Schoolreis

Het schooljaar loopt weer ten einde. Dat was de reden dat Willie maandag voor twee dagen naar Bergeijk mocht. Dinsdagavond kwam hij om half zeven weer terug. Zonder stem, maar beduidend fitter dan zijn klasgenoten, die bijna geen van allen de ogen open konden houden.

Dat kwam waarschijnlijk doordat ze maandagavond na de disco (die om 21 uur begon en om 2 uur 's ochtends eindigde) nog een speurtocht hadden in de Bergeijkse bossen. Die eindigde een half uur eerder (om 3.30 uur) dan gepland, omdat een van Willie's klasgenoten was gestoken door een bepaald soort mug. Willie wist de naam niet meer. T-mug, theemug, zoiets was het, maar hij wist het niet meer. In elk geval was die mug in de mouw van een klasgenoot gekropen en had gestoken. Het slachtoffer kon daarna zijn arm niet meer bewegen.

Willie is al in de pre-puberfase, zodat Harrie het verhaal niet al te serieus neemt. En als er al gestoken is, dan zal het wel door een horzel zijn geweest. Die zaten vroeger altijd al te klieren in de Bergeijkse bossen.

Op de dag dat Willie thuis kwam, ging Ricardo op schoolreis naar het Openluchtmuseum in Arnhem. En Harrie mocht mee, als begeleider! Een van de twee grootste ettertjes uit groep 6 hadden ze in zijn groepje gestopt, maar eerlijk is eerlijk, de dag verliep buitengewoon soepel. Het weer was perfect, de kinderen vrolijk en netjes, de omgeving leuk.

De school had zowel voor het ochtend- als middagdeel een route uitgestippeld, maar Harrie en de moeder van een andere groep hebben zich daardoor niet van de wijs laten brengen. Ze hebben vooral geluisterd naar de kinderen, die daardoor ook van de niet-geplande speeltuin en het dito doolhof konden genieten.

Voor het educatieve element hebben ze de kinderen een broodje laten bakken en hebben ze hen de radmaker laten helpen om diens oude houtdraaibank aan te zwengelen. Ook hebben ze zich nog uit laten leggen hoe je olie uit lijnzaad kunt slaan. Toen moesten ze alweer naar huis.

Willie

Gisteren was ie nog maar een dag oud en lag ie lekker op Harrie's buik en borst te slapen. Willie. Nu is ie elf en een half. En al half puber.

Vandaag gaat ie met zijn klas op kamp. Twee dagen en één nacht. Dinie heeft gisteren alles ingepakt wat de school verlangde. Toen dat op bed was uitgestald, leek het erop alsof Willie op wereldreis ging.

Maar hij gaat gelukkig niet ver. De bestemming is namelijk Bergeijk. Dat kan bijna geen toeval zijn, dat Willie's eerste stappen naar de volwassenheid hem juist brengen in het dorp waar Harrie is geboren.

Mochten er toch nog twijfelaars zijn aan de vraag of toeval bestaat: de boerderij waar Willie's klas twee dagen verblijft heet de Willy Hoeve.

Hypocrisie

"We" doen het goed op het EK. Iedereen juicht en jubelt, want "we" hebben én de Italianen én de Fransen verslagen. En nu Roemenië ook nog.

Harrie moet stiekem wel lachen. De basis van het Nederlands elftal telt meer dan 50% (ex-)Ajacieden. En waar onderhand 90% van alle Nederlanders normaal gesproken een stille dood wenst voor alles wat naar Ajax ruikt, staan diezelfde Ajax-haters nu voor een flinke portie Ajax te juichen.

Daarbij speelt schaamte geen enkele rol. Normaliter probeert iedereen er zo kek mogelijk uit te zien, maar als Oranje voetbalt is niets te gek qua kleding. Psychologen zullen er vast wel een verklaring voor hebben.

Wie óók juicht om Oranjes succes is Albert Heijn. Bij het WK van 2006 kon men Wuppies sparen, voor zover Harrie weet een wezen dat ooit uit de baard van Vader Abraham tevoorschijn kwam. Alle kinderen wilden die Wuppies, maar die kreeg je alleen bij een x-bedrag aan boodschappen. Albert verdiende er flink wat extra boterhammen aan.

Het lag dan ook voor de hand dat Albert ook bij het EK wel weer iets zou gaan uitdelen. En in het streven naar winstmaximalisatie (ja, Harrie weet heus wel waar het tegenwoordig om gaat in de wereld!) moet men hebben gedacht dat het nu een éigen ontwerp moest zijn.

En zo kwam de Welpie ter wereld. Bij 15 euro aan boodschappen krijg je een poppetje met veel kunstmatig aanvoelend haar, in één van de vier kleuren die aan ons koningshuis kleven. Aan zo'n poppetje zit een label en als je drie van die labels en drie euro aan Albert Heijn geeft, dan krijg je zo'n zelfde poppetje, maar dan in het groot en altijd in het Oranje. En met nog veel meer kunstmatig aanvoelend haar, dat na een paar dagen overal op de grond ligt, als je tenminste kinderen hebt zoals Ricardo, die dol is op zijn Welpie en hem overal mee naartoe sleept.

