Beter weer

De kinderen in de zuidelijke regio’s hebben nog maar twee weken vakantie. In de eerste vier weken zijn ze niet echt verwend met zon. Voor hen is het dan ook maar goed dat morgen Harrie’s laatste vakantiedag is. Harrie durft er wel een kratje bier om te verwedden dat het weer vanaf woensdag beter wordt. Hij verheugt zich er al op dat hij van achter zijn bureau weer heerlijk kan gaan zitten genieten van het stralende weer aan de andere kant van het glas.

Voor het Nuenense riool is het trouwens ook goed dat het weer gaat opklaren. Harrie’s wijk is nog juist aangelegd in een periode dat het milieu nog niet bestond. De ozonlaag was er al wel, maar alleen Chriet Titulaer kende die indertijd. De riolering in Harrie’s wijk is dan ook ingericht op de oude regenhoeveelheden. En Harrie heeft in de acht jaar dat hij in zijn huis woont zelf kunnen vaststellen dat de capaciteit van het riool steeds tekorter schiet.

Eén keer heeft hij de inhoud van het riool de verkeerde weg zien bewandelen. Gelukkig overstroomde toen alleen de wc op de begane grond. Maar de laatste jaren is in de hele wijk duidelijk te zien dat het riool de moderne hoeveelheden regenwater niet meer aankan. Vooral de laatste weken blijven er steeds meer grote plassen liggen, soms zelfs bovenop de -op afschot gelegde- afvoerputten.

Op zich is dat allemaal tot daar aan toe, maar het wordt nu voor Harrie steeds lastiger om Elvis uit te laten. Elvis durft namelijk niet met zijn poten door grote plassen te lopen. Daar wil hij dus omheen, maar omdat ook het gemeentelijke snoeigedrag in Harrie’s wijk niet meer helemaal van deze tijd is, is de enige weg toch vaak alleen dwars door de plas. Natuurlijk laat Harrie zich de les niet lezen door een hond, maar het wachten is op het moment dat een dierenliefhebber Harrie gaat aangeven omdat die Elvis door een plas heen trekt.

Maar gelukkig wordt het na morgen droog.

Waarin Dinie Harrie te slim af is

Harrie is er al heel lang van overtuigd dat ie nooit ouder dan 50 zal worden. Die gedachte is ontstaan door het vermoeden dat iemand met zó veel jaren van psychische hoogspanning in de hersenpan nooit oud kan worden.

Voor de vakantie heeft Harrie vaak aan zijn naderende 50e gedacht, omdat hij in een geweldig ritme zat. Hij had toen het idee dat hij het leven eindelijk helemaal begreep. En dat gevoel deed hem regelmatig aan Pauline denken.

Pauline was puur en oprecht. Misschien was ze wel het meest pure mens dat Harrie ooit heeft ontmoet. Ze was een steun voor iedereen die steun van haar vroeg en een voorbeeld voor iedereen die ervoor open stond. Na haar dodelijke ongeluk was Harrie verbijsterd en kwaad, maar al heel snel had ie er ook op een merkwaardige manier vrede mee. En dat was omdat hij dacht dat Pauline in haar korte tijd op aarde haar taak misschien wel had volbracht.

Omdat Harrie dus het idee had dat ie het ook allemaal begreep én omdat de 50 nadert, leek het hem logisch dat de man met de zeis weleens zou kunnen toeslaan in de komende tijd. Maar nou kwam Dinie gistermiddag, omdat ze Harrie's vakantiestukjes had gelezen, en nou twijfelt Harrie toch wel weer. Dinie wees Harrie erop dat al dat gezeur over anderen ook veel over hem zelf zei. Dat snapte Harrie natuurlijk zelf ook wel, al is hij er nog niet precies achter wát het precies zegt.

Dat vertelde hij tegen Dinie en hij vertelde ook nog even wat hierboven staat: over dat lekkere ritme, Pauline, dat ie voor de vakantie alles begreep en dat ie bijna 50 is, zodat zijn einde nadert. Maar Dinie wees hem er fijntjes op dat ie het dus blijkbaar toch allemaal nog niet helemáál begrijpt, want waarom is ie dan in de vakantie weer zo weggezakt?

Omdat ie daar natuurlijk geen antwoord op had, zal Dinie waarschijnlijk wel gelijk hebben met haar slotopmerking: Harrie moet minstens 100 worden om iets van Het Leven te kunnen begrijpen.

