Harrie is er al heel lang van overtuigd dat ie nooit ouder dan 50 zal worden. Die gedachte is ontstaan door het vermoeden dat iemand met zó veel jaren van psychische hoogspanning in de hersenpan nooit oud kan worden.
Voor de vakantie heeft Harrie vaak aan zijn naderende 50e gedacht, omdat hij in een geweldig ritme zat. Hij had toen het idee dat hij het leven eindelijk helemaal begreep. En dat gevoel deed hem regelmatig aan Pauline denken.
Pauline was puur en oprecht. Misschien was ze wel het meest pure mens dat Harrie ooit heeft ontmoet. Ze was een steun voor iedereen die steun van haar vroeg en een voorbeeld voor iedereen die ervoor open stond. Na haar dodelijke ongeluk was Harrie verbijsterd en kwaad, maar al heel snel had ie er ook op een merkwaardige manier vrede mee. En dat was omdat hij dacht dat Pauline in haar korte tijd op aarde haar taak misschien wel had volbracht.
Omdat Harrie dus het idee had dat ie het ook allemaal begreep én omdat de 50 nadert, leek het hem logisch dat de man met de zeis weleens zou kunnen toeslaan in de komende tijd. Maar nou kwam Dinie gistermiddag, omdat ze Harrie's vakantiestukjes had gelezen, en nou twijfelt Harrie toch wel weer. Dinie wees Harrie erop dat al dat gezeur over anderen ook veel over hem zelf zei. Dat snapte Harrie natuurlijk zelf ook wel, al is hij er nog niet precies achter wát het precies zegt.
Dat vertelde hij tegen Dinie en hij vertelde ook nog even wat hierboven staat: over dat lekkere ritme, Pauline, dat ie voor de vakantie alles begreep en dat ie bijna 50 is, zodat zijn einde nadert. Maar Dinie wees hem er fijntjes op dat ie het dus blijkbaar toch allemaal nog niet helemáál begrijpt, want waarom is ie dan in de vakantie weer zo weggezakt?
Omdat ie daar natuurlijk geen antwoord op had, zal Dinie waarschijnlijk wel gelijk hebben met haar slotopmerking: Harrie moet minstens 100 worden om iets van Het Leven te kunnen begrijpen.
zondag 29 juli 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten