen vaststellen, moet je meten hoeveel geluid zo'n pension maakt. Maar dan komt natuurlijk het punt, dat de ene hond de andere niet is. Wanneer ga je dan meten?

In Nederland is één gezaghebbend clubje dat zich over dit soort zaken buigt. Let wel op trouwens: het zijn niet de minsten die bij dit clubje horen! Winnie Sorgdrager hoort erbij. Maxima ook. Echt wel mensen die zich voor kunnen stellen dat je last kunt hebben van geluidoverlast. Een paar mensen uit die club heeft zich over de geluidproductie van een dierenpension gebogen en het resultaat: een hond blaft gemiddeld 6 keer per uur!.

Nu u weer!

PS. Wonique, dit slaat natuurlijk niet op jou hoor!

Bol

Harrie bestelde vorige week 5 tapes bij Bol.com. Een dag later kreeg ie er 1 thuis. Vandaag, 5 dagen later, kreeg ie bericht dat de resterende 3 vandaag zouden worden gepost.

Omdat bij Harrie 5 min 4 geen nul is en omdat er weleens wat mis gaat bij bestellingen, vond ie het raadzaam om Bol maar even te vragen hoe het zat. Onderaan de mail die Harrie kreeg stond een link, die Harrie bij de Virtuele Assistent van Bol bracht. Daar ontstond dit goede virtuele gesprek.

bol.com zegt:
Welkom bij de virtuele assistent van bol.com. Waarmee kan ik u van dienst zijn?
U zegt:
Mijn bestelling klopt niet
bol.com zegt:
Waarmee kan ik u van dienst zijn?
U zegt:
Mijn bestelling klopt niet
bol.com zegt:
Goed. Wat voor rapportcijfer (1 t/m 10) geeft u de kwaliteit van dit geautomatiseerde gesprek?
U zegt:
1
bol.com zegt:
Dank u voor het cijfer. Tot ziens en nog een fijne dag!

Wassen

Harrie is niet bang. Althans niet voor andere dingen dan zichzelf. Toch heeft ie vandaag iets gezien wat ie zelf niet zou durven.

Harrie leest nog weleens of hifi-sites. Om te kijken of er nog dingen te koop zijn bijvoorbeeld. Of om tips te vragen of te krijgen over bepaalde apparatuur.

Op één van die sites heeft iemand een jaartje geleden eens gevraagd hoe je je elpee's het beste kunt wassen. Daar zijn namelijk apparaten voor.

Harrie is opgegroeid met de Disco Antistat. Dat was een hoge bak van kunststof (dat toen trouwens nog gewoon plastic heette). In die bak zaten aan weerszijden borsteltjes. Die bak moest je met speciale wasvloeistof vullen. Je elpee kon je dan tussen twee schijven klemmen, die het platenlabel afdekten. Daarna kon je de schijf in de bak met vloeistof ronddraaien. Daarna de klemmen weer losdraaien en dan kon de elpee in een soort afdruiprek uitdruipen.


Kenners vinden dat de Disco Antistat perfect werkt. Harrie is waarschijnlijk geen kenner. Zelf heeft ie de beste resultaten bereikt met een afwasbak met een lauw Dreftsopje, een zacht nagelborsteltje en twee schone theedoeken. 1 theedoek legde hij op het aanrecht, dan doopte ie het nagelborsteltje in het sop en draaide het borsteltje voorzichtig (in de afspeelrichting) over de schijf heen. Daarna droogde ie de schijf met de tweede theedoek. Daarna de elpee omdraaien en de handelingen herhalen.

Stiekem droomt Harrie nog weleens van een gemotoriseerde platenwasmachine. Een Okki Nokki bijvoorbeeld, of een Nitty Gritty. Of zo'n mooie Hanss Acoustic RC-20. Maar eerlijk gezegd heeft ie er weinig fiducie in dat die dingen echt goed werken. Er is volgens Harrie maar één platenwasmachine die écht werkt, de Keith Monk's. Maar die is erg groot en duur.

Nu las Harrie dus vanmorgen op dat forum en nou blijkt er dus een hele goedkope methode te zijn die écht werkt: je elpee gewoon in de vaatwasser! Theo Technics heeft het geprobeerd en het resultaat was perfect. Dat moet Harrie natuurlijk zelf ook gaan proberen. Hij vraagt zich alleen af of zijn vaatwasser een koud programma heeft. De normale temperatuur in een vaatwasser is al gauw 55-65 °C en Harrie vraagt zich af of het vinyl daar niet krom van ellende van gaat liggen

Slecht

Iemand uitlachen om een lichamelijk ongemak is erg gemakkelijk. Harrie probeert dat dan ook zo min mogelijk te doen. Toegegeven: hij maakt graag grapjes over mensen met onhandige of opvallende uiterlijkheden, maar dat is alleen om de lachers op de hand te krijgen. Als het er echt, écht, ÉCHT om gaat, zal Harrie het zelfs op gaan nemen voor deze mensen.

Toch verloor ie zichzelf even, deze week. Hij keek naar Lingo, wat lekker weinig hersenactiviteit vraagt als je een dag hard hebt gewerkt. Twee jongen-meisje-stelletjes speelden tegen elkaar. Eén van de meisjes deed Harrie aan Mathilde Willink denken. Niet qua opmaak: ze had niks bijzonders op haar gezicht gesmeerd. Maar ze had haar haren net zo strak als Mathilde dat altijd had. En ze had ook dezelfde tanden.

Harrie probeerde echt om er niets over te zeggen. Dat viel al niet mee, omdat het meisje van het andere stelletje juist een best wel lekker ding was. Heel jong, maar Harrie weet zelfs op deze leeftijd nog best hoe een lekker ding eruit ziet.

Toch kon Harrie zijn mond houden, tot de presentatrice aan het meisje met de grote tanden vroeg: "waar komt jouw tic met nijlpaarden vandaan?"

Misschien doen ze het er daar in Hilversum gewoon om, om Harrie uit de tent te lokken.

Glider

Dinie schrikt niet gauw. Meer. Ze is inmiddels al 15 jaar bij Harrie en weet onderhand wel dat Harrie enorm kan zeiken als de WC-eend 5 cent duurder is geworden. Of dat ie geen kersen koopt als die € 1,95 euro per half pond kosten (17 gulden per kilo). Maar dat ie wél zonder blikken of blozen 1000 euro naar een onbekende eBay-Chinees stuurt als die een mooie buizenversterker verkoopt.

Toch kreeg ie d'r vorige week wél weer aan het schrikken. Harrie had toch zo'n mooie nieuwe draaitafel gekocht? Die was eigenlijk nog niet helemaal naar Harries zin.

Even voor de minder bedeelden onder ons: een goede draaitafel bestaat in de basis alleen uit een plateau dat kan draaien en een motor om het plateau te láten draaien. Om geluid uit een draaiende plaat te halen, moet er geluid uit de elpee worden gehaald. Dat doe je met een naaldje, dat door de groef van de elpee ploegt en daarbij gaat trillen. Dat naaldje zit vast in een element, dat de trillingen die het naaldje oppikt versterkt. Het versterkte signaal gaat via de arm, waarin dat element is geschroefd, naar de 'gewone' versterker. En als die is aangesloten op luidsprekers (en natuurlijk is ingeschakeld en zo) is de muziek van de plaat hoorbaar.

De meeste mensen kochten kant en klare draaitafels. Ze keken misschien nog weleens naar de vormgeving, maar aan een element werd zelden aandacht besteed. Zo'n nauwelijks zichtbaar vierkant blokje, daar stop je natuurlijk niet veel geld in. Vergelijk het maar met het moderne 'managen' van een bedrijf: alle goede plannen staan netjes op papier, maar je gaat de goedkope kneuzen in je team natuurlijk niet vervangen door duurdere mensen die de plannen wél waarmaken.

Die domme redenering is volgens Harrie trouwens ook meteen de reden dat de cd na de introductie zo snel populair kon worden. Een simpele cd-speler klonk al erg goed, maar een simpele draaitafel niet. Om een goed geluid uit een elpee te halen was (en is) behoorlijk wat geld nodig.

Toen Harrie zijn nieuwe draaitafel kocht, heeft ie het advies van de verkoper genegeerd. Die wilde hem er een Sumiko Blue Point Special EVO III bij verkopen. Alleen de naam al. Harrie heeft in plaats daarvan eerst een paar weken met een Ortofon X5-MC gedraaid.

Maar nu was het tijd voor de eindafwerking. Harrie heeft gewikt en gewogen, adviezen gevraagd, de meeste ervan verworpen en uiteindelijk gekozen voor de beauty bovenaan dit bericht, de Benz Micro Glider SH. Het resultaat is indrukwekkend. Net als de prijs, die Dinie dus eindelijk weer eens aan het schrikken kreeg. Maar het belangrijkste is natuurlijk dat Harrie nu helemaal in zijn element is.

