Einde

De laatste dag voor vertrek naar Frankrijk. Harrie heeft deze keer zelfs geholpen met de voorbereidingen. Normaal doet Dinie die altijd. Maar die heeft óók recht op een rustige voorbereiding.

Daarom heeft Harrie maandag eens flink uitgepakt en een lijstje gemaakt. Daarop heeft ie alles genoemd wat ze volgens hem mee moeten nemen op vakantie. En als Harrie álles zegt dan bedoelt ie ook álles. De Senseo, inlegkruisjes, een fleece-trui (je weet zelfs in Zuid-Frankrijk maar nooit), een roeiboot, opblaasbare bierpul, laptop, muggenstekker, goed humeur en zelfs de hond.

Uiteraard heeft Harrie dat lijstje niet zelf bedacht. Er is een site met een lijst van ongeveer 47.000 dingen die je niet moet vergeten mee te nemen als je een weekje weggaat. Veel van de dingen op die lijst zijn gesponsord (niet het goede humeur natuurlijk, maar wel bijvoorbeeld de diarreeremmer Imodium), dus het meeste heb je niet nodig, maar door die sponsoring kostte het Harrie de nodige tijd om de lijst terug te brengen naar 4 A4-tjes.

Waar vervolgens toch nog allerlei dingen op stonden die Harrie zéker niet had aangekruist en er dus via vieze sponsoring tóch op waren gekomen: het eerder genoemde Imodium, de skibox en skistokken, het goede humeur (Harrie bepaalt zelf wel of ie een goed humeur heeft op vakantie of niet) en de condooms bijvoorbeeld.

Maar uiteindelijk is alles ingepakt wat mee moet, op de Senseo en de hond na. Die komen morgenochtend als laatste aan de beurt. Dat is dan meteen het begin van de vakantie en het einde van een zwaar werkjaar.

En waarschijnlijk is dat ook het einde van dit weblog. Harrie wil ermee stoppen. Niet omdat ie niks meer te vertellen heeft, integendeel! Maar met veel van de dingen die hij wil opschrijven heeft u gewoon geen zak te maken. En dus overweegt Harrie sterk om een volstrekt persoonlijk weblog te gaan maken. Alleen in te zien door hem zelf. Een écht digitaal dagboek dus. Of ie dit weblog er daarnaast bij gaat houden is de vraag. In dat geval zal de schrijffrequentie in elk geval wel afnemen.

U merkt het vanzelf. Als er op 1 september nog geen nieuw stuk is verschenen, dan is Harrie's weblog bij deze overleden.

Vakantie

Vandaag is Harrie's eerste vakantiedag. Zaterdag en zondag had ie natuurlijk óók al vrij, maar zonder vakantie had ie vandaag iets met z'n werk gemoeten.

Nu niet. Hij hoefde vandaag eigenlijk niets. Hij had Dinie beloofd alvast de vouwwagen te gaan halen, maar daar kwam hij niet toe. Toen ie namelijk klaar was met de kinderen voederen en boodschappen doen, begon het te miezeren. Die ging over in harde miezer en zelfs in lichte regen.

Later in de middag, toen Harrie al stond te koken, werd het weer gewone miezer en na het eten ging het weer over in harde miezer.

Het was dus een perfecte dag voor Harrie om langzaam weg te zakken in een minidip. Vakantie is een periode die eigenlijk niet goed samengaat met zijn psyche. Had ie dat al niet eens eerder geschreven? Regelmaat is eigenlijk het beste voor Harrie.

Daar bedoelt ie niet mee dat ie elke dag naar de baas zou moeten gaan hoor! Nee, het gaat er gewoon om dat er niet teveel fluctuaties plaatsvinden in de normale regelmaat. Als die regelmaat inhoudt dat ie drie dagen in de week bij de baas is, één dag als travestiet verkleed is, één dag de Kindertelefoon bemant en twee dagen huisvader speelt, maar dat dan élke week weer, dan is Harrie op z'n best.

En daar baalt Harrie eigenlijk van, dat ie dus eigenlijk slecht tegen veranderingen kan. Een jaartje geleden had ie nog in volle overtuiging kunnen melden dat ie iemand is die voor alle veranderingen open staat. Maar in het laatste jaar is ineens keihard het besef binnengekomen dat ie helemaal niet tegen verandering kan.

Daarom doet ie het natuurlijk ook zo goed als ambtenaar. En daarom ook baalt ie er waarschijnlijk van als iemand zich niet aan de regels houdt in het verkeer.

