Brussel

Voor je werk naar het buitenland. Dat klinkt avontuurlijk en Harrie gaat het binnenkort eindelijk meemaken. Toegegeven, hij wás al eens in het buitenland voor zijn werk. Maar dat was alleen maar omdat de TomTom toen nog niet bestond, waardoor hij in de Achterhoek verdwaalde en in Duitsland terecht kwam.

Voor degenen die het even niet meer zo scherp hebben: Harrie beoordeelt al 20 jaar aanvragen van bedrijven die een milieuvergunning willen. Of die vergunning wel of niet kan worden verleend, wordt aan de hand van heel veel regels bekeken.

Vroeger, toen Harrie nog haar op zijn hoofd had, werden die regels in’s-Gravenhage bedacht. ’s-Gravenhage heet nu Den Haag, maar de regels komen nu meestal uit Brussel. Dat klinkt ver weg, verder weg dan Den Haag of ‘s-Gravenhage. Voor ambtenaren is dat fijn, want dan kunnen ze zich makkelijker achter die regels verschuilen (“ja meneer, ík bedenk het niet, dat komt allemaal uit Brussel”).

Nu had iemand op Harrie’s werk het idee om eens naar Brussel te gaan om te zien “hoe dat werkt”, hoe die club die regels bedenkt. Nou is Harrie best naïef, maar toch niet zó erg dat hij op enig moment het idee heeft gehad dat daar in Brussel iets te zien zal zijn. Werkende ambtenaren ja, die zul je er zien. Hoewel, nergens schijnen ambtenaren zo weinig te werken als in Brussel; ze komen, vullen in dat ze er zijn geweest en gaan dan belangrijker dingen doen, meestal in de privé-sfeer. Om werkende ambtenaren te zien kan Harrie net zo goed een rondje op de gang maken.

Toch wekken de organisatoren van de trip naar Brussel nog steeds de indruk dat het er wel degelijk om zal gaan om er iets op te steken (en dan niet twee sigaretten zoals Van Hanegem tijdens de trainerscursus). Om die reden had de organisatie deze week alvast iemand uit Brussel laten komen. In de mooiste zaal op Harrie’s werk zou die een inleiding geven over wat er in Brussel allemaal gebeurt.

Harrie ging speciaal voor die inleiding overwerken. Hij mag niet elke dag in die mooiste zaal zitten en dit was een kans. Maar na een kwartier vielen zijn ogen al bijna dicht. Niet door de stem van de man uit Brussel hoor! Die was in Duitsland geboren en werkte dus in België in een gebouw waar iedereen de hele dag Engels praat. Voor Harrie’s gezelschap praatte hij nu Nederlands, maar daar zaten allerlei klanken en woorden uit andere talen doorheen. De slaap kwam vooral doordat het verhaal van de man nogal …uuuhhhh… gedetailleerd en formeel was.

Harrie denkt zelf dat dat bezoek in Brussel voornamelijk een informeel samenzijn met collega’s op een andere dan de werkplek zal zijn. Dat is ook de reden dat hij heeft toegezegd om een verslagje te maken van de trip. Als het niet te serieus is, kan Harrie er vaak práchtig over schrijven!

Rabih Abou-Khalil

Harrie houdt best van een beetje muziek. Hij was dan ook aangenaam verrast toen bleek dat er een jazzfestival zou zijn in het Franse dorp waar hij vakantie vierde. Bij de receptie van de camping vroeg hij of ze hem er iets over konden vertellen, over dat festival. Het receptiemeisje antwoordde enthousiast dat ze dat zeker kon!

Dat enthousiasme deed Harrie voor het ergste vrezen. Vraag maar eens aan een Fransman "do you speak English?". Heeft Harrie ook weleens gedaan, hoewel ie best in het Frans uit de voeten kan. Het antwoord is altijd "yes". Soms zelfs "yes, of course!". En dan vráág je ze iets in het Engels of je zégt iets in het Engels en dan is het altijd: "je ne comprends pas". Ja, nu kunt u wel weer denken: 'wat is die Van Geffen toch altijd negatief', maar hij heeft natuurlijk ******domme wél gelijk!