Het nut van vakantie (noodzakelijk vervolg)

Harrie wil toch nog even terugkomen op zijn betoog van gisteren. Dat was niet af, zoals ie al aangaf. Hij heeft nog lang nagedacht over wat er nou precies aan ontbrak, want het was eigenlijk -eerlijk is eerlijk- een beetje een warrig verhaal.

Maar het is nu 24 uur later en die uren zijn -zoals gisteren al voorspeld- niet voldoende om nu in één klap wél duidelijk te maken wat Harrie nu zo stoort aan vakanties en het hele gedoe erom heen. Wel heeft hij voorzichtig geconcludeerd dat met name twee dingen hem storen aan de hype rondom vakanties (en die met de jaren en de toenemende consumptiedrift steeds erger wordt).

In de eerste plaats denkt Harrie dat veel mensen een vakantie gebruiken als vlucht. Harrie kent nogal wat mensen die het hele jaar door maar weer beginnen over vakanties en dan vooral over de vraag waar het de volgende keer weer eens heen moet. Harrie kan zich niet aan de indruk onttrekken dat die mensen gewoon een kutleven hebben en niets liever doen dan vluchten voor hun leven van alledag. Mensen die hun vrije dagen net zo lief thuis doorbrengen zijn erg vaak mensen die weten dat geluk in jezelf zit en niet in een bezoek aan een onontdekt land.

Daarnaast heeft Harrie een bloedhekel aan de hypocrisie van veel vakantiegangers. Het hele jaar lopen ze te roepen dat ze zo begaan zijn met de wereld. Zeker nadat An Unconvenient Truth was verschenen hoorde Harrie overal veel ach en wee over de kwaliteit van ons milieu. Maar denkt u dat men er ook maar over piekert om eens wat dichter bij huis op vakantie te gaan?

Harrie dacht van niet! En de feiten geven hem gelijk. Men blijft gewoon vliegen naar Bali, Thailand, Timboektoe en (lekker hip) China. Denken aan het milieu (en dus aan de toekomst van je kinderen), dat is toch vooral iets voor die ándere vakantiegangers!

U denkt natuurlijk dat Harrie overdrijft en het allemaal weer te zwartgallig ziet. Zoals Harrie zo vaak het verwijt krijgt dat ie zo negatief is. Gelukkig is er nu een tastbaar bewijs voorhanden.

Op Welschap (tegenwoordig Eindhoven Airport genoemd, omdat we onze taal zo snel mogelijk moeten verkwanselen) kunnen vakantiegangers sinds enkele maanden vrijwillig een bijdrage in een bus stoppen. Met die bijdrage kunnen ze dan de milieu-effecten van hun vliegreis compenseren. Onderzoek (alles wordt in dit land immers onderzocht) had aangetoond dat 54% van de reizigers bereid zou zijn vrijwillig geld te doneren voor een beter milieu. Harrie, die de uitkomsten van dit soort onderzoeken in luttele seconden vanuit zijn leunstoel in 90% van de gevallen juist voorspelt, had al direct tegen mevrouw Van Geffen gezegd dat hij niet verwachtte dat meer dan 10% van de reizigers daadwerkelijk een bijdrage zou gaan geven. En wat blijkt: 6% heeft sinds de start een donatie gedaan (http://www.leisurenews.nl/nieuws/?id=1554).

Het nut van vakantie

Waarom gaan mensen eigenlijk op vakantie? Die vraag stelt Harrie zich al vele, vele jaren. En hoe langer hij erover nadenkt, hoe minder hij het antwoord weet.

In het verleden was een vakantie bedoeld om eens even afstand te nemen van de dagelijkse beslommeringen. Men ging dan een paar dagen naar zee of naar tante Taartje. Zij die een auto hadden gingen zelfs weleens naar het buitenland.

In loop der tijd kregen de mensen meer tijd, meer geld, meer auto’s en meer lef. Met een bezoek aan Tante Taartje of de zee kon je niet meer aankomen en een bezoek aan het buitenland werd min of meer verplicht.

Met de opkomst van Internet zijn definitief alle grenzen opgeheven. Via computer of televisie is tot in detail te zien wat er op de hele wereld gebeurt. Omdat Jan en alleman bovendien op de meest vreemde plaatsen webcams op gaat hangen, is van minuut tot minuut te bekijken wat er in de wereld gebeurt. Een betere reden om thuis te blijven kan Harrie dan ook eigenlijk niet bedenken. Maar toch zijn we hier dan precies op het punt aangeland waarop Harrie’s belevingswereld volstrekt uit de pas gaat lopen die van de gemiddelde mens.