Maar dat is allemaal niets vergeleken bij de vakantie. De periode bij uitstek waar iedereen reikhalzend naar uitziet, maar die Harrie kan deprimeren. Omdat ie van zijn favoriete plek (zijn huis) weg moet bijvoorbeeld. En omdat ie dan naar een plaats gaat waar hij zal móeten genieten.

Want dat verwacht iedereen van een vakantieganger. Dat ie thuiskomt met sterke verhalen over het prachtige weer, de zorgeloze omgang met vrouw en kinderen die drie weken lang om hem heen zwermen, het geweldige eten, de schitterende omgeving, de boeiende nieuwe contacten die hij opdeed.

Er móet genoten worden ja, want het is vakantie! En moeten, daar heeft Harrie een broertje dood aan. Als je hem iets vriendelijk vraagt, doet ie alles voor je, maar zeg niet dat ie iets moet.

Maar positief is natuurlijk nu wel weet hoe ie in elkaar zit. Hij hoopt dat ie daardoor de druk van het 'moeten genieten' misschien wat van zich af kan zetten en er misschien -wellicht tijdens een borrel met die leuke buren op de camping?- zelfs af en toe om kan lachen? Wordt het misschien gewoon een mooie vakantie!

Ambtenaar

Ongeveer 1400 mensen werken voor dezelfde baas als Harrie. Allemaal ambtenaren. En één van hen verkocht een auto.

Dinie voelde wel wat voor die auto. De hare is nu 18 jaar oud en lelijk. Qua model dan, want op zich ziet ie er beter uit dan Harrie's auto. Vandaag kwam Dinie daarom met Willie en Ricardo naar Harrie's werk. Om die auto van die collega te bekijken.

De auto zag er slechter uit dan die van Dinie. Maar hij was wel een stuk sportiever en 6 jaar jonger. Vanaf morgen heeft Dinie dus een andere auto.

Behalve de auto bekijken, hebben Dinie, Willie en Ricardo naar Harrie's nieuwe werkplek gekeken. Hij heeft nu een van de mooiste werkplekken van Brabant. Dat vond de rest van de Van Geffen's ook.

Ook hebben ze gegeten in de kantine, die eigenlijk bedrijfsrestaurant heet. Willie bestelde twee broodjes kroket, maar liet er één staan. Hij vond de kroketten niet lekker. "Ze zijn waarschijnlijk in olie gebakken", dacht Dinie. Willie vond het best, maar niet lekker.

Ricardo vond zijn broodje kroket en broodje chocoladevlokken daarentegen een groot succes. Zó groot, dat hij al hardop zat te overwegen om later voor dezelfde baas te gaan werken als Harrie. Hopelijk leert Ricardo géén vak en vindt ie een échte baan.

Zwemmen

Het is de tweede dag van de kindervakantie. Het is ook de tweede dag dat het regent. Geen weerman voorspelt voor de komende dagen beter weer. De kinderen vervelen zich al. De vakantie duurt nog ruim veertig dagen.

Harrie vraagt de kinderen of ze iets leuks zullen gaan doen. De meeste moderne kinderen kennen in tijden van regen maar vier leuke tijdsbestedingen: computeren, Ninnen, Playstationnen of Wii-en. Aangezien Harrie's kinderen weten dat hij met 'iets leuks' juist níet doelt op een der genoemde schermactiviteiten, is de animo voor 'iets leuks' niet erg groot.

"Zullen we gaan zwemmen?", oppert Harrie. Ricardo ziet dat onverwacht toch wel zitten. Willie niet. Die stelt voor naar de dierentuin te gaan. Daar voelt Harrie dan weer weinig voor. In dierentuinen stinkt het. Naar dieren vooral.

Bovendien is er in de omgeving van Nuenen maar één voor publiek toegankelijke dierenverzameling. Deze wekt met de pretentieuze naam Dierenrijk Europa de indruk dat zich achter de poorten een aaneenschakeling van bijzondere diersoorten bevindt.

In werkelijkheid herbergt Dierenrijk Europa echter slechts een zeer beperkt aantal dieren van soorten die men bij wijze van spreken zelfs dagelijks op straat kan tegenkomen. Dit feit was natuurlijk snel na de start van Dierenrijk Europa bekend in de omgeving van Nuenen, waarna de toch al niet zo florisante bezoekersaantallen snel nog verder daalden. Dit heeft de directie recent doen besluiten om een Aziatische tijger en een Indische olifant aan te schaffen, waarmee de kreet 'Europa' weer een vreemde lading krijgt.

Als Harrie meldt dat hij weinig zin in een dierentuinbezoek heeft, wil Willie óók wel zwemmen. "Mogen we dan een vriendje meenemen?", vraagt hij. Dat mag. Willie belt direct zijn vriend Broes en die wil mee. Ricardo belt Pierre, maar die is niet thuis.