Onder de voeten van de kleine Welpies zit een plaklaag. Die komt tevoorschijn als je een beschermvelletje weghaalt. Je kunt ze dan overal opplakken. Harrie heeft ze in de Albert Heijn-reclame op de televisie al op vliegtuigen, auto's en damesborsten gezien.

Gisteren reed Harrie van zijn werk naar huis. Net na de Hooijdonkse brug, tussen Son en Nederwetten, zag ie in een flits een oranje ding aan de zijkant van de weg liggen. Omdat ie zeker 80 km/uur reed (waar maar 60 is toegestaan!), duurde het zeker 200 meter voor het besef was doorgedrongen dat het een Welpie was dat daar lag. Weggewaaid van een motorkap. Of misschien wel van een damesborst.

Een kilometer verder lag wéér een oranje ding op de weg, maar nu precies midden erop. Harrie kon het niet laten er krachtig overheen te rijden en dit Welpie definitief om zeep te helpen.

Festival Mundial

Als Hans en Pauline niet altijd enthousiast over Festival Mundial in Tilburg hadden verteld, was Harrie waarschijnlijk nooit te weten gekomen dat het bestond. Festival Mundial -u raadt het al- is een festival waar wordt geprobeerd om mensen uit alle landen te verenigen. U kent dat wel, de multiculturele samenleving en zo.

Zelf is ie er nooit geweest. Hij heeft een hekel aan festivals, omdat daar meer dan 10 mensen tegelijkertijd zijn. Dat is wel zo'n beetje het grootste aantal mensen dat Harrie om zich heen kan hebben zonder last van gekte te krijgen. Teveel prikkels, dat verhaal.

Als Harrie het héél eerlijk mag zeggen, ligt ie het liefst in bed. Voetballen of een film kijken. Of het allermooiste: als Willy of Ricardo er even lekker bij komen liggen. Ricardo, die normaliter helemaal zijn eigen weg gaat en vooral een mama's-kindje is, is de laatste weken weer helemaal papa's vriend. En afgelopen zaterdagochtend kwam ie even lekker bij papa in bed knuffelen.

Op een gegeven moment vroeg ie waarom er eigenlijk een limiet is gesteld aan de tijd die ze mogen computeren. "Omdat kindjes ook gewóón moeten spelen", antwoordde Harrie. Het bleef even stil voor Ricardo vroeg wat Harrie daarmee bedoelde. "Nou gewoon," zei Harrie, "dat je ook met andere kindjes gaat spelen, of met je Knex en je Lego leert spelen." Weer was het even stil, voor Ricardo antwoordde: "Maar ik kán al met Knex en Lego spelen."

Gisteravond lag Harrie in bed naar het voetballen te kijken. Het EK is begonnen en voor Duitsland-Polen was een veldslag voorspeld. Die wilde Harrie niet graag missen. Maar het was een vrij gezapige wedstrijd. De Polen deden hun best, maar de Duitsers scoorden natuurlijk. Harrie had al snel door dat Duitsland dit gewoon weer ging winnen en zapte even wat rond.

Zo kwam hij bij Omroep Brabant terecht en daar werden wat hoogtepunten van Festival Mundial van eerdere jaren vertoond. Een opwarmertje voor de editie van dit jaar, zo bleek, die komend weekeinde begint. Harrie zag zijn kans schoon om eens te kunnen zien wat Pauline zo'n leuk festival vond toen ze nog leefde.

Maar hij werd er niet vrolijk van. Op het podium verschenen vooral mensen die met elkaar gemeen hadden dat hun huidskleur donkerder was dan die van de meeste Nederlanders. Ander punt van overeenkomst was de muziek die ze maakten. Allemaal el-len-lange herhalingen van refreinen en kreten, begeleid door een muzikale saus die door notoire festivalgangers als 'lekker zomers' wordt betiteld, maar die zich kenmerkt door een enorme eentonigheid.

Harrie schakelde even terug naar het voetballen. Daar was het nog steeds 1-0 voor Duitsland. Ballack probeerde een Pool een gele kaart aan te smeren, maar de scheidsrechter trapte er niet in. Even later scoorde Podolski (van origine een Pool) zijn tweede goal voor de Duitsers en was de wedstrijd gespeeld.

Harrie besloot om dan nog maar even naar Festival Mundial te kijken. Er was een diepte-interview aan de gang met een jongen die een sterke gelijkenis vertoonde met de anti-kraakjongeren uit Harrie's jeugd. De verslaggever wees naar een groot bord bij de ingang van het festivalterrein waar "Music beats poverty" op stond. "Is dat mogelijk?", vroeg de verslaggever aan de anti-kraker. Die keek hem net zo dom aan als de vraag was en begon wat te stamelen.