Harrie moet daar eerlijkheidshalve wel even bij opmerken dat hij nooit echt een grote vakantiefan is geweest. Tijdens zijn eerste echte ‘eigen’ vakantie (naar Valkenburg: Renesse bestond toen nog niet) heeft het een week lang geregend. En ook op bijna alle volgende vakanties ging er van alles mis.

Tijdens zijn tweede vakantie bleek het frame van de tent gebroken te zijn en regende het 17 van de 21 dagen. Ook haalde Harrie zijn hak in het meer van Annecy open en moest ie naar het ziekenhuis.

Daarna volgde een aantal rampvakanties met Toos, zijn ex. De eerste vakantie met haar (en haar ouders) eindigde op dezelfde dag als waarop ie begon, met een frontaal auto-ongeluk in Noord-Frankrijk. Een andere vakantie met haar werd een werkvakantie, omdat de Volvo die ze van haar vader meekregen al op de eerste dag kapot ging, waardoor ze bijna drie weken in de garage in plaats van in de zon doorbrachten. Gelukkig was Harrie bij de start van deze vakantie al half overspannen van zijn eerste baan, zodat deze vakantie hem –achteraf gezien- definitief de das om heeft gedaan. Tussen Toos en Harrie is daar en toen de breuk begonnen.

Op de één na laatste vakantie met Toos kreeg Harrie op de Autoroute Du Soleil nog een steen op de voorruit (gelukkig pas op de terugweg en niet er doorheen). Tijdens de laatste vakantie met Toos was het eigenlijk al over, was Harrie de grens der overspanning al gepasseerd, Toos in gedachten bij een betere partner en was er eigenlijk weinig vakantie meer te vieren.

Sinds Dinie in Harrie’s leven is, heeft Harrie mogen ervaren dat vakanties ook leuk en rustgevend kunnen zijn. Met haar is nog nooit een vakantie mislukt, wat misschien ook veel zegt over hun verhouding (en achteraf ook over die tussen Toos en Harrie). Harrie kan zijn vakanties dus voortaan gebruiken voor datgene waarvoor hij voornamelijk op aarde is: nadenken.

En al nadenkend stelt Harrie zich op vakanties dus steeds weer de vraag: waarom gaat de mens op vakantie? Waarom laat iemand die thuis alles heeft wat zijn of haar hart begeert dat alles in de steek om naar een plek te gaan waar het –vergeleken met thuis- eigenlijk alleen maar minder kan zijn?

“Om iets van andere culturen te zien”, hoort Harrie vaak zeggen. Huh-uh, vast. Kijk dan gewoon vanaf de tweezitter naar Discovery Channel, met een koude pils in de hand! In één uur zie je dan alles wat een stad of land te bieden heeft. Bijkomende voordelen: je hoeft er niet voor in lange rijen te staan én je ziet alles in close-up.

“Om het avontuurlijke” is ook zo’n mooie. Gaan ze met een hele groep ‘avontuurlijken’ naar Afrika om vanuit een jeep of bus “The Big Five” te zien. Als je dan zo avontuurlijk bent ingesteld, ga dan op eigen houtje! En neem dan geen jeep, maar ga te voet! Hebben de Big Five ook eens een verzetje.

“We wilden weleens zien of die mensen echt zo arm zijn” is een van de ergste die Harrie heeft gehoord. Sta je daar met een bus gelijkgezinden (Havana in de mondhoek, glaasje Bourbon met ijs in de hand) een beetje te staren naar mensen die drie jaar kunnen eten van wat jij als toerist laat liggen tijdens de uitgebreide buffetten.

Maar veruit het meest hoort Harrie dat men op vakantie gewoon weer eens “lekker primitief wil doen, terug naar de basis”. Ontelbaar zijn de kotszakken die Harrie heeft gevuld als iemand dit cliché weer eens te berde bracht. Wie is er nou nog lekker primitief op vakantie? Niemand toch? Zelfs Harrie niet! Die heeft –u gelooft het vast niet- óók gewoon z’n TomTom en iPod mee hoor! En als het even kan zelfs zijn laptop!

En Harrie kan u verzekeren, daarmee hoort hij bij de laatste 10% in het klassement van eenvoudige vakantievierders. Tijdens het Ardennenbezoek met de vouwwagen is hem dit eens te meer gebleken. De camping waar de Van Geffen’s stonden was zeer eenvoudig van opzet. Omdat Harrie heel goed weet dat de normale vakantieganger zijn vakantie zéér goed voorbereidt (iedereen houdt van avontuur, maar boekt wel al een jaar van tevoren om zekerheid te hebben), mag gerust worden aangenomen dat deze camping dus ook de eenvoudige vakantievierder zal trekken.

Desondanks heeft Harrie slechts één gezin (man, vrouw, dochter) gezien dat eenvoudiger was uitgerust dan de Van Geffen’s. Verder waren er toch voornamelijk gezinnetjes rond compensatievader’s. U kent ze wel, die mannetjes (Volvo-Audi-BMW) die het hele jaar hard werken, dan geen tijd hebben voor hun gezin en dat in de vakantie moeten inhalen. Behalve aan hun auto’s herken je ze aan hun caravans, die meestal de lengte van een modale stadsbus hebben. En die caravans hebben bijna álles wat men thuis ook heeft: douche, wc, televisie, radio, computer, noem maar op. Alleen de vaatwasser ontbreekt, maar die is ook niet nodig. De compensatievader lijmt zijn vrouw immers met etentjes buiten de deur.

Is dit betoog nu af? Nee, geenszins. Harrie kan er nog uren over doorwauwelen. Maar antwoord op de vraag “waarom gaat de mens eigenlijk op vakantie” zal hij er niet door krijgen......

Terug 2

Nu is ook een weekje Ardennen voorbij. De Van Geffen's hebben die week gebruikt om bij te komen van de vermoeiende fietstochten in Drenthe. Het weer was ook hier alleszins redelijk. Wel wat regen, maar vooral in de nacht. En dan slaapt Harrie toch.

De vraag die iedereen natuurlijk bezighoudt: is er veel verschil geweest tussen de twee vakanties? Nou, reken maar van yes! In Drenthe lagen veel stenen. Op sommige plaatsen waren die opgestapeld, waarbij Harrie zich niet aan de indruk kon onttrekken dat dit weliswaar volgens een vast patroon, maar wel op volkomen willekeurige plaatsen in het landschap was gebeurd. Door er bordjes 'hunebed' bij te zetten werden die willekeurige lokaties zomaar geschikt gemaakt voor datgene waarin Nederlanders beginnen uit te blinken, zijnde het vragen van entree. Harrie -nog steeds op zoek naar de ultieme carriereswitch- zag er kansen in.

Ander belangrijk verschil was de accomodatie. In Drenthe was een -van alle gemakken voorzien- huisje het onderkomen, terwijl in de Ardennen de juist aangeschafte vouwwagen als huisje dienst deed.

Het opzetten ervan is trouwens in alle rust gebeurd. Dinie en Harrie hebben géén ruzie gemaakt bij het opzetten. Voor de weinige toeschouwers was er dus weinig te genieten. Het opzetten duurde wat langer dan noodzakelijk, omdat Harrie en zijn vrouwtje drie belangrijke buizen misten. In een helder moment herinnerde Harrie zich dat die buizen verstopt waren in drie buizen die tot het karkas van de vouwwagen behoorden. Daarmee was de kans op enig spektakel voor anderen definitief voorbij.

Laatste belangrijke verschil was dat Elvis op de heenreis niet eens meer gekotst heeft. Het gaat dus steeds beter! Tijdens zijn eerste vakantie kotste hij al in Helmond, tijdens de reis naar Drenthe pas in Amersfoort en nu dus pas op de terugreis!

Even terug

Een week Drenthe is alweer voorbij. Harrie heeft er vooral gefietst, met Dinie, Willie en Ricardo. Elvis is de eerste keer mee geweest. Dinie had speciaal voor hem een hondenkar gekocht. Maar Harrie werd een beetje vervelend van steeds maar weer stoppen voor die joekel. Die zat steeds te piepen en te janken. En dus stopte Dinie regelmatig. Mocht Elvis weer even los lopen. Maar dan werd ie weer moe en moest ie weer in z'n kar. Harrie werd zelf moe van dat steeds weer stoppen en doorrijden. In één tempo fietsen is een stuk prettiger.

De andere dagen bleef Elvis op verzoek van Harrie gewoon in het huisje. Maar Harrie moet toegeven dat hij ook toen niet lekker in zijn fietsritme kwam. Misschien was het tempo toch nog te laag? Of misschien gewoon slechte benen (misschien even aan allesweter Mart Smeets vragen)? Feit is dat Harrie de enige was die deze week klaagde tijdens het fietsen. En hij is dus reuzetrots op zijn zoontjes, die plezier hadden en geen enkele klacht hebben geuit.