Maar goed, Harrie vroeg dus of ze een programma had van dat festival. En of ze ook wist waar ie kaarten kon kopen. "Uhhhh......non", was het antwoord. Ze wist alleen dat er een festival was. Meer niet. En dan is Harrie negatief. Negatief zijn of realistisch: het ligt volgens Harrie verdomd dicht bij elkaar.

Het receptiewicht adviseerde Harrie naar de VVV te gaan. Hij wist natuurlijk niet waar dat lag en liep dus op goed geluk door het dorp heen. En daarbij stuitte hij op een groot, oud pand, waar de organisatie van het festival was gehuisvest. Die hadden natuurlijk wel een folder en wat bleek: Rabih Abou-Khalil, een van Harries favoriete musici, zou op de laatste dag optreden!

Nou heeft Harrie nooit echt begrepen wat Rabih Abou-Khalil met jazz te maken heeft. Hij maakt Oosterse muziek, op een Oosterse instrument, de oud.


De geluidskwaliteit van de cd's van Rabih is altijd perfect, wat een liefhebber van luxe hifi-apparatuur sowieso al snel tevreden stemt. Daarnaast gaat er een enorme rust van Abou-Khalils muziek uit. In drukke tijden of tijden van stress is er nauwelijks muziek die Harrie liever draait dan die van Rabih Abou-Khalil. Maar jazz?

Later die week werd duidelijk dat Harrie in de loop van de jaren iets gemist heeft en dat de definitie van jazz waarschijnlijk is aangepast terwijl hij even niet oplette. Een groot deel van de optredens vond plaats op het sportveld dat aan de camping grensde en daardoor mocht Harrie gratis meegenieten van een aantal optredens. En in álle gevallen had het werkelijk helemaal niets met jazz te maken. Bijna steeds was er een hard gillende zangeres te horen en Trijntje-Oosterhuis-repertoire.

Zoals gebruikelijk gingen de Van Geffen's eerder naar huis dan gepland, zodat ie alweer thuis was toen Rabih Abou-Khalil op het podium stond.

Uitje

Het is erg warm in de streek waar de Van Geffen's vakantie vieren. De kinderen willen daarom het liefst zwemmen. Dinie geeft de voorkeur aan de stretcher in de schaduw van een plataan. Daar ligt ze bijna de hele vakantie op en leest de boeken die ze meenam en die de halve auto vulden.

Harrie heeft in de loop van zijn leven de rust opgebouwd van een gemiddelde ADHD-er en kan zich hooguit een half uur op een boek concentreren. De iPod die hij had meegenomen is weer eens kapot, zodat hij zich met regelmaat verveelt. Op een maandagmiddag loopt hij daarom naar de markt in het dorp, dat trouwens vlakbij de camping ligt. Weggetje van 500 meter uit, brug over en dan ben je er.

Maar als Harrie halverwege het weggetje naar de brug is ziet hij het al: er is paniek aan het andere einde van de brug. Hij ziet er van een afstand minstens drie politie-auto's, twee brandweerauto's en een ook nog een stuk of drie brandweerauto's staan.

Als Harrie even later bij de brug is aangekomen stuit hij op een Franse gendarme, die het naderende autoverkeer sommeert om te draaien: de brug is op dit moment niet toegankelijk voor auto's. Aan de andere kant van de brug, waar duidelijk iets is gebeurd, doet een collega hetzelfde. De brug is dus tijdelijk het domein van voetgangers en fietsers.

Harrie heeft wel een vermoeden van wat er is gebeurd: er is vast iemand van de brug gesprongen. In theorie kan er natuurlijk ook iemand vanaf gevállen zijn, maar alles in Harrie zegt hem dat er sprake is van een zogenaamde 'springer'.

Harrie staat ineens in tweestrijd. Hij verafschuwt mensen die een beetje gaan staan nieuwsgieren bij situaties waarin menselijk leed de hoofdrol speelt. Van de andere kant: de mate waarin hij zich verveelt is de laatste dagen flink toegenomen. En door zijn afkeer voor sensatiezucht heeft hij nog nooit een zelfmoordpoging van nabij meegemaakt. Hij denkt snel na en besluit het gebodene als een soort slagroom op zijn uitje te zien.

