Nieuwe start

Door een weblog te gaan bijhouden blijkt Harrie zijn neus in een heus wespennest te hebben gestoken. Uit onderzoek blijkt namelijk dat bloggers best vaak op schrijvers lijken. Precies wat Harrie altijd wilde zou je zeggen! Helaas is onder schrijvers bekend dat er niet alleen lusten, maar ook lasten aan hun vak kleven. Niet alleen maar uitzinnige groupies dus op voorleesavonden in goedgevulde theaters. En niet alleen maar je mening over de toestand in de wereld of vrouwen geven. En al helemáál niet alleen maar reaguurders afzeiken, hoogtepunten uit de popmuziek doorgeven of oproepen tot haatcampagnes. Schrijver zijn betekent ook onhandige taferelen met tienermeisjes achter geïmproviseerde podia in buurthuizen. Lange reistijden naar nog maar pas ontdekte oorden. Maar schrijver zijn betekent vooral dat je te maken kunt krijgen met het gevreesde writers block.


En nu blijkt dus dat bloggers daar óók mee te maken kunnen krijgen (http://www.depers.nl/opmerkelijk/66698/Nieuwste-webtrend-blogstress.html). Harrie ziet daar ‑geheel conform zijn aard- natuurlijk meteen weer het positieve van: bloggers zijn óók schrijvers! Maar de nadelen ziet hij natuurlijk ook. Schrijvers mogen naar het boekenbal, bloggers niet. En een ander nadeel is dat het hem dus ook kan overkomen. Dat er een dag is, waarop hij niets meer te vertellen heeft.

Harrie kan zich daar wel iets bij voorstellen. Het is geen sinecure om elke dag iets te bedenken. Harrie heeft zich eerlijk gezegd in de eerste weken van zijn blog al weleens afgevraagd of hij te allen tijde voldoende inspiratie zou hebben. Maar nadat hij het met Dinie had besproken, was zijn twijfel al snel weer verdwenen. Dinie merkte namelijk terecht op dat het ervan afhangt hoe je tegen zo’n weblog aankijkt. Zij vindt ‑en Harrie is het daar natuurlijk mee eens- dat je een weblog voor jezélf bijhoudt. Dat er weleens anderen in kijken is een bijkomstigheid. Als je met dat gegeven schrijft, is er niets aan de geit. Het wordt pas lastig als je de intentie hebt om met je blog een grote stroom fans te genereren. Maar die fans komen natuurlijk alleen als je iets schokkends, iets zieligs of iets bots schrijft. En Het Leven zit nou eenmaal niet zo in elkaar dat je zeven dagen per week iets uit een van die drie categorieën mee mag maken.

Met dit scherpe inzicht, hem door Dinie aangereikt, in zijn achterhoofd, heeft Harrie zijn tot dusverre gepubliceerde stukken nog eens bekeken. Hij heeft erin gezien dat hij toch teveel heeft geschreven met de intentie om lezers (tot nu toe staat de teller onder de 400.000!) te vermaken. Dat gaat met directe ingang veranderen. Harrie gaat alleen nog maar noteren wat hij van belang acht.

Stop

Gisteren zei Harrie het al: sommige popgroepen komen ineens weer tot leven, terwijl niemand erom vraagt. Maar omgekeerd gaan er ook een heleboel door terwijl ook dáár niemand om vraagt.

The Rolling Stones zijn daar het mooiste voorbeeld van. Vorige week haalden ze de krant, omdat hun geplande concertserie in Nederland en België lang niet uitverkocht zal geraken. Dat verbaast Harrie niets! Hij vraagt zich al jaren af (eigenlijk al sinds het begin van de jaren tachtig) wie er nou eigenlijk zit te wachten op zo’n band.

Ze schijnen belangrijk te zijn geweest voor de popmuziek. Maar dat was dan toch lang geleden, toen Harrie nog niet wist wat hem allemaal te wachten stond in dit Aardse Tranendal. Trouwens, The Beatles waren óók belangrijk voor de popmuziek zegt men. Waarom hielden die er dan wél tijdig mee op? Waarom volgden de Stones dat voorbeeld niet? Wie zat er nou vanaf eind jaren zeventig te wachten op deze oudgedienden?

Harrie hoort natuurlijk niet wat u nu als antwoord geeft en moet er dus maar een slag naar slaan. Misschien dat Harrie’s tante Pietje erop zat te wachten? Die vond die meneer met die grote mond wel erotisch. En Harrie las dat er ook in de Achterhoek nog iemand was die de komst van The Stones altijd toejuichte. Harrie denkt dat deze persoon de rest van zijn leven met de broek op de schoenen achter zijn schaap stond.

Nee, Harrie denkt dat de meeste mensen naar bijvoorbeeld zo’n Stones-optreden gingen, omdat anderen er óók heen gingen. En wat anderen doen, wordt meestal gemakshalve maar nagedaan. Harrie verbaast zich weliswaar dagelijks over Het Leven en hoe de gemiddelde mens dat leeft, maar sommige zaken heeft hij verrassend scherp in het snotje. En één van die zaken is zijn observatie dat De Mens gek is op kuddegedrag.

Harrie merkt dat ie aardig opgewonden raakt nu hij nadenkt over het ontstaan en de ontwikkeling van de popmuziek. Daar is het laatste woord nog niet over gezegd......

Heropstanding

The Police is weer bij elkaar. Harrie hoorde het vanmorgen op Radio 1, in de auto, op weg naar zijn baas. De wijze waarop het werd verteld deed vermoeden dat hier van een wereldschokkende gebeurtenis sprake is. Maar u en Harrie weten natuurlijk wel beter. Er zijn veel belangrijker dingen gaande in de wereld. Toch is het bericht dat een popgroep met jong bejaarden die uit het graf opstaat, blijkbaar tegenwoordig al van mondiaal belang.

Het is sowieso de tijd van heropstandingen lijkt wel. Zo zag Harrie dat na Luv, Genesis, Crowded House, The Cult en The Scene, nu ook de Dolly Dots weer bijeen zijn. In het AD stond vorige week een foto van de groepsleden. De tand des tijds had duidelijk flink aan de dames geknaagd. Nou heeft The Police in Harrie’s ogen nog wel iets bijgedragen aan de muziekgeschiedenis. Ze maakten twee elpee’s die destijds vernieuwend waren voor de popmuziek. Dat maakt een herrijzenis nog wel enigszins te verteren. Maar de Dolly Dots? Harrie leefde destijds al in de stellige overtuiging dat deze groep alleen bijeen was gebracht voor het maken van foto’s, die door adolescenten konden worden gebruikt om in hun slaap via natte dromen aan hun eerste gerief te komen. In muzikaal opzicht hebben ze natuurlijk helemaal niets bijgedragen aan de geschiedenis.

Aan de andere kant heb je ook nog groepen en individuen die nooit zijn opgehouden met spelen. Daar zal Harrie morgen wel even op ingaan.

Schilderen

Deze zomer wonen Dinie en Harrie acht jaar in hun huis. Het werd dus tijd om eens aan het schilderwerk te beginnen dat al even zo vele jaren op hen wachtte. De verf ervoor stond als drie jaar in de kast en die werd er ook niet beter op.

Gisteren zijn ze begonnen. Dinie vol goede moed, Harrie vol gepaste tegenzin. Twee gelukte klussen op rij (een douchecabine en een wc-pot) maken van Harrie niet zomaar een klusliefhebber. Maar Dinie gaf het goede voorbeeld en er was er ook nog de nodige tijdsdruk (over twee weken komt er tapijt op de trappen en dan moet het af zijn).

En daardoor is ook deze klus alweer naar tevredenheid geklaard. De vreemde lichtgroene verf is nu grotendeels van de eerste verdieping verdwenen. Alleen van vier deuren moet nog één kant worden gedaan. Harrie is zó tevreden over het resultaat dat hij zich heeft afgevraagd waarom ze er acht jaar mee gewacht hebben. Uiteraard zijn daar genoeg argumenten voor te bedenken (er zijn belangrijker dingen dan klussen, de kans bestaat dat je weer gaat verhuizen, verflucht stinkt), maar toch.

