Harrie heeft z'n moeder tussen 1988 en 1996 nauwelijks gezien of gesproken. Directe oorzaak was het feit dat ze kritiek had op Harrie's toenmalige vriendin. Los daarvan werd Harrie al veel langer gek van zijn moeder's mond, die nooit stilstond en bijna altijd onzin uitbraakte. Die ene druppel in de bekende overvolle emmer was dus eigenlijk best welkom.
Na de geboorte van Willie (in 1996) heeft Dinie Harrie ervan overtuigd dat een kleinkind de band met z'n moeder misschien wel weer vlot kon trekken. En Harrie heeft het echt geprobeerd hoor, mede dankzij Dinie's steun en zachte aandrang. Maar het werd nooit meer écht wat. En na Ricardo's geboorte in 1999 was het Harrie wel duidelijk dat zijn moeder eigenlijk nog maar met één ding bezig kon zijn: met zichzelf.
Maar sinds 2002 gaat het een stuk beter tussen Harrie en zijn moeder en bezoekt hij haar vaker dan ie jaren gedaan heeft. Toch was het inmiddels alweer ruim een jaar geleden dat ie bij haar was. Vandaag was ie in de buurt en is ie weer even bij haar langs gegaan.
Er was niet veel veranderd sinds zijn laatste bezoek. De hortensia was gesnoeid en bij de buurman zag het er eindelijk ook opgeruimd uit. Harrie vindt het eigenlijk heerlijk bij zijn moeder, de laatste jaren. Vooral op dagen als vandaag, als de zon volop schijnt en de vogels kwetteren. Dan is zo'n prachtige, ruime, rustige plek midden in de stad toch wel iets heel bijzonders.
Ondanks de zon was het wel koud en Harrie is daarom niet langer dan een minuut of 5 gebleven. Bij een volgend bezoek moet ie onderhand eindelijk eens een schroevendraaier en een borsteltje meenemen. Er zit nu namelijk onderhand wel érg veel zand en stof onder de glasplaat die de naam op haar grafsteen bedekt. Harrie vindt dat ie dat uit een soort dank voor de goede dingen die ze toch heus óók heeft gedaan best een keer schoon mag maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten