Sekslust (2)

Gisteren had Harrie het over de pil van Boehringer die sekslust opwekt. Die pil heeft Harrie nog steeds in zijn greep.

Van de ene kant baalt Harrie ervan dat de overheid wil dat we allemaal hetzelfde doen, denken, willen, kunnen, etcetera. Maar omdat we toch die kant op moeten, wil Harrie zijn burgerplicht wel vervullen en meedenken over pillen die ons allemaal meer gelijk kunnen maken.

In de eerste plaats ziet Harrie kansen voor een uitbreiding op Boehringer's sekspil. Nu Boehringer toch met die pil bezig is, kunnen ze hem net zo goed meteen wat opwaarderen en ervoor zorgen dat vrouwen voortaan niet alleen altijd zin in seks hebben, maar ook met iedereen! Geeft ook weer wat sjeu aan het leven van dak- en tandelozen, computernerds, mannen met een stuitend lelijk uiterlijk, etc.

Dan wil Harrie ook pleiten voor een mannelijke tegenhanger van de pil van Boehringer. Mannen hebben -zo wordt Harrie altijd verteld- altijd zin in seks, veel vrouwen hebben zelden zin in seks. Voor die laatste categorie komt dus nu die Boehringer-pil en het lijkt hem dan ook alleszins redelijk om ook een pil te maken voor mannen, zodat die mínder zin in seks krijgen. Want het is natuurlijk allemaal heel leuk en aardig en hartelijk gefeliciteerd dat er nu weer een vrouwenpil komt, maar Harrie houdt graag de vinger aan de overheidspols qua gelijke behandeling. Dus: vrouwen een nieuwe pil, dan mannen ook.

Maar het meest lumineuze pilidee kreeg Harrie bij Albert Heijn. Omdat hij direct besefte dat dit idee de wereld zou gaan veranderen, heeft hij er meteen patent op aangevraagd. De pil die Harrie voor ogen heeft maakt namelijk van elke burger een moslim!

Briljant in al zijn eenvoud dit idee, maar je moet er maar opkomen! Toch was het een eitje voor Harrie en gewoon een kwestie van logisch dóórdenken. Vrouwen zonder sekslust hebben recht op seks en krijgen een sekspil. Mensen zonder moslimideeën hebben recht op die ideeën en krijgen dus een moslimpil.

En terwijl u zich verbaast over dit briljante idee, gaat de wereld verlost worden van oorlog en ellende en gaat Harrie ein-de-lijk binnenlopen.

Sekslust

Harrie is niet zo dol op warme bieten in plakjes. Koud vindt ie ze wel lekker, als blokjes in een salade. Lekker met een kleingesneden sjalotje en wat blokjes kaas, van dezelfde grootte als de bietjes. Dan nog een lekkere ouderwetse vinaigrette erover en je hoort Harrie niet klagen.

Toch zal Harrie ooit bietenplakken eten alsof het zijn lievelingsvoer is. Van onze regering moeten we zoveel mogelijk eenheidsworsten worden. En iemand die niet van bieten houdt (of van spruiten: daar gruwen pas écht veel mensen van), moet direct onder handen worden genomen. Want dát kunnen we hier niet gebruiken! In het keurslijf zal hij en meedoen met de massa.

Boehringer, een Duits chemisch bedrijf, heeft een uitvinding gedaan die onze overheid met gejuich zal hebben begroet. Boehringer zocht naar een middel tegen depressies en kwam met Flibanserin. Tegen depressies bleek het jammer genoeg niet te helpen, maar vrouwen kregen er wél zin van in seks.

Toen Harrie dat las, herinnerde hij zich direct de oproep die een van onze ministers een tijdje geleden deed om meer kinderen te verwekken. Maar helaas is het tegenwoordig nog steeds vaak noodzakelijk om eerst seks met iemand (van de andere kunne) te hebben om een kind te verwekken. En als die ander nooit zin heeft, dan kun je niet aan de regeringswens voldoen.