Overigens merkt Harrie wel dat ie ouder wordt. Gisteren begon ie nog vol goede moed, onder het zingen van de bekende pikante limericks en smartlappen met al dan niet geheel of gedeeltelijk verzonnen teksten, maar gaande de klus nam de vermoeidheid het heft in handen. De winst van Ajax op AZ (Van Gaal weer mekkeren dat ie bestolen is, terwijl Ajax juist tegen AZ het kampioenschap is afgepakt met die doodschop op Stekelenburg) zorgde voor een opleving, maar vanmorgen voelde Harrie al dat het beste er bij hem alweer vanaf was. Z'n knieën waren helemaal beurs van gisteren. Gelukkig was het de tweede laag vandaag en dat ging wat sneller dan gisteren.

Ten opzichte van de opbrengst mag de opgelopen schade geen naam hebben. Wat spatten her en der op de vloer, twee hondenpoten in de gang (Elvis had niet door dat de dorpel was gelakt) en een jampotje terpentine omgestoten. Het was een zinvol weekeinde.

Afwezig

Door de 3-0 winst van Ajax op AZ is Harrie vandaag niet meer aanspreekbaar.

Vrouwen

Harrie heeft een off-day. Oorzaak is natuurlijk onbekend, zoals altijd. Harrie denkt dat het te maken heeft met het bezoek van de buren, dat gisteren weer eens een auto zo aso parkeerde dat Harrie niet bij zijn eigen huis kon. Moest ie -recht uit z'n werk- voor de 86e keer naar de buren om te vragen of ze die auto wilden wegzetten. Die buren zitten in Harrie's ruimte en daar heeft Har een hekel aan. Hij probeert ook niet in de ruimte van anderen te zitten en verwacht dat anderen dat omgekeerd ook niet doen. Ten onrechte blijkt steeds weer. Vindt u het gek dat Harrie naar Friesland wil verhuizen?

Maar het kan ook zijn dat de nieuwe bedreiging van gisteren met Harrie's dalletje van doen heeft? Ene Kees de Kort reaguurde op het stukje over apparatuur en kwam terug op Harrie's scherpe en subtiele visie op de allochtonen. Kees kwam met een humoristisch en lang betoog (niet geheel conform Kees' achternaam zoals hij zelf suggereerde). Daarin merkte Kees terloops op dat zijn vrouw helemaal gek is van Harrie's stukjes en er zelfs op alle plaatsen nat van wordt. Om die reden kan Harrie -volgens Kees- maar beter niet meer naar Friesland gaan. Kees treedt niet in detail, maar Harrie vermoedt dat Kees eega dan op Har zal springen.

Daar is Harrie niet blij mee, met zo'n dreigement. Dit gaat wel even wat verder dan de bedreiging door John Doe, die Har wel even wilde onthoofden. Stel je voor: loop je daar lekker te onthaasten in Friesland, springt er ineens een natte vrouw op je! Harrie heeft het niet zo op vrouwen. Niet dat hij van de herenliefde is, dat nou ook weer niet, maar vrouwen vindt hij best een beetje eng. Zeker als ze nat zijn. Honden ruiken vies als ze nat zijn, maar die drogen schoon op. Ooit een opgedroogde natte vrouw geroken? Die vergelijkingen met viswinkels komen heus niet uit de lucht vallen.

Vrouwen zijn tegenwoordig ook zo groot. En bazig. Vroeger waren ze klein, onderdanig en rustig, tegenwoordig maken ze veel geluid en spelen ze vaak de baas. Dinie niet. Dat is de enige vrouw waar Harrie mee kan leven. Ze snapt dat ie het lastig heeft met zijn gemoedsrust en geeft hem ongevraagd rust als ie dat nodig heeft. Ze kent Harrie beter dan Harrie zelf.

Soms gaat Dinie zingen. Dat hoeft voor Harrie niet zo nodig. Harrie heeft een hekel aan zangeressen, althans aan bijna alle zangeressen. Zeker de moderne zangeressen denken dat ze moeten laten horen hoe hard en hoog ze kunnen en hoeveel vibrato ze hebben. Harrie zou er een voorstander van zijn als ze een vibrator inslikken en gewoon de was of iets anders zinvols gaan doen.



Uiteraard zijn er ook goede zangeressen: Rory Block zingt prachtige blues en kan mooi slide-gitaar spelen. En Laurie Anderson is natuurlijk ju-van-hutje met haar experimentele muziek. Dan heb je natuurlijk Ella nog en misschien Mathilde Santing (om ook ons eigen land niet te vergeten), maar Harrie denkt dat het dan toch ver op is met de zangeressen die iets toevoegen aan het genre 'aangename muziek'.



Harrie gaat thee drinken en een pilletje nemen. Dat werkt meestal wel goed.

Dure apparatuur

Harrie heeft het afgelopen jaar heel veel verschillende hifi-apparaten ge- en verkocht. Doel was steeds om nóg betere apparatuur te krijgen, waarop de muziek nóg mooier klonk. In dat jaar is langzaam duidelijk geworden dat mooie apparatuur alleen niet zaligmakend is. De emotie bij de muziek is minstens van even groot belang. Mensen die een normale jeugd hebben gehad wisten dit waarschijnlijk al lang, maar Harrie met zijn verknipte opvoeding kwam er pas gaandeweg achter.

Het kwartje viel pas echt toen hij zich ineens realiseerde dat hij steeds dezelfde drie of vier nummers draaide, omdat hij met behulp van die nummers precies kon vaststellen of het nieuw vergaarde apparaat nou net wat beter of net wat slechter was dan het vorige. Als dat eenmaal was vastgesteld moest ie vervolgens weer een hoop tijd besteden om weer een apparaat te gaan verkopen. Naar muziek luisteren kwam er aldus steeds minder van.

Toen Harrie dat eenmaal door had, heeft ie een iPod Photo gekocht. Een witte. 60 GB schijfruimte zit er op dat ding. Met geringe compressie (320 kbps) is dat voldoende voor 7 tot 8000 nummers. Hij heeft er vervolgens allerlei lang niet gehoorde en nog nooit gehoorde muziek op gezet en toen is ie gewoon weer eens naar allerlei muziek gaan luisteren. Met de iPod op shuffle weet je nooit precies wat er gaat komen en dat bleek reuze leuk te zijn. Zó leuk, dat Harrie vanaf dat moment alleen nog maar naar z’n iPod luisterde.

Maar omdat die iPod natuurlijk een vrij barbaarse geluidskwaliteit levert, zag Harrie al snel vrij scherp in dat het nauwelijks zin had om een fraaie buizenversterker of twee knotsen van monoblokken in zijn installatie te houden. Hij heeft daarom alle luxe apparatuur verkocht, een simpele Sony draaitafel, Onkyo-versterker en Onkyo-dvd-speler gekocht en een paar duizend euro in z’n zak gestoken. Alleen de luidsprekers mochten blijven. En nu blijkt eigenlijk dat mooie oude blues (de hoofdmoot op Harrie’s Podje) op een simpele installatie toch eigenlijk veel authentieker klinkt dan op een high-end audio-installatie.

Gisteren werd Harrie via de mail nog gevraagd om een advies over een mooie Chinese buizenversterker. Een oude klant van hem, die twee paar luidsprekers van hem kocht, vroeg ernaar. Harrie heeft hem het voorgaande verteld en de klant was verbijsterd. Hoe kon iemand zó ver weg zakken. Even raakte Harrie van slag en zag hij in gedachten de gloed weer van een kwartet EL34-buizen. Zou hij toch…… Maar toen hoorde hij Blind Blake op de achtergrond op zijn eenvoudige setje, met een nummer van zeker 70 jaar oud. En Harrie hoorde dat het goed was.