"Dan neem ik Nelis mee", zegt Ricardo. "Oh nee," schrikken Willie en Harrie hardop en tegelijkertijd, "niet Nelis!"

Kun je een hekel aan een kind? Mág je een hekel hebben aan een kind? Harrie weet het niet zeker. Laat hij het dan maar voorzichtig zo zeggen: met Nelis heeft hij weinig Anschluss. Harrie probeert Ricardo daarom te overreden om Wilhelm mee te vragen. Maar die is óók niet thuis. En als tot slot ook Smak niet thuis blijkt, zijn Ricardo's keuzemogelijkheden wel zo'n beetje op. Hij probeert zelfs het buurmeisje nog even, maar als die op vakantie blijkt te gaan, wordt het toch Nelis. Harrie hoopt nog even dat die niet thuis is, maar die hoop is natuurlijk ijdel.

Nu Harrie dit schrijft, schiet hem te binnen dat ie een jaar geleden al eens heeft geschreven over de ouders van Nelis. Nervosi nam hij als achternaam voor Nelis' familie en Harrie ziet nu dat hij die naam destijds goed koos. Voor mevrouw Nervosi is álles in het leven een 'issue'. Brood kopen, fietsen, de kinderen naar school brengen: alles levert een probleem op. Ze is daardoor ook altijd te laat, behalve met het inpakken van de caravan. Haar manier van doen lijkt op die van een ADHD-er die teveel Seresta heeft geslikt: druk en besluiteloos. En die levenswijze slaat over op haar kinderen.

Ricardo treft Nelis dus aan de telefoon. Na een paar seconden hangt hij op. "Gaat hij mee?", vraagt Harrie. "Hij is helemaal verdrietig," zegt Ricardo, "want hij moet naar de kapper. Ik moest ophangen van Nelis, dat smeekte hij. Zelf kon ie het niet, zó verdrietig was ie." Harrie voorziet het zoveelste issue met de Nervosi. Het is half twaalf, om 1 uur gaan ze naar het zwembad is de afspraak.

Om 2 minuten over half twaalf staat mevrouw Nervosi op de stoep. "Nelis is zó verdrietig, maar hij moet naar de kapper en dat is een thuiskapper en ik weet niet of ik haar nog kan bereiken en kan ik haar eigenlijk dan nog wel afzeggen? Wat denk jij? Maar ik vind het zo zielig voor Nelis."

Harrie probeert kalm te blijven en dat valt hem nooit mee bij de Nervosi. Hij zegt alleen: "sja, soms kun je niet alles hebben", geheel in lijn met zijn visie op de hedendaagse, strontverwende rotjong. Dat is voor mevrouw Nervosi blijkbaar een extra aanmoediging om toch te gaan proberen de kappersafspraak te verzetten. Harrie zegt dat ie alles best vindt, maar dat ie om 1 uur vertrekt.

Om tien over twaalf belt mevrouw Nervosi. Ricardo neemt op. Ze kan de kapster niet bereiken. Ricardo neemt het voor kennisgeving aan. 30 seconden later gaat de telefoon wéér. Ricardo ziet aan de nummerherkenning dat het wéér mevrouw Nervosi is. Ze heeft het verkeerde nummer gekozen, want ze moest de kapster hebben.

Dan blijft het even stil. Harrie en de kinderen eten een boterham, pakken de zwemkleren en dan is het 10 voor 1. De telefoon gaat. Het is mevrouw Nervosi. Het lukt niet om de kapper te pakken te krijgen. Harrie zucht inwendig van opluchting.

Om 5 voor 1 wil Harrie gaan, als de telefoon weer gaat. Het is mevrouw Nervosi. Ze heeft de zus van de kapster bereikt. De afspraak wordt verzet en Nelis kan toch mee! Ze vraagt hoe laat Harrie thuis zal zijn en Harrie voelt een nieuw issue op zich afkomen.

"Om 4 uur ongeveer", zegt ie. "O", zegt mevrouw Nervosi, "dat is mooi, want ik moet zelf om 5 uur werken. En dan is mijn man nog niet thuis, dus als je later dan 5 uur komt, daqn zou je Nelis even moeten afzetten bij mijn ouders. Die wonen vlakbij het zwembad, daar bij die twee smalle hoge flats, weet je wel? En dan komt mijn man daarna naar mij toe, maar die haalt de kinderen dan wel op bij mijn ouders. Of anders kunnen we het ook zo doen, dat je ze ........"