Deze pil lost dat probleem dus op, want voor vrouwen zonder sekslust is er nu geen ontkomen meer aan. Geen smoes hoeft meer te worden verzonnen, want met Flibanserin wilt u uw minnaar er altijd in.

Toch ziet Harrie wel een keerzijde aan deze medaille. Want stel nou dat je een vrouw bent die eigenlijk best wel seks wil (misschien zelfs wel zonder Flibanserin), maar niet (meer) met haar eigen man? Met die nieuwe pil zul je hem toch binnen moeten laten. Of gaan scheiden, maar dat past ook al niet echt in de regeringsvisie.

Het is Harrie in elk geval duidelijk dat er weer een belangrijke stap is gezet op de lange weg naar de vereenheidsworsting van de maatschappij. Een pil die ervoor zorgt dat iedereen spruiten gaat eten mag van hem nu voorrang krijgen, maar daarna dan toch graag aandacht voor de warme-bieten-in-plakjes-pil.

Paniekaanval

De Nederlandse taal is levend. Dat betekent dat er zomaar nieuwe woorden aan kunnen worden toegevoegd. Als zo'n woord écht vaak gebruikt gaat worden, wordt het in de Grote Van Dale opgenomen. Harrie hoopt nog eens een woord te bedenken dat de Grote gaat halen.

Maar onze taal wordt ook levendig gehouden door er creatief mee om te gaan. Nieuwe woorden zijn dan niet nodig. Door een andere woordvolgorde te kiezen, of door een andere betekenis toe te wijzen aan reeds bestaande woorden, kunnen óók taalvernieuwende effecten worden bereikt.

Harrie juicht taalvernieuwing in beginsel toe. Toch valt het hem op dat vooral in de categorie die hij als laatste noemde soms dingen gebeuren waarvan zijn tenen krom gaan staan. En omdat Harrie daar ook altijd een beetje verdrietig van wordt, heeft hij zich voorgenomen om vanaf nu zijn steentje bij te gaan dragen aan het voorkomen van taalverloedering, door u op deze plaats te gaan wijzen op taalveranderingen die in zijn ogen nou niet direct een verbetering betekenen.

Door u tijdig op nakend taalmisbruik te attenderen, kunt u ervoor zorgen dat u niet per ongeluk mee gaat doen 'omdat nou eenmaal iedereen het gebruikt' of 'omdat u het niet in de gaten had'. Als we zo met z'n allen een beetje alert blijven, kan óns dan in elk geval straks niet worden verweten dat we hebben bijgedragen aan dooddoeners in de trend van 'ik heb zoiets van', 'ik heb een stukje' of 'ik ga ervoor'.

Uit het voorbeeld dat Harrie als eerste gaat noemen zal direct duidelijk worden dat het helemaal niet hoeft te gaan om geheel nieuw taalmisbruik: het eerste voorbeeld wordt al geruime tijd gebruikt, maar maakt de laatste maanden een schrikbarende opmars door. Tijd voor de eerste waarschuwing dus.

Voorbeeld 1 wordt -voor zover Harrie weet- altijd in een één-tegen-één-situatie gebruikt en meestal in een kantooromgeving. Harrie maakte het zelf enkele weken geleden nog mee, toen zijn collega Dobber op zijn kamer verscheen. Hij was op zoek naar een van Harrie's collega's. Beiden waren echter tijdelijk afwezig. Toen Dobber dat had vastgesteld wendde hij zich tot Harrie, keek hem aan en vroeg: "En, hoe is het met Harrie?".

Harrie keek nog even om zich heen, omdat hij in de veronderstelling verkeerde dat hij alleen in zijn kamer zat voordat Dobber die betrad. Dit bleek ook inderdaad zo te zijn, zodat Harrie vaststelde dat Dobber eigenlijk aan Harrie vroeg: 'Hoe is het met jou?"