Rectificatie

Harrie moet toch even wat dingen rectificeren, voordat hij weer nieuwe dingen gaat verkondigen. Allereerst nog even over dat Songfestival. Daar kleunde Harrie even flink mis! Nederland dichtte hij grote kansen toe en Bulgarije zag hij als winnaar. Inmiddels weten we hoe het is afgelopen en ook dat Harrie er verrassend ver naast zat. Maar niet alleen de voorspellingen klopten niet, ook de observaties waren beneden peil. Zo dacht Harrie dat de achtergrondkreunsters bij Edsilia de kans op winst vergrootten vanwege hun korte rokjes. Wordt Harrie er later door Lange Jan op gewezen dat ze helemaal geen rokjes droegen, maar korte broekjes! Uiteraard daalden daarmee de kansen voor Edsilia tot nul (zoals ook bleek). En ook Bulgarije bakte er niks van. Zullen dus ook wel broekjes hebben gedragen in plaats van rokjes.

Blijft wel de vraag: hoe nu verder met het songfestival? Stappen ‘we’ eruit, omdat 'we' toch niet van het oostblok winnen? Of blijven we gewoon lekker meedoen voor Jan Doedel? Harrie pleit toch voor het laatste. Homo’s zijn dol op het songfestival, dus als we dat gewoon in stand houden, hebben zij ook wat.

Dan nog even terugkomen op het stukje van gisteren met de misleidende titel “Hulde aan de allochtoon”. Van diverse zijden is Harrie bestookt met opmerkingen als zou hij ‘die kut-Marokkanen’ de hand boven het hoofd houden. En wist Harrie eigenlijk wel wat ze hadden gedaan daar in Tilburg? Harrie wist dat wel dacht ‘ie, totdat ‘ie vanmorgen deze foto in het AD zag.



Dat mag natuurlijk niet wat daar gebeurt. Harrie ziet er ook weinig van het 'respect' in waar die jongens zelf -volgens hun geblaat- altijd zo vol van zijn.

Toen Harrie de tekst bij het verhaal las, werd hij helemáál verdrietig. Blijkbaar is er een grote groep Marokkanen die onze samenleving alleen maar wil ondermijnen. Op http://forums.marokko.nl/showthread.php?t=1440550 hadden ze voor de wedstrijd al opgeroepen om eens lekker te gaan knokken. Harrie kan zich dus wel voorstellen dat Geert Wilders deze jongeren gisteren op Business News Radio “rotjongeren” noemde! Storend trouwens wel, dat Geert blééf zeggen dat hij Marokkanen voortaan uit de stadia wilde weren. Harrie vindt een eenmalig verkeerd gebruik van een meervoudsvorm al storend genoeg.

In elk geval heeft Harrie spijt van de titel van gisteren. U gelieve in plaats daarvan te lezen “Hulde aan de allochtoon die het beste met Nederland voor heeft en die zijn best doet te integreren”.

Hulde aan de allochtoon!

Harrie is trots op zijn blog! Op zijn meest recente bericht reaguurde ene Achmed Al Saida. Nou woont Harrie wel in de provincie, maar hij weet toch bijna zeker dat iemand met zo’n naam niet van Nederlandse origine is! En dus is Harrie’s blog eigenlijk nú al een voorbeeld van een gezellige plek waar het fijn multicultureel samen toeven is! Waar de regering al jaren niet in slaagt, lukt Harrie binnen twee weken: buitenlanders een zinvolle ontmoetingsplek bieden. Zonder Harrie’s blog was Achmed gisteravond waarschijnlijk naar Tilburg gegaan om naar Jong Oranje-Jong Marokko te gaan kijken en na afloop het Willem II-stadion af te breken. Maar zie: om 20.32 uur zat Achmed nu netjes achter de pc een reactie te componeren op een niveau van Nederlandse taalkunst waar menig autochtoon een puntje aan kan zuigen! Harrie is dol op allochtonen die het begrip “integratie” serieus nemen.

Toch moet Harrie Achmed een klein beetje teleurstellen. Harrie schreef gisteren dat hij overal een mening over heeft en dat u hem altijd kunt vragen die mening te geven over een onderwerp dat u bezighoudt. Uit Achmed’s reactie blijkt nu dat er naast taal- ook humorverschillen zijn tussen hullie en wij. Achmed vraagt immers Harrie’s visie op prangende vragen als ‘moet Co naar Feijenoord’ of ‘is een verbod op een gloeilamp een aanslag op Brabants’ erfgoed’.

Harrie wil even héél duidelijk maken hoe zijn aanbod van gisteren moet worden geïnterpreteerd. Kent u Willy Alfredo nog? Harrie bestond nog niet eens toen die grappen maakte op een podium (nu noemen we dat een cabaretier). Mensen in de zaal mochten een woord roepen en Willy maakte daar een leuk gedichtje op muziek op. Puur improvisatie! Gerard Cox, Adele Bloemendaal en Frans Halsema hebben die improvisatiekunst later in de draak gestoken in de show “Wat je zegt dat ben je zelf”: http://vagalume.uol.com.br/frans-halsema/roept-u-maar.html

“Roept u maar”, heette het. Iemand in de zaal mocht een woord roepen en Frans improviseerde er dan een gedichtje over. Op een gegeven moment bleef een nieuw woord te lang uit en vroeg Frans nog eens: “Ja, roept u maar”, waarop daadwerkelijk een of andere sukkel een woord riep. Waarop Frans antwoordde: “Meneer, u mag wel roepen, maar ik moet ze achterin de zaal (lees: Gerard en Adele) wel kunnen blijven verstaan”.

Harrie wil maar zeggen: u mag wel roepen naar Harrie en hem om zijn mening vragen, maar reken er niet op dat u antwoord krijgt! Harrie bepaalt zélf wel wat er in zijn weblog komt ja?!

Voor deze ene keer zal Harrie voor deze allochtone medemens echter over zijn hart strijken en toch even iets zeggen over de belangrijkste vragen: nee, Co moet niet naar Feijenoord maar naar PSV. PSV kan immers alles gebruiken wat bij Ajax wordt afgedankt (Menzo, Lerby, Vink, Vanenburg, Kieft, Koeman, Kluivert, Arnesen, Wouters, Bruins Slot, Ooijer, etc.). Co past dus in dat rijtje.

Wat die gloeilampen betreft: Harrie is er een groot voorstander van dat de gloeilamp wordt verboden. De kans dat Philips daarmee op enig moment in grote financiële moeilijkheden komt lijkt Harrie daardoor toenemen. En met een faillissement van Philips, komt dan hopelijk ook eindelijk een einde aan die boerenvoetbalploeg van ze. Brrr, wat heeft Harrie een hekel aan ze! Vooral natuurlijk vanwege het voorgaande (Harrie zegt meestal: PSV is Ajax-2), maar ook vanwege de ongelofelijke hoeveelheid mazzel die die boeren hebben. Kijk maar naar het voorbije voetbalseizoen, waarin ze net met één doelpunt over de hakken van de sloot komen!

Nu gaat Harrie koffie drinken. Merhaba! (das wel Turks, maar het klinkt toch ook heel buitenlands!).

Asfaltstrand

Gisteren informeerde Harrie u over het geasfalteerde Waddenstrand. Maar wist u eigenlijk dat Harrie al jarenlang een filosofie heeft over geasfalteerde stranden? (Wist u trouwens dat Harrie eigenlijk overal een filosofie over heeft? Over hoe je kunt inschatten welk geslacht de kinderen van een bepaald paar zullen hebben bijvoorbeeld? Of over de invloed van commercie op de maatschappij? Allemaal theorieën in de geest van Harrie's persoonlijkheid: weloverwogen, genuanceerd, etc. Als u met een dilemma zit en u wilt er een fijnbesnaarde kijk op hebben, vraagt u Harrie dan gerust om hulp! Hij geeft zijn visie graag!)

Terug naar de stranden. Harrie vermoedt dat men met die asfaltering van het Waddenzeestrand lucht heeft gekregen van zijn scherpe theorie over stranden. Harrie heeft namelijk al veel klachten over het strand gehoord. Dat er teveel zand ligt bijvoorbeeld, dat in de bilspleet zo’n vervelend schurend effect heeft. Of dat sommige groepen mensen asociaal veel ruimte innemen op een dichtbevolkt strand. Andere veelgehoorde klacht: je moet zo ver lopen van je auto naar het water. En van een andere orde: begeleiders van minder valide medemensen in rollend materieel klagen vaak over het rulle zand, waarin wielen van rolstoelen soms plotsklaps blokkeren, met een ongewenste lancering van hun lading als gevolg. En probeer zo’n (door het vele zitten dikwijls aan vérgaande corpulentie lijdende) invalide maar weer eens terug in zijn wagentje te krijgen in de snikhete zon!

Harrie heeft al deze klachten goed in zich opgenomen en nagedacht over een oplossing. En die oplossing zag hij in (u raadt het al) asfaltering van het strand, gevolgd door opdeling van het asfalt in vakken van gelijke oppervlakte. De randen van de vakken kunnen worden aangegeven met behulp van bijvoorbeeld schrikdraad of watervaste verf. Iedere groep bezoekers krijgt de beschikking over één vak. Hoe groter de groep, hoe minder ruimte per individu. Bijkomend voordeel van een grote groep voor de overige strandbezoekers: mensen die dicht op elkaars lip zitten, gaan meestal ruzie met elkaar maken. Na een uurtje matten druipt zo’n groep dan wel af. En omdat grote groepen vaak luidruchtig zijn en voor veel overlast zorgen, zal het voortijdige vertrek van zo’n grote groep positief worden ontvangen door de overige strandgasten.

Het voordeel voor mensen die niet te ver willen lopen is duidelijk: zij kunnen de auto in het toegewezen vak parkeren. Uiteraard neemt de ruimte voor de mensen in het vak daarmee af, maar men kan de auto natuurlijk ook gewoon ouderwets aan de boulevard of in de woonwijk parkeren. Dan heeft men weer meer ruimte per persoon, maar moet er verder gelopen worden. Het voordeel voor minder validen in rollend materieel tenslotte is natuurlijk duidelijk: geen moeizame duwpartijen meer door rul zand, geen lanceringen meer, geen moeizame optakelpartijen. En het voordeel voor allen die op geasfalteerde stranden blijven: geen zand meer in bilspleten, op boterhammen of in de wat nattige voeg onder hangtieten.

In het noorden zijn blijkbaar flarden van Harrie’s strandtheorie opgevangen en is men onverwijld met de uitvoering ervan begonnen. Helaas is nu gebleken dat het toch slimmer is om een bedenker van een grandioos plan zélf in te schakelen als het op daden aankomt, in plaats van te willen bezuinigen en zelf ondoordacht aan de slag te gaan. Harrie heeft nu namelijk moeten vaststellen dat niet alleen de afbakening via lijnen of schrikdraad ontbreekt, maar -wat erger is- dat de asfaltlaag op levensgevaarlijke wijze is aangebracht! De asfaltlaag is namelijk op elk deel van het strand even dik. Aangezien stranden van oudsher vanaf de duinenrij aflopen naar het water, loopt het Waddenstrand nu ook op afschot van de duinen naar de zee. Voor een normaal zandstrand is dat geen probleem, maar voor minder validen in rollend materieel dat niet op de handrem is gezet en die op een asfaltstrand recreëren is dat vragen om moeilijkheden. Harrie weet niet precies wie er over de asfaltering gaat, maar hij zal dit tot op de bodem uitzoeken om ongelukken te voorkomen.

Waddenzeestrand

Harrie heeft uitstekend geslapen in Friesland. Dat kwam natuurlijk in de eerste plaats doordat hij even niet hoefde te werken. Als de boog wat slapper kan hangen komt dat Harrie’s gemoedsrust duidelijk ten goede!

Maar er was meer. Harrie voelde zich namelijk bijzonder veilig in het noorden. De ene na de andere politie-agent kwam hem tegemoet tijdens de diverse tochtjes die de Van Geffen's ondernamen. Het verbaasde Harrie wel een beetje, zoveel blauw op straat! Er woont immers bijna niemand, daar in het noorden. En waar niemand woont, kan ook niemand iets of iemand vernielen, dacht Harrie.

Later realiseerde hij zich dat die conclusie niet helemáál klopt. Harrie had namelijk een huisje in Anjum gehuurd en dat was nou juist de plek waar Marianne van der E. in 1997 twee manskerels in de grond onder haar pension begroef. Omdat dat volgens het Nederlands recht niet geoorloofd is, veroorzaakte de begraving de nodige ophef, temeer daar gefluisterd werd dat één van de manlui (Hermanus Sonnemans) lévend onder de grond was gestopt! In het voordeel van Marianne kan bij dat laatste overigens worden aangetekend dat zij Hermanus eerst met enkele mokerslagen op de schedel verdoofde alvorens hem ter aarde te bestellen.

Toen Harrie er eens écht over na ging denken, concludeerde hij dat men zich in het noorden toch waarschijnlijk in een positieve geweldsspiraal bevindt. Eerst wonen er weinig mensen. Die maken weinig brokken. Daardoor hoeven de agenten weinig van het door hen zo gehate kantoor- en papierwerk te verrichten. Omdat ze daardoor niet binnen hoeven te zitten, kunnen ze lekker op straat lopen en zich laten zien. Boeven zien dat natuurlijk, al dat blauw op straat en bedenken zich wel twee keer voor ze iets doen wat niet mag. Daardoor neemt het kantoorwerk nóg verder af, etc.

Maar ook qua milieu is het hartstikke veilig in het noorden. Iedereen heeft het over het broeikaseffect en dat Amersfoort door de afsmeltende ijskappen straks aan zee ligt, maar in het noorden hoeft men geen angst te hebben. De noordkust is namelijk gewoon geasfalteerd! Daar kwam Harrie achter, toen hij samen met Dinie hun hond Elvis even aan de Waddenzee wilde laten snuffelen en over het strand wilde laten razen. Maar er was helemaal geen strand! Alleen asfalt! Mochten die ijskappen echt gaan smelten, dan houdt dat asfalt het water wel tegen.

Scherpe levensinzichten

Harrie is weer thuis. Het was een heerlijk rustige week, waarin Harrie weer tot vele scherpe inzichten is gekomen. Die inzichten zal Harrie hier de komende tijd mondjesmaat het licht doen zien. Teveel inzichten in één tijd vormen voor de gemiddelde burger waarschijnlijk een geestelijke overdosis.

Het belangrijkste inzicht dat Harrie heeft gekregen betreft meteen een heikel onderwerp in Nederland. Wat denkt u namelijk als u de vraag wordt gesteld: is Nederland vol? Grote kans dat u denkt: “Ja, Nederland is vol”. Harrie schat dat hooguit Lange Jan (volgens hem de meest frequente lezer van dit blog, in elk geval de meest frequente reageerder en wellicht ook de beste verstaander) zijn meest recent verkregen inzicht kan beamen: Nederland is niet vol.

Het grootste deel van Noord-Nederland is bijna helemaal leeg! Ja goed, er staat een hoop gras en er lopen veel schapen rond (schapen met vier poten althans; in de gemiddelde Nederlandse buurt lopen ook veel schapen rond, maar die hebben meestal slechts twee poten), maar het is er toch echt veel minder vol dan zelfs hier in Noord-Brabant! En dat is dan nota bene waarschijnlijk nog één van de minst volle stukjes van Nederland!

