Vuvuzela

De kop is eraf. Het WK-voetbal 2010 is begonnen. Harrie heeft er weinig zin in, moet-ie eerlijk bekennen. Hij voelt zich nu al een soort van voetbalmoe. Van de andere kant is-ie juist klaarwakker, want voor het eerst ziet hij haarscherp het absurde van volwassen mensen die de hele straat met oranje vlaggen vervuilen en met oranje klompen op hun hoofd gaan lopen.

Maar de vermoeidheid overheerst en de oorzaak ervan is de vuvuzela. Volgens Wikipedia is dat een Zuid-Afrikaans blaasinstrument. Volgens Harrie is het een stuk plastic dat een monotone klereherrie maakt. Feit is wel dat het instrument in Zuid-Afrika is bedacht. En omdat het WK daar nu wordt gehouden, heeft iemand (Harrie mag hopen dat het die nieuwe dove op kantoor was, die een kans kreeg in het kader van reïntegratie) bedacht dat het leuk was het kreng ook in Nederland te gaan verkopen.

Omdat het ding hier in Nederland natuurlijk in het oranje wordt aangeboden en nog niet iedereen tot hetzelfde scherpe inzicht is gekomen als Harrie met betrekking tot de idioterie rondom voetbalprullaria, zijn de malloten die het apparaat hebben gekocht al niet meer te tellen. Waarschijnlijk kwamen die daarna snel tot dezelfde conclusie als Harrie, dat de herrie van het ding niet te harden is en hebben ze hun vuvuzela aan hun kinderen gegeven. "Neem maar mee, maar beloof me dat je er niet meer mee thuis komt", zullen ze er wel bij hebben gezegd. Als u dan weet dat Harries achtertuin aan een speeltuin grenst, dan wordt snel duidelijk waarom Harries zenuwen al wekenlang zo strak gespannen zijn.

Harrie dacht dat-ie misschien toch in de juiste WK-stemming kon komen, door maar gewoon naar de eerste wedstrijd te gaan kijken, maar die wedstrijd heeft meer kwaad gedaan dan goed. De mensen op de tribune hadden namelijk waarschijnlijk allemaal een vuvuzela cadeau gekregen toen ze een toegangskaartje kochten en die hadden ze zo te horen ook allemaal meegenomen. 90 minuten (plus drie minuten blessuretijd) lang heeft Harrie geluisterd naar een monotone herrie die zijn gelijke niet kent.

Harrie heeft ervan geleerd dat die Zuid-Afrikanen dus echt niet zo lui zijn als iedereen beweert. Als je 93 minuten lang (en Harrie neemt aan dat ze er in de pauze van 15 minuten gewoon mee doorgaan) op een toeter kan blazen, kan luiheid je nauwelijks verweten worden. En verder heeft Harrie geleerd dat er tijdens een voetbalwedstrijd nog ergere dingen zijn om naar te luisteren dan naar Evert "wat scheelt het" ten Napel of Mart "mag ik dat zo zeggen" Smeets.

Toch is dit waarschijnlijk hét moment waarop Harrie het idee wereldkundig moet maken waar hij al zo lang mee rondloopt. Het geluid bij voetbalwedstrijden wordt in stereo uitgezonden. Als de tv-makers het geluid van de presentator nu eens door het ene kanaal zouden uitzenden en het geluid uit het stadion zelf via het andere kanaal, dan kunnen de echte voetballiefhebbers de Everts en Marten van deze wereld voortaan uitzetten en de wedstrijd beleven zoals het hoort: bewegend beeld met geluid uit het stadion. Voor wedstrijden met vuvuzela's heeft Harries idee geen meerwaarde: dan zet-ie het geluid gewoon maar helemaal uit.