Harrie was zó afgeleid door dit vreemde gebruik van zijn moerstaal, dat hij zich niet meer herinnert wat hij Dobber vertelde. Misschien vertelde hij de waarheid, misschien ook was hij zó verward dat hij Dobber heeft verteld een ernstige en ongeneeslijke ziekte onder de leden te hebben.

Uit dit voorbeeld mag bljken dat taalmisbruik tot paniekaanvallen bij een aangesproken persoon kan leiden. Omdat het makkelijk is om alleen maar te vertellen wat iemand fout doet, vindt Harrie het wel zo sportief om meteen een goed en direct bruikbaar alternatief voor te stellen. In dit geval had Dobber een paniekaanval bij Harrie kunnen voorkomen, door te vragen "hoe is het met je?" in plaats van 'hoe is het met Harrie?".

Als u ervoor zorgt dat u niet in de valkuil van Dobber trapt, maakt u de kans op een paniekaanval bij Harrie weer wat kleiner.

Zelfmoord

In het begin van zijn carrière (of wat daar althans voor moet doorgaan) ontving Harrie een brief van een klant. Die meldde hem dat hij wegens gezondheidsredenen ziek was geweest.

Een collega van Dinie had ooit een klant die het nóg bonter maakte. Toen die collega om opheldering vroeg over een hiaat in het cv van de klant, merkte die op dat hij een jaartje wegens ziekte uit de roulette was geweest.

Harrie was deze week óók uit de roulette. Dokter Tuur had Harrie al een paar keer geadviseerd om eindelijk eens over te stappen op een modernere variant van het medicijn dat Harrie tot in den doet moet slikken. Harrie had de voor- en nadelen van de verschillende alternatieven eens bestudeerd en het meest veelbelovende merk eruit gepikt.

Tuur schreef de pillen voor en waarschuwde Harrie alvast voor de bijwerkingen, waar ie een week of 6 last van kon hebben. Harrie besteedde daar als notoire pillenslikker weinig aandacht aan. Maar na een paar dagen werden de bijwerkingen vanzelf duidelijk.

Het begon met slapeloosheid en vreemde dromen. Inslapen was geen probleem. Eenmaal ingeslapen trok een bonte stoet mensen voorbij die ooit in enige mate een rol in Harrie's leven speelden: Theo Bles, Huub, Hannie Hakkens (die nu trouwens Anna heet), Frank Vlems, noem ze maar op. En al die mensen speelden om beurten een rol in de waanzinnige avonturen die Harrie deze week 's nachts meemaakte.

Maar na een uur slapen was het steeds voorbij en werd Harrie wakker. Dan volgde een uurtje plafondstaren, dan weer een uurtje dromen (met weer andere figuren uit Harrie's verleden in weer andere rollen), een uurtje plafondstaren en vanaf een uur of 4, als de hartkloppingen begonnen, was het dan definitief over qua slapen.

Overdag had Harrie vooral last van somberheid en spierslapte. Dat laatste bereikte bereikte een hoogtepunt op woensdag, toen Harrie midden in een winkel door zijn hoeven zakte. Maar nu lijkt het ergste toch wel voorbij.

Harrie heeft deze week niet kunnen werken, voornamelijk door die spierslapte, en had daardoor meer dan genoeg tijd om de bijsluiter eens grondig te bekijken. Bijsluiters lijken vaak op de beschrijvingen die makelaars van huizen geven: ze zijn vaag en je kunt er alle kanten mee op.

De bijsluiter van Harrie's nieuwste pillen gaf vooral van dat laatste vele voorbeelden. De mogelijke bijwerkingen waren keurig in categorieën van waarschijnlijkheid verdeeld: in categorie één had één op de honderd mensen er last van, in categorie twee één op de duizend, etcetera. Tot zover geen verwarring.