Maar verder ging het weer, met muziek. Nu ging er een donkere vrouw met een brede neus en héél veel zwart kroeshaar zingen. Vrouwen die zingen, daar heeft Harrie het toch al niet zo op. Vrouwen gaan altijd zo hard gillen in de microfoon en daar krijgt Harrie hoofdpijn van. Misschien een overblijfsel uit de tijd dat mannen nog dachten dat zij de baas waren en vrouwen zich nog dachten te moeten bewijzen?

Harrie vreesde in dit geval het ergste: én een zingende vrouw én een festival waar nummers onder het mom van 'wat hebben we het toch gezellig' maar blíjven duren. Zijn verwachtingen kwamen uit, maar gelukkig vond Harrie wat afleiding in de kleding van de zangeres. Die was namelijk gehuld in een balletjesgordijn. Precies zo'n gordijn als ze vroeger bij Harrie thuis óók hadden. Oranje met bruin en wit. En daar dan dus grote ballen van. Twee van die ballen zaten precies onder de ballen van de mevrouw, wat op een ongelukkig toeval of een grote flater duidde.

In elk geval maakte het het optreden aardig om naar te kijken, zeker met het geluid heel zacht. Harrie snapte dat trouwens wel, van die merkwaardige stof van die jurk: in Afrika zijn ze gék op kleurige stoffen met grappige opdrukken, dat had een stoffenmaker hem weleens verteld. Des te groter was dan ook de desillusie toen de mevrouw eindelijk stopte met zingen en de mensen in foutloos Nederlands bedankte voor de aandacht.

Harrie in der Heimat (7 en slot)

Dinie begon erover. Dat het wel een heel lang verhaal werd, als Harrie die hele vakantie in Duitsland zo uitgebreid bleef beschrijven. Dat had Harrie zelf natuurlijk óók al bedacht. Maar hij had vooral eens willen kijken of hij net zo langdradig kon schrijven als de meeste schrijvers, zodat hij wellicht toch ooit nog eens een boek zou kunnen vullen. Na de oefeningen van de afgelopen weken denkt ie dat ie dat wel zou kunnen, al is hij zich gaandeweg steeds meer gaan afvragen of ie het eigenlijk nog wel zou willen.

Nou wil Harrie de trouwe lezers niet ineens in een gat laten vallen. Daarom de rest van de vakantie nog even in kort bestek: die was verder vrijwel perfect. Het weer was de hele week enorm. De kinderen hebben zich meer dan uitstekend vermaakt in het zwembad en de hal met klimwerktuigen.

Jammer was wel dat Harrie en Dinie aan déze kant van het pad stonden en niet aan de ándere. Daar stond een Tukker met een vrij nieuwe lease-Renault. Op één van de warme middagen reed een klein kind op een skelter prachtig in de flank van die Renault. Terwijl Harrie al máánden wacht tot iemand eindelijk eens op zíjn auto rijdt, om meteen de scheur in de bumper te kunnen laten maken die iemand daar vorig jaar in reed zonder gegevens achter te laten.

Ook jammer was dat Harrie zo'n beetje tijdens de vakantie het dieptepunt beleefde qua bijwerkingen die hij had van zijn nieuwe medicijnen. Die was Harrie gaan slikken, omdat dokter Tuur de bijwerkingen van Harrie's oude vertrouwde recept op termijn te groot achtte. Harrie heeft al met al vijf weken geprobeerd over te stappen op de nieuwe pillen, maar had Dinie toen al half gek gemaakt, een maximale hartslag van 120/minuut gehaald, nachtmerries gehad over iedereen uit zijn verleden en alle lust in het leven verloren. Nu slikt ie zijn oude merk weer en gaat het weer de goede (lees: normale) kant op.

Verder heeft Harrie weer eens vastgesteld dat zijn naïviteit daadwerkelijk nauwelijks grenzen kent. Eerder meldde hij dat hij de vakantie mooi zou kunnen gebruiken om eens te zien hoe die hele Dodenherdenking en Bevrijdingsviering in Duitsland leeft.

Op 6 mei kocht ie de krant van 5 mei, om te zien of Ajax van Heerenveen had gewonnen en toen realiseerde ie zich pas dat 4 én 5 mei voorbij waren gegaan zonder dat ie daar ook maar één minuut van mee had gekregen. Toen ie zich afvroeg hoe dat nou kon, werd hem natuurlijk toch nog vrij snel duidelijk dat die Duitsers weinig te vieren hebben op 5 mei. En oorlogsslachtoffers herdenken zal in Duitsland vast ook wel anders zijn dan bij ons.

Daarmee is voor Harrie deze vakantie voor dit moment over en uit. Geinteresseerden in een gedetailleerd verslag van de rest van de vakantie zullen geduld moeten hebben tot Harrie wat meer tijd heeft en Harrie in der Heimat - Het Boek kan afmaken.