Het is de tweede dag van de kindervakantie. Het is ook de tweede dag dat het regent. Geen weerman voorspelt voor de komende dagen beter weer. De kinderen vervelen zich al. De vakantie duurt nog ruim veertig dagen.
Harrie vraagt de kinderen of ze iets leuks zullen gaan doen. De meeste moderne kinderen kennen in tijden van regen maar vier leuke tijdsbestedingen: computeren, Ninnen, Playstationnen of Wii-en. Aangezien Harrie's kinderen weten dat hij met 'iets leuks' juist níet doelt op een der genoemde schermactiviteiten, is de animo voor 'iets leuks' niet erg groot.
"Zullen we gaan zwemmen?", oppert Harrie. Ricardo ziet dat onverwacht toch wel zitten. Willie niet. Die stelt voor naar de dierentuin te gaan. Daar voelt Harrie dan weer weinig voor. In dierentuinen stinkt het. Naar dieren vooral.
Bovendien is er in de omgeving van Nuenen maar één voor publiek toegankelijke dierenverzameling. Deze wekt met de pretentieuze naam Dierenrijk Europa de indruk dat zich achter de poorten een aaneenschakeling van bijzondere diersoorten bevindt.
In werkelijkheid herbergt Dierenrijk Europa echter slechts een zeer beperkt aantal dieren van soorten die men bij wijze van spreken zelfs dagelijks op straat kan tegenkomen. Dit feit was natuurlijk snel na de start van Dierenrijk Europa bekend in de omgeving van Nuenen, waarna de toch al niet zo florisante bezoekersaantallen snel nog verder daalden. Dit heeft de directie recent doen besluiten om een Aziatische tijger en een Indische olifant aan te schaffen, waarmee de kreet 'Europa' weer een vreemde lading krijgt.
Als Harrie meldt dat hij weinig zin in een dierentuinbezoek heeft, wil Willie óók wel zwemmen. "Mogen we dan een vriendje meenemen?", vraagt hij. Dat mag. Willie belt direct zijn vriend Broes en die wil mee. Ricardo belt Pierre, maar die is niet thuis.
"Dan neem ik Nelis mee", zegt Ricardo. "Oh nee," schrikken Willie en Harrie hardop en tegelijkertijd, "niet Nelis!"
Kun je een hekel aan een kind? Mág je een hekel hebben aan een kind? Harrie weet het niet zeker. Laat hij het dan maar voorzichtig zo zeggen: met Nelis heeft hij weinig Anschluss. Harrie probeert Ricardo daarom te overreden om Wilhelm mee te vragen. Maar die is óók niet thuis. En als tot slot ook Smak niet thuis blijkt, zijn Ricardo's keuzemogelijkheden wel zo'n beetje op. Hij probeert zelfs het buurmeisje nog even, maar als die op vakantie blijkt te gaan, wordt het toch Nelis. Harrie hoopt nog even dat die niet thuis is, maar die hoop is natuurlijk ijdel.
Nu Harrie dit schrijft, schiet hem te binnen dat ie een jaar geleden al eens heeft geschreven over de ouders van Nelis. Nervosi nam hij als achternaam voor Nelis' familie en Harrie ziet nu dat hij die naam destijds goed koos. Voor mevrouw Nervosi is álles in het leven een 'issue'. Brood kopen, fietsen, de kinderen naar school brengen: alles levert een probleem op. Ze is daardoor ook altijd te laat, behalve met het inpakken van de caravan. Haar manier van doen lijkt op die van een ADHD-er die teveel Seresta heeft geslikt: druk en besluiteloos. En die levenswijze slaat over op haar kinderen.
Ricardo treft Nelis dus aan de telefoon. Na een paar seconden hangt hij op. "Gaat hij mee?", vraagt Harrie. "Hij is helemaal verdrietig," zegt Ricardo, "want hij moet naar de kapper. Ik moest ophangen van Nelis, dat smeekte hij. Zelf kon ie het niet, zó verdrietig was ie." Harrie voorziet het zoveelste issue met de Nervosi. Het is half twaalf, om 1 uur gaan ze naar het zwembad is de afspraak.
Om 2 minuten over half twaalf staat mevrouw Nervosi op de stoep. "Nelis is zó verdrietig, maar hij moet naar de kapper en dat is een thuiskapper en ik weet niet of ik haar nog kan bereiken en kan ik haar eigenlijk dan nog wel afzeggen? Wat denk jij? Maar ik vind het zo zielig voor Nelis."