Harrie heeft trouwens wel wat schade opgelopen in Drenthe. Bij het uitlaten van (alweer hij) Elvis heeft ie zich verstapt en zijn enkelbanden verrekt of ingescheurd. Het is niet zo erg als in 1990 (toen ie ermee in het gips kwam), maar het doet wel pijn. Harrie's grote vrees (hij heeft altijd pijn aan z'n rechterenkel gehouden na de scheuring in 1990 en was daarom altijd bang dat het wéér zou gebeuren) is daarmee helaas een feit geworden.

Inmiddels hebben Harrie en (vooral) Dinie de vouwwagen uit de stalling gehaald. Trouwe lezers weten dat ze die net (tweedehands) hebben gekocht en dat Harrie nogal bevreesd was voor huismijt en bedwantsen (die volgens het Algemeen Dagblad in opmars is) in de matrasjes waarop de zweterige vorige eigenaar de nodige nachten had geslapen. Maar er bleken keurige dekjes om de matrasjes te zitten en die heeft Dinie gewassen. Harrie heeft de matrasjes zelf met een hogedruk stoomreiniger bewerkt. Dat zal de mijten en wantsen hopelijk aan het denken hebben gezet.

Het plan is om morgen met de vouwerd naar de Ardennen te gaan. Dinie heeft er een camping met zwembad gevonden, waar ook Elvis van harte welkom is. Harrie heeft er zin an en hoopt alleen nog maar dat het droog blijft. Kamperen in de regen is niet zijn hobby.

Harrie-speciaal voor Kees de Kort

Ha die Kees,

Je bent de trouwste reaguurder op Harrie’s weblog! Dat mag wel beloond worden met een geheel aan jou gewijd stukje.

Harrie heeft trouwens wel het idee dat je steeds Korter door de bocht gaat. Dat zie je aan de typfouten, maar ook met je conclusie’s ga je deze keer nogal snel. Wat Harrie enigszins verontrust is dat je hem twee keer beledigt in 8 regels: Harrie lijkt wel een wijf en hij moet niet zeuren…..

Harrie is nogal fijnbesnaard, dus dat soort taal komt hard aan. Maar misschien heb je ook wel een beetje gelijk. Misschien lijkt Harrie wel een beetje op een wijf. Gevoelig, meedenkend, geen carriere-ambities, liever thuis aan de sherry dan in een ketelpak laadruimen schoonmaken. En zeuren…..Harrie heeft al vaker gehoord dat ie zich te druk maakt om allerlei dingen. Daar heeft ie ook pillen tegen.

Zo komt Harrie al nadenkend eigenlijk op een punt dat ie je misschien een beetje gelijk moet geven. Dat is misschien sowieso goed, om ervoor te zorgen dat je Harrie’s weblog blijft lezen. Hoewel het hem van de andere kant natuurlijk geen ene moer interesseert wie het leest of niet. Nu nog niet althans. Straks ja, als het ingenaaid of gebonden bij Bruna ligt. Maar nu?

Nou, Harrie houdt er nu mee op. Had ie eigenlijk al verteld dat ie vrijdag naar Drenthe gaat? Een weekje met het vrouwtje en de kinderen in een huisje? En met de hond natuurlijk, want anders gaat er niemand mee. Na morgen zal het dan ook een weekje rustig zijn op deze plek. Maar daarna ziet Harrie je graag weer terug.

Groeten,
Harrie

Openbaar vervoer

Vandaag heeft Harrie een belangrijk overleg in Zwolle gehad. Vanuit Nuenen is dat een route die vraagt om moeilijkheden als men de auto neemt. Om die reden heeft Harrie om 7.11 uur de bus naar het station in Eindhoven genomen, om daar -samen met een collega- de trein naar Zwolle te nemen.



Harrie reist in principe graag met het openbaar vervoer. Het is voor hem nog zo'n beetje de enige gelegenheid om een realistisch inzicht te verwerven in de samenstelling van de Nederlandse bevolking. Nuenen staat immers niet bekend als een dorp waarvan de inwoners een dwarsdoorsnede van de Nederlandse bevolking vertegenwoordigen. En ook de meeste van Harrie's collega's vormen niet echt een afspiegeling van de maatschappij.

Een dagje openbaar vervoer is voor hem dan ook bijzonder leerzaam. Wat hem op zo'n dag direct opvalt is dat we veel gekleurde medelanders hebben. Op radio en televisie wordt daar natuurlijk dikwijls over verteld, maar omdat Harrie er in Nuenen hooguit één per half jaar ziet, vergeet hij dat wel eens.

Wat Harrie nog veel opvallender vindt, is dat een treinstation tegewoordig veel op een half-overdekte psychiatrische inrichting lijkt. Op elke twee 'normale' Nederlanders loopt tegenwoordig één persoon die men vroeger in een gesloten inrichting stopte. Door nieuwe inzichten moeten deze figuren tegenwoordig echter zoveel mogelijk integreren in de samenleving. Dit is hulpverlenersjargon voor het lastig vallen van loonslaven (die om 06.00 uur moeten opstaan om om 10.00 uur in Zwolle een uur lang te gaan praten over iets dat ook via de mail had kunnen worden afgewerkt), die om half acht 's ochtends aan allerlei dingen behoefte hebben, behalve aan gebedel, gescheld, gerochel en onbegrijpelijke kletspraat.

Enige vervelende van een dagje openbaar vervoer is dat Harrie er altijd hoofdpijn aan overhoudt. Harrie heeft altijd gedacht dat dat kwam door de airco in de trein, of door de rijkunst van de buschauffeur (die meestal rijden alsof hen voor elke zieke passagier één procent extra eindejaarsbonus is beloofd). Maar misschien krijgt Harrie wel teveel prikkels op zo'n dag.

Wet

De overheid heeft de klant in zicht. Dat roepen ze tenminste. En waar rook is, is in overheidsland meestal vuur.

Eén van de dingen die de overheid wil, is zorgen dat er minder regels en wetten komen. Dat is goed voor de klanten. En hoe doet de overheid dat? Door een nieuwe wet te maken.

Harrie werkt bij de overheid. En hij heeft als opdracht ervoor te zorgen dat die nieuwe wet vlekkeloos voor de Brabantse klanten wordt ingevoerd. Daar is ie sinds 1 januari 2006 mee bezig. En op 1 januari 2008 moest het af zijn. Maar in Den Haag moest eerst nog van alles worden gedaan. En terwijl ze daarmee bezig waren, kwamen ze erachter dat die nieuwe wet nogal wat problemen met zich meebracht in de praktijk.

En dus mag Harrie er een jaar langer over doen. De wet is uitgesteld naar 1 januari 2009. Collega's van Harrie die al langer met de overheidsbijl hakken fluisteren dat van uitstel vaak afstel komt in dit métier. Is Harrie straks twee jaar voor Jan Fop bezig geweest.

Kunst

Ja, sorry, niet geschreven gisteren. Harrie moest weer klussen. Samen met Dinie weer een heel mooi eindresultaat bereikt. Deze keer een kast bij de voordeur gemaakt. Dinie was weer groots in haar rol als Leontien (die mocht bij Hans van der Togt altijd bordjes omdraaien, Dinie mag bij Harrie altijd de spijkers uitzoeken).

Met de vakantie voor de deur zullen op deze pagina wel meer dagen zonder tekst passeren denkt Harrie. Hij is weliswaar gek op computers (eigenlijk op de meeste apparaten met een stekker eraan), maar hij is niet zo'n modern iemand die al die verworvenheden mee op vakantie neemt. Dat vindt hij meer iets voor Audi-rijders. Zielepieten.

Na de lunch zijn Willie en Ricardo een schilderij gaan maken. Maar Willie werd gehaald om te gaan tennissen en Ricardo had er in zijn eentje geen zin an. Toen is Harrie mee gaan schilderen en een wereld ging voor hem open. Hij had zich al vaker afgevraagd of de schilderkunst wellicht de vorm was waarmee hij zijn creatieve gaven -waarvan hij nog steeds denkt dat hij die ergens in zich heeft- kon uiten, maar het was tot nu toe steeds bij gedachten gebleven.

Het (voorlopige) eindresultaat is sterk abstract van aard. Met andere woorden: er staan heel veel in elkaar overlopende vlakken met allerlei kleuren op het doek. Maar het was een heel rustgevende exercitie. Harrie snapt nu wel waarom hun psychiaters aan Imca Marina, Ronnie Tober en Gordon hebben geadviseerd om in de schilderkunst te gaan.