Nu blijkt dus dat Gerrit Komrij
juist helemáál geen botte lul was. Hij was juist een hele
vriendelijke en aimabele man. De directeur van De Bezige Bij vertelde het op de
radio. Op de burelen van de uitgeverij was Gerrit een van de meest geliefde
gasten. Als hij binnenkwam volgde een spoor van warmte hem op de hielen.
Harrie moest meteen aan Tristan
van der V. denken, die op een dag zijn voorraad geweren leeg ging schieten in
een winkelcentrum in Alphen aan de Rijn. Alles leek erop alsof hij Die hard 5
aan het maken was, waarvan het verschil met de delen 1 tot en met 4 behalve de
hoofdrolspeler vooral het feit was dat hier met echte kogels werd geschoten. Maar binnen een week verschenen de berichten dat Tristan eigenlijk een hele
zachtaardige jongen was geweest. Waarschijnlijk was hij ook heel goed met jonge
kinderen en op feestjes kon hij heel leuk Bert nadoen.
Harrie kent niet veel mensen die
anderen zo genadeloos konden fileren als Gerrit Komrij. Het boek Horen, zien en
zwijgen, waarin de recensies zijn gebundeld die Komrij een jaar lang voor de
NRC schreef, is voor Harrie nog steeds een onbereikbaar ijkpunt. Zou Harrie in zijn schrijfsels het
cynisme dat Komrij in dit boek verspreidt ook maar een héél klein beetje kunnen benaderen, dan was zijn
leven alsnog in één klap geslaagd.
Maar in het gewone leven was
Gerrit dus een hele vriendelijke man. Dat is Harrie eigenlijk ook wel. Hij houdt daarom hoop.