Nee, dan Friesland. Het heeft tegenwoordig trouwens Fryslân, maar Harrie doet niet mee aan al die nieuwerwetse flauwekul. Daar wordt het leven immers meestal niet beter door. Harrie heeft daar talloze voorbeelden van. Harrie noemt bijvoorbeeld de PTT. Die hadden vroeger herkenbare kantoren op vele plekken in Nederland. Die plekken roken naar de stoffige beambten die achter een beveiligde balie stonden. Als je geen postzegel had, vroeg je aan zo’n stofnest of je een postzegel kon kopen. En dat kon! En dan kréég je je postzegel en je plakte hem op je enveloppe en dan kwam je brief aan.

Tegenwoordig heet de PTT KPN of TNT of TPG, maar dat kan volgende week ook weer anders zijn, dus pin Harrie er niet op vast. Met de naam PTT zijn ook de kantoren verdwenen. Nu zitten de voormalige postkantoren bijna altijd in zo’n Bruna-winkel, waar ze allerlei dingen verkopen die een normaal mens niet wil hebben. Achterin zo’n Bruna, waarschijnlijk op de plek waar de Bruna-baas vroeger net te vaak aan zijn stagiaire zat, is dan een horizontale plank gemonteerd met een nummertjesautomaat erachter. Dat is de klantenbalie (of servicedesk om in het jargon te blijven). En dan kom je bij zo’n servicedesk en dan staan daar allemaal eenheidsworsten en allemaal onbeschermd. Want dat kogelvrije glas van vroeger was niet klantvriendelijk, dus moet de balie open. En dan moet je eerst een nummertje trekken, maar dan blijkt dat er deze keer niet met nummertjes wordt gewerkt. Dus de volgende keer trek je géén nummertje, maar dan ben je rond sluitingstijd nóg niet aan de beurt (les: trek altijd een nummertje). Maar dan ben je uiteindelijk aan die balie, vraag je om een postzegel en dan kunnen ze die niet geven. Want (las ik ooit ergens op een A4-tje dat in zo’n ‘postkantoor’ was opgehangen: “een enkele postzegel past helemaal niet meer in deze tijd. Koekjes koop je ook niet per stuk, dus postzegels gaan voortaan per 5 of per 10 stuks”. Dat zal dan wel weer iets zijn dat ze hebben bedacht via een klantenanalyse en diepgaand marktonderzoek (even diepgaand als het onderzoek van Bruna’s baas bij zijn stagiaire?), maar Harrie wordt een beetje moe van dit soort vernieuwingen. Want uiteindelijk krijg je nooit en nergens meer gewoon wat je wilt hebben. En als je dan vraagt of dit nou service is, kijkt zo’n baliestoffige je aan alsof zij/hij jarenlang in een kast heeft gewoond (kan natuurlijk ook zijn dat ze hun hele jeugd aan de Nintendo hebben gehangen) en zegt dan dat de nieuwe servicegerichtheid die zij/hij ten beste gaf geheel conform de arbeidsprotocollen is. En als je dan zegt dat je daar schijt aan hebt en dat je gewoon een postzegel wilt, dan kijken ze in hun protocollenhandboek en krijg je een standaard klachtenformulier mee. En je weet dat het antwoord op je klacht even standaard zal zijn als het formulier zelf, maar toch vult Harrie zo’n formulier altijd in en hij heeft nou al minstens 25 gelijkluidende klachtenafhandelingen liggen, wat bij hem de indruk wekt dat al die mensen aan de top van die bedrijven aan dezelfde school hebben gestudeerd.

Maar Harrie dwaalt af. Hij wou alleen maar zeggen dat er nog genoeg ruimte is in Nederland. Dus wat hem betreft kunnen we twee dingen doen: óf we gaan Nederland herindelen (allerlei bedrijvigheid plus werknemers uit de Rampstad naar het Noorden), óf Harrie gaat zelf wel naar het Noorden. Dat laatste heeft Harrie al met Dinie besproken (Harrie’s vrouwtje wilde liever met d’r eigen naam in dit weblog om misschien ook bekend te worden) en ook met z’n zoontjes (ook maar voorstellen dan: Willie van 10 en Ricardo van 7), maar voorlopig zijn het alleen Harrie en de hond (Elvis) die naar Friesland willen. Dus blijft Harrie nog even hier en gaat ie morgen weer verder met het verspreiden van zijn diepe inzichten.

Verwarrend

Al dat nieuws elke dag weer. Het lijkt allemaal zo ontzettend op elkaar, dat Harrie de dingen soms gewoon door elkaar haalt! Daardoor heeft ie vanmorgen een paar uur rondgelopen met de vraag hoe Edsilia Rombley dat nou zou gaan oplossen, vanavond bij het Eurovisie songfestival. 'We' moeten immers vanavond al aan de bak en aan de voorronde meedoen, omdat we in vorige edities niet goed genoeg waren. Boze tongen beweren dat we wél goed genoeg zijn, maar dat we genoeg niet genoeg bevriende landen hebben die ons punten geven. Harrie weet trouwens wel beter waarom we niet genoeg punten krijgen. De rokken van onze deelneemsters zijn gewoon niet kort genoeg. Daarom maken 'we' dit jaar waarschijnlijk een hele goeie kans. Kijk maar eens naar de rokken van de achtergrondpoezen bij Edsilia op deze foto:

We hebben nu dus een vrouw als deelnemer, die zwart is én een korte rok heeft. Harrie voorspelt dat we dit jaar hoge ogen gaan scoren!

Maar even terug naar vanavond. Harrie begreep dus uit de krant dat Edsilia aan het lekken was voor vanavond. Urenlang nagedacht over hoe je dat oplost. Je kunt wel een keukenrol in je broek gaan stoppen, maar dat steekt weer af bij die korte rok en dat kost punten. Een lekbak eronder zetten leidt weer af van de achtergrondblaters. Afijn, Harrie kwam er niet zo snel uit en pakte de krant er nog eens bij, op zoek naar details. Bleek dat ie verkeerd had gelezen. Edsilia was nerveus en Hans Smolders (oude holmaat van Pim) lekte. Zo komen de misverstanden in de wereld.

Har kan dus met een gerust hart gaan kijken, naar het Eurovisie Songfestival. Met chips, bier en het vrouwtje op de bank, heerlijk! Hij voorspelt dat Edsilia de eindronde wel gaat halen. En Bulgarije gaat winnen. Die heeft de kortste rok van allemaal.

Woensdag

Fijn, als het weer woensdag is. Niet alleen omdat Zaagmans de week dan doormidden komt zagen, maar vooral omdat Kouwes dan weer op Geen Stijl te vinden is met zijn onnavolgbare column (https://www.geenstijl.nl/866391/kouwes-en-zijn-vogelbekdier). Ook deze week is weer volstrekt onduidelijk wat hij eigenlijk wil zeggen. Harrie is jaloers op Kouwes’ schrijfstijl.

Zware week wel deze, trouwens. Gisteren vrij, vrijdag vrij, maandag en donderdag altíjd vrij, dus vandaag weekbegin en weekafsluiting tegelijk! Dan kan vanmiddag de welverdiende vakantie beginnen! Eerst natuurlijk nog even duimen dat Ajax vanavond van Heerenveen gaat winnen en dan morgen spullen inpakken. Normaliter doet het vrouwtje dat, maar mede dankzij een groot aantal seksegenoten die vreesden dat mannen meer waren dan hullie, moet die morgen nog wél werken. Als Harrie een vrouw was geweest was ie allang vertrokken naar een land waar ze verkondig(st)ers van de emancipatoire boodschap vierendelen. Er is toch niets heerlijkers dan de hele dag een beetje stofzuigen, boodschappen doen, de kinderen verzorgen, koffie drinken met de buurvrouw en dan –voor het eten koken- nog even een dutje doen?

Ketelbak

Harrie kan vreemde uitgaven doen. Een kilo winterpeen wil hij soms niet kopen, omdat hij die 10 cent te duur vindt. Maar aan een paar nieuwe luidsprekers kan hij –zonder met de ogen te knipperen- makkelijk ineens 2000 euro uitgeven.

