Als Hans en Pauline niet altijd enthousiast over Festival Mundial in Tilburg hadden verteld, was Harrie waarschijnlijk nooit te weten gekomen dat het bestond. Festival Mundial -u raadt het al- is een festival waar wordt geprobeerd om mensen uit alle landen te verenigen. U kent dat wel, de multiculturele samenleving en zo.
Zelf is ie er nooit geweest. Hij heeft een hekel aan festivals, omdat daar meer dan 10 mensen tegelijkertijd zijn. Dat is wel zo'n beetje het grootste aantal mensen dat Harrie om zich heen kan hebben zonder last van gekte te krijgen. Teveel prikkels, dat verhaal.
Als Harrie het héél eerlijk mag zeggen, ligt ie het liefst in bed. Voetballen of een film kijken. Of het allermooiste: als Willy of Ricardo er even lekker bij komen liggen. Ricardo, die normaliter helemaal zijn eigen weg gaat en vooral een mama's-kindje is, is de laatste weken weer helemaal papa's vriend. En afgelopen zaterdagochtend kwam ie even lekker bij papa in bed knuffelen.
Op een gegeven moment vroeg ie waarom er eigenlijk een limiet is gesteld aan de tijd die ze mogen computeren. "Omdat kindjes ook gewóón moeten spelen", antwoordde Harrie. Het bleef even stil voor Ricardo vroeg wat Harrie daarmee bedoelde. "Nou gewoon," zei Harrie, "dat je ook met andere kindjes gaat spelen, of met je Knex en je Lego leert spelen." Weer was het even stil, voor Ricardo antwoordde: "Maar ik kán al met Knex en Lego spelen."
Gisteravond lag Harrie in bed naar het voetballen te kijken. Het EK is begonnen en voor Duitsland-Polen was een veldslag voorspeld. Die wilde Harrie niet graag missen. Maar het was een vrij gezapige wedstrijd. De Polen deden hun best, maar de Duitsers scoorden natuurlijk. Harrie had al snel door dat Duitsland dit gewoon weer ging winnen en zapte even wat rond.
Zo kwam hij bij Omroep Brabant terecht en daar werden wat hoogtepunten van Festival Mundial van eerdere jaren vertoond. Een opwarmertje voor de editie van dit jaar, zo bleek, die komend weekeinde begint. Harrie zag zijn kans schoon om eens te kunnen zien wat Pauline zo'n leuk festival vond toen ze nog leefde.
Maar hij werd er niet vrolijk van. Op het podium verschenen vooral mensen die met elkaar gemeen hadden dat hun huidskleur donkerder was dan die van de meeste Nederlanders. Ander punt van overeenkomst was de muziek die ze maakten. Allemaal el-len-lange herhalingen van refreinen en kreten, begeleid door een muzikale saus die door notoire festivalgangers als 'lekker zomers' wordt betiteld, maar die zich kenmerkt door een enorme eentonigheid.
Harrie schakelde even terug naar het voetballen. Daar was het nog steeds 1-0 voor Duitsland. Ballack probeerde een Pool een gele kaart aan te smeren, maar de scheidsrechter trapte er niet in. Even later scoorde Podolski (van origine een Pool) zijn tweede goal voor de Duitsers en was de wedstrijd gespeeld.
Harrie besloot om dan nog maar even naar Festival Mundial te kijken. Er was een diepte-interview aan de gang met een jongen die een sterke gelijkenis vertoonde met de anti-kraakjongeren uit Harrie's jeugd. De verslaggever wees naar een groot bord bij de ingang van het festivalterrein waar "Music beats poverty" op stond. "Is dat mogelijk?", vroeg de verslaggever aan de anti-kraker. Die keek hem net zo dom aan als de vraag was en begon wat te stamelen.
Maar verder ging het weer, met muziek. Nu ging er een donkere vrouw met een brede neus en héél veel zwart kroeshaar zingen. Vrouwen die zingen, daar heeft Harrie het toch al niet zo op. Vrouwen gaan altijd zo hard gillen in de microfoon en daar krijgt Harrie hoofdpijn van. Misschien een overblijfsel uit de tijd dat mannen nog dachten dat zij de baas waren en vrouwen zich nog dachten te moeten bewijzen?
Harrie vreesde in dit geval het ergste: én een zingende vrouw én een festival waar nummers onder het mom van 'wat hebben we het toch gezellig' maar blíjven duren. Zijn verwachtingen kwamen uit, maar gelukkig vond Harrie wat afleiding in de kleding van de zangeres. Die was namelijk gehuld in een balletjesgordijn. Precies zo'n gordijn als ze vroeger bij Harrie thuis óók hadden. Oranje met bruin en wit. En daar dan dus grote ballen van. Twee van die ballen zaten precies onder de ballen van de mevrouw, wat op een ongelukkig toeval of een grote flater duidde.
In elk geval maakte het het optreden aardig om naar te kijken, zeker met het geluid heel zacht. Harrie snapte dat trouwens wel, van die merkwaardige stof van die jurk: in Afrika zijn ze gék op kleurige stoffen met grappige opdrukken, dat had een stoffenmaker hem weleens verteld. Des te groter was dan ook de desillusie toen de mevrouw eindelijk stopte met zingen en de mensen in foutloos Nederlands bedankte voor de aandacht.