Ajax en nummer 1

Kijk, Harrie heeft een hoop geduld, maar aan zíjn pik komt óók een eind. 48 jaar is ie nu fan van Ajax. Dat werd en bleef ie, omdat Ajax altijd zo'n beetje de enige club ter wereld was met een visie die Harrie wel aanstond.

Die visie was gebaseerd op de gedachte dat je wint, als je één goal meer maakt dan de tegenstander. Dat lijkt logisch, maar is het niet. De visie van Pisvee bijvoorbeeld, die club waar Harrie juist zo'n bloedhekel aan heeft, is namelijk dat je niet verliest als je een goal minder tegenkrijgt dan je tegenstander. Als u het verschil niet snapt, kunt u nu beter naar Rondom Tien of RTL Boulevard gaan kijken.

Bij de Ajax-gedachte hoort de opstelling 4-3-3: 4 verdedigers (rugnummers 2, 3, 4 en 5), 3 middenvelders (rugnummers 6, 10 en 7) en 3 aanvallers (rugnummers 8, 9 en 11). Die drie aanvallers staan in principe verdeeld over de breedte van het veld, in de buurt van het doel van de tegenstander. Rugnummer 11 staat aan aan de linker zijlijn, rugnummer 8 aan de rechter zijlijn en rugnummer 9 voor de neus van de doelman van de vijand. Volgens de Ajax-gedachte geven de nummers 8 of 11 (de vleugelaanvallers) de ballen vanaf hun posities ('de flanken') voor op nummer 9, die dan een doelpunt maakt.

Helaas spelen de meeste clubs in de wereld -net als Pisvee- 4-2-2. Een aanvaller minder dus en allemaal voorstanders van een meer defensieve strijdwijze. Dat komt het kijkspel naar Harries mening niet bepaald ten goede.

Omdat Ajax' aanvalslust geen gemeengoed was, was het voor Ajax altijd weinig zinvol om aanvallers bij anderen weg te kopen. Die waren immers allemaal gewend om in 4-4-2 te spelen, zonder vleugelaanvallers. Daarom investeerde Ajax altijd flink in de jeugdopleiding. Spelers werd vanaf de pupillen geleerd in een 4-3-3-systeem te spelen. De jongetjes raakten zo spelenderwijs aan Ajax' strijdwijze gewend. Daardoor kon het zomaar gebeuren dat je als jongen van 16 's middags naar de MAVO ging, 's avonds in Ajax 1 debuteerde en dan speelde alsof je een ouwe rot was.

Zo bestond een Ajax-elftal meestal voornamelijk uit zelf opgeleide jongens, échte Ajacieden. Totdat Geld de voetballerij ging domineren. Hoe meer geld er in de voetballerij omgaat, hoe eerder Ajax haar zelf opgeleide jongens ziet vertrekken. Het begrip 'clubliefde' bestaat voor die jongens niet meer. Geld willen ze hebben zoveel mogelijk. Harrie snapt dat best.

Inmiddels is het ruim 12 jaar geleden dat Harrie 'zijn' Ajax een beetje leuk zag ballen. De jaren daarna heeft Ajax laten zien dat het de weg behoorlijk kwijt was. Vanuit de jeugdopleiding kwam weinig spectaculairs meer in de hoofdmacht. Gekocht werd er des te meer, maar bijna alle (vrijwel altijd peperdure) aankopen mislukten, omdat ze het Ajax-systeem niet beheersten. Maar het ergste van alles: het spel was zelden meer om aan te zien. Harrie heeft zelfs momenten gehad dat ie dacht dat ie naar Pisvee met Ajax-shirts aan zat te kijken, zó slecht was het.

Toch bleef Harrie hopen. En de afgelopen weken dacht ie dat Ajax nu écht de magerste jaren achter zich had gelaten, toen ze Martin Jol als trainer contracteerden. Een sympathieke, rustige en kundige man. Een Hagenees bovendien, dus met de humor zou het ook wel goed zitten.

