Kloon

Ooit hing er bij Harrie in het trapgat een foto van Harrie als 7- of 8-jarige. Op een keer vroeg Harrie aan zijn oudste zoon Willie: "weet jij wie dat is op die foto?". Willie antwoordde daarop dat hij het zelf was. Harrie kreeg een soort kippevel doordat ook zijn zoon zelf zag dat hij qua uiterlijk erg op zijn vader leek.

Inmiddels zijn er alweer de nodige jaren verstreken. Harrie ziet de uiterlijke gelijkenis met zijn oudste zoon niet meer zo sterk als destijds. Wel merkt hij steeds weer dat zijn zoon zijn gevoel voor humor heeft geërfd en zijn moeders optimisme. Voor beide dingen is hij dankbaar.

Maar vorige week kreeg Harrie opnieuw kippevel door Willie en een gelijkenisdingetje. Het gebeurde na een vakantie in Frankrijk waarin al de nodige gesprekken over kwaliteitsmuziek hadden plaatsgevonden en waarin Willie al had bekend dat hij meer op had met de muzieksmaak van zijn vader dan die van zijn moeder. Eenmaal thuis kwam Willie net de kamer in toen Harrie een van zijn favoriete platen aller tijden draaide, One of a kind van Bill Bruford. Willie luisterde er heel even naar en verklaarde toen dat hij het mooi vond. Een geweldig moment voor iemand in wiens leven muziek lang het belangrijkste van alles was.

Vijg

Harrie poogt al minstens twintig jaar om een vijgenboom in leven te houden. Hij heeft daarvoor stekjes uit allerlei landen gekregen en gehaald, ze vertroeteld en ze allemaal weer dood zien gaan.

Twee jaar geleden besloot Harrie daarom om maar officieel een vijg te kopen bij een tuincentrum en hij plantte die in de voortuin. De vijg overleefde zowaar de eerste winter, zodat Harrie dacht dat Operatie Vijg nu ein-de-lijk geslaagd was. Maar toen de strenge vorst van begin dit jaar allang weer was verdrongen door de lentezon, bleek de vorst een vernietigende invloed te hebben gehad op Harries voortuin. Zijn vlinderstruik liep niet meer uit, de hibiscusplanten al evenmin en ook van de gekochte vijg bleef alleen een doods stammetje over.

Tot Harries verbazing leek de strenge vorst echter juist een heilzame werking te hebben gehad op het zaad dat de eenjarige papavers die hij vorig jaar had gezaaid hadden verspreid. Wekenlang was zijn voortuin één groot papaverveld. Harrie besloot de papavers eerst uit te laten bloeien en pas daarna de dode planten uit zijn voortuin te verwijderen.

Vandaag bleek dat hij met dat uitstel onbedoeld een goede zet heeft gedaan. Toen hij vanmorgen nog eens naar het dode vijgenstammetje keek zag hij tot zijn verbazing en vreugde dat de vijg náást het dode stammetje een nieuwe, springlevende loot had ontwikkeld, die inmiddels zelfs al hoger is dan het oude stammetje. De vijgenstekjes die hij twee weken geleden uit Frankrijk heeft meegebracht zijn dus in principe niet meer écht nodig.

Overpeinzing

De klad zit in Harries weblog. Jarenlang had-ie stof en fut genoeg om met grote regelmaat lange verhandelingen te schrijven. De laatste maanden heeft-ie nauwelijks stof . Als-ie dan wel veel fut zou hebben zou hij nog stof kunnen gaan verzinnen, maar ook die fut ontbreekt.

Nou heeft Harrie bijna een maand vakantie en dus genoeg tijd om eens te overpeinzen wat de oorzaak is van dat gebrek aan stof. En die overpeinzingen hebben geleid tot de conclusie dat Harries weblog in zijn glorietijd een methode voor hem was om de verstoorde balans in zijn leven terug te krijgen. Sinds dat zo ongeveer gelukt is, heeft Harries weblog eigenlijk geen functie meer voor hem.

Doorredenerend is het dus voor Harrie zelf het beste als hij geen stof heeft om hier iets te schrijven. Zolang hij niets te melden heeft is hij immers waarschijnlijk goed in balans.