Harrie probeert kalm te blijven en dat valt hem nooit mee bij de Nervosi. Hij zegt alleen: "sja, soms kun je niet alles hebben", geheel in lijn met zijn visie op de hedendaagse, strontverwende rotjong. Dat is voor mevrouw Nervosi blijkbaar een extra aanmoediging om toch te gaan proberen de kappersafspraak te verzetten. Harrie zegt dat ie alles best vindt, maar dat ie om 1 uur vertrekt.
Om tien over twaalf belt mevrouw Nervosi. Ricardo neemt op. Ze kan de kapster niet bereiken. Ricardo neemt het voor kennisgeving aan. 30 seconden later gaat de telefoon wéér. Ricardo ziet aan de nummerherkenning dat het wéér mevrouw Nervosi is. Ze heeft het verkeerde nummer gekozen, want ze moest de kapster hebben.
Dan blijft het even stil. Harrie en de kinderen eten een boterham, pakken de zwemkleren en dan is het 10 voor 1. De telefoon gaat. Het is mevrouw Nervosi. Het lukt niet om de kapper te pakken te krijgen. Harrie zucht inwendig van opluchting.
Om 5 voor 1 wil Harrie gaan, als de telefoon weer gaat. Het is mevrouw Nervosi. Ze heeft de zus van de kapster bereikt. De afspraak wordt verzet en Nelis kan toch mee! Ze vraagt hoe laat Harrie thuis zal zijn en Harrie voelt een nieuw issue op zich afkomen.
"Om 4 uur ongeveer", zegt ie. "O", zegt mevrouw Nervosi, "dat is mooi, want ik moet zelf om 5 uur werken. En dan is mijn man nog niet thuis, dus als je later dan 5 uur komt, daqn zou je Nelis even moeten afzetten bij mijn ouders. Die wonen vlakbij het zwembad, daar bij die twee smalle hoge flats, weet je wel? En dan komt mijn man daarna naar mij toe, maar die haalt de kinderen dan wel op bij mijn ouders. Of anders kunnen we het ook zo doen, dat je ze ........"
Harrie haakt af en zegt dat ie het vriendje van Willie moet ophalen. Mevrouw Nervosi zegt dat Nelis eraan komt, maar dat ie zijn tanden nog moet poetsen. "Die moet áltijd zijn tanden poetsen", zegt Ricardo. "Elke keer als ie naar buiten gaat, moet ie zijn tanden poetsen."
5 minuten later staat Nelis dan uiteindelijk op de stoep. Samen met zijn wat duffige gelaatsuitdrukking en zijn moeder. Harrie laadt de spullen in en haalt Willie's vriendje op.
In het zwembad blijkt het recreatiegedeelte te zijn gesloten wegens verbouwing. Wel slim natuurlijk, om dat in de schoolvakantie te doen. Maar de kinderen kunnen terecht in het instructiebad. Daar kun je van de hoge duiken in een bad van 4 meter diep. Voor Nelis, die zo'n beetje alle zwemdiploma's heeft die je maar kunt bedenken (dat dan weer wel) is dat natuurlijk helemaal top. Gelukkig heeft hij zijn duikbrilletje meegenomen.
Harrie gaat zitten en wil nu nog maar één ding: onthaasten. Hij heeft een mooie bijlage van de Volkskrant bij zich en een boek. Daar komt ie niet meteen aan toe, want alle stoelen zijn bezet. Dat wil zeggen: in alle stoelen die er zijn ligt een handdoek. Mensen zijn vrijwel alleen in het water te vinden.
Na 5 minuten rondlopen vindt Harrie dan toch een stoel, op een strategische plek en nog tussen twee vrij jonge moeders in ook. De ene is het type intellectueel en ze leest een boek. Van de andere trokken de voorouders waarschijnlijk met een mobiele woning door Europa. Ze heeft haar voeten opgetrokken, waardoor haar voorbips nogal nadrukkelijk naar voren wordt geduwd en Harrie -of ie wil of niet- met haar 'cameltoe' wordt geconfronteerd. Ze heeft bijzonder kleine voeten ziet Harrie. Maat 35 of zo. Op haar linkervoet is de naam Jenna of Venna getatoeëerd, in de lichtblauwe tint die Harrie zo verafschuwt.
Harrie pakt zijn bijlage en begint te lezen. Zo is het leven best goed. De intellectuele mevrouw links van Harrie gaat bellen. Het is een moderne vrouw. De vrouw rechts met de tattoo eet een Mars. Harrie drinkt wat Spa. De kinderen spelen in het water. De mevrouw links gaat weer lezen. De mevrouw rechts pakt wat toffee's. Harrie leest verder en kijkt naar de kinderen. Willie staat met Broes op een rechthoekige mat en hangt de Bram uit. Om hen heen zwemmen wat meisjes, die naar hen kijken. Ze hebben er geen oog voor. Over 1 of 2 jaar zal dat heel anders zijn.