Deze week laat Jol echter blijken dat ie een héél ander soort Haagse humor heeft dan Harrie van ándere Hagenezen kent. Jol heeft namelijk Jeroen Verhoeven als derde keeper laten kopen. Jeroen Verhoeven was tot vorige week de keeper van Volendam. Maar Jeroen Verhoeven zou ook zomaar de nieuwe mascotte van de Weight Watchers kunnen zijn. "Overdrijven is een kunst" zal Dinie wel weer zeggen en ook "dat Harrie niet met dikke mensen moet spotten". Feit is wel dat fans van Jeroen Verhoeven voor hem een Hyves-pagina hebben gemaakt waarbij de frituurpan een sleutelrol speelt. Het schijnt dat zijn fans ook altijd "Lopen frituurpan" naar hun idool riepen, om hem aan te moedigen.

Misschien moet Harrie Ajax voortaan maar bekijken alsof ie naar een cabaretgezelschap zit te kijken. Want om Ajax láchen, dat kan ie steeds vaker. De hoop op een aardig voetbaljaar heeft ie in elk geval alvast weer in de koelkast gezet.

Tour de France 2009 (1)

In het vorige stuk schreef Harrie over zijn eerste vakantie. Die ging naar La Grande-Motte. Laat de derde etappe van de Tour de France 2009 daar nou net gisteren eindigen! Harrie bekeek de laatste 40 kilometer op de televisie en noteerde wat uitspraken van de commentatoren: Maarten Ducrot (voorheen wielrenner) en Herbert Dijkstra (was schaatser én wielrenner).

* Paniek! Paniek!
* Alle hens aan dek!
* Ik zag Cancellara panikeren!
* Zoek Contador!
* Het is een morele voorsprong, want het zegt helemaal niks
* 1 man wappert daar af.
* Als het dichtgereden wordt is het meter voor meter
* Armstrong zit te bellen nu
* Wat is dit leuk! Alles maken we mee op zo'n dag!
* 24 seconden he? Dat vind ik mooi
* Het gat wordt niet groter en het gat wordt niet kleiner. Het is morele afstand
* Is dít leuk!
* 27 seconden. De voorsprong is opgelopen van 24 naar 27
* Wat leuk he, dat al die oude verbanden weer samenkomen!
* Terwijl jij dat zegt zien we storing in het peloton. Renners die gaan sleuren en linkeballen
* Hij is virtueel zijn kopman voorbij
* We praten over 30 seconden he? Ja, maar het is een moréle tik
* Wat is dit leuk!
* Het is een enkele waaier dus het draait niet door
* Als je op de kant zit moet je lossen
* Kijk die wind!
* Alle hens aan dek!
* Daar zit je met je goeie benen!
* Waar we het over hebben is het morele!
* Diepe buiging voor de renners van SKIL. Diepe buiging!
* Die Spanjaarden hier zijn helemaal in de paniek!
* Kijk, het breekt wéér in het peloton! Oh oh oh!
* Dit gaat gewoon volle bak door
* Oh wat is dit leuk!

Harrie gaat de tour dit jaar eens uitgebreid volgen.

Meneer Dick

Dick is ziek, erg ziek. Zijn zoon Bebby zegt het niet, maar laat wel merken dat Dick weleens aan zijn laatste momenten op aarde bezig zou kunnen zijn. Zo ziek is ie.

Harrie durft Dick hier best gewoon Dick te noemen. Maar in de aanhef van de kaart die hij hem stuurde heeft ie gewoon netjes meneer Van Knepscheuten geschreven. Harrie heeft altijd ontzag voor Dick gehad. Voor zijn vrouw ook trouwens. Voor beiden was hij altijd best een beetje bang.

Harrie weet nú wel dat het niet nodig was om bang voor hen te zijn. Maar Harrie was jong, toen ie vaak bij de Van Knepscheutens over de vloer kwam. Tot z'n twaalfde zal dat zo'n beetje geweest zijn. Daarna ging zijn vriend en klasgenoot Bebby naar een andere school. Hoe vaak Harrie er kwam weet ie niet meer. Minstens één keer per week denkt ie. Misschien wel vaker.

Harrie is veel vergeten uit die tijd. Waarschijnlijk uit zelfbescherming. Hij was toen al overspannen of op weg er naartoe. Bij hem thuis was het altijd nogal rommelig, althans qua aansturing door zijn moeder.

Meneer en mevrouw Van Knepscheuten hebben die aansturing waarschijnlijk voor een deel overgenomen. Niet om zich ermee te bemoeien, maar waarschijnlijk gewoon vanuit hun aard en hun kijk op de wereld. Daarin speelde Het Geloof een grote rol.

Alleen van dat geloof was Harrie al bang. Bij Harrie thuis werd meestal over niets zinvols gepraat, maar gevloekt werd er des te meer. Hij probeerde dus altijd op te passen op wat ie zei als ie bij Bebby thuis was. Maar dat is niet makkelijk voor een kind.

Harrie denkt dat het geloof ook de reden was dat bij de Van Knepscheutens een consequent beleid werd gevoerd. Dat was ie óók al niet echt gewend. Daardoor vond ie meneer en mevrouw Van Knepscheuten streng.

Op het allermoeilijkste moment in zijn leven hebben meneer en mevrouw Van Knepscheuten veel voor Harrie en zijn moeder gedaan. Twee jaar achtereen mocht Harrie met hen mee op vakantie. De eerste keer moet in 1973 zijn geweest. Harrie was toen wel zo'n beetje op de bodem van zijn overspanning aangeland. Om zo'n kind van een ander dan mee op vakantie te nemen, terwijl je er ook nog 4 van jezelf mee moet nemen, is niet zomaar iets.

Hoewel Harrie zich ook uit die tijd weinig meer herinnert, herinnert ie zich nog wel een paar dingen van die vakanties.

1.
De eerste vakantie ging naar La Grande Motte in Frankrijk. Harrie was voordien nog niet in het buitenland geweest (althans niet bewust). De reis werd met een stationcar gemaakt. Volgens Harrie was het een Volvo. In 1973 was het en dus zal het vast een 144 zijn geweest. Hij was grijs en Harrie zat achterin de bak. Dat mocht toen nog. Onderweg werd er gezwaaid naar landgenoten.
2.
De reis leek een leven lang te duren. In werkelijkheid deden ze er 3 dagen over. De eerste stop was op een camping in Dijon. Harrie leerde dat er in Frankrijk gewone campings waren en gemeentecampings (municipaux). Ook merkte hij dat de wc's in Frankrijk er iets anders uitzagen dan thuis.
3.
Het werd ook de eerste keer dat Harrie in zee zwom. Hij had vast geleerd dat de zee zout is, maar besefte dat pas toen hij een slok zeewater binnenkreeg.
4.
Harrie had op een keer ineens een vreselijke pijn in zijn voet. Bebby's moeder zei op een gegeven moment dat ie op moest houden met huilen.
5.
Bebby en Harrie gingen elke dag stokbrood en melk halen. Dirk sneed het stokbrood in stukjes, smeerde er iets op en deelde ze uit. Zelf at hij stokbrood met Marmite, een goedje dat eruit zag als teer en ook zo smaakte.
6.
Harrie probeerde écht aan zijn taal te denken en zei op een gegeven moment 'jé'. Bebby's ouders legden Harrie uit dat dat ook een vloek was. Harrie was verbaasd en begreep pas een jaar of 15 later dat dit woord door echte gelovigen als afkorting van Jezus wordt beschouwd.
7.
De vakantie in 1974 ging naar Zwitserland. Van die vakantie herinnert Harrie zich veel minder. Wel dat het weer er een stuk minder was. En dat de voetbalfinale Nederland-Duitsland in die vakantie werd gespeeld. Ze zagen hem in de kantine op de camping.
8.
De familie Van Knepscheuten sloot elke vakantie af met een bezoek aan de Chinees in Bergeijk. In 1973 en 1973 was Harries moeder daar ook bij, om haar zoon weer in ontvangst te nemen. Bij één van die etentjes sprak Dick de legendarische woorden:
"Trudy, ik geloof dat ik niet goed word", waarna hij in elkaar zakte. Harrie herinnert zich die woorden, omdat zijn moeder -die zich figuurlijk dood schrok- die nog jarenlang herhaalde als Bebby's ouders ter sprake kwamen.

Inmiddels is het al een eeuwigheid geleden dat Harrie met Bebby's ouders sprak. Harrie weet van Bebby dat Dick zich langzaam heeft afgewend van het geloof. Of dat ook voor Bebby's moeder geldt weet Harrie eigenlijk niet meer.

Maandag begint Dick aan een tweede chemokuur. De eerste heeft geen resultaat gehad. Iedereen hoopt dat de tweede wél aan zal slaan. Harrie zal een kaarsje voor Dick en zijn familie branden.

Vertrouwen

Dinie krijgt dus een andere baas. Wat Harrie nog niet vertelde is dat Dinie ook een dag langer gaat werken. Dat heeft ook gevolgen voor Harries werk.