Zo ging het ook met zijn rijtjeshuis. Binnen drie uur waren het vrouwtje en hij eruit dat ze dat wilden hebben. Grappig was dat ze daarmee–zoals achteraf bleek- twee beteuterde stellen voorbijstaken die al weken aan het onderhandelen waren. Minder grappig was, dat het huis later een paar onzichtbare mankementen vertoonde.

De laatste daarvan heeft Harrie vandaag hersteld. De wc in de badkamer spoelde namelijk niet goed door. Harrie heeft dat 7 jaar aangekeken en vandaag maatregelen getroffen. Eigenlijk gisteren al, want toen kocht hij een nieuwe wc-pot bij de Praxis in Eindhoven. Die pot zou namelijk volgens kenners de oorzaak van de ellende zijn. Vandaag heeft Harrie de oude pot ontmanteld en de nieuwe aan de muur gehangen. Dat was althans de bedoeling, maar zoals het hoort bij zelf klussen, bleek de pot niet te passen. Harrie kon de pot gelukkig bij Praxis in Nuenen ruilen. Die nieuwe pot leek op het eerste gezicht wél te passen, maar nu bleek het toevoerpijpje van het water te lang te zijn. Harrie zaagde er een stukje af en toen was het te kort.

Met enige voorzichtigheid lukte het toch het geheel lekdicht te monteren. Althans, dat leek zo te zijn. Toen bij de eerste spoelbeurt de vloer van de badkamer vol water liep, bleek het toch niet helemaal in orde te zijn en moest de pot er weer af. Nu bleek dat de afvoerpijp te lang was. Bovendien was een afdichtring vergaan. Harrie dus wéér naar de Praxis. Met een nieuwe ring en nog een ander soort pijp met aangebouwde afdichtring kwam ie weer thuis. Die nieuwe pijp leek op het eerste gezicht dé oplossing te zijn. De meneer van Praxis had ook gezegd dat dit de eenvoudigste oplossing was. Harrie monteerde dus alles zoals betaamt, spoelde weer door en kon weer dweilen. Daarop heeft ie ook van de oorspronkelijke afvoerpijp een stukje afgezaagd en de nieuwe afsluitring gemonteerd. Na drie montagepogingen bleek alles lekdicht te zijn gemonteerd. En wat het mooiste is: deze pot spoelt wél goed door!

Harrie voelt zich dus vandaag een hele Piet! Binnen twee weken een douchecabine én een wc-pot geplaatst, wie doet hem dat na?!

Overigens wil Harrie u allen alvast voorbereiden op de komende week. Vrijdag gaat Harrie namelijk voor een week naar Friesland en daar hebben ze geen Internet. Nou kan Harrie natuurlijk wel met een uitgetypt stukje naar een Internetcafe lopen, maar Harrie wil ook weleens vrij zijn. Misschien dat u zelf alvast na kunt gaan denken om iets anders leuks te gaan doen, komende week?

Harrie leeft nog

Gisteren vertelde Harrie over de bedreiging door John Doe (Harrie denkt trouwens dat dat een schuilnaam is). John had Harrie bevolen niet meer te mailen en Harrie háát bevelen. Daarom had Harrie toch nog een paar woorden aan John gemaild en toen antwoordde die dit:

vanaf NU doe ik met jou wat ik wil VRIEND
straks zal je nog denken,..was dat alles maar
Als ik jou was,zou ik pas beginnen met piepen,als ik voor je deur sta!
want dan staat er 1.90 mtr en 120 kg voor je deur !! haha
je bent wel op de goede weg, door nu WEER een mailtje te sturen
aan jouw de keus vriendje, of je mailt me gewoon simpel niet meer
of ...je hebt mij vroeg of laat in je kutleven voor je deur staan
aan jouw de keus !!!!!! ..vriend .....
Wees nou maar gewoon verstandig, en mail me niet meer, want ik heb je nu al twee keer gezegd ,dat je mij niet meer moet mailen,...er komt geen derde keer meer,..want ik ga je echt niet waarschuwen als ik voor je deur sta...dat merk je dan vanzelf!

Hierop heeft Harrie John óók gewaarschuwd. 120 kg en 190 cm, dan is de Quotelet-index van John toch echt te hoog. Ook heeft Harrie John geadviseerd een cursus Nederlands te gaan doen. Want als Harrie érgens een broertje dood aan heeft, dan is het wel aan onverzorgd taalgebruik.

Maar ondanks alle bedreigingen leeft Harrie nog. Maar het had niet veel gescheeld! Harrie heeft gisteravond echt doodsangsten uitgestaan. Die bekerfinale tegen AZ was immers best spannend. Het duurde ook lang. Drie uur televisie kijken. Harrie kreeg er kramp van! Die spelers ook trouwens. Maar dan zie je toch het verschil tussen een echte vent als Harrie en wat omhooggevallen miljonairs. Die laatsten lopen dan meteen te klagen, terwijl Harrie gewoon even de benen strekt, een nieuwe fles bier pakt en de draad weer oppakt!

Louis klaagde ook aan het eind. Slechte scheids, penalties onthouden, noem maar op. Misschien had ie ook wel een beetje gelijk. Louis heeft vaak gelijk. De scheids was matig (waarom kregen Huntelaar en Sneijder geel en die AZ-ers niet?), maar uitgerekend tegen AZ is Ajax toch ook het kampioenschap afgepakt? Of bent u die dodemansactie tegen Stekelenburg alweer vergeten? Daar hoorde Harrie Louis ook niet meer over. Dus Louis kan wel gelijk hebben, maar zoals de Ajax-supporters al aangaven: hij heeft géén beker en géén schaal.

Voortijdig einde

Harrie was net zo lekker bezig en nu dreigt zijn blog een voortijdig einde te gaan beleven. Harrie is namelijk bedreigd! Nee, niet tijdens de oorlog met Aplle en zijn iPod. Die oorlog is alweer voorbij. Harrie heeft de witte vlag gehesen. Na 9 uur en 27 minuten en vijf herinstallaties van iTunes verder, heeft Harrie besloten zijn muziek op een externe harddisk te 'pompen' (zo heet dat tegenwoordig; Harrie gaat heus wel met z'n tijd mee!). Die harddisk heeft ' ie daarna aan de laptop van zijn vrouw gekoppeld en nu is de iPod weer zo goed als ' ie was.

Het is dus duidelijk dat Harrie's eigen pc en iTunes niet veel van elkaar moeten hebben. Harrie heeft die pc trouwens helemaal zelf gebouwd, dus het ligt voor de hand om te denken dat het wel aan Harrie zelf zal liggen. Nou, daar kan Harrie kort over zijn: dat kreng draait al ruim drie jaar zonder problemen! En omdat het zo gebruiksvriendelijke iTunes het dan niet doet zal het wel aan Harrie liggen? Hij dacht toch mooi van niet!

De oorlog is dus voorbij (vlag gehesen op 5 mei 2007 om 21.54 uur), waarna Harrie de verloren slaap van de nacht ervoor heeft ingehaald. Komt ie vanmorgen beneden, ziet ie deze mail in zijn maildoos:

ik had je dacht ik iets gevraagd
NIET MEER MAILEN !!
nog 1 mailtje van jou,..en je hebt echt een probleem
je bent gewaarschuwd!!!!

Nou, daar rilde Harrie wel even van! De mail was van John Doe, die eerder in de week een cassettedeck van Harrie had willen kopen. Dat had Har op Marktplaats gezet. John Doe had onder de naam Johan een mailtje gestuurd via een Hotmail-adres en gevraagd om een foto (van het cassettedeck, niet van Harrie zelf!). Harrie had dat natuurlijk gedaan en toen bleef het een paar dagen stil. Na drie dagen meldde Johan zich opnieuw, maar nu heette hij John Doe en hij vroeg aan Harrie waarom die niet antwoordde op een telefoontje dat John aan Harrie had besteed. Harrie antwoordde daar naar waarheid op, dat John waarschijnlijk een geheim nummer had (dat bleek namelijk uit Harrie's Nokia-display). Harrie voegde eraan toe dat hij wat voorzichtig was geworden met niet-traceerbare telefoonnummers, van namen wisselende contacten en Hotmail-accounts, na het debacle van enige maanden geleden. Harrie had toen 150 euro aan een Zeeuw betaald, maar de beloofde iPod (weer Apple.......) nooit ontvangen. Tot slot meldde Harrie nog aan John dat het cassettedeck niet meer te koop was.

