50 schijnt de leeftijd te zijn waarop mannen in hun midlife-crisis komen. Ze beseffen dan ineens dat ze hun leven tot dan toe niet hebben geleefd zoals ze dat zouden hebben gedaan als ze hun gevoel hadden gevolgd in plaats van hun verstand. 50 is daarom ook de leeftijd dat mannen op een motor gaan rijden en hun vrouw inruilen voor een ander model.
Nu heeft Harrie niet zo veel met algemeenheden, maar in die van dat 50 worden van mannen en het beginnen aan een tweede jeugd lijkt toch wel enige waarheid te schuilen. Harrie heeft het mannen uit zijn leeftijdscategorie de afgelopen jaren in elk geval met regelmaat zien doen. En omdat Harrie op 1 april 2010 zélf is begonnen aan zijn vijftigste levensjaar, is hij wel benieuwd wat er allemaal in zíjn hoofd gaat spelen de komende tijd.
Laat duidelijk zijn dat Harrie écht niks van plan is. Bovendien denkt hij dat hij zijn midlife-crisis 20 jaar geleden al heeft gehad. Hij had toen drie jaar voltijds gewerkt en wilde liever dood als de rest van zijn leven er óók zo uit zou zien: het merendeel van je vrije tijd aan een baas verkopen en met de fooi die dat opleverde op vrijdagavond of zaterdagochtend in de file gaan staan bij de kassa van Albert Heijn. Hij werd er depressief van, is gestopt met dat werk, verhuisd naar Utrecht, zag zijn vriendin vertrekken en zag het eigenlijk niet meer zitten.
Harrie maakte zich in die tijd ook ernstig zorgen over de vraag of er nog weleens een nieuwe vriendin in zijn leven zou komen. In het dagelijks leven kwam hij er weinig tegen en om er in de kroeg naar te gaan zoeken leek hem een heilloze zaak. Internet bestond toen ook nog niet en bij de gedachte om een contactadvertentie te gaan zetten werd zijn gevoel van mislukking alleen maar groter. Uiteindelijk vond-ie in Dinie zomaar ineens de ware.
Maar als Harrie al die tijdgenoten in ogenschouw neemt die ineens motor gaan rijden en hun vrouw inruilen, is-ie er toch niet helemaal gerust op. Je weet immers nooit hoe Het Leven loopt en bovendien is Harrie niet iemand die signalen snel oppikt. Misschien is de scooter die hij net heeft gekocht bijvoorbeeld al wel een teken: het is natuurlijk nog geen motor, maar lijkt er wel op. Misschien al een onbewuste aanzet tot een tweede jeugd?
Mocht het zo ver komen, dan is er één ding radicaal veranderd ten opzichte van 20 jaar geleden: het gemak waarmee je nu een nieuwe vrouw kunt vinden. In de Volkskrantbijlage van dit weekeinde staat daar een artikel over. Het artikel is de samenvatting van een vijftal gesprekken met twee mannen en drie vrouwen en draait om het -in bepaalde kringen zéér bekende- begrip vlinderen. Dat is een tijdverdrijf waarbij je nog sneller van partner dan van onderbroek wisselt. En het mooie is dat zowel mannen als vrouwen eraan meedoen.
Vroeger moesten mannen altijd het initiatief nemen als ze een andere vrouw wilden en leken die vrouwen vervolgens onvindbaar, maar de wereld is in 20 jaar tijd behoorlijk veranderd. Bij lezing van het artikel wordt dat al snel duidelijk. Hoofdpersoon in het artikel is ene Dave, die nog wel met zijn vrouw een huis deelt, maar voor de sex lekker vlindert. Hij probeert met maximaal twee verschillende vrouwen per week te vlinderen, maar op het moment dat de interviewer hem spreekt heeft-ie toevallig 4 afspraken in de 3 erop volgende dagen.
Harrie snapt wel dat het voor mensen als Dave lastig is om zich te beperken tot 2 vrouwen per week, want de vrouw anno 2010 weet blijkbaar precies wat ze wil. Dave noemt een voorbeeld van een vrouw die net zo keurig lijkt als zijn schoonzus, maar als ze samen in een café zitten, zit de vrouw binnen 5 minuten met haar handen in Dave's broek. En zeg daar dan maar eens 'nee' tegen, als je een man bent die in zijn tweede jeugd natuurlijk van alles moet bewijzen.
Daarna worden drie vrouwen geïnterviewd waar Dave mee heeft gevlinderd. Eén van die vrouwen (Marijke van 50, die in de psychiatrische hulpverlening werkt) klaagt erover dat de meeste mannen waar ze mee vlindert wel willen neuken, maar dat je bijna nooit met ze kunt lachen. Dat blijkt voor Marijke wel een bezwaar te zijn. Marijke is namelijk zelf ook een echte gekke meid, wat de meeste vrouwen trouwens tegenwoordig -om voor Harrie immer volstrekt onduidelijke redenen- volgens zichzelf zijn. Marijke kan zómaar bij de Gamma lopen, een man tegenkomen en een paar minuten later bij hem in de auto zitten. Ze leeft bij de dag en is net een bruistablet. Op verjaardagen en feestjes doet ze zó haar onderbroek uit, als de kans zich voordoet danst ze in jarretels op tafel en in een doos poepen: dát is Marijke.
Het Leven heeft Harrie geleerd dat geluk in jezelf moet zitten en niet afhangt van wanhopige mensen die met je willen vlinderen. Maar als hij het verhaal in de Volkskrant leest en de gebeurtenissen om zich heen daarbij optelt, is-ie daarin vrij uniek. De meeste mensen die hun relatie zat denken te zijn, duiken zonder na te denken meteen in één of meer relaties met mensen die waarschijnlijk net zo desperaat zijn als zij zelf.
Mocht Harrie dus om wat voor reden ook toch nog eens alleen verder moeten, dan zal hij niet -net als 20 jaar geleden- gaan wanhopen. Hij heeft inmiddels voldoende rust in zichzelf gevonden om alleen met zichzelf verder te kunnen gaan en zal zeker niet als een idioot op zoek gaan naar een andere vrouw. Maar als-ie op enig moment tóch behoefte aan een andere vrouw zou krijgen, dan weet-ie dat-ie die via internet zó kan vinden. Er zijn hele hordes hele gekke vrouwen die zó met hem willen neuken. Harrie zal die mevrouw dan wel vragen om haar broek aan te houden op feestjes en gewoon op het toilet te poepen.