Dinie en Harrie willen coûte-que-coûte geen buitenschoolse opvang voor hun kinderen. Daarom wil Harrie zijn dagen anders gaan indelen: op jaarbasis meer dagen aanwezig zijn, maar per dag iets minder uren maken. En gewoon 4 uur per week thuis blijven werken: een van de laatste extraatjes die zijn overgebleven sinds Harrie in dienst trad.

Harrie had zijn nieuwe bureauhoofd een voorstel gedaan. Een bijzonder bureauhoofd trouwens: hij is namelijk een trouw lezer van dit weblog (misschien dat ie dit verhaal maar even moet overslaan). Verder houdt hij van goede muziek. En bovenal is hij eerlijk. Hij vertelde Harrie dan ook alvast dat de directie vanaf 1 januari 2010 het thuiswerken wil verbieden.

Harrie moest daar eerst om lachen. Er wordt al 7 jaar lang geroepen dat thuiswerken moet worden verboden. Maar het schijnt nu menens te worden.

Harrie vindt het op zich prima, als er nieuwe regels komen. Maar dan moeten ze zinvol zijn en voor iedereen gaan gelden. En dan moeten degenen die zich er niets van aantrekken ook worden aangepakt.

Nu heeft Harrie sowieso al zijn twijfels bij de zin van het idee. De organisatie waar Harrie werkt roept altijd en overal dat ze vooruitstrevend en 'transparant' (braakt u s.v.p. ín en niet náást de pot) zijn. Als je dus weet dat heel Nederland steeds voller met files staat en dat thuiswerken zelfs door de opperoverheid als oplossing wordt gezien, is het vreemd dat Harries vooruitstrevende baas het juist gaat verbieden.

Het zal dus wel om de transparantie draaien bij de visionairs bij Harries bedrijf. Transparantie betekent in dit geval dan waarschijnlijk wantrouwen. Als je thuis werkt, doe je niks, is vermoedelijk het idee van de beleidsbepalers.

Nou zitten beleidsbepalers meestal plannen te bedenken in bedompte hokken en Harrie kan ze dus nauwelijks kwalijk nemen dat ze niet zien wat Harrie elke dag wél op de werkvloer ziet. Dat sommige van zijn collega's elke dag in alle vroegte klokken voor hun collega's bijvoorbeeld, zodat die dan nog wat langer in bed kunnen blijven. Omgekeerd zullen die uitslapers aan het einde van de dag wel weer klokken voor de ochtendploeg, zodat die wat eerder naar huis kunnen. En zo bouwt iedereen in die hele klokploeg mooi wat extra vrije dagen op.

Harrie zou de collega's die níet klokken, om 10 uur binnenkomen, tussen de middag 2 uur gaan wandelen, om 4 uur weggaan en noteren dat ze 8 uur hebben gewerkt trouwens óók niet graag de kost geven. Maar voor al deze mensen geldt wel: ze zijn op de werkvloer gesignaleerd en dus is het in orde. Thuiswerkers zijn vanuit de beleidskamers zéker onzichtbaar en dus in principe verdacht.

Harrie snapt dus wel dat dat moet worden aangepakt en heeft daar verder niet zo'n moeite mee. Hij weet alleen nú al dat die regels -die écht voor iedereen gaan gelden- straks tóch weer niet gelden voor de paar mensen die weer een dealtje met hun bureauhoofd sluiten. In een mum van tijd is dan bijna alles weer bij het oude. Alleen de braverikken, zoals Harrie, die hun uren (en vaak nog wel meer) thuis altijd netjes maakten, komen dan een dag per week het fileprobleem wat uitbreiden.

Harrie zal wel weer als raddraaier en onruststoker worden gezien na deze woorden. Daarom wil ie afsluiten met een mooi voorbeeld. Een jaar of drie geleden gingen alle leidinggevenden van Harries organisatie ergens buiten de deur twee dagen lang met elkaar praten. Toen ze terugkwamen hadden ze groot nieuws: er was besloten dat voortaan iedereen op tijd moest zijn bij vergaderingen.

Harrie -zelf altijd stipt op tijd- had zich al vaak kapotgeërgerd aan de collega's die altijd te laat kwamen en sprong dus een gat in de lucht na dit besluit. Drie dagen later had Harrie een overleg, waar één van de hoogste bazen uit zijn onderdeel de gespreksleider zou zijn. Die kwam vervolgens gewoon weer 20 minuten te laat opdraven.