Een dag later meldde John zich weer en hij vroeg waarom Harrie spullen op Marktplaats zette als hij ze niet wilde verkopen. Harrie antwoordde daarop, dat hij weleens van ideeën veranderde en dat de mogelijkheid om van gedachten te veranderen het leven naar zijn idee leuk maakte om te leven.

Deze toch enigszins filosofische uitleg beviel John waarschijnlijk niet (ervan uitgaand dat hij de uitleg snapte), want hij antwoordde nu dat hij helemaal niets zag in veranderingen. Hij gaf tevens aan geen mail meer van Harrie te willen ontvangen. Daarop antwoordde Harrie dat dat laatste in orde was, mits ook John geen mail meer zou sturen. En daarop ontving Harrie bovenstaande bedreiging.

Mocht u na vandaag dus geen nieuwe berichten van Harrie meer aantreffen, dan ligt het voor de hand dat John Doe iets met zijn dreigende belofte heeft gedaan en dat het met Harrie waarschijnlijk gedaan is.

PS. Harrie vond deze link en weet nu zeker dat een Apple niets voor hem is.
http://www.dumpert.nl/mediabase/14376/babef28e/index.html

Oorlog

Uitgerekend in de nacht waarin de avond van de Dodenherdenking overgaat in Bevrijdingsdag, is in Huize Van Geffen de oorlog van 14-18 opnieuw begonnen. De strijd gaat tussen Harrie aan de ene zijde en de firma Apple aan de andere. Apple staat bekend om zijn (of haar) gebruiksvriendelijke producten. Waarom iedereen het altijd over die gebruiksvriendelijkheid heeft, snapt Harrie niet. Een Windows-pc sloopt en configureert hij met ogen dicht, maar een Apple iPod krijgt hij niet gevuld. Althans niet met het gebruiksvriendelijke programma iTunes dat daarvoor bedoeld is.

Harrie heeft veel muziek. 30 jaar lang heeft hij muziek en dure apparatuur verzameld, om mooie muziek zo mooi mogelijk te kunnen horen. Maar toen kocht hij een iPod met 60 GB geheugen, waardoor hij ongeveer 3 jaar en 25 dagen achter elkaar naar zelf samengestelde muziek kan luisteren zonder één doublure te hoeven horen! Daardoor kwam Harrie erachter dat hij van een muziekliefhebber eigenlijk een geluidliefhebber was geworden: hij luisterde niet meer naar de emotie van de muziek, maar naar de technische kwaliteit van het samenspel van opname- en weergavetechniek.

Na deze sterke zelfanalyse besloot Harrie de dure apparatuur de deur uit te doen en terug te gaan naar een simpele basis. Om die reden verlieten de voorbije weken onder meer een prachtige NAD 7600 Power Envelope, een paar Synthese III-luidsprekers, een MZHS CD33 buizen-cd-speler en een Yaqin MC-10L buizenversterker zijn woning. Daarvoor in de plaats staan nu twee eenvoudige sets, eentje van Yamaha en eentje van Onkyo. Alleen de luidsprekers (Aurum Cantus Moon Goddess II) mochten blijven.

Er was nog maar één ding dat Harrie stoorde: al die mp3-tjes op die iPod hebben een verschillend volume, zodat je de ene keer niks hoort, terwijl de andere keer de conussen door de ruimte vliegen. Dat gebruiksvriendelijke iTunes heeft daar een oplossing voor: als je een vinkje op de juiste plaats zet, zorgt iTunes ervoor dat de nummers die je op je iPod wilt zetten allemaal hetzelfde uitgangsvolume krijgen.

Nou was al eerder gebleken dat Harrie en iTunes elkaar niet zo lagen. Harrie gebruikt daarom een 'gewoon' gebruiksonvriendelijk Windows-programma om z'n Podje te vullen. Maar die kan dat volume weer niet normaliseren. In de late uurtjes van Herdenkingsdag 2007 besloot Harrie daarom om nog één keer het ongelijke gevecht met iTunes aan te gaan. Hij installeerde de nieuwste versie ervan, selecteerde alle nummers die hij wilde uploaden, vinkte het juiste hokje aan en ging naar bed: een iPod vullen met 60 GB muziek duurt uren.

Om 03.14 uur in de ochtend van Bevrijdingsdag 2007 schoot Harrie wakker. "M'n pc zal toch niet in energiebesparingsmodus zijn gesprongen?", was het eerste wat in zijn gedachten kwam. Als dat zou gebeuren, zou het uploaden immers ook stilvallen. Harrie ging snel kijken en inderdaad stond de pc standby. Met een druk op de knop kwam het geheel weer tot leven en toen keek Har recht in de ogen van een foutmelding van iTunes. Er kon niets naar de iPod worden weggeschreven. Naïef als altijd dacht Harrie 'dat zet ik wel even recht', maar hier vergiste hij zich wederom in de Apple-filosofie. Na enkele verwoede pogingen om het uploaden vlot te trekken, werd Harrie ineens geconfronteerd met de mededeling: "error 1418".

Harrie dacht eerst nog aan een flauwe grap wegens de oorlogsperikelen, maar na drie nieuwe uploadpogingen en raadpleging van Internet bleek dat hier sprake was van een ernstige toestand. Errorcode 1418 blijkt berucht te zijn bij bezitters van een iPod Nano, maar ook iPod Photo-bezitters als Harrie blijken soms door deze foutmelding te worden getroffen.

De site van Apple bevat een tip om het probleem te verhelpen. Dat heeft Harrie 5 keer geprobeerd, maar zonder succes. Daarna (het was inmiddels 05.17) is Harrie maar weer gaan slapen. Om 07.16 kwam Ricardo roepen dat hij over de wc heen had geplast. Om 09.17 uur stond Har weer op de brug.

Inmiddels is het 13.42 uur. Harrie heeft wat boodschappen gedaan, nog 24 pogingen gedaan de iPod nieuw leven in te blazen, brood gesmeerd voor de kinderen en nu weet hij het even niet meer. Misschien even bellen naar Samir A. en vragen naar een geschikt explosief om aan Apple te sturen?

P.S. Wist u dat u zich kunt abonneren op nieuwsberichten op Harrie's weblog? Als u deze link aan uw RSS-feeder toevoegt, krijgt u automatsich bericht als Harrie weer iets heeft bedacht!
http://harrievangeffen.blogspot.com/feeds/posts/default

Waarin Harrie een douchebak plaatst

Toen het stucwerk van het plafond in de hal neer beneden kwam, had Harrie het al kunnen weten. Maar Harrie kan als geen ander de kop op het juiste moment in het zand steken. Bovendien zijn klussen en Harrie niet echt vrienden van elkaar. Maar nu het water ook langs de muren de hal inliep, kon Harrie (die als geen ander de verschillende stadia van rouwprocessen kent; voor degenen wier leven altijd gesmeerd verloopt: kijk eens op http://www.syntyche.nl/rouwverwerking.html) er niet meer omheen. Het was tijd om fase 1 (De Ontkenning) af te sluiten en toe te geven dat de douche lekte. Op zo’n moment schakelt Harrie automatisch naar fase 2 (Woede), want op dit soort momenten wordt hem duidelijk dat hij in actie moet komen. Geen kranten lezen dus, niet computeren, geen muziek luisteren: klussen is het devies.

Gelukkig is er dan fase 3: Marchanderen. In Huize Van Geffen is ook een ligbad aanwezig. Harrie gebood de huisgenoten dit ligbad voor enige tijd als nooddouche te gebruiken. Hij zou dan even gaan nadenken over een passende oplossing. Van nadenken komt Har vanzelf in een Depressie en zo kwam hij naadloos terecht in fase 4. Van daaruit was het voor onze ervaringsdeskundige op depressiegebied maar een kleine stap naar De Aanvaarding (fase 5). Harrie toog naar Karwei en kocht een douchebak Kwartrond met voorhuid, met bijbehorende cabine Agila kwartrond. Harrie pakte de douchebak uit, zag dat dit minstens een dag ging kosten, borg de bak weer op en zette deze samen met de onuitgepakte cabine Agila in de schuur.

Toen Harrie drie weken later zijn fiets wilde pakken, stuitte hij op de nieuwe spullen. Tijdens het volgende fietstochtje zag Harrie ineens Het Licht: uitbesteden, dat was een oplossing! Omdat Harrie niet van half werk houdt, werden drie aannemers gevraagd om offerte uit te brengen voor volledige herinrichting van de badkamer. De eerste offerte kwam binnen toen Harrie net aan een broodje zalmsalade zat. Dat bleef even in Harrie’s keel steken, toen hij zag dat een nieuwe badkamer 14.000 euro ging kosten. En dan moest Harrie zelf nog het sloopwerk verrichten én de troep afvoeren. Harrie besloot maar even een denkpauze in te lassen.

Na de denkpauze volgde de winterstop, maar toen kwam de lente en begon Dinie te piepen. Harrie had zelf trouwens óók wel genoeg van het bad als douche. De douchebak werd dus weer uit de schuur gehaald en samen met Dinie werd getracht de nieuwe douchebak op de juiste plaats aan te brengen. De bak bleek nét iets te groot te zijn. Omdat het Harrie toch het beste leek om de douchebak zo horizontaal mogelijk te plaatsen, werd enig geweld gebruikt. Daarbij sneuvelden enkele wandtegels.

Voor Harrie was dit de start van een nieuw rouwproces. Nu was de pitbull in Harrie echter los, zodat fase 5 van dit tweede proces in recordtijd was bereikt. Harrie kocht tijdens dit proces een Dremel, waarmee hij eind april de kapotte stukken van de mozaïektegels uit de muur sleep. Daarna gebruikte hij zijn haakse slijper (de hoeveelheid gereedschap die Harrie bezit is omgekeerd evenredig aan zijn werklust) om uit twee nog nieuwe tegels stukken te snijden die op de plaatsen van de uitgeslepen tegels zouden passen. Daarna lijmde Harrie ze met montagekit op de gereserveerde plekken, voegde de naden netjes met een restje voegvuller en kitte de randen tussen de muren en de douchebak.

Vorig weekeinde heeft Harrie (6 maanden na aanschaf) ook de cabine uit de verpakking gehaald. Drie uur lang heeft hij de gebruiksaanwijzing bestudeerd die Bruynzeel bij het geheel voegde. Die was zó onduidelijk gekopieerd, dat Har er niet uit kwam. Op de webzijde van Bruynzeel stond een gebruiksaanwijzing die wél te lezen was, maar die was waarschijnlijk voor het nieuwe model douchecabine (les: na aanschaf van een (Bruynzeel)produkt altijd meteen de handleiding van Internet downloaden en op een hervindbare plaats bewaren!). Gelukkig wilde Dinie (die zelfs de handleidingen van Ikea begrijpt) Harrie wel helpen en zo werd op Koninginnedag 2007 de nieuwe douchecabine op zijn plaats gezet. Na afkitten en uitharden, was Ricardo de eerste die de nieuwe douche mocht uitproberen.

Harrie's vouwwagen

Harrie wordt betaald om drie dagen in de week achter een bureau in een hoge toren te zitten. Omdat hij daar toch zit, kijkt Harrie weleens op het Intranet van zijn baas. Daar kun je leuke discussies voeren, al moet je wel uitkijken dat je collega’s niet te serieus opnemen wat je er schrijft. Harrie is pas één keer met de dood bedreigd door een scherpe visie die hij op Intranet plaatste. Dat valt dus nog best mee!

Op Intranet kun je ook tweedehands spullen te koop aanbieden. Harrie verkocht er een paar van de fameuze Chinese Aurum Cantus-luidsprekers, type Leisure 2SE. Nu stond er een vouwwagen te koop. Het toeval wilde dat Harrie’s vrouwtje best wel een vouwwagen wilde hebben. En dus mailde Harrie de advertentie snel even aan haar door. Daarna ging het snel. De volgende dag al konden we gaan kijken. De baas van de vouwwagen woonde mooi zeg! Ergens aan de rand van Schaijk, op een groot stuk grond. De vouwwagen stond nog in de schuur, maar de baas ervan had hem er snel uit. Daarna ging hij voor Harrie en zijn vrouwtje voordoen hoe je hem op moest zetten. Inclusief het aanbrengen van de voortent, het weer afbreken en opbergen in de schuur duurde het 5 kwartier. En dat allemaal op z’n gemak! Snel he? De vouwwagenbaas zweette er wél erg van. Het was ook warm.

Toch laat dat beeld van die zwetende man Harrie niet meer los. Had Harrie al verteld dat hij een aanleg voor smetvrees heeft? Harrie durft nu eigenlijk niet zomaar met de vouwwagen op stap. Als die man zo zweet, zal hij dat ook wel ’s nachts op zijn matrasje in de vouwwagen hebben gedaan, toch? Harrie wil dus éérst nieuwe matrasjes en daarná gaat hij pas op vouwvakantie. Tot die tijd staat Harrie’s vouwwagen in de stalling van Kees van Hoof BV (ook voor autobekleding) in Nuenen.

Zoek me

Harrie’s weblog wil ook door zoekmachines worden gevonden, dus daarom even wat relevante kreten. Weet u meteen wat er 24 uur per dag door Harrie’s toch al volle en gepijnigde hoofd spookt!

Floating Synthese NAD Krell Audiomeca Aurum Cantus Sony Jungson ShengYa iPod Onkyo Einstürzende Neubauten Leon Redbone John Lee Hooker Yello Randy Newman Bob Dylan Gerard van Maasakkers MingDa Meixing Yaqin Isophon Sex Jeroen van den Meiracker Ajax Nuenen Intel Pentium AMD Celeron Athlon Wabo Magic Boat Joop Visser Neerlands Hoop Freek de Jonge Koot Bie Theo Maassen Jean-Jacques Goldman Louis Armstrong Ella Fitzgerald Leadbelly Blind Boy Fuller Lightning Hopkins Brownie McGhee Blind Blake Bill Bruford Brand X Richard Jobson Public Image Ltd Snakefinger Ralph Records Les Disques Du Crépuscule US3 Barbecue Bob Fad Gadget Renaldo & The Loaf Residents Frank Marino Rythovius College Jeroen van den Meiracker Scheikunde

Entree

De wereld draait door. Harrie van Geffen is nu 46 en als hij niet uitkijkt, haalt de wereld hem in. Hij voelt zich daarom genoodzaakt om ook maar eens aan een weblog te beginnen. Iedereen heeft een weblog, op Harrie van Geffen na. En heeft Harrie van Geffen minder te vertellen dan de gemiddelde medemens? Harrie dacht van niet!Vanaf heden zal Harrie dan ook -net als die miljoenen medemensen- gaan vertellen wat hij meemaakt. Of het u nou interesseert of niet, Harrie gaat het tóch vertellen! In dat opzicht verschilt Harrie’s weblog helemaal niet van dat van anderen!

Waar Harrie’s log zich wél door onderscheidt is door Harrie’s scherpe blik op de maatschappij. Harrie maakt namelijk van alles mee, want hij is ambtenaar én labiel! Dat is een perfecte combinatie om een hele eigen kijk op de wereld te hebben. Van die hele eigen kijk krijgt u op deze pagina’s vanaf nu een koekje in eigen keuken!