De mevrouw rechts van Harrie staat op. De hele bovenkant van haar rug blijkt ook te zijn getatoëerd. Harrie heeft geen idee wat de aangebrachte prent moet voorstellen. Boven haar bikinibroek is ook nog een aarsgewei aangebracht.
Dan komt Ricardo naar Harrie toe. Nelis is zijn duikbril kwijt en of Harrie die even wil opduiken. "Ik kijk wel uit", antwoordt die. 4 meter onder water, hij dénkt er niet aan.
Ricardo gaat weg en de mevrouw met de tattoos komt terug met een broodje kroket. Ze heeft weliswaar wat vetrollen, maar niet zoveel als Harrie op grond van het eetgedrag dat hij constateert zou verwachten.
Nu komt Nelis zelf met de vraag of Harrie de bril even wil opduiken. Harrie zegt -naar waarheid- dat Nelis dat met al zijn zwemdiploma's veel beter zelf kan doen. Harrie heeft alleen VZ, A en B. Daarop antwoordt Nelis dat het moeilijk is om die bril op te duiken, omdat er steeds allerlei mensen van de hoge af blijven gaan. "Dan weet ik het ook niet", antwoordt Harrie opnieuw naar waarheid.
Het blijft nu even stil. Harrie leest en drinkt Spa. De mevrouw links belt nog eens een keer. De mevrouw rechts heeft een familiezak chips ontdekt. De kinderen spelen, op Nelis na, die zich weer bij Harrie meldt.
"Hoe laat gaan we naar huis?", vraagt hij. "Om een uur of 4", antwoordt Harrie. "Kunnen we niet om 6 uur gaan?", vraagt Nelis. In een flits gaat het issue met mevrouw Nervosi door hem heen: die moet om 5 uur werken, haar man is dan nog niet thuis, Nelis moet dan naar haar ouders waarvan Harrie niet weet waar ze wonen...
"Nee", zegt hij, "ik heb met je moeder afgesproken dat je voor 5 uur thuis bent. Waarom wil je later weg?"
"Om 6 uur mag er niet meer worden gedoken", zegt Nelis, "en dan kan ik mijn bril opduiken."
"Ik denk dan toch dat je pech hebt," zegt Harrie.
Nelis druipt af. 2 minuten later is hij er wéér, samen met Ricardo. Nu willen ze een ijsje. Harrie geeft ze geld. 1 minuut erna staan ze samen bij Harrie, want ze willen liever iets uit de automaat in plaats van een ijsje. "Das goed", zegt Harrie. "Ja, maar dan moeten we het geld wisselen, want zo'n briefje past niet in de automaat." Harrie wordt langzaam wat moedeloos en adviseert de jongens het geld te wisselen bij de drijver van het restaurant, die overigens in het dagelijks leven Harries buurman is.
Ricardo komt terug met M&M's, Nelis eet een Mars. Als ze dat op hebben gaan ze weer zwemmen en blijft het heel lang stil. De mevrouw rechts naast Harrie pakt een zak Hamka's. De mevrouw links van Harrie leest, totdat haar dochtertje huilend aan komt lopen. Haar mond is rood van het bloed. Ze is uitgegleden en met haar mond op de bassinrand gevallen. Haar boventanden zijn in haar onderlip geboord. Een stukje tand is afgebroken.
De mevrouw belt de tandarts, maar die is natuurlijk niet bereikbaar. Harrie meldt de mevrouw geheel ongevraagd dat bij Willie een halve boventand is afgebroken en dat ze alleen haast moet hebben met de tandarts bellen als ze het stukje tand nog heeft. Maar dat heeft de mevrouw niet. Ze vraagt haar dochter om haar afgebroken tand aan Harrie te laten zien. Harrie voelt zich even een deskundige en vertelt de mevrouw dat hij denkt dat dit een typisch gevalletje van een beetje bijpolijsten is. Die conclusie deelt de mevrouw.
Het is inmiddels kwart voor 4 en Harrie heeft er genoeg van. Hij verzamelt de kinderen en samen lopen ze naar de kleedhokjes. Harrie pakt de kleren uit de kluisjes en geeft die aan de rechtmatige eigenaren. Hij kleedt zich aan en vertelt de jongens dan dat hij alvast naar de uitgang loopt, waar het waarschijnlijk een stuk aangenamer is dan in die benauwde kleedkamer.
Als Harrie een minuutje bij de uitgang staat komt Ricardo eraan. Even later verschijnen ook Willie en Broes. Nelis blijft angstvallig lang weg.
"Wat is Nelis nou weer aan het doen?", vraagt Harrie.
"Die is waarschijnlijk zijn tanden aan het poetsen", antwoordt Ricardo.
