Vogelen

Vogelen. Mooi woord, vindt Harrie. Harrie heeft lang gedacht dat het een synoniem voor neuken was. In Belgie is dat ook zo.

In Nederland wordt -volgens Wikipedia- met vogelen "het bekijken, het determineren (op naam brengen), tellen en inventariseren van vogels en het doen van onderzoek naar bijv. gedrag en ecologie" bedoeld. Dat is iets heel anders dan neuken. Misschien wordt er in Nederland minder geneukt dan in Belgie? Als Harrie kijkt naar het aantal mensen om hem heen dat gaat scheiden, verbaast hem dat trouwens niks. Maar daarover een andere keer meer.

Harries vriend Bert is een echte natuurman. Volgens Harrie weet Bert álles over de natuur. Bert wil boswachter worden, maar heeft de juiste connecties nog niet. Maar hij weet al wél veel over vogels. Mede daarom is het leuk om met Bert door de natuur te lopen. Hij kan je zomaar ineens vertellen dat er een grijsgekuifde sijslijster in de buurt is, of een roodgerande pitrietmus. Dat geeft zo'n wandeling toch altijd iets extra's.

Iemand die als hobby graag vogelt wordt een vogelaar genoemd. Bert is altijd al een vogelaar geweest. Harrie kent Bert al minstens 35 jaar en altijd was Bert aan het vogelen. Vroeger vooral in de Belgische zin, maar tegenwoordig vooral in de Nederlandse.

Nu wil het toeval dat ook Dinie steeds meer Nederlands vogelt (overigens zonder het Belgisch vogelen te verwaarlozen). Ze kent nog lang niet zo veel vogels als Bert, maar ze is slim, dus dat kan zómaar veranderen. Harrie merkt dat ie toch een beetje wordt beïnvloed door al dat gevogel om hem heen. Hij betrapt zich er weleens op dat hij zichzelf steeds vaker dé vogelaarsvraag stelt: "wat vliegt daar?"

Maar voorlopig is er maar één vogel die Harrie met 100% zekerheid weet te benoemen: de specht. Harrie hoorde die een jaar geleden voor het eerst, in het bos bij de visvijver, vlakbij zijn huis. Eerst dacht ie dat een visser een blikje met oude maden op de rand van een vuilnisbak aan het legen was. Maar het getik dat ie hoorde had een hele heldere klank en ging zó snel, dat kon nooit een visser zijn.

Bovendien besefte Harrie dat ie inmiddels alweer een flink stuk had gelopen sinds ie het getik voor het eerst hoorde en nóg werd het steeds luider. Zoveel herrie met zo'n heldere toon, dat moest een natuurkracht zijn. Snel nadenken bracht hem al gauw op het idee dat ie misschien een specht hoorde. Die tikt immers met zijn snavel tegen bomen, dat wist Harrie zich wel uit boekjes te herinneren. En misschien was een boom inderdaad wel zo'n goede klankkast. Toen ie goed luisterde, merkte hij ook dat het geluid uit de toppen van de bomen kwam.

Harrie heeft toen nog een flink stuk moeten lopen, met ogen en oren omhoog gericht, voor ie kon vaststellen dat ie inderdaad een specht had gehoord. Ter plekke werd het zijn lievelingsvogel. Zó'n klein beestje dat zó veel herrie kan maken! Harrie was er jaloers op.

Vanmorgen is Harrie in alle vroegte met Elvis naar een ander bos gegaan. Toen ie de auto parkeerde hoorde hij wéér dat luide en heldere getik. Hij moest zeker 5 minuten lopen voor ie de plaats vond waar de specht deze keer zat. Maar er stonden 4 bomen en Harrie kon zijn favoriete vogel niet direct zien. Hij moest een paar keer om de bomen heen lopen voor ie hem zag, maar toen zag de specht hem ook. En meteen was ie weg.

Daar baalde Harrie van. Nu had ie het beestje niet goed kunnen zien en zodoende zou ie ook niet aan Bert kunnen vragen welke sóórt specht het was geweest. Want Harrie kan dan wel de specht van de mus onderscheiden, Bert kan zelfs vertellen of we daar de groene, de rood-bonte of de grote kale variant van zien.

Hij liep verder, samen met Elvis en hoorde niets meer. Nou ja, alleen gewone zingende vogels. Ook leuk natuurlijk, maar niet zo imponerend als de specht. Hij vond het ook lullig voor de specht zélf. Die was nét lekker aan het klussen op zijn vrije zondagochtend en dan komt een wannabe-vogelaar hem lastigvallen.

Tien minuten later liet Harrie Elvis weer in de auto springen. Toen Harrie de klep dicht deed, hoorde hij weer een luid en helder getik in de verte.