Hij loopt daarom naar de overkant van brug, maar blijft aan de oever waar hij arriveerde. Daar staan twee oude Franse mannen en een mevrouw van een jaar of 26. De laatste heeft natuurlijk een zonnebril in haar haar. De drie mensen praten wat met elkaar en Harrie gaat in hun buurt staan. Vanaf de plek waar ze nu met z'n vieren staan is goed te zien dat er aan de andere oever van de Drôme iemand onder de brug ligt. Over de persoon ter zake hebben zich wat hulpverleners gebogen.

Harrie hoort een van de mannen in 'zijn' groepje zeggen dat het erg is. De andere man beaamt dit en zegt op zijn beurt dat het slachtoffer plaatselijk vrij bekend is en Antoine heet. De spreker heeft Antoine zelf ook weleens gezien.

Al deze prietpraat geeft Harrie natuurlijk nog geen duidelijk inzicht in het gebeurde en daarom vraagt hij -aan niemand in het groepje in het bijzonder- of het slachtoffer gesprongen of gevallen is. "Gesprongen!", zegt een van de mannen, eigenlijk net iets te enthousiast.

Harrie voelt hierop een zeker gevoel van schaamte over zich komen. Hij, die zo'n hekel heeft aan sensatiezoekers, gaat niet alleen staan kijken, maar ook nog eens actief meedoen aan zo'n treurige gebeurtenis! Daarom wil hij weg en gewoon gaan doen wat hij van plan was: door het dorpje lopen. Hij groet de mannen en de vrouw en loopt nu over de brug naar de andere oever.

Als Harrie op de plaats is aangekomen waar Antoine is gesprongen, kan hij het toch niet laten om nog even van dichtbij te kijken. Een meter of 8 onder zich ziet hij nu de ruggen van de hulpverleners. Die zitten gehurkt boven iemand, op een stukje waar nog geen 5 centimeter water in de Drôme staat. De hulpverleners wikkelen Antoine in een soort aluminiumfolie en tijdens die handeling ziet Harrie een paar dunne, lange vingers bewegen.

Dat moeten de vingers van Antoine zijn, die dus op dit moment nog leeft! Wel erg dun en lang voor een man, die vingers, maar Harrie heeft het plaatje in zijn hoofd allang rond. Plaatselijk bekend, springen van de brug op een plaats waar 5 centimeter water staat, dan ben je vast in de war en zullen er wel drugs in het spel zijn. En drugs kunnen de mens ook lichamelijk gezien behoorlijk aanvreten, dus Harrie begrijpt het wel.

In de wetenschap dat Antoine nog leeft, loopt Harrie het stadje in, waar eigenlijk bar weinig te beleven is. Veel winkels zijn gesloten, omdat Harrie er niet aan heeft gedacht dat men hier aan siësta doet. Hij heeft ook niet een echt doel verder. En eerlijk is eerlijk: de kans dat hij nog iets gaat zien dat zoveel indruk op hem zal maken als een springer is klein.

Zodoende houdt Harrie het na een uurtje alweer voor gezien en gaat terug naar de camping. Op het moment dat hij weer bij de brug aankomt ziet hij de ambulance wegrijden en geeft de gendarme de brug weer vrij voor autoverkeer.

De volgende ochtend haalt Harrie zijn broodbestelling op, aan de bar bij het zwembad op de camping. Nadat hij heeft afgerekend werpt hij even een blik in de Midi-Libre. Elke dag ligt daar de nieuwste versie en Harrie kijkt graag in Franse kranten. Vooral de pagina's met persoonlijke zaken in Franse kranten zijn om van te smullen.

In Nederland wordt hooguit een advertentie aan je besteed bij geboorte en bij overlijden, maar in Frankrijk lijkt het er juist op dat elke gelegendheid wordt aangegrepen om een advertentie voor iemand te kunnen plaatsen. Bij de geboorte natuurlijk, maar ook als iemand wordt gedoopt, bij een verloving, een huwelijk, bij een jubileum, noem maar op. En het állerleukste is, dat er meestal ook nog een kleurenfoto en allerlei details bij worden geplaatst. Het gaat nét niet zo ver dat je te weten komt hoeveel mannen een aanstaande bruid hebben bereden vóór degene met wie ze gaat trouwen, maar veel scheelt het niet.

Als Harrie de Midi-Libre doorbladert, schiet hem 'de zaak Antoine' ineens weer te binnen. Hij weet zéker dat dit een gebeurtenis is waarover een Franse krant schrijft en hij wordt niet teleurgesteld. In een klein berichtje staat dat de vorige dag een vrouw van de brug is gesprongen. Geen Antoine dus en vandaar ook die lange vingers!

Maar voor de rest had Harrie het bij het rechte eind: volgens Midi-Libre was de vrouw 'fragile'. Prachtig vindt Harrie die woordkeuze! In Nederland ben je een junk of een koekwaus als je van een brug spingt, in Frankrijk 'fragile'. En aan het slot van het berichtje staat nóg zo'n mooie opmerking: 'voor de dagen van de vrouw behoeft niet te worden gevreesd'.

Fossiel

Harrie heeft nog wat losse restjes vakantieherinneringen. Die kunnen voor het nageslacht best nog weleens aardig zijn. Daarom zal hij ze in de komende dagen met u delen. Hier is de eerste.

Aan de oevers van de Drôme vindt Ricardo een heus fossiel. Wat ooit een slak moet zijn geweest is nu een onlosmakelijk deel van een steen. Ricardo wil de steen mee naar huis nemen, maar Dinie en Harrie vinden de steen daar veel te groot voor. Dinie zegt dat ze er wel een foto van maken en dat ie de steen maar lekker terug moet leggen.

Maar het aardige van Ricardo is, dat hij niet voor één gat te vangen is. Hij pakt een andere steen en probeert daarmee een stuk van de steen met het fossiel af te hakken. Dat lukt helaas niet.

Nadat Ricardo een minuut of tien vruchteloos heeft staan hakken, krijgt Harrie met Ricardo te doen. Harrie pakt daarom op zijn beurt óók een steen. Die gooit hij met kracht op de steen met het fossiel. En met succes, want de steen breekt keurig doormidden, precies door de versteende slak heen. Zodat Ricardo het uiteindelijk toch met alleen een foto moet doen.

Verandert Frankrijk? 7: Slot

De vakantie is allang weer voorbij. Harrie werkt alweer een paar weken. Dinie is zelfs alweer voor de volgende vakantie weg, samen met een collega. Harrie is daardoor een week alleen met zijn zonen. Tijd genoeg dus om na te denken en zich te realiseren dat de verhandeling over Frankrijk maar eens moet worden afgerond.

Toch heeft Harrie nog een aantal dingen die hij kwijt wil over Frankrijk en zijn meest recente vakantie. Die dingen zal hij in de komende dagen separaat voor u noteren. Ze zijn namelijk aardig om te weten, maar niet noodzakelijk voor de beantwoording van de vraag die in deze reeks centraal stond: verandert Frankrijk?

Ja, lijkt het antwoord bij een eerste, vluchtige beschouwing te moeten luiden. Frankrijk verandert. En niet zo'n beetje ook. De bescheiden Franse vrouwen van vroeger rijden niet meer in hun Franse GTI's. Ze zitten in Audi's, met een telefoon aan hun hoofd en een zonnebril erop en ze proberen -net als de Nederlandse vrouwen en eveneens tevergeefs- op de filmsterren te lijken die ze elke avond op het plasmascherm in hun Vinexhuis zien.

Het rijgedrag van de would-be-diva's is -net als dat van hun mannelijke tegenhangers-ook niet echt opvallend meer: zo rijden we hier in Nederland ook. En zelfs de supermarkten lijken kleiner dan vroeger. Bovendien hebben ze zelfs bij de Nederlandse Aldi-filialen al zo'n beetje alles wat vroeger nog zo bijzonder was in Frankrijk.

Harrie schrok er eigenlijk wel van toen hij alle veranderingen die hem waren opgevallen (dus ook degene die hij niet heeft beschreven) de revue liet passeren. Dat zou toch niet waar zijn, dat Frankrijk zo was veranderd?

Daarom heeft hij nog eens extra goed nagedacht en kwam toen nog best snel met een ándere conclusie: niet Frankrijk verandert, de hele wereld verandert. En niet op een manier die de landspecifieke eigenschappen ten goede komen is Harries conclusie.

Globalisering is volgens Harrie de boosdoener. De hele wereld gaat op elkaar lijken. Makkelijk als je eens -lekker avontuurlijk!- in het buitenland wilt gaan werken. En ook handig op vakantie. Harrie kon zijn flutes gewoon in het Nederlands bestellen. Maar leuker wordt het er niet op. Althans niet volgens Harrie.