Maar dan de bijwerkingen zélf. In categorie één was een bijwerking bijvoorbeeld gewichtsverlies. Maar even zo leuk werd gewichtstoename dan bijvoorbeeld in categorie twee of drie als mogelijk bij-effect genoemd. En waar in categorie één kon worden gerekend op slapeloosheid, was slaperigheid weer een bijwerking in categorie twee.

Gelukkig waren er ook bijwerkingen waar iedereen in alle categorieën recht op had en de verhoogde neiging tot zelfmoord was daar wel de fraaiste van. Maar daar heeft Harrie geen last van gehad.

Moeder

Harrie heeft z'n moeder tussen 1988 en 1996 nauwelijks gezien of gesproken. Directe oorzaak was het feit dat ze kritiek had op Harrie's toenmalige vriendin. Los daarvan werd Harrie al veel langer gek van zijn moeder's mond, die nooit stilstond en bijna altijd onzin uitbraakte. Die ene druppel in de bekende overvolle emmer was dus eigenlijk best welkom.

Na de geboorte van Willie (in 1996) heeft Dinie Harrie ervan overtuigd dat een kleinkind de band met z'n moeder misschien wel weer vlot kon trekken. En Harrie heeft het echt geprobeerd hoor, mede dankzij Dinie's steun en zachte aandrang. Maar het werd nooit meer écht wat. En na Ricardo's geboorte in 1999 was het Harrie wel duidelijk dat zijn moeder eigenlijk nog maar met één ding bezig kon zijn: met zichzelf.

Maar sinds 2002 gaat het een stuk beter tussen Harrie en zijn moeder en bezoekt hij haar vaker dan ie jaren gedaan heeft. Toch was het inmiddels alweer ruim een jaar geleden dat ie bij haar was. Vandaag was ie in de buurt en is ie weer even bij haar langs gegaan.

Er was niet veel veranderd sinds zijn laatste bezoek. De hortensia was gesnoeid en bij de buurman zag het er eindelijk ook opgeruimd uit. Harrie vindt het eigenlijk heerlijk bij zijn moeder, de laatste jaren. Vooral op dagen als vandaag, als de zon volop schijnt en de vogels kwetteren. Dan is zo'n prachtige, ruime, rustige plek midden in de stad toch wel iets heel bijzonders.

Ondanks de zon was het wel koud en Harrie is daarom niet langer dan een minuut of 5 gebleven. Bij een volgend bezoek moet ie onderhand eindelijk eens een schroevendraaier en een borsteltje meenemen. Er zit nu namelijk onderhand wel érg veel zand en stof onder de glasplaat die de naam op haar grafsteen bedekt. Harrie vindt dat ie dat uit een soort dank voor de goede dingen die ze toch heus óók heeft gedaan best een keer schoon mag maken.

Fuck Ajax

De brand in het Groningse Euroborgstadion was gisteren toch nog betrekkelijk snel geblust, ondanks de primitieve blusmethoden. Harrie zag wat mensen met emmers water sjouwen. Weer anderen probeerden de vlammen met stokken dood te slaan. Het leken de middeleeuwen wel.

Door de rookwolken in het Euroborgstadion werd Groningen-Ajax afgelast. Harrie heeft het al eerder gezegd: het is voor Ajax bijna onmogelijk geworden om nog te voetballen in dit kutland. Wie ermee begonnen is is niet te achterhalen, maar érgens is een startsein gegeven om Ajax te gronde te richten. Tegelijkertijd is toen besloten dat alles in het werk gesteld moest gaan worden om van PSV de nummer-1-club van Nederland te maken.

Dat laatste kan met eenvoudige middelen als strafschoppen om niets, rode kaarten voor de tegenstander om niets, etc. Het eerste moet blijkbaar met steeds grover geweld. Alle onrust rond wedstrijden van Ajax in dit seizoen hebben immers niet kunnen voorkomen dat Ajax gewoon weer tweede staat. En dus was het wachten op forsere rellen.

