Harrie is op bezoek bij zijn jongste zus. Die heeft hem en zijn andere jongere zus met aanhang uitgenodigd voor een paasbrunch. Zoals altijd heeft ze weer de lekkerste dingen gemaakt, want koken kan ze.
In recordtijd heeft iedereen zich zó vol geladen dat het sein "brunch meester" kan worden gegeven. Voor iemand die zo lekker kan koken moet dat een dubbel gevoel geven denkt Harrie. Enerzijds is het natuurlijk fijn om te zien dat wat je hebt gemaakt zo in de smaak valt. Anderzijds kan Harrie zich voorstellen dat het een rare aanblik moet geven om te zien dat je familie zich als uitgehongerde gieren op een tafel vol voedsel stort en binnen een half uur alles opeet waar jij uren werk aan hebt gehad.
Na de brunch is het tijd om te chillen. De televisie staat aan en toont een verslag van de wielerwedstrijd van Parijs naar Roubaix. Omdat het geluid uitstaat en Mart Smeets dus niet te hoeft te worden aangehoord vindt Harrie het buitengewoon rustgevend om ernaar te kijken. Je ziet nog eens wat van andere landschappen en het is ook erg prettig om te zien dat anderen zich in het zweet werken terwijl jij lekker aan een kop koffie met paaseitjes zit.
Op zeker moment kijkt Harrie naar buiten en ziet dan een bijzonder schouwspel. Aan de overkant van de weg, aan de rand van een grote waterpartij, staat een vrouw achter een wandelwagen. Tot haar gezelschap behoren ook nog een lopend kind, een Marokkaan en een man met een roze trui. Maar het meest bijzondere in het gezelschap is een doorzichtige plastic zak van immense afmetingen, die voor meer dan de helft is gevuld met brood. Dat brood wordt door de Marokkaan, de man met de roze trui, het lopende kind en de vrouw met handenvol tegelijk in het water gegooid.
Even denkt Harrie dat hij het verkeerd ziet. De eerste gedachte is natuurlijk dat ze eendjes aan het voeren zijn, maar gelet op de enorme hoeveelheden brood die ze het water ingooien moet er iets anders aan de hand zijn. Het lijkt Harrie eerder toe dat ze een poging doen om de eenden de hersens in te gooien met het brood, zo groot zijn de hoeveelheden die per keer het water in worden gesmeten. Grappig is trouwens dat steeds meer eenden de voederplaats ontvluchten, waarschijnlijk juist uit angst voor de broodregen.
Hoe langer Harrie ernaar kijkt, hoe meer vragen het schouwspel bij hem oproept. Hij wijst de rest van zijn gezelschap daarom op het gebodene, in de hoop dat die hem de antwoorden kunnen geven. Hoe komt een mens aan zoveel oud brood bijvoorbeeld? Er moeten minstens 30 of 40 broden in die zak zitten. Houden die mensen niet van brood? Of hebben ze een bakkerij en te weinig verkocht? Hoe zit het trouwens met die man met die roze trui? Is die volgens de geldende normen als volkomen normaal te bestempelen? De heersende opinie is dat je een normaal mens niet met zo'n trui de straat opstuurt. En wie hoort eigenlijk bij wie? Is die vrouw met die Marokkaan getrouwd? Dan is het lopende kind -waar niets Marokkaans aan te bespeuren valt- waarschijnlijk uit een eerder huwelijk? Andere mogelijkheid is dat ze bij de roze trui hoort, maar die ziet er dan weer niet uit als iemand die kinderen kan verwekken. Wat is de rol van die Marokkaan in dat geval?
Uiteindelijk komt het gezelschap rond Harrie er ook niet uit en blijven er veel vragen over. Dat geldt niet voor het brood. Na een klein half uur stevig doorwerken zijn de vrouw, de twee mannen en het kind erin geslaagd de hele inhoud van de zak in het water te gooien. De zak wordt daarna behoedzaam leeggeschud en keurig opgevouwen. Voordat ze weglopen maakt de Marokkaan nog een foto van de broodmassa in het water. Daarna verdwijnen ze en laten ze Harrie met veel onbeantwoorde vragen achter.