Harrie haakt af en zegt dat ie het vriendje van Willie moet ophalen. Mevrouw Nervosi zegt dat Nelis eraan komt, maar dat ie zijn tanden nog moet poetsen. "Die moet áltijd zijn tanden poetsen", zegt Ricardo. "Elke keer als ie naar buiten gaat, moet ie zijn tanden poetsen."

5 minuten later staat Nelis dan uiteindelijk op de stoep. Samen met zijn wat duffige gelaatsuitdrukking en zijn moeder. Harrie laadt de spullen in en haalt Willie's vriendje op.

In het zwembad blijkt het recreatiegedeelte te zijn gesloten wegens verbouwing. Wel slim natuurlijk, om dat in de schoolvakantie te doen. Maar de kinderen kunnen terecht in het instructiebad. Daar kun je van de hoge duiken in een bad van 4 meter diep. Voor Nelis, die zo'n beetje alle zwemdiploma's heeft die je maar kunt bedenken (dat dan weer wel) is dat natuurlijk helemaal top. Gelukkig heeft hij zijn duikbrilletje meegenomen.

Harrie gaat zitten en wil nu nog maar één ding: onthaasten. Hij heeft een mooie bijlage van de Volkskrant bij zich en een boek. Daar komt ie niet meteen aan toe, want alle stoelen zijn bezet. Dat wil zeggen: in alle stoelen die er zijn ligt een handdoek. Mensen zijn vrijwel alleen in het water te vinden.

Na 5 minuten rondlopen vindt Harrie dan toch een stoel, op een strategische plek en nog tussen twee vrij jonge moeders in ook. De ene is het type intellectueel en ze leest een boek. Van de andere trokken de voorouders waarschijnlijk met een mobiele woning door Europa. Ze heeft haar voeten opgetrokken, waardoor haar voorbips nogal nadrukkelijk naar voren wordt geduwd en Harrie -of ie wil of niet- met haar 'cameltoe' wordt geconfronteerd. Ze heeft bijzonder kleine voeten ziet Harrie. Maat 35 of zo. Op haar linkervoet is de naam Jenna of Venna getatoeëerd, in de lichtblauwe tint die Harrie zo verafschuwt.

Harrie pakt zijn bijlage en begint te lezen. Zo is het leven best goed. De intellectuele mevrouw links van Harrie gaat bellen. Het is een moderne vrouw. De vrouw rechts met de tattoo eet een Mars. Harrie drinkt wat Spa. De kinderen spelen in het water. De mevrouw links gaat weer lezen. De mevrouw rechts pakt wat toffee's. Harrie leest verder en kijkt naar de kinderen. Willie staat met Broes op een rechthoekige mat en hangt de Bram uit. Om hen heen zwemmen wat meisjes, die naar hen kijken. Ze hebben er geen oog voor. Over 1 of 2 jaar zal dat heel anders zijn.

De mevrouw rechts van Harrie staat op. De hele bovenkant van haar rug blijkt ook te zijn getatoëerd. Harrie heeft geen idee wat de aangebrachte prent moet voorstellen. Boven haar bikinibroek is ook nog een aarsgewei aangebracht.

Dan komt Ricardo naar Harrie toe. Nelis is zijn duikbril kwijt en of Harrie die even wil opduiken. "Ik kijk wel uit", antwoordt die. 4 meter onder water, hij dénkt er niet aan.

Ricardo gaat weg en de mevrouw met de tattoos komt terug met een broodje kroket. Ze heeft weliswaar wat vetrollen, maar niet zoveel als Harrie op grond van het eetgedrag dat hij constateert zou verwachten.

Nu komt Nelis zelf met de vraag of Harrie de bril even wil opduiken. Harrie zegt -naar waarheid- dat Nelis dat met al zijn zwemdiploma's veel beter zelf kan doen. Harrie heeft alleen VZ, A en B. Daarop antwoordt Nelis dat het moeilijk is om die bril op te duiken, omdat er steeds allerlei mensen van de hoge af blijven gaan. "Dan weet ik het ook niet", antwoordt Harrie opnieuw naar waarheid.

Het blijft nu even stil. Harrie leest en drinkt Spa. De mevrouw links belt nog eens een keer. De mevrouw rechts heeft een familiezak chips ontdekt. De kinderen spelen, op Nelis na, die zich weer bij Harrie meldt.

"Hoe laat gaan we naar huis?", vraagt hij. "Om een uur of 4", antwoordt Harrie. "Kunnen we niet om 6 uur gaan?", vraagt Nelis. In een flits gaat het issue met mevrouw Nervosi door hem heen: die moet om 5 uur werken, haar man is dan nog niet thuis, Nelis moet dan naar haar ouders waarvan Harrie niet weet waar ze wonen...

"Nee", zegt hij, "ik heb met je moeder afgesproken dat je voor 5 uur thuis bent. Waarom wil je later weg?"
"Om 6 uur mag er niet meer worden gedoken", zegt Nelis, "en dan kan ik mijn bril opduiken."
"Ik denk dan toch dat je pech hebt," zegt Harrie.

Nelis druipt af. 2 minuten later is hij er wéér, samen met Ricardo. Nu willen ze een ijsje. Harrie geeft ze geld. 1 minuut erna staan ze samen bij Harrie, want ze willen liever iets uit de automaat in plaats van een ijsje. "Das goed", zegt Harrie. "Ja, maar dan moeten we het geld wisselen, want zo'n briefje past niet in de automaat." Harrie wordt langzaam wat moedeloos en adviseert de jongens het geld te wisselen bij de drijver van het restaurant, die overigens in het dagelijks leven Harries buurman is.

Ricardo komt terug met M&M's, Nelis eet een Mars. Als ze dat op hebben gaan ze weer zwemmen en blijft het heel lang stil. De mevrouw rechts naast Harrie pakt een zak Hamka's. De mevrouw links van Harrie leest, totdat haar dochtertje huilend aan komt lopen. Haar mond is rood van het bloed. Ze is uitgegleden en met haar mond op de bassinrand gevallen. Haar boventanden zijn in haar onderlip geboord. Een stukje tand is afgebroken.

De mevrouw belt de tandarts, maar die is natuurlijk niet bereikbaar. Harrie meldt de mevrouw geheel ongevraagd dat bij Willie een halve boventand is afgebroken en dat ze alleen haast moet hebben met de tandarts bellen als ze het stukje tand nog heeft. Maar dat heeft de mevrouw niet. Ze vraagt haar dochter om haar afgebroken tand aan Harrie te laten zien. Harrie voelt zich even een deskundige en vertelt de mevrouw dat hij denkt dat dit een typisch gevalletje van een beetje bijpolijsten is. Die conclusie deelt de mevrouw.

Het is inmiddels kwart voor 4 en Harrie heeft er genoeg van. Hij verzamelt de kinderen en samen lopen ze naar de kleedhokjes. Harrie pakt de kleren uit de kluisjes en geeft die aan de rechtmatige eigenaren. Hij kleedt zich aan en vertelt de jongens dan dat hij alvast naar de uitgang loopt, waar het waarschijnlijk een stuk aangenamer is dan in die benauwde kleedkamer.

Als Harrie een minuutje bij de uitgang staat komt Ricardo eraan. Even later verschijnen ook Willie en Broes. Nelis blijft angstvallig lang weg.
"Wat is Nelis nou weer aan het doen?", vraagt Harrie.
"Die is waarschijnlijk zijn tanden aan het poetsen", antwoordt Ricardo.

Vakantie

27 juni was Harrie hier voor het laatst. Dat is ruim een week geleden dus. En toch heeft Harrie nog geen vakantie hoor. Over twee weken pas.

Harrie had er gewoon weinig zin an. Er gebeuren allemaal dingen die nogal veel energie kosten. En als je dan al weinig energie hébt, is een stukje schrijven al gauw teveel. Zeker als er weinig spectaculairs gebeurt.

Ja, Ajax heeft natuurlijk de grootste uitgave ooit gedaan. Ruim 16 miljoen euro voor een knul van 19, die Heerenveen vorig jaar voor 3 ton uit Bosnië of zo heeft gehaald. Hij schijnt al wel haar op zijn piemel te hebben. Dat mag dan ook wel voor 16 miljoen.

En Harrie heeft zijn tweede officiële opdracht als schrijver af! De eerste was de correctie van een jaarverslag. Voor de tweede opdracht moest Harrie een portret schrijven van iemand die iets met onderwijsvernieuwing te maken had. Dat betekende dus een een interview afnemen en daar een verhaal over schrijven. Dat is nu gedaan. Blijft het even afwachten wat de opdrachtgeefster ervan vindt.

Ook op z'n werk heeft Harrie trouwens nog kans op schrijfopdrachten! Vrijdag heeft ie een gesprek met de man die betrokken is bij zo'n beetje alle publicaties die bij deze baas voor de buitenwereld worden gemaakt. Harrie hoopt er een beetje op dat ie voortaan mag meeschrijven aan die stukken en zo zijn contracturen mag opvullen. Lukt dat niet, dan kan Harrie verdergaan met het werk dat ie al 22 jaar doet en waar ie sinds deze week weer door zijn baas voor is gestrikt: milieuvergunningen maken. Ook mooi......