Die werden eerder deze week al aangekondigd door Groningen-fans. Harrie las afgelopen dinsdag al dat die grof geweld zouden gaan gebruiken. Was dat geheime informatie? Nee hoor: het stond gewoon op de site waar alle Ajax-nieuws staat, http://ajax.netwerk.to. Die site biedt RSS-feeds aan. Daarmee kan iedereen -mits beschikkend over de juiste software- elk nieuwtje over Ajax meteen per e-mail ontvangen (u kunt er zich ook mee abonneren op de RSS-feeds van Harrie's weblog! Weet u meteen wanneer hij weer iets nieuws heeft bedacht!).

De rook die uit de Euroborg ontsnapte had daarom al een sterke geur van schijnheiligheid aangenomen toen Harrie hem gisteravond opving. Harrie hoorde de bobo's van Groningen de brandweer de schuld geven. Die hadden toestemming gegeven om 10.000 rollen wc-papier het stadion in te rijden. Dat verbaasde Harrie natuurlijk wel. In dit land mag niks waar je aan dood kunt gaan en dan mag je wel 10.000 rollen papier in een brandgevaarlijke situatie brengen? Maar ook de brandweer maakt weleens een misser.

Gelukkig kwam vanmorgen alvast een deel van de werkelijke gang van zaken boven tafel. Groningen wist dat haar fans wilden gaan rellen tegen Ajax. Om dat te voorkomen mochten ze met 10.000 rollen wc-papier gaan gooien ("hier jongens, net als serpentines uitrollen!"). Toen de relschoppers binnen waren, hadden ze shirtjes aan met "Fuck Ajax" en "110% anti-Amsterdam" erop.

Eenmaal in hun vak aangekomen deelden ze briefjes rond, waarin ze opriepen om er bij het opkomen der gladiatoren voor te zorgen dat er een puinhoop zou ontstaan. Verder was duidelijk te horen dat ze uit volle borst "Hamas, Hamas, Joden aan het gas zongen". Als u denkt dat Harrie partijdig is en het verzint: u kunt het desgewenst op Youtube nog even terughoren. Kunt u ook het gesis horen waarmee Ajax-haters het gas uit de gaskamers altijd zo leuk weten na te bootsen.

Kijk, als je dan een directeur met ballen bent, dan grijp je op zo'n moment in. Harrie stelt zich voor dat je een ME-peloton zo'n vak met relschoppers injaagt en de opdracht meegeeft om eens flink te gaan oefenen. Maar directeur Nijland deed niets en gaf de brandweer de schuld.

Vandaag hoorde Harrie Nijland een poging doen zijn straatje schoon te vegen. Een journalist vroeg hoe Groningen aanstaande woensdag te werk zal gaan, als de wedstrijd alsnog moet worden gespeeld. Nijland vertelde dat zijn club niet zal toestaan dat de supporters met opruiende shirtjes binnenkomen.

Hierop moest Harrie toch wel even grimlachen: al een week lopen je fans te dreigen met acties tegen Ajax. Uit angst doe je gewoon niks. Dan loopt het uit de hand en dan ga je heel stoer roepen dat je niks gaat tolereren. Dappere dodo.

Maar ook de KNVB mag zich van Harrie gaan schamen. In het verleden is Ajax meermaals gestraft voor allerlei zaken. Op zich terecht, daar niet van, maar Harrie is het onderhand spuugzat dat altijd Ajax wordt aangepakt en nooit een andere club. Als supporters van een PSV-opponent één keer iets vanaf de tribune roepen, wordt de wedstrijd meteen gestopt. Bij Ajax moeten er eerst doden gaan vallen voordat de deskundigen tot de conclusie komen die Harrie al lang geleden heeft getrokken: het wordt tijd dat Ajax weer eens volgens de gangbare fatsoensnormen wordt behandeld.

Bebby

Een paar dagen na zijn verjaardag kreeg Harrie nóg een prachtig cadeau. Van Dinie had ie trouwens al iets heel moois gehad. Echte unieke kunst van precies 1 vierkante meter groot. Op die vierkante meter zijn -eerlijk verdeeld over de oppervlakte- 10 miniaturen van gefotografeerde elpeehoezen geplaatst. Allemaal elpee’s die in Harrie’s leven iets hebben betekend, of van artiesten die iets in Harrie’s leven hebben betekend. “Jeroen’s leven op een vierkante meter” noemt Dinie het kunstwerk. En dat is het.

Maar zoals gezegd kreeg Harrie nóg een mooi cadeau, van zijn vriend Bebby. Twee eigenlijk. De eerste was een humoristische aanzichtkaart. Daarop schreef Bebby dat zijn kaart te laat was voor Harrie’s verjaardag, maar zijn weblog niet.

Harrie was door zijn schrijfopdracht niet erg actief geweest op Internet, maar spoedde zich na de kaart meteen naar Bebby’s nieuwe webplek, http://langejan.web-log.nl/mijn_weblog/. Leest u daar zelf maar even verder in het stuk Grenzen van 1 april 2008. Bebby noemt Harrie daar in één adem met diens twee grote voorbeelden Bob den Uyl en Levi Weemoedt.

Natuurlijk is Bebby ernstig bevooroordeeld (een gezamenlijke jeugd schept een onverstoorbare band), maar het staat er toch maar. Dat pakken ze Harrie niet meer af!

Kunst

Wat een week voor Harrie. Hij was jarig (dank u!) en heeft nog drie jaar te gaan, als zijn vermoedens kloppen.

Maar nog belangrijker: deze week is Harrie uit de kast gekomen. Die kreet wordt natuurlijk vaak gebezigd voor homo's, maar mensen die jarenlang in een verkeerd lichaam hebben geleefd voelen dat óók zo. En Harrie kan het weten!

Hij heeft ruim 20 jaar als pseudo- dan wel échte ambtenaar zijn brood verdiend. Dat voelde altijd als een straf. Net als een meisje dat in een jongenslijf is geboren en steeds weer jurkjes aan moet.

Harrie deed weleens wat schijnbewegingen om met iets anders z'n geld te verdienen, maar echt succesvol was het nooit: het bleef altijd óf teveel op werk lijken, óf het verdiende veel slechter dan ambtenaar. Maar meestal was het allebei.

Pas geleden kwam Koos naar Harrie toe. Koos is een van Harrie's leukste collega's en zit óók in de kast. Koos meldde dat zijn schoonzus een bureau in tekstadviezen heeft en op zoek was naar freelancers die in drukke tijden konden bijspringen. Koos had Harrie's naam genoemd en Harrie nam contact met de schoonzus op.

Probleem was even dat Harrie geen diploma heeft van Kunnende Schrijven, geen bewijs heeft van Zijnde Neerlandicus, etc. Dinie stelde daarop voor om voor te stellen een proefopdracht te doen. Harrie en de schoonzus vonden dat een goed plan en aldus geschiedde.

Deze week meldde de schoonzus dat ze erg enthousiast was en dat Harrie zijn eerste opdracht kon doen! Harrie spoedde zich naar de Kamer van Koophandel en schreef zich in. De KvK-mevrouw zocht even in een lijst en Harrie werd zomaar ingedeeld in de rubriek Kunstenaars!

Harrie is de hele woensdag en een deel van de donderdag bezig geweest om de opdracht af te ronden. Dat lukte binnen de tijd en tot tevredenheid van Harrie. Nu hopen dat de schoonzus ook tevreden is.

Dan staat voor Harrie niets een échte carriere meer in de weg. Want dit was de eerste keer in z'n leven dat Harrie werk deed dat bij hem hoorde en dat niet op werk leek!